HR 16 juni 2015, ECLI:NL:HR:2015:1656 (Filefuik) - Arrest

Feiten

I.c. gaat het om de verdachte die is veroordeeld omdat hij op 22 oktober 2011 als bestuurder van een personenauto over de snelweg A2, zich zo heeft gedragen dat een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval heeft plaatsgevonden. Tijdens de achtervolging op de snelweg door meerdere politieauto’s hebben meerdere aanrijdingen plaatsgevonden. De verdachte overschreed met ernstige mate de maximumsnelheid; en hij is (hard) ingereden op een andere auto waardoor de inzittende van die auto is komen te overlijden. De verdachte was niet in het bezit van een rijbewijs. Hij verkeerde onder invloed van cannabinoïden, waarvan hij redelijkerwijs wist of moest vermoeden dat het gebruik daarvan de rijvaardigheid kan verminderen. Het feit is (mede) veroorzaakt doordat de verdachte de vastgestelde maximumsnelheid in ernstige mate heeft overschreden.

Het hof heeft geoordeeld dat er sprake was van een zeer ernstig gebrek aan zorgvuldigheid bij het deelnemen aan het verkeer en het besturen van zijn voertuig. In cassatie richt het middel zich tegen de bewezenverklaring door het hof dat sprake is van schuld in de zin van roekeloosheid. Het andere middel betreft de toewijzing van gevorderde rechtsbijstandkosten.

Hoge Raad

De Hoge Raad stelt dat om te oordelen of sprake is van roekeloosheid (art. 175 lid 2 WVW 1994) de rechter zodanige feiten en omstandigheden zal moeten vaststellen dat daaruit is af te leiden dat door de buitengewoon onvoorzichtige gedraging van de verdachte een zeer ernstig gevaar in het leven is geroepen, en dat de verdachte zich daarvan bewust was of moest zijn.

Het Hof heeft zijn oordeel dat sprake is van roekeloosheid voldoende gemotiveerd. Voor zover het middel klaagt dat die motivering tekortschiet nu de door het Hof vastgestelde omstandigheden niet zonder meer toereikend zijn voor het oordeel dat de verdachte "roekeloos", faalt het. Volgens de Hoge Raad kan uit het bewijs worden afgeleid dat het Hof acht heeft geslagen op het samenstel van gedragingen van de verdachte (ontkomen aan politieauto's, veel te hard hebben gereden, slingerend andere auto’s inhalen, met hoge snelheid tegen de auto van het slachtoffer aanrijden, zonder rijbewijs rijden, en onder invloed van cannabis). Aldus heeft het Hof toereikend tot uitdrukking gebracht dat zich hier een uitzonderlijk geval voordoet.

Het andere middel klaagt over het oordeel van het hof dat de door de benadeelde partijen gevorderde kosten van rechtsbijstand toewijsbaar zijn. Hierover stelt de Hoge Raad dat door een benadeelde partij gemaakte kosten voor rechtsbijstand zijn te rekenen tot de proceskosten waarover de rechter ingevolge art. 592a Sv een afzonderlijke beslissing moet geven, die ingevolge art. 361 lid 5 Sv in de uitspraak moet worden opgenomen. Gelet op de aard van die kosten, staat het de rechter vrij wat de verwijzing in die kosten betreft een hoger bedrag in aanmerking te nemen dan het bedrag van de in eerste aanleg toegewezen kosten. De wettelijke voorschriften met betrekking tot de motivering van rechterlijke uitspraken strekken zich niet uit tot de daarin opgenomen beslissing omtrent het bedrag der kosten noch tot de vaststelling van wat tot die kosten moet worden gerekend. Het middel is dus tevergeefs voorgesteld.

Kern

i.c. is er toereikende bewijsvoering voor roekeloosheid nu uit de bewijsvoering door het hof kan worden afgeleid dat het hof acht heeft geslagen op het samenstel van gedragingen van de verdachte, welk samenstel roekeloosheid impliceert.

Over de vordering benadeelde partij van rechtsbijstandkosten (art. 592a Sv ) stelt de Hoge Raad dat de rechter in hoger beroep een hoger bedrag in aanmerking mag nemen dan het bedrag van de in eerste aanleg toegewezen kosten. De wettelijke motiveringsvoorschriften strekken zich niet uit tot de daarin opgenomen beslissing over het bedrag van de kosten.