Samenvatting artikel van Ugwudike, P. (2015) Green Criminology. In An Introduction to Critical Criminology

Introductie

Groene criminologie focust zich op de impact van de schade en de misdaden die zijn begaan tegen het milieu en zijn diersoorten. Het is een gebied binnen de kritische criminologische traditie vooral omdat het haar onderzoek wat betreft criminaliteit en de reacties daarop lokaliseert en het binnen de bredere context van sociale, economische en politieke regelingen in de samenleving plaatst.

Herkomst

Groene criminologie kent haar oorsprong uit de werken van schrijvers die schreven over de impact van criminaliteit en andere soorten schade op of door het milieu. Er zijn veel definities gegeven aan groene criminologie, waardoor het nu geen duidelijke definitie heeft. Gezien het brede scala aan onderwerpen waar het op gericht is, kan het het beste omschreven worden als een interdisciplinaire en multidisciplinaire verzameling. De gebieden variëren namelijk van psychologie tot milieuwetenschappen.

De definities die gegeven werden aan groene criminologie stonden in verband met hoe de auteur vond dat mensen zouden moeten communiceren met de natuur. Degenen die een mensgerichte wijze van interactie hanteerden, zouden de definities welke zich richten op de schade die wordt toegebracht aan de mens voorop stellen. Daartegenover staat de visie die gefocust is op de natuur. Hierbij prevaleert de definitie welke de nadruk legt op de schade die wordt toegebracht aan de natuur.

Groene criminologie betreft dus niet alleen schade tegen de mens, maar ook tegen niet-menselijke organismen. Men kijkt onder andere naar misdaden die bedrijven hebben begaan tegen het milieu. Dit is een gebied dat andere stromingen in de criminologie vaak over het hoofd zien. Ook wordt gekeken naar de negatieve gevolgen die milieubedreigende activiteiten hebben op bijvoorbeeld de gezondheid en veiligheid in de wereld.

Schade aan het milieu

Het grootste deel van de analyses die gedaan worden op dit gebied bestaan uit het gebruik van case studies om de aard, de frequentie en de impact van wangedrag tegen het milieu te illustreren. De nadruk ligt op schadelijk handelen van grote bedrijven zoals multinationals, die in derdewereldlanden opereren. De groene criminologen betogen dat deze bedrijven zich niet aan de reglementen houden.

De antropocentrische aanpak

Binnen het ecologische rechtvaardigheidsperspectief ligt de focus op de impact die milieuschade heeft op mensen. In het bijzonder gaat het hier om kwetsbare personen binnen een specifieke regio. Groene criminologen bestuderen de dynamiek van de productie en consumptie die het welzijn van deze populaties beïnvloeden en hun toegang tot natuurlijke hulpbronnen belemmeren. Hierbij bestuderen ze ook de negatieve gevolgen van andere milieubeschadigende industriële activiteiten, zoals het inefficiënt beheren van afval. Ze belichten het feit dat in Westerse samenlevingen de extreme groei van de consumptie gepaard gaat met een groeiende afvalproductie. De armste mensen in de samenleving zouden hierdoor het meest geraakt zijn.

Ecologische rechtvaardigheid

Tevens bestuderen groene criminologen ecologische rechtvaardigheid. Dit houdt in: de impact van menselijke activiteiten op de planeet en hun niet-menselijke bewoners. Dit legt de nadruk niet op mensen. Ze maken zich meer zorgen om de natuurlijke hulpbronnen. Sommige criminologen

Naar artikel van Ugwudike, P. (2015) Cultural Criminology. In An Introduction to Critical Criminology

Culturele criminologie is een nieuwe ontwikkeling binnen de criminologie. Het kijkt naar de cultuur of de ideeën, waarden, overtuigingen en andere collectief gedeelde kenmerken welke misdaad en criminaliteit bezitten. De culturalistische aanpak benadrukt de waarden, symbolen en andere factoren die op de voorgrond treden zoals emoties en afwijkend gedrag welke veelbetekenend zijn voor de daders. Dit in tegenstelling tot de structurele aanpak, die de achterliggende factoren als oorzaak voor criminaliteit ziet.

Intellectueel erfgoed van de culturele criminologie

Sommige culturele criminologen omschrijven criminaliteit als een sociale constructie. Andere culturele criminologen zijn beïnvloed door de postmoderne theorie (Ferrell), die universele verklaringen voor sociale fenomenen, zoals criminaliteit, verwerpt. Misdrijven worden gezien als een sociale constructie, welke gebruikt worden door de 'machtigen' in de samenleving om de activiteiten van anderen te controleren.

De invloed van de perspectieven op strafrechtelijke en afwijkende subculturen

Sommige culturele criminologen bestuderen criminaliteit en misdaadbestrijding door de activiteiten van leden van de subculturen te onderzoeken. Volgens Ferrell hebben culturele criminologen stijlen onderzocht van zowel de interne kenmerken van afwijkende en criminele subculturen als de externe constructies van hen. Hierbij zijn de criminologen vooral beïnvloed door het werk van Britse onderzoekers die jeugdculturen onderzochten.

Cultuur tegenover structuur

Uit de literatuur blijkt dat er twee benaderingen mogelijk zijn voor culturele criminologen: de culturele en de structurele aanpak. De culturele aanpak focust zich vooral op cultuur als het belangrijkste verklarende thema, terwijl de structurele aanpak zich focust op sociale structuren als fundament.

De culturele benadering herleidt misdaad naar de cultuur van de mensen die deel gaan nemen aan criminaliteit en afwijkend gedrag. De vraag is hier, wat bedoelt de criminoloog met 'cultuur'? Volgens Ferrell en collega's behoren zaken van collectieve betekenis of identiteit tot 'cultuur'. Het zou dus duiden op een gedeelde identiteit en een gedeeld begrip in een bepaalde groep.

De structurele criminologen beweren dat structurele ongelijkheden gedragsvormen (met inbegrip van criminaliteit) produceren, die zich manifesteren als de cultuur van het dagelijkse leven.

De culturele criminologen passen niet per se in een van de twee categorieën. Cultuur is niet alleen een product van structurele factoren, maar deze structuren vormen wel de heersende cultuur en subculturen. Dit laat zien dat de structurele factoren wel degelijk een rol spelen in het veroorzaken van criminaliteit, het is alleen niet de enige factor.

Voorgrond tegenover achtergrond

Enkele culturele criminologen benadrukken de factoren die op de voorgrond zijn welke, naar hun mening, afwijkende activiteiten verklaren. Deze factoren omvatten vooral emoties. Criminaliteit wordt gezien als evenveel een product van factoren die op de voorgrond liggen, als van structurele factoren die op de achtergrond aanwezig zijn. De criminologische perspectieven die de nadruk leggen op structureel oorzakelijke factoren worden ervan beschuldigd dat ze de complexe aard van criminaliteit niet begrijpen.

Volgens Presdee is de zoektocht naar opwinding direct gekoppeld aan het verbreken van grenzen. Hij stelde dat het geloof dat men het gevestigde gezag uitdaagt ook bijdraagt aan de opwinding die sommigen zoeken als zij