Mantello (HvJ 16 november 2010, C-261/09; NJ 2011, 86)        

Voor de uitvaardiging en de tenuitvoerlegging van een Europees aanhoudingsbevel is het begrip ‘dezelfde feiten’ in artikel 3 (2) van het kaderbesluit betreffende het Europees aanhoudingsbevel en de procedures van overlevering tussen de lidstaten, een autonoom begrip van het Unierecht.        

Dit begrip wordt overigens eveneens gebruikt in artikel 54 SUO en is in het kader daarvan aldus uitgelegd dat het alleen betrekking heeft op de feiten zelf en een geheel van onlosmakelijk met elkaar verbonden concrete omstandigheden omvat, ongeacht de juridische kwalificatie van deze feiten of het beschermde rechtsbelang. Daar artikel 54 van deze overeenkomst en artikel 3 (2) van dat kaderbesluit dezelfde doelstelling hebben, namelijk vermijden dat een persoon opnieuw strafrechtelijk wordt vervolgd of veroordeeld wegens dezelfde feiten, geldt de in het kader van de SUO gegeven uitlegging van dit begrip eveneens in de context van kaderbesluit.

In omstandigheden waarin de uitvaardigende rechterlijke autoriteit in antwoord op een door de uitvoerende rechterlijke autoriteit geformuleerd verzoek om informatie in de zin van artikel 15 (2) van het kaderbesluit op basis van haar nationale recht en met inachtneming van de eisen die voortvloeien uit het begrip ‘dezelfde feiten’, zoals neergelegd in artikel 3 (2) van dit kaderbesluit, uitdrukkelijk heeft vastgesteld dat het eerdere in haar rechtsorde gewezen vonnis geen onherroepelijk vonnis betreffende de in het aanhoudingsbevel omschreven feiten was en dus niet in de weg stond aan de in het aanhoudingsbevel bedoelde vervolging, bestaat er voor de uitvoerende rechterlijke autoriteit geen enkele reden om in verband met een dergelijk vonnis de in artikel 3 (2) bepaalde grond tot verplichte weigering van tenuitvoerlegging toe te passen.

Een gezochte persoon wordt immers geacht al onherroepelijk te zijn berecht ter zake van dezelfde feiten in de zin van artikel 3 (2) van het kaderbesluit wanneer na een strafprocedure de strafvervolging definitief is beëindigd, of wanneer de rechterlijke instanties van een lidstaat een beslissing hebben genomen waarmee een verdachte definitief wordt vrijgesproken van de hem ten laste gelegde feiten.           

Of een vonnis ‘onherroepelijk’ is, wordt bepaald door het recht van de lidstaat waar dit vonnis is gewezen. Een beslissing die volgens het recht van de lidstaat die een strafprocedure tegen een persoon heeft ingeleid, de strafvervolging op nationaal niveau voor bepaalde feiten niet onherroepelijk beëindigt, kan dus in beginsel geen procedurele belemmering zijn voor de inleiding of de voortzetting van een strafprocedure wegens dezelfde feiten tegen deze persoon in een lidstaat van de Unie.     

Dit is in het bijzonder het geval wanneer de uitvaardigende rechterlijke autoriteit uitdrukkelijk meedeelt dat de verdachte naar zijn nationaal recht onherroepelijk is berecht voor het individuele delict van illegaal bezit van verdovende middelen, maar dat de vervolging waarop het aanhoudingsbevel betrekking heeft, is gebaseerd op andere feiten, die het delict georganiseerde criminaliteit en andere gevallen van illegaal bezit van verdovende middelen met het oog op wederverkoop betroffen, die niet aan de orde waren in haar eerder vonnis, ofschoon de opsporingsinstanties al over bepaalde feitelijke informatie betreffende deze delicten beschikten.          

Wanneer uit het door de uitvaardigende rechterlijke autoriteit gegeven antwoord blijkt dat het eerste vonnis van de nationale rechterlijke instantie niet kan worden geacht de strafvordering op nationaal niveau definitief te hebben beëindigd voor de in het aanhoudingsbevel omschreven feiten, moet de uitvoerende rechterlijke autoriteit alle gevolgen trekken uit de beoordeling die de uitvaardigende rechtelijke autoriteit in haar antwoord heeft verricht.