Rawle Kennedy v. Trinidad and Tobago (1999) - Arrest

Feiten

Gevangene Rawle Kennedy, een burger van Trinidad en Tobago, is veroordeeld tot de doodstraf. In februari 1987 zou hij iemand hebben verwond tijdens een overval, en deze persoon was de volgende dag hierdoor om het leven gekomen. Kennedy werd gearresteerd en aangeklaagd voor moord. Hij werd in november 1988 berecht en schuldig bevonden, waarna hij in beroep ging. Zijn zaak werd in 1992 toegestaan en in 1993 vond een herzieningsproces plaats. Hij werd opnieuw schuldig bevonden en veroordeeld tot de dood. Vervolgens stelde hij opnieuw beroep in maar dit werd geweigerd door het hof.

Kennedy beweerde slachtoffer te zijn van schendingen door Trinidad en Tobago van meerdere artikelen van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten. Waaronder artikelen 9 en 14. Zo meende hij o.a. dat hij pas dagen na de arrestatie was ingelicht over de beschuldigingen tegen hem. Ook zou de procedure buitensporig lange vertragingen hebben opgelopen. Voorts beweerde hij slachtoffer te zijn van de verplichte aard van de doodstraf bij moord in Trinidad en Tobago.

Kennedy startte een individuele klachtprocedure bij het Human Rights Committee. Op 26 mei 1998 had de regering van Trinidad en Tobago een voorbehoud gemaakt bij het facultatieve Protocol bij het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten: "...Trinidad and Tobago re-accedes to the Optional Protocol to the International Covenant on Civil and Political Rights with a Reservation to article 1 thereof to the effect that the Human Rights Committee shall not be competent to receive and consider communications relating to any prisoner who is under sentence of death in respect of any matter relating to his prosecution, his detention, his

trial, his conviction, his sentence or the carrying out of the death sentence on him and any matter connected therewith." Met andere woorden; personen in death row konden geen gebruik maken van dat mechanisme (geen gebruik maken van individuele klachten).

Human Rights Committee

Het Comité moet dan ingaan op de vraag of voorbehouden bij het Protocol überhaupt zijn toegestaan.

Het Comité merkt op dat het facultatief Protocol zelf niets voorschrijft over toelating van voorbehouden. Overeenkomstig artikel 19 van het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht en beginselen van het internationaal gewoonterecht, kunnen daarom voorbehouden worden gemaakt, zo lang als zij verenigbaar zijn met het object en het doel van het Verdrag in kwestie. Daarom is de vraag of het voorbehoud van Trinidad en Tobago verenigbaar is met het object en het doel van het facultatief Protocol. Volgens het Comité is dat niet het geval.

Het kan niet akkoord gaan met een voorbehoud die onderscheidt maakt tussen bepaalde groep personen die mindere procedurele bescherming biedt dan aan de rest van de bevolking. Dit vormt discriminatie dat indruist tegen enkele van de fundamentele beginselen belichaamd in het verdrag en de bijbehorende protocollen. Daarom kan het voorbehoud niet als verenigbaar met de object en het doel worden beschouwd.