Säljö

Digital tools and challenges to institutional traditions of learning: technologies, social memory and the performative nature of learning

Doel artikel: reflecteren op de relatie tussen digitale technologie en leren.

Background

De integratie van technologieën en mobiliteit > nieuwe technologieën dienen als extern geheugen, zorgen voor netwerk capaciteiten door de groei van internet, en zorgen voor een vergroting van informatietoegang.

Digital technology, schooling and research on learning

De opkomst van technologie zorgt voor dilemma’s (hoe moet je onderwijzen? Wat moet je onderwijzen?), en het heeft materiële consequenties voor het budget van scholen. Tot nu toe zijn digitaal lesmateriaal en multimediamateriaal niet in staat geweest om zichzelf als onderdeel van de reguliere onderwijspraktijk te bevestigen in de mate dat sommigen voorspelden dat dit het geval zou zijn.

Verschillende onderzoekstradities en gebieden zijn verschenen, zoals CAI: computer aided instruction: een perspectief op hoe computers onderwijs en leren zouden kunnen transformeren. Het concept was gebaseerd op behavioristische principes van leren, om zelf-instructionele leermaterialen te organiseren. Dit zou resulteren in een meer stimulerende leeromgeving, aangepast aan de behoeften van het individu.

Ondanks de snelle technologische ontwikkeling zijn er veel problemen rondom de implementatie van informatie en communicatie technologieën blijven bestaan. Er is geen bewijs dat computers significante verbeteringen brengen in de academische prestatie. Die verbetering lijkt meer af te hangen van andere variabelen, zoals motivatie, participatie, interactie en feedback met mentoren, en connecties met ‘real-world contexts’.

Waarom werkt het niet? Opvatting: de onderwijssector is te langzaam om de opkomende technologie op te pakken > te simplistisch.

• Technologieën passen de manieren aan waarop de samenleving is opgebouwd, en bieden toegang tot het ‘sociale geheugen’: de inzichten en ervaringen waarvan verwacht wordt dat mensen die weten en er gebruik van maken.
• Technologie verbetert leren niet op een lineaire manier, het verandert eerder onze interpretaties over wat leren is, en verandert onze verwachtingen over wat het betekent om iets te weten.

Technology and learning: a socio-genetic perspective

Discussies over onderwijs en digitale technologie zijn ingewikkeld: 1) nieuwe technologie is niet meer nieuw; 2) leren is altijd een kwestie van uitvinden geweest, en interacteren met technologie;

 Technologie en interpretaties van leren

Digitale technologie is in principe geen onderwijs- en leermiddel: je kan het niet zomaar inzetten om leer- en prestatieniveaus te boosten. In plaats daarvan zorgt de technologie (door de impact op cultuur en communicatieve en cognitieve activiteiten) voor een herstructurering van hoe we vaardigheden ontwikkelen en intelligentie oefenen. Bepaalde belangrijke elementen van deze veranderingen die druk uitoefenen op het geformaliseerde onderwijs zijn van belang: (1) de rol van de technologie als instrument voor het opslaan van informatie en het opbouwen van een sociaal geheugen; (2) de gevolgen van de recente ontwikkelingen in ons vermogen om toegang te krijgen tot het sociale geheugen; en (3) het toenemende vermogen van technologieën om analytische, cognitieve-achtige operaties uit te voeren, die eerder door mensen zijn gemaakt.

Scholing en andere productieve activiteiten op het gebied van onderwijs en kennisoverdracht

School vroeger: tekst was belangrijk om sociaal geheugen op te bouwen, het diende als geheugen systemen > tekst was geïntegreerd in sociale instituties om zo activiteiten te kunnen herinneren en organiseren. Dit proces ging echter niet zonder kritiek: opvatting dat schrijven het echte geheugen zou kunnen vernietigen.

Wat gebeurde er in de klas? Imitatie van de leraar > reproductie van informatie als verwachte ‘leeruitkomsten’. Improvisatie, creativiteit en reflectie commentaar werd niet van de leerlingen verwacht. Ook op dit proces was commentaar: leren zou iets worden wat allang in de boeken opgeslagen staat, en er ontstaat verwarring tussen het product ‘leren’ en het product van ‘leren met activiteiten waardoor inzicht en begrip ontstaat’.

Tegenwoordig hebben scholen geen controle meer over de informatie(bronnen) die mensen relevant vinden. Ook de autoriteit van het tekstboek verdwijnt: er zijn alternatieve versies van gebeurtenissen beschikbaar, en veel tekstboeken hebben moeite om teksten up to date te houden.

Technologische uitgaven, d.w.z. het maken en veranderen van institutionele aspecten van het leren

Individuen ontwikkelen ‘meaning-making’ vaardigheden > interacteren met selecte delen van het sociaal geheugen gemedieerd door tekst.

Eerst: Het concrete karakter van de vereiste ‘meaning-making’ vaardigheden vertegenwoordigde een mix: het ontcijferen van brieven op de pagina op de pagina en het onthouden van de andere. Wat te lezen was, waren teksten die al vele malen in de kerk waren gehoord. Bij het lezen kon men daarbij in grote mate op het geheugen vertrouwen. Later kwamen er meer verwachtingen bij kijken: meer gevarieerde teksten kunnen lezen, nieuwe teksten kunnen lezen. Toch was leren nog vooral een kwestie van het tekstboek kennen. Na WOII: technisch-wetenschappelijke geletterdheid: een mogelijkheid om een bredere reeks teksttypen te kunnen lezen. Daarbij komt dat de lezer verondersteld wordt te begrijpen wat hij leest. Van de leerlingen wordt verwacht dat zij met hun eigen ideeën en veronderstellingen rekening houden met hun eigen ideeën en veronderstellingen, en als verdere stap zouden zij in staat moeten zijn om de verworven inzichten toe te passen op hun andere beoordelingen.

In de digitale tijd: beschikbaarheid van nieuwe soorten tekst waarin informatie anders georganiseerd is. Het gaat niet alleen om een verschil in de hoeveelheid informatie, maar informatie is ook anders georganiseerd > reading as design: je selecteert en geeft aandacht aan dat wat past bij jouw perspectief en interesses. Leren wordt dus een performatieve actie: informatie is stabiel en kan opgeslagen worden, maar kennis is afhankelijk van situatie en is een respons op een vraag of probleem.

Technologie als partner in leren en weten

In prentenculturen had de externalisering van de menselijke kennis grotendeels, maar niet uitsluitend, het karakter van informatie. Met de digitale technologieën zien we een toenemend vermogen om menselijke cognitieve functies te externaliseren, en deze ontwikkeling zal implicaties hebben voor het leren en voor de institutionele definities van het leren.

Een interessante ontwikkeling voor leren, bevat het interacteren met externe symbolische middelen die analytische functies vervullen. Informatie in het sociaal geheugen is niet makkelijk toegankelijk. Onze kennis wordt geuit in onze mogelijkheden om samen te werken met externe middelen om die te integreren in ons handelen, of deze nou intellectueel, fysiek of gemixt zijn.

Conclusie