Tandartsassistente (HR 25-01-2011, NJ 2011/64)

Casus

Ten laste van de verdachte (een tandarts) heeft het Hof bewezenverklaard dat hij gedurende 2,5 maand zijn nieuwe tandartsassistente heeft gedwongen tot het dulden van ontuchtige handelingen, zoals zoenen en betasten. Als zij dit niet zou toelaten zou haar contract niet worden verlengd. Uiteindelijk heeft zij aangifte gedaan.

De raadsman van de verdachte heeft ter zitting in hoger beroep betoogd dat de verdachte moet worden vrijgesproken omdat de aangeefster een eenzijdige en onbetrouwbare verklaring heeft afgelegd, terwijl er bovendien onvoldoende steunbewijs voorhanden is.

De aangeefster heeft bij de politie een uitgebreide, zeer gedetailleerde verklaring afgelegd over de door de verdachte verrichte ontuchtige handelingen en zij is op verzoek en in aanwezigheid van de verdediging als getuige ten overstaan van de rechter-commissaris gehoord. Het hof stelt vast dat haar verklaringen nauwkeurig zijn en met elkaar overeenstemmen. Die verklaringen worden ook ondersteund door de verklaringen van o.a. de moeder en de ex-partner van aangeefster. Ter terechtzitting in hoger beroep zijn beide getuigen gehoord en hebben zij hun politieverklaringen bevestigd.

Met de raadsman is het hof van oordeel dat de betreffende getuigenverklaringen voor een groot deel 'van horen zeggen' zijn, maar dit neemt (gelet op de overeenstemming tussen die verklaringen en de verklaring van slachtoffer) niet weg dat zij de belastende verklaring van het slachtoffer ondersteunen en in zoverre de betrouwbaarheid van haar verklaringen onderstrepen. Om tot een bewezenverklaring te komen heeft het hof bovendien acht geslagen op een door een politieagent uitgelezen sms-bericht en het feit dat de moeder van het slachtoffer heeft gehoord dat de tandarts haar dochter met koosnamen aansprak. Gelet op het vorenstaande acht het hof de verklaringen van het slachtoffer betrouwbaar en geloofwaardig en voldoende ondersteund.

Hoge Raad

Volgens art. 342 lid 2 Sv (dat de tenlastelegging in haar geheel betreft en niet een onderdeel daarvan) kan het bewijs dat de verdachte het tenlastegelegde feit heeft begaan, door de rechter niet alleen worden aangenomen op de verklaring van één getuige. Deze bepaling strekt ter waarborging van de deugdelijkheid van de bewijsbeslissing, in die zin dat zij de rechter verbiedt tot een bewezenverklaring te komen ingeval de door één getuige gereleveerde feiten en omstandigheden op zichzelf staan en onvoldoende steun vinden in ander bewijsmateriaal. De vraag of aan het bewijsminimum van art. 342 lid 2 Sv is voldaan, laat zich niet in algemene zin beantwoorden. Er moet worden gekeken naar het concrete geval.

De Hoge Raad kan daarom geen algemene regels geven over de toepassing van art. 342 lid 2 Sv, maar alleen tot op zekere hoogte duidelijkheid verschaffen door het beslissen van concrete gevallen. Voor de vraag of aan het bewijsminimum van dit artikel is voldaan, kan van belang zijn of de feitenrechter zijn oordeel dat dat het geval is, nader heeft gemotiveerd. I.c. kan niet worden gezegd dat de tot het bewijs gebezigde verklaring van het slachtoffer onvoldoende steun vindt in het overige gebezigde bewijsmateriaal. Anders dan in het middel wordt betoogd, is dus van schending van art. 342 lid 2 Sv geen sprake.

Kern

De vraag of aan het bewijsminimum van artikel 342 lid 2 van het Wetboek van Strafvordering is voldaan, moet worden beoordeeld aan de hand van het concrete geval. De Hoge Raad noemt geen algemene regels voor de toepassing van dit artikel.