Het detecteren van onmogelijke veranderingen tijdens de zuigelingentijd (2007) - Wang et. al - Artikel

Bij het onderzoek naar cognitieve mogelijkheden van baby’s wordt vaak gekeken naar change blindness. Dat is het onvermogen om de verschillende te detecteren wanneer deze gebeuren tijdens een korte visuele onderbreking. Er worden twee verschillende kanten van onderzoek gebruikt hierbij. In een van de situaties worden baby’s gepresenteerd met een serie van statische reeksen en onderzoekers kijken of het kind in het oog vallende veranderingen tussen de verschillende reeksen kunnen opmerken. In de andere situatie krijgen kinderen fysieke evenementen gepresenteerd waar objecten tijdelijke verborgen worden en onderzoekers vragen zich af of baby’s onmogelijke veranderingen, change violations, zien wanneer de objecten uit het zicht zijn geweest. Onderzoek naar change violations heeft voor vele vragen gezorgd. Een van de vragen is wat voor violations kinderen kunnen detecteren wanneer ze een gebeurtenis met een paar objecten zien gebeuren. Kunnen kinderen zien dat een object magischerwijs verdwenen, gebroken of van kleur veranderd is? Kunnen kinderen door contextuele manipulatie geïnduceerd worden om change violations niet te detecteren? Hoe verandert de prestatie van het kind bij moeilijkere condities? In dit verslag richten de schrijvers zich op de eerste twee vragen.

Drie systemen

Stel je het volgende voor: zuigelingen zien een kleed naast een speelgoed liggen. Een onderzoeker tilt het kleed op, gooit het over het speelgoed en tilt het weer op. Herkennen kinderen dat het voorwerp verdwenen is, van kleur, vorm, grootte of patroon veranderd is? Om hier antwoord op te kunnen geven, moeten we eerst weten hoe kinderen deze gebeurtenis representeren. Wanneer de kinderen beide objecten (kleed en speelgoed) detecteren, dan werkt hun object-tracking (object tracerend) systeem. Dat systeem zorgt ervoor dat we weten waar elk object is gelokaliseerd, ook als het speelgoed verborgen is onder het kleed. Wanneer er een index gemaakt is voor beide objecten, begint het object-representatie systeem een gedetailleerde representatie van elk object te maken. Wanneer de onderzoeker het kleed weer optilt, dan wordt het physical-reasoning (fysieke redenatie) systeem ook betrokken bij het proces. Dit systeem bouwt een fysieke representatie van een gebeurtenis en komt bij de kennis van het kind terecht. Deze kennis stelt dat objecten hun fysieke kenmerken behouden in tijd en plaats. Baby’s zullen eerst de basis informatie van een object representeren van een gebeurtenis en ze zullen de informatie gebruiken om de gebeurtenis te categoriseren. Baby’s zullen bepalen welke informatie ze van een variabele moeten gebruiken om te includeren in hun fysieke representatie van een gebeurtenis. Gebeurtenissen die zich niet ontvouwen als verwacht, worden als een aantasting gezien.

Welke veranderingen kunnen er gedetecteerd worden?

De schrijvers denken dat veranderingen die alleen de basis kenmerken betreffen snel gedetecteerd kunnen worden door baby’s. Wanneer het kleed opgetild wordt en het speelgoed is weg, dan zullen baby’s dit opmerken. Resultaten bevestigen dit. Change violations die informatie over de variabelen betrekken, zullen alleen gedetecteerd worden als de baby’s informatie over de variabelen hebben betrokken in hun fysieke representatie van de gebeurtenis. Baby’s die hoogte, patroon, vorm en breedte als belangrijke variabelen voor een voorwerp hebben gezien, zullen veranderingen in deze dingen ook opmerken.

Baby’s die deze kenmerken niet hebben geïdentificeerd, zullen de veranderingen ook niet opmerken. Onderzoek heeft uitgewezen dat baby’s van twaalf maanden langer kijken naar een voorwerp dat eerst klein was en nadat het kleed op werd getild, groot was. Dit betekent dat de baby’s die twaalf maanden oud zijn, zien dat er iets veranderd is. Baby’s van elf maanden zien dit verschil niet en dit komt doordat ze de variabele informatie niet in hun physical-reasoning systeem hadden opgenomen. Baby’s leren dingen over verschillende evenement categorieën niet tegelijkertijd en het kan dus zo zijn dat ze de verandering in een categorie wel detecteren, maar in een ander categorie niet.

Het induceren van 'change violation'

Normaal gesproken wordt kleur als een variabele eigenschap gezien als baby’s 11-12 maanden oud zijn. Onderzoekers hebben baby’s van 7,5 maanden geprimed om een kleurverandering in een gebeurtenis te zien. De kleur groen en rood werden saillant gemaakt in het object-representation systeem en hierdoor was er meer kans dat informatie over de kleur van een object doorgestuurd zou worden naar de physical-reasoning systeem. Hierdoor zullen baby’s de veranderingen in kleur van een object zien.

Volgens de drie systemen zullen baby’s indexen toeschrijven aan voorwerpen waar ze naar kijken en ze zullen deze indexen gebruiken om objecten te traceren als ze bewegen. Wanneer baby’s een reeks van twee verschillende gebeurtenissen zien die hetzelfde object betreffen, en het traceer systeem kan het object van de eerste naar de tweede gebeurtenis volgen, dan wordt de variabele informatie van de fysieke representatie van de eerste gebeurtenis overgedragen op de tweede gebeurtenis. Dit is een handig proces, want waarom zou je variabele informatie vergaren over de objecten van de tweede gebeurtenis als ze hetzelfde zijn als die van de eerste gebeurtenis. Dit wordt ook wel carry-over genoemd.

Baby’s hoeven niet te leren dat objecten niet spontaan kunnen verdwijnen, breken en van kleur veranderen. Vanaf een jonge leeftijd kunnen baby’s gebeurtenissen interpreteren volgens een principe van persistentie en zulke veranderingen zijn onmogelijk. Baby’s kunnen veranderingen alleen opmerken als ze de desbetreffende informatie hebben opgenomen in hun fysieke representatie van de gebeurtenis. Dit kan spontaan of via priming of carry-over manipulaties.