Boonen/Quicken, HR 14 januari 2000, JAR 2000/43 - Arrest

Artikel: 12 Wet CAO

Onderwerp

Uitbetaling overwerkvergoeding: mag er van de CAO-bepalingen worden afgeweken indien dit gunstiger voor de werknemer is?

Casus

Werknemer (Boonen) was in dienst bij de werkgever (Quicken). In de CAO was een bepaald salaris opgenomen maar de werknemer kreeg een hoger bedrag uitgekeerd. In de CAO was ook een overwerkregeling opgenomen; bij overuren kreeg men een extra percentage uitgekeerd. De werkgever betaalde de werknemer niet de overwerkvergoeding. De werknemer stelde dat hij daar wel recht op had. De werkgever verweert zich door te stellen dat er al van de CAO werd afgeweken waardoor de overwerkregeling ook niet van toepassing is.

Hof

De rechtbank heeft gekeken naar de hoogte van beide salarissen. Bij de berekening kwam naar voren dat het overeengekomen salaris hoger uitviel dan het salaris welke de werknemer zou krijgen als de CAO-bepalingen werden nageleefd (inclusief de overwerkregeling). Het was niet toegestaan om ten voordele van de werknemer af te wijken.

Hoge Raad

De Hoge Raad is het niet eens met de beslissing van de rechtbank. De wet CAO dient in deze zaak te worden nageleefd. In artikel 12 Wet CAO is namelijk bepaald dat ‘elk beding’ dat strijdig is met een cao waaraan beide partijen gebonden zijn, nietig, en in plaats daarvan gelden de bepalingen van de cao. De rechtbank had niet het salaris en de overwerkvergoeding bij elkaar op mogen tellen en zijn conclusie daar aan mogen verbinden, dit leidt tot rechtsonzekerheid. De bepalingen met betrekking tot het salaris en de overwerkvergoeding dienen dan ook zelfstandig te worden nageleefd.

Conclusie

Artikel 12 Wet CAO dient te worden nageleefd, ook wanneer dit tot een ongunstiger resultaat voor de werknemer zou leiden. Het is niet toegestaan om ten voordele van de werknemer af te wijken.

Let op: in de comment-sectie is een alternatieve interpretatie toegevoegd door een anonieme bezoeker!

Extra

De Hoge Raad is op de voorgaande conclusie teruggekomen, zie: Teunissen & Verkerk/Welter’s, HR 24 april 2009, JAR 2009/130.