Veranderingen

Voordat ik naar Zuid-Afrika ging, vertelde mensen mij dat het weer wennen zou worden, terug in Nederland. 'Het leven in Nederland gaat gewoon door, maar jij verandert'. Eerlijk gezegd was dat wel het laatste waar ik me druk om maakte. Ik hou van mijn leven in Nederland. Ik ben gek op mijn lieve vriend, op mijn ouders en op mijn broer, op mijn vriendinnen, op mijn konijntjes en op mijn huis. Dan kan het toch alleen maar heerlijk zijn om terug te zijn?!

Hoe gek is het dan, als al die mensen gelijk blijken te hebben. Ik ben drie weken geleden teruggekomen uit Zuid-Afrika en ook nu nog ben ik aan het wennen. De eerste week terug in Nederland was zwaar - veel zwaarder dan ik had verwacht. Aan de ene kant genoot ik volop om iedereen weer om me heen te hebben, maar op onverwachte momenten heb ik me ongelofelijk verdrietig gevoeld. Ik heb in Zuid-Afrika heftige dingen meegemaakt. Als je weer thuis bent kom je er aan toe om dit te verwerken, maar dan is er niemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Niemand met wie je de gevoelens kan delen. Je kan erover praten, maar eigenlijk weet je zelf niet precies waarom je je nou eigenlijk verdrietig voelt.

Na drie weken besef ik iets meer waarom mijn gevoelens zo dubbel zijn. In Nederland wordt je met je oog op de keiharde feiten gedrukt: Het is in de wereld niet eerlijk verdeeld. De heftige dingen die ik in Zuid-Afrika hebt meegemaakt, plaatste ik daar in perspectief. Soms gingen kinderen die misbruikt, mishandeld of achtergelaten waren, terug naar de familie die hen dit had aangedaan. Waarom? Omdat er geen alternatief was. Er zijn places of safety, maar kinderen zijn hier veelal slechter af dan bij de familie. In Nederland word ik omringd door mensen die het goed (beter of best) hebben. Ik ben daarop geen uitzondering. Ik kan ontzettend genieten van mijn leven hier, maar toch ben ik door mijn ervaringen in Zuid-Afrika veranderd. Ik heb me ontzettend verdrietig gevoeld, omdat ik het lot van de kinderen in ontwikkelingslanden niet kan veranderen. In een vorig blog heb ik echter geschreven dat ik wil terugkijken op alles wat ik wel heb kunnen doen. Hoewel ik daar de afgelopen drie weken wat moeite mee heb gehad, ben ik er nu aan toe om terug te kijken op alle mooie herinneringen.

Ik heb dan ook eindelijk de moed gevonden om alle mooie foto's van mijn tijd bij Bobbi Bear door te kijken. Ik wil een boek gaan maken met alle foto's en daarin ook stukken van mijn blog verwerken. Ik zal de verhalen van de lieve kinderen en medewerkers vastleggen en deze verhalen wil ik ook met jullie delen. Ik heb dit al eerder beloofd, maar heb gemerkt dat 1 keer per week verplicht een blog schrijven voor mij niet werkt. Ik zal de verhalen posten wanneer ik eraan toe ben.

Van een nichtje van mij kreeg ik een bodyscrub en zij had er het volgende bij geschreven: 'voor het afscrubben van alles wat verdrietig was en de verzorging van mooie herinneringen'. Ik wil mijn mooie herinneringen koesteren. Door actief te blijven in Nederland hoop ik zoveel voldoening te halen, dat ik ook vrede kan hebben met het feit dat ik de wereld niet kan veranderen. Langzaamaan komt er een stukje besef: er zijn nu eenmaal verschillen.

Dat er verschillen zijn, betekent niet dat ik niet al kleine dingen anders doe. Bij het doen van de dagelijkse boodschappen, kies ik zoveel mogelijk voor fair trade producten. Maar ook als ik uit eten ga, ga ik op zoek naar een verantwoord alternatief. Op www.puuruiteten.nl/restaurants kan je fair trade restaurants in je omgeving vinden. Ik zal binnenkort een van mijn ervaringen in een blog zetten!

Daarnaast ga ik woensdag 13 november naar een symposium over seksueel misbruik van kinderen. De opbrengst hiervan gaat naar Bobbi Bear en naar Action Pour les Enfants (een organisatie die zich inzet voor kinderen die misbruikt zijn in Cambodja). Donderdag 12 december ga ik Be More helpen op een inspiratieavond. Door te vertellen over mijn verhalen, hoop ik andere mensen te kunnen inspireren om ook vrijwilligerswerk te doen.

Wordt vervolgd!;)