Terwijl ik deze blog schrijf, zit ik in een overvolle trein richting Den Haag. Ingesloten tussen honderden andere reizigers. Reizigers van alle lengtes, geslachten en kleuren. Zo onopvallend mogelijk probeer ik ze te observeren en probeer ik een inschatting te maken van waar ze vandaan komen. Helaas was er enkel nog plek in de stilteruimte en kan ik dus geen gesprek met iemand beginnen. Om de tijd te doden kijk ik naar buiten, starend naar weilanden en even later mijn ogen uitkijkend en mezelf verbazend over de enorme gebouwen die hier en daar boven de bomen uitsteken. Op de één of andere manier koppel en vergelijk ik alles wat ik nu doe, zie en meemaak aan en met Ghana. De gebouwen hier zijn zo groot, vol glas en op zo'n vreemde manier gebouwd, terwijl de 'gebouwen' in een lokaal dorpje in Ghana bestaan uit wat hout en steen, gebouwd met een logische constructie. Hoe meer ik er bij stil sta, hoe groter de verschillen lijken te worden...

Het is alweer 6 maanden geleden dat we terugkwamen uit Ghana. Ik vraag mezelf met regelmaat af hoe ik voor mijn reis was en erna. Een soort 'zoek de verschillen'. Hoe was ik toen en hoe ben ik nu? Dat ga ik nu maar eens op een rijtje zetten.
Ik kan me herinneren dat ik vroeger ook al veel nadacht over andere landen en culturen, maar pas na deze reis besef ik echt dat er een wereld van verschil zit tussen hun en ons leven.
Daarnaast heb ik ook al eerder beschreven hoe ik nu omga met energie en water. Ik douche veel korter en wanneer ik geen warm water nodig heb, gebruik ik het ook niet. Deze treinreis sluit goed aan bij deze manier van leven. Op de schermpjes staat namelijk steeds dat deze reis duurzaam is en hoe dat precies in zijn werk gaat. Veel begrijp ik echter niet van al deze scheikundige termen...
Verder ben ik sinds een half jaar heel bewust bezig met kleding en producten, of deze wel op een goeie manier geproduceerd zijn.
Ook sta ik nog altijd voordat ik eet stil bij dat ik het daadwerkelijk heb. Dan denk ik even aan de kinderen in Ghana, die het met een hap rijst en een rood sausje van gemalen pepers gemengd met water moeten doen.
Ik sta elke dag stil bij wat ik heb en ook als ik even geen zin heb in school, realiseer ik me dat ik van geluk mag spreken dat ik de kans heb om naar school te gaan.
Al met al heeft deze reis me behoorlijk veranderd en ik probeer anderen dit ook duidelijk te maken, maar om echt dit gevoel te ervaren, zul je toch echt zelf zo'n land moeten bezoeken.