Ach wat zal het poging nummer zoveel... Worldmapping bedankt.

21 april. De dag is nog jong, Johan trekt aan zijn riem en laat me zo weten dat ik al wel lang genoeg naar het water sta te staren. Hij wil verder. Maar ik sta daar wel goed, in het weiland aan de Maas. Ergens fluit een koolmeesje. Als ik bedenk dat niet de lente  maar het leven dit vogeltje doet fluiten, staakt hij zijn lied.  

De wereld is mooi, in al haar overweldigende complexiteit. Als je geconfronteerd bent met de weidsheid van de wereld, is Nederland ineens heel klein. Negen maanden geleden begon het grote avontuur in Uganda. Negen maanden geleden alweer, de tijd vliegt. En ik vlieg mee. Na jarenlang in een staat van volstrekte blindheid voor de ware aard der dingen te hebben verkeerd, kijk ik nu verder dan Nederland groot is, maar ook verder dan mijn eigen mogelijkheden. Want dromen zijn mooi, maar alleen voor de nacht. Overdag durf ik mijn dromen te doen. Gewoon proberen, willen is kunnen. 'Maar voordat je in het diepe springt even over de rand kijken' (als ik de toch wel meest inspirerende man van Nederland: Michel Groenenveld, even mag citeren) 

 Het zijn die  onbewaakte momenten -een ommetje met de hond-die de wijsheid in pacht hebben. Of in ieder geval, voor zover mogelijk in mijn verstrooide puberhoofdje. Uganda is voor mij een standpunt met een vraagteken geworden. Het is een nieuwe manier van denken, het zorgt voor inzichten maar ook een heleboel vragen. Het is een oplossing voor het nutteloze gepieker zonder doel en heeft plaatsgemaakt voor nog meer gepieker, maar vaak wat doelgerichter. Alle dromen zijn gebleven, maar bang voor de uitvoering ben ik niet meer.  

Ik ben nog steeds geen makkelijk meisje, of althans, voor mezelf niet. Ik denk altijd aan honderdduizend dingen te gelijk en er zijn vijfhonderd wegen die ik wil bewandelen, of nouja wandelen, rennen in sneltreinvaart. Want er zijn zoveel kansen die ik allemaal wil proberen te grijpen, al is het maar uit principe. Ik krijg al die kansen, alleen maar omdat ik hier geboren. Ik heb de eerste 14 jaar van mijn leven rondgedarteld en gebaald van alles dat ik niet kon of nooit zou bereiken of begrijpen. Na het zien van de andere kant van de medaille is er een knop om gegaan. Blij zijn met de kansen die ik krijg en met het leven dat mij in de schoot geworpen is. Ik zal het moeten doen met mijn ingewikkelde hoofd. Soms is dat leuk en er kunnen verrassende ideeën uit voortkomen. Soms is het verschrikkelijk en zou ik mijn hoofd het liefste helemaal uitzetten om gewoon een boek te lezen zonder me af te vragen waar de boom voor het papier vandaan komt en waarom de schrijver de woorden gekozen heeft zoals hij ze gekozen heeft.  

Ik vind het soms allemaal wel lastig, maar ik mag me heel gelukkig prijzen dat slechts dat de problemen zijn waar ik iedere dag tegenaanloop. Want ik heb iedere ochtend een schone warme douche, ik fiets (bijna) iedere ochtend fluitend naar school, mama wast en strijkt mijn kleren en al zou ik er nog zo met de pet naar gooien, mijn toekomst zit toch wel zo goed als gebakken. Ik heb niks te klagen (al hoor je ook mij wel eens mopperen over het ov of de regen). 

Ik ben niet op opvoedkamp geweest en heb geen mindfulness boeken gelezen. De kennismaking met een andere cultuur, ontwikkelingshulp en 'redeloos geluk' heeft deze positieve veranderingen in mij teweeg gebracht. Daar waar ik vroeger altijd braaf knikte, zonder bewijs om mijn mening te bestaven. Ben ik nu het onderzoekende, wikkende, wegende meisje dat stiekem altijd al wel een heel klein beetje was, maar dan nu voor de volle 100%. Ik ben een gewone puber, die door de hemel de lucht niet meer ziet. 

Ik ben niet zo goed in het omschrijven van wat ik denk, voel of meemaak. Maar ik blijf het proberen, zoveel pogingen om Uganda niet zomaar te beschrijven, maar in al haar levendigheid terug te halen, te voelen te herbeleven. Nog veel meer pogingen om voor mezelf helder te krijgen wat het met mij heeft gedaan. En dat dan vervolgens ook nog eens trachten op een niet al te ver van leesbare manier te verwoorden.  

En ach, het klinkt nu misschien allemaal wat overtrokken, maar als je jezelf ziet veranderen in de persoon die je eigenlijk altijd wilde zijn, maar voor wie je nooit de ruimte voor vond. Dan maakt dat indruk. Afrika heeft mij gevormd. 

 Worldmapping, bedankt.