Eindelijk tijd

Het is nu precies 2 maanden geleden dat ik naar Malawi vertrok voor de allerspeciaalste reis van mijn leven. 
Ik was zo nerveus, ik ben nooit nerveus maar dit vond ik echt heel erg spannend. Zoveel maanden heb ik hier naartoe geleefd, geld voor opgehaald, vaccinaties voor gehad, informatiedagen gehad en malariapillen gehaald. Ik heb echt nachtmerries gehad over hoe het fout zou kunnen gaan op het vliegveld of dat ik mijn paspoort zou kwijt raken en nooit meer naar huis zou kunnen. Zorgen voor niets natuurlijk. 
Het is heel raar om te realiseren maar sinds ik terug ben uit Malawi ben ik echt in een achtbaan van drukte terecht gekomen. Tentamenperiode, druk voor school, druk voor hockey, alles inhalen. Gelukkig heb ik nu vakantie en kan ik alles goed overdenken. Ik heb vandaag mijn dagboek uit Malawi terug gelezen, elke dag in details beschreven, dit zag er zo uit, die zei dat, en ik heb alle foto's terug gekeken. Bij elke foto en elke dag in mijn boekje kwamen er zoveel geweldige herinneringen naar boven. Ik ben echt als een idioot aan het glimlachen naar mijn computer. Gelukkig ben ik alleen thuis.
Ik ben alles zoveel meer gaan waarderen. Familie, vrienden, luxe en zoveel dingen die ik hiervoor zo erg normaal vond. Een warme douche, internet dat werkt, een mobieltje waarmee je je moeder kan bellen als je haar mist, elke dag iets anders eten, naar school kunnen gaan, zelf kunnen kiezen wat je later wilt worden en vooral gezond zijn en kunnen blijven. 
Ik heb zoveel dingen geleerd van de lokale mensen daar, ik doe mijn profielwerkstuk over Malawi dus ik heb heel veel dingen kunnen en mogen vragen aan de locals. Ze waren zo vriendelijk en open, ze vonden zichzelf in geen enkele manier zielig en probeerde het beste te maken van alles met de beperkte kennis en middelen die ze hadden. En iedereen helpt iedereen, er is daar zoveel meer verantwoordelijkheids gevoel. Het is niet speciaal als je iemand helpt, het wordt wel heel erg gewaardeerd, maar mensen zien het als hun plicht om de kwetsbare mensen van de samenleving te helpen. Ik vond dit zo'n ontzettend groot verschil met Nederland. De sfeer was in mijn ogen in Malawi perfect.
Het gene wat ik ook het meeste mis uit Malawi zijn ook de mensen, de warme, aardige, hartelijke, open en geweldige mensen. 2 in het bijzonder, Godfrey en Grace, allebei onze lokale expedities leiders, ze hebben me zoveel verteld en ze waren nog zo jong maar wisten al zo veel. Gelukkig heb ik nog steeds contact met ze en whatsappen we nu zelfs, elke dag foto's naar elkaar sturen hoe het gaat in Malawi/Nederland. Ik ben zo blij dat ik ze allebei heb mogen ontmoeten. 
Ik ben echt verliefd geworden, tot over mijn oren verliefd op Malawi. Op het landschap, het weer, de eenvoud, de mensen, de sfeer, op ALLES.
Ik wil graag terug, ik GA terug. Dat is één ding dat voor mij vaststaat. Na mijn eindexamen wil ik graag 6 maanden vrijwilligers werk doen bij de projecten die ik nu met worldmapping heb bezocht. Ik hoop dat ik dan nog meer kan bijdragen en ook iets kan achterlaten dat echt van mijzelf is. 
Ik vond het geweldig, ik heb van elke dag genoten, niet is tegengevallen. En niets heeft deze fantastische reis voor mij kunnen verpesten, niet de regen en niet het feit dat ik ziek werd.
HEt is de mooiste, insprirerenste, verste, emotioneelste en fantastische reis die ik ooit heb gemaakt. 
Dankjewel Malawi, dankjewel worldmapping, dankjewel Mariëlle en Claire!