Ik ben inmiddels al weer 5 maanden terug van mijn 2 weekse reis naar Uganda. Zeker in de weken vlak erna heeft de reis nonstop in mijn hoofd gezeten en ook nu heeft de reis nog steeds impact op me. Mijn reis heeft ook wel wat impact gehad op mijn familie en vrienden, maar natuurlijk vooral op mezelf.

Deze impact komt vooral terug in mijn eigen gedachtes, die ik niet altijd uitspreek. Zo zie ik wel eens teleurstellingen om me heen over dingen die ze in Uganda niet eens hebben, dus waar ze daar niet eens een teleurstelling over kunnen hebben. Bijvoorbeeld als iemand klaagt: "Ah shit, de lekkere koekjes zijn op, nu moet ik die andere, minder lekkere koekjes pakken..." In dit soort situaties kan ik me soms behoorlijk ergeren met de gedachte dat ze in Uganda niet een koekjes kunnen kopen en dat de mensen daar blij zijn met elk koekje dat ze hebben, niet uitmakend of het iemands lievelingskoekje is of niet.

Daarnaast is het soms shokerend om alle nieuwbouw hier in Nederland te zien. Als ik allerlei luxe huizen gebouwd zie worden, denk je automatisch aan alle armoedige huisjes in Uganda. Ook denk ik dan terug aan dat ik in Uganda zelf heb meegebouwd aan een huis. Dit deden we door eerst grond los te scheppen en er vervolgens water bij te gieten. Daarna moesten er een aantal mensen een tijdje in de ontstane modderpoel rond stampen, waardoor er uiteindelijk klei werd gevormd. Van deze klei werden allerlei ballen gevormd die we in een rupsformatie doorgaven naar de locatie van het huisje. Hier gooiden we elke keer stukjes klei van de ballen tegen het van riet en bamboe gemaakte statief, waardoor het huisje een dichte muur kreeg. Dit is heel wat anders dan alle luxe materialen waarmee in Nederland de huizen worden gebouwd.

Mijn familie en vrienden hebben in het dagelijks leven denk ik niet zo'n impact van mijn reis als ik zelf heb. De momenten waarop zij vooral impact voelen, zijn de momenten dat ik verhalen aan ze vertel.

Ten slotte denk ik ook vaak terug aan Uganda bij het horen van bepaalde liedjes, die we daar in Uganda veel hebben gezongen en geluisterd met de groep. Soms wordt ik hier vrolijk van, maar vaak maakt het me ook verdrietig, omdat ik dan heimwee krijg naar Uganda!