FBBlog 6 april Puerto Cabezas, Nicaragua

Ola vriendjes,

Mijn internet hoofdkwartier heb ik inmiddels verplaatst naar de achtertuin van El Cortijo, een hostel bij ons in de straat. Er loopt hier een papegaai rond, een hussie kippen en een heleboel vrolijk tjilpende vogels. Dan hoor je die blaffende honden en toeterende taxi's even niet, best wel fijn. Gelukkig heb ik, ondanks dat mijn telefoon dus gesloten is, weer toegang tot mijn minimal en techno repertoire. Dus tussen de tjilpende vogels door klinken hier en daar mijn beats.

Vorige week zaterdag zouden we een dagje gaan zeilen richting een eilandje, om daar te bbqen. Vol goede moed stonden we om 7:30 op het strand, maar toen bleek dat het te hard waaide en dus konden we weer onverrichte zaken huiswaarts keren. Best taai als je anderhalf uur geslapen hebt. Die vrijdag hebben we namelijk de 'dikke-vrouwen-op-hoge-hakken-voor-de-spiegel-bar' en de 24/7 bar weer onveilig gemaakt. Zaterdag avond moesten we uiteraard ook nog even op stap, het begon aanvankelijk slecht, maar gelukkig werd het uiteindelijk een legendarische nacht/ochtend. Vanuit de Karribean Soll twee flessen rum meegesmokkeld en die vervolgens in 24/7 bar opgedronken. De mensen om ons heen zaten rechtop te slapen en kwamen regelmatig een onverstaanbaar praatje maken, waarbij het er meestal op neer kwam dat ze een biertje wilden. Dat bier kun je overigens ook zelf achter de bar halen, want iedereen loopt gewoon zo heen en weer. Dat bracht ons ook meteen op het idee om een babbeltje te maken met de 'dj', de beste man beschikte op een of andere mysterieuze wijze over een muziekbibliotheek waar menig top-dj nog een puntje aan kan zuigen. Dus toen de meeste locals al zwalkend de tent begonnen te verlaten klonken de beats van Chris Malinchak door de speakers en leefde ik even op een roze wolk. Toen de zon om 7:00 een beetje fel begon te worden, vroeg een van de medewerkers ook nog bloedserieus of we misschien niet aan een ander tafeltje wilden gaan zitten wat in de schaduw stond. Toen was het toch tijd om naar huis te gaan.

Gelukkig doe ik ook af en toe ook nog wat anders dan bier drinken en relaxen. Op de bouw gaat het nog steeds prima, de afgelopen twee weken ging het overigens nog wel een tandje meer tranquilo dan normaal. Het is hier inmiddels zomer en het is echt warm. Als je 's ochtends om 7:00 op de bouw zit, loopt het al met straaltjes over je rug. Dus kun je nagaan hoe hard ik zweet als ik een bak beton moet omscheppen in de volle zon. Er wordt dus bijna non-stop water gehaald door de vrouwen, om te drinken en om door het beton te mixen. Sommige lopen met een emmer op hun hoofd en in beide handen één, ik had al moeite om één emmer te dragen zonder te morsen. Inmiddels ligt overal zink op het dak en zijn we bijna overal klaar met stuken. Gister is een groep vrouwen gestart met het verven en maandag gaan we beginnen met het afhangen van de luiken. Het gaat dus nog steeds als een speer. De sfeer wordt ook steeds beter op de bouw, de mensen krijgen meer respect en er wordt gewoon lekker gewerkt.

Ik dacht inmiddels dat het niet veel gekker kon dan de dingen die ik hier tot nu toe heb meegemaakt, maar niets bleek minder waar. Mijn kamer was inmiddels verhuisd naar het balkon, ivm het frisse windje. Je wordt zo nu en dan wel wakker van wat vreemde geluiden, maar daar ben ik wel aan gewend. Echter vond ik het geluid wat ik nu hoorde wel heel frappant aangezien ik doodstil in m'n bed lag. Ik hoorde namelijk een knie 'knakken', dat kon ik niet zijn, dus moest er nog een persoon aanwezig zijn op het balkon. Toen ik dat besefte sprong ik overeind en gelijk met mij een inbreker die 60cm van mij vandaan op z'n buik op de rand van het balkon lag te wachten om mijn oordoppen te jatten. Ik dacht maar een ding; deze gast is van mij want die heeft waarschijnlijk ook mijn iPhone gejat. Dus ik sprong op om over de balustrade een ram uit te delen, maar helaas had ik mijn lakenzakding nog aan en viel ik half op de grond. Gelukkig schrok de beste jongen zich ook het rambam en viel van het balkon. Toen ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, was hij helaas al met de noorderzon vertrokken. Best gek om mee te maken dat iemand het lef heeft om zo dicht om naast je te gaan liggen om z'n kans af te wachten. Nu dus toch mijn kamer maar weer naar binnen verhuisd. Jammer dat het nodig is.

Nu zit ik natuurlijk nog heel hard te graven naar leuke verhalen, maar ze komen niet echt opborrelen omdat het allemaal al normaal begint te worden hier. In een verrotte taxi stappen en dan in een bocht bijna uit de wagen vallen omdat de deur ineens open zwaait. Vrouwen op de bouw met bossen haar onder hun oksels en om de drie minuten roggelend. Vrijwilligers op de bouw die tussen de middag borden eten weg werken waar je eng van wordt en vervolgens hun hand er niet voor omdraaien om de restjes van de Nederlanders ook nog op te eten. Onze pickup-naar-de-bouw-man die op zaterdag middag ladderzat even langs komt wippen en vervolgens nog een lift met z'n tweeën achterop de motor naar de supermarkt geeft. Mensen die op maandag ochtend 6:30 nog voor dood op straat liggen. Op donderdag avond een discotheek binnenstappen waar drie mensen zitten en een kerstboom staat die men vergeten is op te ruimen. Mensen die niet met hun hand iets aanwijzen, maar met hun mond een soort kus-move maken. De directrice van de school die met een of ander veel te fout outfit, hoge hakken en gouden tanden de bouw op komt strompelen. Of een vrijwilliger die een soort crazy-sickness krijgt op de bouw, waarop de kokkinnen haar vol smeren met knoflook en vreemde teksten staan te brabbelen om haar weer tot leven te wekken.

Oja, er is inmiddels ook geen stromend water meer in huis, dat is wel minder. Dus nu douche ik na een dag werken met een bakje en een emmer. De emmer halen we aan de overkant bij de autowasserette. Dat is wel eens klote als je een dag gewerkt hebt. Ik ben afgelopen week ook wezen douchen bij het hostel, een warme douche, dat was echt mega fijn. Omdat er dus geen water is moeten we ook water in de spoelbak van het toilet bijvullen, daar gaat meer in dan ik nodig heb om te 'douchen', dat was wel weer even een eyeopener zegmaar. Verder gaat het gelukkig prima met me en blijft iedere dag een feestje. Soms wil ik wel eens naar huis, maar dat is echt maar heel af toe. Ik heb hier echt de tijd van m'n leven!

Aisabe en voor de gene die dat willen een kus, Tom — bij Bilwí, Puerto Cabezas.