Waar nu weer te beginnen met een nieuw verhaal? Er gebeurt zoveel dat je halverwege de dag alweer kwijt bent wat er die ochtend gebeurt is. Zo ben ik ook vergeten een belevenis van vrijdag te vertellen. Om negen uur waren we met de kinderen van Samugam al bij de gipsy’s en de mensen van Andra Pradesh. Bruno had alle kinderen verzameld en dankzij tante Carla en Winke stond ik klaar met een rugtas vol tandenborstels en tandpasta. Tijd voor tandenpoetsles! Zo’n veertig kinderen hebben meegedaan. Na de “les” heeft Bruno gezegd volgende maand te gaan controleren wie er witte tandjes heeft en aan iedereen bij wie dat het geval is zal hij een prijsje geven.

Van het tandenpoetsen door naar het ziekenhuis. Gelukkig niet voor mezelf, want je wil er echt nog niet dood gevonden worden. Helaas zijn de mensen hier wel op deze ziekenhuizen aangewezen en dus ook de kinderen van Samugam. Alle zeven moesten ze langs de dokter. Eén heeft er last van tandpijn (advies: gelijk trekken…….doen we dus niet!), twee hebben er keelpijn en een nare hoest (pillen) en vier hebben er zweertjes op hun handen. Deze zijn ontzettend besmettelijk, helemaal omdat ze ze iedere keer open krabben (zalfjes en pillen). Daarnaast moest het oudste meisje ook nog langs de psychiater. Op dertien jarige leeftijd is ze namelijk al verslaafd aan een bepaalde drugs. De meeste mensen die het gebruiken snuiven het, maar zij eet het. Gedurende het gesprek en onderzoek (ze wilde kijken of er sporen waren van seksueel misbruik) ben ik bij haar gebleven. Wat een wereld, voor een gesprek als dit verwacht je dat je een afspraak maakt. Dat er de tijd voor wordt genomen en dat je in een “warme” omgeving bent. Zij werd zonder het te weten bij een psychiater op een plastic stoeltje gedumpt om vervolgens ja, nee en amen te mogen zeggen tegen iemand die zichzelf een dokter noemt. Wat de oplossing wordt is nog niet bekent, sterker nog………….komt er überhaupt een oplossing?

Vandaag was weer totaal anders. De dag begon al geweldig. Alle bussen waren vol! Het is hier heel normaal dat mensen uit de bus hangen, dus dat heb ik eerst maar geprobeerd. Agni kon nog net binnen staan, maar samen met vier jongens had ik de twijfelachtige eer om er naast te hangen. Bij de eerste stop (laat zeggen een minuut of drie/vier) vond ik het wel mooi geweest, mijn benen en armen begonnen te trillen en ik had geen zin in een nieuw bezoek aan het ziekenhuis. Vervolgens vijf bussen voorbij zien rijden die allemaal overvol waren. Dan maar liften! Een dame uit Frankrijk die hier al zeven jaar woont stopte en heeft ons afgezet waar we moesten zijn. Super!
Bij Samugam aangekomen zijn we aan het schilderen gegaan. Agni en ik hadden beloofd de toiletten wit te maken, op zich geen straf ik het zonnetje . Na de lunch zijn we gezamenlijk met de kinderen naar een lepratehuis gegaan. Hier wonen dertig lepra patiënten onder omstandigheden die zo erg zijn, dat ik nog liever in het ziekenhuis verblijf. Ongelofelijk dat we evengoed nog zo enthousiast werden ontvangen. Later bleek dat we de eerste waren in ongeveer een maand, dus dat verklaart vrij veel.

Er zijn alweer vrij veel plannen voor de komende dagen dus volgende blog zal denk ik niet zo lang op zich laten wachten.