Damascus

Beter laat dan nooit toch? ;) In verband met de drukte van de Vakantiebeurs heb ik het schrijven van mijn laatste blog nog niet kunnen doen. Bij deze! Na een 12-urige busreis uit Donsol terug naar Manilla, arriveerde we op kerstavond weer in Julliete's huis. Met als verrassing een gestrande Engelse vrijwilliger. Thom, beetje ziek en een beetje heimwee. Gelukkig konden Daphne en ik hem weer opvrolijken met verse ananas en de film 'Home Alone'! De volgende dag werden we opgehaald door Ilse Dieters, zij was al 4 maanden op het terrein 'Damascus'. Een terrein voor jongeren die aan de drugs hebben gezeten. In de bus ernaar toe werd ons al duidelijk dat 'drugsverslaafd' nogal overdreven wordt. 3 jointjes in de week, en je hebt de stempel te pakken. Om 7 uur s'avonds klonk de bel, etenstijd. Een strict programma hebben de jongens nodig. Toen we binnen kwamen draaiden ongeveer 15 donkere koppies naar ons toe. Ik dacht dat deze bikkels redelijk stoer waren, maar ik heb nog nooit mensen zo vaak horen giechelen! Omdat het laat was hebben we ons de volgende dag voorgesteld. De eerste vraag was natuurlijk; 'Do you have a boyfriend...?' Tsja, die was te verwachten. Na het beantwoorden van deze vraag moesten we onze special talent laten zien. Aangezien Daphne en ik van het talent overstromen, hebben we lekker Hollands de polonaise gestart! s'Avonds hebben we met zijn 3-en de rode draad voor het filmpje opgesteld . We zijn uitgekomen op twee filmpjes; de 'Damascus' movie en de 'Volunteer' movie. De eerste was om te laten zien hoe het schoolsysteem werkt wat Ilse heeft opgezet. Het basisonderwijs is ontzettend krom in de Filipijnen. Iedereen mag naar de basisschool en in groep 3 maak je een test. Als je deze test haalt, is er niets aan de hand en mag je doorgaan. Zo niet, wordt je van school gestuurd. Ilse heeft hier mooi op ingespeeld door een 'pre-school' systeem op te zetten. Kinderen van 3 t/m 5 jaar mogen op het Damascus terrein naar school komen, hier worden ze voorbereid op de basisschool en met als doelstelling dat ze die test halen. Omdat wij vanuit Nederland de opdracht hadden gekregen om te laten zien hoe een dag van een vrijwilliger er uit ziet, zijn we de dag erna begonnen met filmen. Até Vicai (de docente) voelde zich vereerd dat we met camera daar voor haar stonden en stond daar zenuwachtig in haar mooiste outfit. Prachtig wat je als westerling teweeg kan brengen. Na 10x zeggen dat iets mooi of goed is, gaat ze zich langzaam realiseren dat het toch echt goed is. Het resultaat van dit filmpje kun je in de deze link bekijken! (Met groot dank aan Tjallien de Witte!) http://www.youtube.com/watch?v=7gLLyqqNwpc Pfoe, dat waren alle officiële details. We hebben namelijk ook veel gevoeld en ervaren. We mochten geen strakke kleding aan, het liefst lang en bedekt. Dit zouden de jongens niet aankunnen. Aan mij was het de mening dat dit niet zo slim zou zijn op latere basis, maar ja. Aanpassen. Het was een groep van ongeveer 12 jongens, 1 oudere man en 2 begeleiders. De begeleiders zijn jonge mannen die daarvoor ook zijn 'opgenomen' geweest en niks meer hebben in hun eigen leven. Ons gevoel over die oudere man in het midden van de jongens zat ons niet helemaal lekker. Er zijn heel weinig activiteiten voor de boys, standaardklusjes op het terrein waardoor wat er gebeurde, nog eens extreem werd uitgepakt. Ze hebben 3 honden, opgesloten in een kleine kennel van 2 bij 3. Het is de verantwoordelijkheid van de boys om ze eten te geven en uit te laten, maar dit vergaten ze vaak. De honden vielen elkaar vaak aan en s'nachts werd je soms wakker van het gejank. Hartverscheurend. Nu was een van de honden ontsnapt en een paar kippen van de buren gegrepen. Logisch, dat beest heeft honger en zorgt er dan zelf wel voor als hij het niet krijgt. We stonden met zijn drieën te kletsen voor het kantoor over het filmpje en de situatie hier als de jongens langs rennen om de ontsnapte hond onder de auto uit te trekken. Daphne vroeg aan de oudere man wat ze gingen doen en hij antwoordde doodleuk; 'We are going to kill the dog.' Uhm? Daarna kwam nog een jongen met een blok in zijn handen en nog een paar jongens die joelend achter hem aan renden. Het drong niet echt tot mij door tot ik zag dat een van de jongens de hond met zijn hand in zijn nek tegen de grond aandrukte en met een stok op zijn hoofd begon te slaan. Een knop ging om en met zijn 3-en begonnen we te schreeuwen. De Filipino's zijn heel gauw beledigd en ze willen het heel graag goed doen, onze mening is heel belangrijk voor ze. Ze verstijfden en lieten de hond los. In mijn paniek kwamen alleen maar tranen naar buiten en Daf stond te trillen van woede. Ilse bleef (wonder boven wonder!)kalm en vroeg waar hun begeleider was. Deze kwam 10 seconden later joelend aan rennen. Enthousiast dat ze de hond gingen afmaken. Zo. Dat was de laatste druppel voor mij. Ik werd naar binnen gestuurd (blijkbaar kunnen ze niet tegen tranen, nee sorry dat is niet waar. Omdat ze mij hebben laten huilen schamen ze zich) Na een gesprek met hem dat ze eens wat meer respect mogen hebben voor een leven, zat het bij Daf en mij helemaal hoog en moesten we van het terrein af! 2,5 uur hebben we langs de rijstvelden gesjokt, naar de plaatselijke bakker en winkel om wat lekkers te halen, en alleen maar gespuid tegen elkaar en adem happen. Alles van ons afgepraat en we kwamen weer (redelijk) ontspannen terug. We zijn gelukkig niet met een slecht gevoel weg gegaan. Omdat het onze laatste avond was hadden ze voor ons een 'bananen bladeren' feestmaaltijd klaargemaakt. Hier ligt dan alle rijs en vlees los op en moet je met je handen eten. s'Avonds hebben we verschillende spelletjes gespeeld en onze zangkunsten laten horen. De volgende ochtend zijn we nog wezen zwemmen in de rivier met jongens. Na 5 minuten was het lopen nog veel te ver voor deze bikkels en hebben ze een auto met laadbak laten stoppen. Eerste keer voor mij! Net een achtbaan! Prachtige rivier en heerlijk gezwommen :)(check mijn foto's op FB!) Het einde van dit avontuur naderde. Maar niet zonder een feestje. Als afscheid hebben Juliette en Ilse ons mee uit genomen, en daar hebben we Manilla even op zijn kop gezet met nog 2 andere vrienden van hen. De Hollandse dansstijl is vrij onbekend daar... Toen Daphne en ik helemaal los gingen, werden we een beetje aangestaard (meer als normaal). Alle meisjes daar schudden alleen met hun mini-heupjes. Het is daar ook heel normaal om een tafel te nemen, en je drankje achter te laten als je gaat dansen. Iek. Maar alles is goed gegaan! Weer terug in Manilla hebben we onze tas al klaargemaakt en de volgende middag hebben we afscheid genomen van Juliette en haar bedankt voor haar goede zorgen. Na ongeveer 4 uur in de rij te hebben gestaan en 20 uur goed gevlogen, stonden onze vriendjes (met broodjes oude kaas! In de Filipijnen is alles zoet, inclusief de kaas!!!) op ons te wachten en sloten we hiermee ons avontuur... Met een goede vriendin rijker, heel veel ervaring heb ik weer een nieuwe bril om naar de wereld te kijken.