Missionvale is de armste township in Port Elizabeth en bestaat meer dan 100 jaar. We kregen een rondleiding door de township van een vrouw genaamd Georgina die zelf al ruim 30 jaar in de township woont. Sinds een jaar zijn de meeste “shacks” (golfplaten huisjes) vervangen voor RDP huisjes, dit zijn stenen huisjes die door de overheid zijn gefinancierd. Een huisje is 40 m^2 groot en er wonen gemiddeld zo’n 6-10 mensen in. De huisjes bevatten een klein woonkamertje met keukentje, een slaapkamer en een badkamertje. Toen we met z’n zessen en Georgina in de huisjes stonden was het eigenlijk al zo goed als vol, ik vind het dan ook onvoorstelbaar dat mensen zo kunnen leven. Daarnaast is het idee van een badkamer (met water) en keukentje prima maar als er geen leidingen en afvoer is gelegd onder de grond kunnen de mensen het alsnog niet gebruiken. Water halen ze dan ook van tappunten die soms flink verweg liggen zodat ze met emmers en kannen een heel eind moeten lopen. Daarnaast werkt de WC dus ook niet en hebben ze buiten een mini shack met daarin een bucketsysteem. Dit zijn letterlijk dus emmers vol met urine en ontlasting die eens in de maand worden geleegd, als ze mazzel hebben, want het kan ook zijn dat er een staking is en dat ze de maand erna pas komen. De stank die dan ook de township beheerst is afschuwelijk. Toch zijn de mensen zelf erg schoon op zichzelf en zien ze er keurig uit. Natuurlijk zijn er ook een aantal uitzonderingen (de nog armeren) die amper kleding om zich heen hebben. Georgina vertelde dat ruim 70% van de inwoners van Missionvale HIV/aids hebben, een aantal waar ik eigenlijk wel van schrok. De mensen zijn niet genoeg opgeleid/geïnformeerd over het gebruik van voorbehoedsmiddelen etc. en de jongeren hebben op een jonge leeftijd al seks. Het is hier dan ook normaal om voor je 21e minimaal een kind te hebben omdat je anders niet aan de normen van de gemeenschap voldoet. Veel jonge vrouwen hebben kinderen van verschillende mannen omdat de mannen zich op hun 21e nog niet willen binden. Ik vind het dan ook schrijnend om te zien hoeveel kinderen er zonder vader opgroeien. Ook is Missionvale erg gevaarlijk qua omgeving, niet alleen het afval dat overal op straat ligt is schadelijk voor de kinderen maar ook wordt er illegaal stroom afgetapt. Dit houdt in dat er stroomkabels over de grond lopen waar nogal regelmatig incidenten mee gebeuren, lees kinderen die erop stappen en het dan niet overleven. We moesten dan ook zelf erg opletten waar we liepen. 

Het Missionvale carecenter bestaat uit verschillende “units”, zo is er een kliniek, een schooltje, worden er voedsel en kledingpakketten gemaakt en staat er een kerk. Ook is er een “onderwijs” deel waar er computertrainingen worden gegeven door de mensen van Ready4Life. Daarnaast is er een apart gebouw waar kleding wordt gemaakt en waar er kerstpakketten met kinderspeelgoed worden ingepakt. We worden bijna gezien als heiligen want iedereen wil met je op de foto en de kinderen rennen naar je toe om met je te knuffelen. Daarnaast zijn de mensen zo ontzettend vriendelijk en komen ze allemaal een praatje met je maken en willen ze graag hun dankbaarheid uiten. Wat stage betreft kunnen we 2 dagen in de week meelopen in de kliniek die wordt geleidt door sister Annie en 2 oude doctoren. In de kliniek komen de mensen op het spreekuur van de dokter. Na het spreekuur krijgen ze vaak medicatie, wondbehandeling of een kleine medische ingreep zoals het verwijderen van cysten etc. Alle vorm van behandeling is gratis en het is dan ook niet vreemd dat de wachtkamer prop en propvol zit. Ook zitten er veel kleine kinderen in de wachtkamer met TBC of worden ze getest op HIV. In een apart deel van de kliniek is er een speciaal HIV spreekuur waar zwangeren, jonge moeders en geïnfecteerden voorlichting krijgen en met lotgenoten kunnen praten. Er heerst in Missionvale nog een taboe op HIV/aids en daarom is het spreekuur nog niet echt drukbezocht.