Uganda, dat avontuur is alweer een lange tijd geleden. 184 Dagen geleden vertrokken we naar de Parel van Afrika, en nog steeds zijn die twee weken niet uit mijn hoofd. Het lijkt alsof het gister was dat we op Schiphol stonden, en afscheid namen van onze ouders.
Mensen (en internet) waarschuwden mij voor een 'cultuur shock'. Die heb ik gehad. Niet alleen bij aankomst in Uganda, maar vooral ook terug hier in Nederland.
Terwijl ik nog helemaal in de Uganda sferen zat, ging het leventje hier weer gewoon verder. Logisch eigenlijk ook wel, want er is hier in huis eigenlijk verder niks veranderd, behalve een (toen nog) 16-jarige puber, die met een totaal andere kijk op de wereld na twee weken terug kwam vanuit een totaal andere wereld.
Ik kon me vooral in het begin vreselijk ergeren aan dingen. Mijn zus die niet wilde koken omdat ze daar ‘geen zin in had’, terwijl een meisje in Uganda ons als antwoord op de vraag ‘Waar wordt je gelukkig van?’ antwoorde: ‘Ik ben gelukkig als mijn familie eten heeft.’ Mijn vader die per se met warm water wil tandenpoetsen, terwijl de kinderen in Afrika vies water uit een bruin poeltje drinken, waar ze eerst minstens 10 minuten voor moeten lopen in de brandende zon.
Inmiddels kan ik na een paar woede uitbarstingen om bovenstaande dingen, me aardig inhouden.
Daar in tegen heb ik er wel voor gezorgd dat er hier in huis een heuse ‘milieu straat’ is ingericht. Waar voor heen alleen rest afval en plastic minimaal gescheiden werd, is dat nu wel anders. Sinds kort wordt plastic, karton/papier, GFT afval en restafval hier strikt gescheiden, onder invloed van mijn moeder en mij.
Toch weer iets bereikt om de wereld een stukje schoner te houden, dat voelt goed!
Access:
Public
Add new contribution