South Africa
Mijn reis stond voor mijn gevoel met name in het teken van leren en ervaren. Leren hoe de cultuur in Zuid-Afrika werkt en hoe het nou echt zit met de armoede daar. Wat voor mensen wonen daar, wat voor problemen krijgen zij op hun pad.
En leren was dan ook wat we daar deden. We zagen hoe een kindertehuis werkt. We zagen hoe een organisatie voor seksueel misbruikte kinderen de kinderen opvangen en behandelen. We leerden dat er nog geen officiële gebarentaal was in Zuid-Afrika en hoe dit veel problemen opleverde.
Het hardste wat ik heb geleerd die reis was echter bij het project I Care.
I Care is een project dat werkt met de straatkinderen van Durban. In drie verschillende fases proberen ze jongens die op de straat leven op te vangen en uiteindelijk ofwel terug naar hun familie te brengen of hen in gastfamilies te laten wonen.
De ochtend dat wij daar waren hadden we presentatie voorbereid waarin we samen met de jongens Nederland en Zuid-Afrika zouden vergelijken rondom een bepaald thema. Het ene groepje had spelletjes, het andere feestdagen en het eerste groepje dat aan de beurt was had "straatleven".
Wij vertelden iets over het straatleven hier en zij vertelden vervolgens iets over hoe dat bij hen dan zat.
Zo vroegen we hen wat nou het ergste/gevaarlijkste deel was aan het straatleven in Durban. Eén jongen die steeds het woord nam vertelde dat het de grotere kinderen waren die het ergste waren. Als kinderen na een hele dag rondzwerven en bedelen eindelijk iets bij elkaar hadden kwamen de grotere en sterkere kinderen om koste wat het kost het bij elkaar gebedelde geld/voedsel te confisqueren.
Een andere vraag die we stelden was wat de politie voor straatkinderen doen. Dezelfde jongen nam het woord en vertelde over random arrestaties van de politie om de straatkinderen van de straat te houden, maar ze maar in de gevangenis te stoppen. Hij vertelde dat in de tijd van het WK politiebusjes door de straat reden om straatkinderen op te pakken. Sommigen werden een paar honderd kilometer buiten de stad gedropt om zelf te moeten terug lopen. Dit waren de kinderen met mazzel, want de andere optie was de gevangenis.
Hij vertelde dat ze in de gevangenis een nummer systeem gebruiken. Je nummer vertelt waarvoor je in de gevangenis zit. Bijvoorbeeld nummer 26 heeft gestolen, nummer nogwat zit in de bak voor moord, nummer 28 voor verkrachting. Hij vertelde dat er regelmatig gevangenen werden verkracht door hun celgenoten en dat de wachters er niets aan deden. Hij vertelde ook dat de nummers 28 een heel slim methode hebben om je als hun seksslaafje op te eisen.
De eetporties in de gevangenis zijn natuurlijk minimaal waardoor nieuwe gevangenen ontzettende honger overhouden. De nummertje 28's die hier allang aan gewend zijn bieden de nieuwkomers een deel van hun voedsel aan.
Een aantal weken gaan voorbij en de toen nieuwe gevangenen zijn allang weer vergeten dat iemand hen op die eerste dag voedsel heeft gegeven. Dan komen de nummer 28's terug en eisen een terugbetaling voor dat eten. Hoe? seks.
De jongen di al deze verhalen vertelde was denk ik ongeveer 12 jaar oud. Dit soort verhalen horen van een twaalf-jarige is de meest onrealistische ervaring tot nu toe. Hij was twaalf jaar? Waarom wist hij dingen over verkrachting en de gevangenis en waarom leefde hij in vredesnaam op straat. Natuurlijk wisten we het antwoord wel, maar het is werkelijk afschuwelijk.
Dit verhaal vond ik het allerlastigste te vertellen terug in Nederland. Als je zoiets vertelt aan iemand die er niet zelf bij was vinden ze het vaak wel erg, maar vervolgens gaan ze door met hun leven terwijl jijzelf nog helemaal in shock bent. Uiteindelijk zijn dit soort verhalen de verhalen die je pas vertelt als het in de context past. Als je bijvoorbeeld al een gesprek hebt over de gevangenis of over verkrachting.
Dan maakt het indruk.
Reversed cultureshock is waarschijnlijk het lastigste om mee om te gaan. De wereld draait gewoon door en de zon komt nog steeds op. Iedereen leidt zijn/haar eigen leven door en je staat er middenin met je hoofd aan de andere kant van de wereld.
Maar uiteindelijk ga jij ook weer meedraaien, je eigen leven leiden. Waar je kunt grijp je de kans om mensen te vertellen over wat je hebt gezien en hebt gehoord, maar het leven draait gewoon door en er is niks dat je eraan kunt doen. Het is soms lastig om er veel mee bezig te blijven vanwege de heftige indrukken en niemand die het echt bgrijpt als ze er niet bij waren, maar je hebt altijd de informatieavonden van Worldmapping waar het de mensen net zoveel interesseert en die niet bang zijn om dit soort verhalen te horen, die hun eigen bijdrage willen leveren aan een betere wereld, die zelf ook willen leren en ervaren.
Mijn reis draaide om leren en ervaren en dat is niet opgehouden sinds mijn terugkeer. Niet alleen leren over de andere kant van de wereld, maar ook onze wereld en die van andere landen. Een reis als deze maakt je betrokken bij de wereld om je heen.
Access:
Public
Add new contribution