Interview Krishna

Na mijn stage in Kathmandu ben ik naar Pokhara gevlucht. Terwijl ik vijf dagen het Annapurna gebied introk ontmoette ik Krishna, een 27 jarige jongen met een inspirerend verhaal.

Krishna was de gids van een van mijn trekgenootjes die ik op de eerste dag van mijn trek tegenkwam. Ik had een dag van te voren besloten deze trek te maken en heb er bewust voor gekozen om geen gids of porter in te huren. Vaak worden deze namelijk afgebeuld en op mijn korte trek was een gids ook helemaal niet nodig.

Vroeg in de middag kwamen ik en mijn net ontmoete Chineese reisgenootje aan in het eerste bergdorpje. Omdat het nog vroeg op de dag was waren er verder nog geen andere trekkers bij de geusthouses en ik vond het gezelliger om te wachten op andere mensen en dan te besluiten waar wij zouden overnachten. Op het moment dat wij op een bankje wat aan het uitrusten waren kwamen wij een Argentijnse jongen en zijn gids Krishna tegen. De komende twee dagen ben ik met hen opgetrokken. Het verhaal van Krishna is bijzonder. Als kind woonde hij in een klein bergdorpje buiten het trekkersgebied waar de gehele grootfamilie leefde van de landbouw. Omdat in de bergen echter niet veel land vruchtbaar is en hij financieel meer wilde bijdragen is Krishna toen hij zestien was vertrokken naar Kathmandu om daar zijn geluk te beproeven. Zoals veel mensen in de afgelegen gebieden van Nepal had zijn familie het idee dat het geld in de steden voor het oprapen lagen en dat wanneer Krishna succesvol was zij zelf ook naar de stad over konden komen. Moeilijk om te horen voor mij omdat ik tijdens mijn opleiding al gehoord had over deze false geruchten. Krishna kwam in Kathmandu terecht in de straatverkoop. Deze branch is in de hoofdstad enorm groot, een van de redenen waarom er maar weinig bedelaars zijn is omdat er genoeg goedkoop te verkrijgen producten te vinden zijn om op straat door te verkopen. 
Tijdens zijn periode als straatverkoper leefde Krishna als dakloze, hoewel er altijd wel ergens plaats was bij vrienden had hij geen eigen woning en vaak geen geld voor voedsel. Gelukkig kwam hij na twee jaar door zijn inmiddels uitgebreidde netwerk terecht bij trekking agency waar hij als gids aan de slag kon. Omdat hij zelf in de bergen is opgegroeid weet hij waar hij in de bergen op bedacht moet zijn en welke paden wel en niet begaanbaar zijn. Gidsen in Nepal hebben hier nooit een specifieke opleiding voor gehad en maken vaak lange dagen. Krishna vertelde mij dat hij ongeveer vijftien euro per dag betaald krijgt, aangezien de organisaties waar de gidsen voor werken minimaal 25 euro vragen en vaak zelfs het dubbele gaat dus maar een klein gedeelte van dit bedrag naar de gids zelf. Desalniettemin is Krishna dankbaar voor de kans die hij gekregen heeft om te werken als gids en op deze manier zijn vrouw en zoontje te onderhouden. Na iedere trek (vaak tot 90 dagen lang) gaat hij terug naar Kathmandu waar hij inmiddels een klein, stenen huisje heeft.

Op de vraag wat Krishna denkt dat de grootste verschillen zijn tussen het leven in een land als Nepal of een land als Nederland verteld hij mij dat mensen in het Westen meer kansen hebben, rijk zijn en daarom vaak hun geld over de balk smijten. Als gids heeft hij al met veel Nederlanders getrokken, van hen heeft hij veel Engels geleerd en hij wil altijd graag met hen over voetbal praten, volgens hem is iedere Nepalees fan van het Nederlandse elftal. Toch zou hij nooit in Nederland willen wonen, ald jongen uit de bergen lijkt een plat land hem maar saai en de mensen zijn te gestresst.