Na 2,5 uur van Manila naar Guang Zhou, daar 4 uur wachten, en dan in 13 uur van Guang Zhou naar Amsterdam is deze bizarre, intense, prachtige en liefdevolle reis dan echt voorbij.
Ik kan het niet geloven.
Het is vrijdag 8 maart 2013, 9.48.
Op de achtergrond van mijn telefoon staat een foto van een paar boefjes met wie ik twee weken lang heb gespeeld en nu misschien wel nooit meer zie. Heel raar. De tranen bij zowel de kinderen, jongeren en vrijwilligers bij het afscheid zeiden genoeg. We hebben iets goeds gedaan, iets belangrijks, maar zo voelt het nog niet echt.
Mijn ogen hebben gezien hoeveel plezier de kinderen en jongeren hebben gehad tijdens onze workshops en spelletjes, m'n wangen voelden hoeveel liefdevolle kusjes we kregen, mijn handen hebben elke dag vele plakkerige kinderhandjes vastgehouden, m'n lichaam heeft vele knuffels gehad van kinderen en jongeren, en toch heb ik een knoop in mijn maag.
De 2,5 week dat we daar zijn geweest voelt als een druppel water op een gloeiende plaat.
Heeft dit wel zin? Zo'n korte periode? Kun je het geld niet beter investeren in een vast en blijvend iets voor de filipinos?
En als dat niet kan, is het dan wel eerlijk om kinderen en jongeren 'even' plezier te geven en dan het tapijt weer onder ze vandaan te trekken bij vertrek?
Want vragen ze, kom je terug? en wanneer? Ik heb geen antwoorden.
Deze gedachtes zijn een kant van mijn ervaringen.
Aan de andere kant ben ik van mening dat dit soort ervaring goed zijn voor kinderen, jongeren, mensen van wat voor afkomst dan ook. Iedereen kan namelijk van elkaar leren.
We hebben superveel met ze gedaan, spelletjes, sport, dans, zang, toneel, improvisatie.
Maar dat is denk ik niet het belangrijkste, het plezier hebben met elkaar en samenwerken, het vrij laten voelen om te improviseren en het accepteren van elkaar ongeacht taalbarriere of kunnen is waar het echt om ging. Het zou ook zomaar kunnen dat wij ze in de 2,5 week hele waardevolle dingen hebben meegegeven die ze in de rest van hun leven zouden kunnen gebruiken.
Daarnaast heb ik hele waardevolle dingen meegekregen van de kinderen, jongeren en de situatie van Tondo, Smokey Mountain, Manila en de gehele Filipijnen, een land van enorme tegenstellingen.
Wees dankbaar voor al je kansen.
De vrijheid die gepaard gaat met in Nederland geboren worden.
De zuiniger omgaan met eten, water, elektriciteit, gas en licht.
Minder materialistisch zijn, waar gaat het nou echt om!?
De oneerlijkheid zorgt voor een naar gevoel enerzijds, maar ik ben ook dankbaar voor de reality check en vooral alle liefde die ik heb gevoeld, en de prachtige tijd die we samen beleefd hebben.
Ik wil nog zoveel vertellen over WAP en hun warme welkom, Juliette, Thom, Be & Jona, over Smokey Mountain, over de groep, over de prachtige initiatieven, Saint Martin en nog meer over de liefde en het talent, over Tondo en hoe veilig we ons daar eigenlijk voelden maar dat komt in volgende blogs denk ik. Nu zitten vooral nog alle prachtige en talentvolle kinderen en jongeren in mijn hoofd, het is behoorlijk vol wat dat betreft :-)
Volgens mijn hebben de kinderen ook gezien met hoeveel plezier ik de spelletjes en workshops gaf, hun wangen hebben ook mijn kusjes gevoeld, ze hebben ook mijn zweterige handen gevoeld in die van hun en ook hebben ze al mijn knuffels gevoeld. Waarschijnlijk hebben ze ook daar een knoop in hun maag.. komt in ieder geval door het samenzijn en de liefde. Misschien gewoon een hele mooie knoop dus.
Access:
Public
Add new contribution