Tweede 10 dagen

Eerste dag voor Wies
18/12/12

We werden voor ons gevoel allebei goed wakker, Wies en ik. Ik had goed geslapen en heel raar en realistisch gedroomd. Dankzij het anti-malariamiddel Lariam krijg je hele aparte en realistische dromen. Wies heeft me al meerdere keren horen babbelen in mijn slaap, en soms herinner ik wat voor een vage droom ik heb gehad, die zo ongelooflijk realistisch is. Ik vind het helemaal mooi. Omdat Abau naar ons compound kwam, en wij niet een halfuur naar het Youth Centre hoefden te lopen, konden wij voor de verandering een keertje uitslapen. Meneer Bauleni zou er om half 9 zijn, dus om half 9 stonden Wies en ik op om rustig wakker te worden, te ontbijten en onszelf aan te kleden. Rond 9 uur werd de metalen deur van het compound geopend, en kwam er een vriendelijke en wat kleine man door de deur wandelen. Wies en ik waren precies op tijd klaar en we liepen de deur uit om hem te begroeten. We gingen even snel het budget dat Abau toegestuurd had gekregen printen, omdat hij dat zelf moeilijk voor elkaar kon krijgen omdat zijn laptop een paar weken voordat Wies en ik naar Blantyre kwamen mee was genomen door een medewerker van het Youth Centre, samen met 1000 dollar. Na die klap assisteerden Wies en ik Abau met computer gerelateerde zaken. Na het printen van het budget gingen we 7 minuutjes lopen naar een lokaal veldje, waar we 10 voetbalteams aantroffen, en minstens 70 toeschouwers. Omdat er geen fysieke activiteiten waren gepland, ging Wies vandaag ook voor het eerst mee. Wij werden beide geëscorteerd naar de andere lange kant van het stenige veld, waar er 3 blauwe rieten stoelen stonden. Abau, Wies en ik namen plaats. Tegenover ons stonden 2 lege stoelen, dezelfde blauwe rieten stoelen. Enkele ogenblikken later arriveerden daar 2 senioren. Ons werd verteld dat het de chiefs waren. Belangrijke mensen met politieke invloed en politieke belangen in Blantyre. We stelden onszelf voor, en daarna konden we onszelf herpositioneren pal naast het veld. We hebben 4 wedstrijden aanschouwd, 20 minuten per helft met ongeveer 5 à 10 minuutjes pauze. Naast het veld stonden kinderen met een koelbox of een koele emmer, met plastic zakjes met ijs daarin, verschillende smaken. De 4e wedstrijd ging gepaard met het meeste belang voor Wies en ik. De Bangwe Celtics speelden, het team van Abau, het Youth Centre team. De Bangwe Celtics, in een blauw-lichtblauw tenue, wonnen met 3-0. Wies en ik gingen snel weg voordat het noodweer losbarstte, want tijdens de wedstrijden konden we steeds beter zien hoe de grijze wolkenmassa onze kant op kwam. We waren 2 minuten verwijderd van het AYISE compound toen er druppels ter grootte van je nagels uit de lucht vielen, in griezelig grote getalen. Ik had nog nooit zo'n regenbui gezien. Er zat zoveel venijn in die regenbui, en tegelijkertijd bracht het niks negatiefs, alleen positieve dingen. Vruchtbaarheid van de natuur, eenheid als 100 mensen onder een afdakje schuilen, vreugde en getrainde lachspieren wanneer lokale bewoners mij voorbij zagen rennen met een kapotte teenslipper in een hand, terwijl ik gevaarlijk manoeuvrerend gladde stenen probeerde te ontwijken. Iedereen riep 'Azungu! Azungu!' naar mij terwijl ik door de regen rende. Ik glimlachte een enkele keer naar mensen die onder een afdakje stonden te schuilen, en ze schaterden van het lachen. Ik gaf ze een glimlach die vertolkte dat ik wist dat de manier waarop ik door de regen rende echt belachelijk was, maar ik er zelf ook om kon lachen. Nog niet eens een halve minuut was ik onderweg naar het compound van AYISE om onderdak te vinden, en nog nooit had ik mezelf of iemand anders zodanig toegetakeld door een regenbui gezien als ik op die dag. Het water droop van mij af als kraanwater, en toen ik mijn haar even uitschudde zoals een hond met zijn of haar vacht doet, zag het eruit als een op hol geslagen sproeier. Het was weer een wijze les, en een onvergetelijke ervaring. De avond van 18 december heb ik al schrijvend besteed, om 3 dagen achterstand in te halen.
Structurele verbeteringen
19/12/12

In de ochtend stond er een competitietoernooi gepland, zoals we nog vaak zouden meemaken. Half 9 begon het, zoals altijd. Half 8 wakker worden, 10 of 5 minuutjes snoozen, uit bed, plenswaterinhetgezichtaankledenontbijtjemakenontbijtjeetenmooimakendeodorantopdoentaspakken en gaan. Er waren 7 wedstrijden, waaronder ook Bangwe Celtic, het team van het Youth Centre. We kregen met de dag een betere band met de spelers van dit team, aangezien we ze om de dag trainden. Na de meeste wedstrijden gezien te hebben, hadden we tot half 3 pauze, om te lunchen en wat computerwerk te doen. We vroegen Abau om even mee te gaan naar de computerzaal van het Youth Centre, waar de computers waren gestolen voordat Wies en ik in Malawi waren. Tijdens de wedstrijden op het veld van het Youth Centre hadden Wies en Abau een intensief gesprek had, terwijl ik goed voetbal had geobserveerd. Tijdens het minuutje lopen naar het Youth Centre gebouw werd ik op de hoogte gebracht. Abau had op zijn laptop heel veel informatie van veel spelers staan, zoals leeftijd (wat een groot issue is aangezien ze soms wat oudere spelers in het team proppen, zoals een 15 jarige in een 14 jaar en jonger team, wat oneerlijk is), naam, geboorteplaats en woonplaats. Die laptop was ook gestolen voordat Wies en ik in Malawi waren. Naast het feit dat het een groot financieel verlies is voor Abau, is het administratieve verlies ook een behoorlijke tegenvaller. Wies stelde voor om dat weer op te pakken zodat het allemaal wat netjes wordt geordend, en er wat overzichtelijkheid is in de chaos van de competitie. Abau had 2 formulieren bij zich, een lege ID-kaart en een contract dat hij had ontworpen. Wies had wat aanmerkingen op het contract voor de spelers, en wou graag iemand die verstand van voetbalcontracten had erbij roepen om te kijken of het contract enig nut heeft, en zoniet om het contract aan te passen. Wies, Basiano en ik namen alledrie plaats in het kantoor van Monica, om te kijken hoe Wies en ik hierbij konden helpen. Ik zat natuurlijk achter het bureau, in de stoel van de baas, en Bauleni en Wies aan de andere kant van het bureau, in simpele werknemersstoelen. Na de vergadering waren we eruit hoe we het aan gingen pakken. Elke speler die mee wou spelen in de competitie zal de ID-kaart MOETEN kopen voor 50 mK (€0,125 of 12,5 cent). Het contract wordt gratis aangeboden, dus zal er een club of een voetbalschool de spelers willen kopen, krijgen onder andere de spelers, de ouders/guardians en het Youth Centre wat geld, wat zonder het contract niet gebeurt. Daarnaast, zal een speler het grote geld gaan verdienen, zal hij development fee moeten betalen, waardoor het Youth Centre de trainingen en de competities professioneler kan voortzetten. Het contract en de ID-kaart had Abau nog ergens digitaal, wat handig is zodat Wies en ik het direct konden aanpassen. Hij zou er naar op zoek gaan, en verder hebben we iemand van de Football Association of Malawi (FAM) gemaild en het contract als bijlage, om te vragen hoe het beter gemaakt kon worden. Toen Abau daarna wegging zagen we hem weer die middag, bij het trainen. Het was weer een heerlijke middag voetbal, waarna Wies en ik helemaal kapot thuiskwamen. Weinig energie, en de maaltijd gemaakt door Loveness geeft meestal wat energie. Vroeg naar bed gebeurt op doordeweekse dagen ook meestal, omdat Wies en ik het vaak niet kunnen opbrengen om na 9'en nog wakker te zijn, wat de volgende ochtend meestal wel zijn voordelen oplevert.

Regulier dagje
20/12/12

Vandaag stond er weer een ochtend wedstrijden bekijken op het schema, en in de middag een training geven op het Youth Centre. In de ochtend vonden deze wedstrijden plaats op Naize Ground, wat 8 minuten lopen is, dus kan er 20 minuten langer gesnoozed worden in de ochtend. De trainingen vinden altijd in het Youth Centre plaats, tenzij anders aangegeven. Na de wedstrijden hadden we weer even tijd om in het compound te lunchen, brood zoals gewoonlijk. Het kan heel droog zijn als je het bij de lokale supermarkt haalt, sommigen niet groter dan je eigen kamer in Nederland. Je moet goed weten wat voor brood je wilt, wil je geen droog brood hebben. En met droog brood bedoel ik brood waarbij je water nodig hebt om het door te slikken, zo droog. Die middag gingen we weer trainen, en daarna weer avondeten in ons compound met alle 5 zungu's, aangezien Linnea ons ook elke maaltijd gezellig vergezeld.

ChargeEinde van de wereld
21/12/12

Vandaag zou de wereld eindigen volgens de kalender van de Maya's. Toen ik deze ochtend opstond kon ik er niks van merken. Een fel maar lieftallig zonnetje begroette wenste mij een goede morgen. Na alle ochtendrituelen was het tijd om weer wat wedstrijden te koekeloeren, en inmiddels ook coachen wat Abau flink aanmoedigt. Hij wilt dat we een zegje doen in de rust, voor de wedstrijd en na de wedstrijd. In een beetje stamelend Engels komt er meestal uit dat er veel dingen goed gedaan worden, en dat Wies en ik vooral geen pingpongvoetbal willen zien, maar de bal controleren en een goed positiespel willen hebben. Raar genoeg nemen ze alles wat je ze zegt serieus, en ze doen alles wat je zegt, en je ziet direct resultaat. Er is ruimte voor verbetering, en Abau wil ook graag dat die ruimte benut wordt en Wies en ik kunnen dat goed blijkt zover nog. Nog niet heel veel verandert er, behalve wat aanpassingen en persoonlijke coaching, maar daarnaast is er niet veel verandering nodig, aangezien de tegenstander hetzelfde spel gaat spelen als jou eigen team. Elk team neemt het positiespel over, en schuift het Dennis Broekhuizenvoetbal (alle ballen hoog naar voren rammen) aan de kant. Het is mooi om te zien. In de middag was het tijd om te trainen. Voor zover je het trainen kan noemen. Het kwam neer op een zooitje. 80 man (als het er niet meer waren) op een half veld, te weinig ballen en na een afzwaaier op een afrondoefening lag de gehele productielijn een halve minuut stil. Het was zo ontzettend leuk om te doen, maar Wies en ik waren blij toen het over was. Een onoverzichtelijke wirwar van spelertjes, ballen die om je oren vlogen en spelers die zomaar even van oefening wisselden omdat ze het leuk vonden. Na afloop wouden Wies en ik het niet meer zo hebben als die middag, en hebben we een beetje orde aangevraagd bij Abau. Hij was het ermee eens, en een schema leek ons alledrie wel handig. Dat is naderhand (28 december) nog niet gemaakt, maar het gaat prima zo, 2 leeftijdsgroepen per dag schept al veel duidelijkheid over de dagelijkse middagsituatie. Na de training gingen we van onze rust genieten, maar er stond een reis naar de Blantyre ShortStream Footbal Academy op de planning, en we moesten om half 8 op het Youth Centre staan, waar we volgens Abau met een bus naar de voetbalschool werden gebracht. We waren benieuwd. In de avond hebben we kunnen genieten van een vegetarische maaltijd; rijst met gekookte aubergine en wat saus eroverheen. Het was aardig vlijtig vond ik zelf, en Wies al helemaal. Loveness werd geprezen door hem. Na die maaltijd gingen we vroeg slapen, want we moesten ook vroeg op.

Stom begin van een prima dag
22/12/12

We moesten erg vroeg op voor een -in principe- vrije dag. Half 8 stonden we op het Youth Centre, samen met andere voetballers. Het plan was dat er om 10 uur een busje van de ShortStream Academy ons zou ophalen. Abau dacht anders en kwam om 11 uur aankakken om ons vervolgens mee te delen dat er geen busje komt. Aardig benadeeld vragen Wies en ik om meer informatie, waarna Abau met een sms'je laat zien dat hij er niks aan kon doen. Er was een begrafenis voor een oud-lid van de academie, en dat lieten ze gelukkig op de dag zelf weten zodat er totaal geen 150 jongeren op het verkeerde spoor werden gezet, en dat deze voor apebrood lopend naar het Youth Centre kwamen. Pissig maar met een pokerface lieten Wies en ik Abau, de jongeren en het Youth Centre achter ons. Met het vooruitzicht van een vrije dag met aardig wat blauwe lucht en een prima zonnetje konden we eigenlijk niet klagen. Zo moe waren we niet, we hadden voldaan aan de Nederlandse '30 minuten bewegen per dag!', dus klagen mochten we eigenlijk niet. Toen we aankwamen in het compound was het tijd voor een ultieme relaxte middag. We begonnen met onszelf in te smeren, daarna 2 kleedjes buiten te leggen, en toen lekker een tijdje te bakken. Althans, dachten we. 3 kwartier later constateerden we dat we het niet meer volhielden. Bart, Kelly en Linnea waren een weekendje weg naar Mulenga, dus Wies en ik gingen 's avonds met elkaar dineren. Na een heerlijk luier dagje waren we toch wel moe in verband met het vroege opstaan, en gingen we weer vroeg naar bed, half 9.

Sunday
23/12/12

Deze tweede zondag in Malawi voelde prima aan. Geen verplichtingen, helemaal niks stond er op de planning vandaag. Eventueel een wasje draaien, dacht ik wel, en de afwas doen. Maar daar bleef het bij. Ik werd wakker en ging lekker ontbijten. Wat ik hier altijd ontbijt zijn Kellog's Corn Flakes, waar ik het prima mee kan vinden. Ik denk dat ik 5 maanden lang met dat spul een beetje te veel van het goede vind, en dat ik naar andere ontbijtbronnen moet gaan zoeken, maar dat komt nog wel. Vooralsnog is het met melk en wat suiker een goed begin van de dag. Ook creërde het zonnetje een droomochtend, waarin er geen wolkje in de blauwe lucht was te vinden. Een klein afwasje gedraaid, van gister en eergister, en toen Wies wakker werd had ik het allemaal al af. Ik had al wat water in 2 pannen op het elektrische fornuis gezet, zodat we een halfuurtje later 2 lauwe bakken met water hadden voor de was. In 1 bak gingen de kleren 20 minuten weken, samen met een zakje wasmiddel. De labels op mijn kleren met de wasinstructies zijn hier niet aan gewend en protesteren zonder woorden, maar met afbeeldingen, maar Dis Is Africa, dus ze wennen er maar aan. We gingen eerst nog even wat zonnen, aangezien daar een fantastische mogelijkheid voor was net zoals gisteren, kleedje, zonnebrand, muziekje en gaan. En weer waren we na nog niet eens een uur zonnen al moe van de zon. We zweetten zweet en we zweetten de zonnebrand van ons lichaam af, in hoog tempo. De UV straling had ons zo gek gekregen dat we maar de was gingen doen, in plaats van luieren. Het was té heet. Eerst wat ondergoed. Onderbroeken en sokken. Daarna gingen we weer even relaxen, (binnen), en na een uurtje haalden we de snel gedroogde 1e ronde op. Daarna kwamen de sportkleren, en toen die net hingen aan de waslijn, begon de regen. Haastig haalden we alles binnen, en probeerden we alles tevergeefs op te hangen aan een waslijn onder een afdakje. Die waslijn begaf het, nadat de combinatie regen en wind ervoor zorgde dat de kleren natter werden dan voorheen, en dus zwaarder. De kleren konden van de grond geraapt worden, en we legden ze veilig van de regen neer in de slaapkamer naast de onze. Ze konden daar uitdrogen op een waterbestendige matras, die ervoor zorgde dat onze kleren traag opdroogden, maar droog waren, op de maandag dat we ze nodig hadden. In de avond kwamen het Europese trio weer terug van hun trip naar Mulange, waarna ze wat foto's hadden laten zien waar bij mij persoonlijk wat kwijl werd weggenomen. Ik was zo jaloers, ze hadden perfecte weersomstandigheden die zaterdag, om lekker te zwemmen in een poeltje van heerlijke temperatuur, en een waterval was ook nog present om te zorgen dat het totaal op een paradijs leek. Diezelfde weersomstandigheden hadden Wies en mij naar binnen gedreven die zaterdag, dus we zaten met de gebakken bananen. We hadden wel een fantastisch luierweekend gehad en veel van onze energie weer aangevuld, maar we hadden er graag bijgeweest. Na het bijpraten van het weekend ging iedereen slapen, Wies en ik hadden maandag weer een sportief dagje voor de boeg.

Kerstviering
24/12/12

We werden heerlijk uitgerust wakker na een weekend luieren. We hadden een ochtend wedstrijdobservatie, en in de middag hadden we een goede training afgerond. We speelden zelf ook mee in een partijtje met spelers onder de 16 en ouder dan 14. Dit zijn lastige tegenstander, en ze kunnen je vies tegenvallen als je niet 100% geeft in een wedstrijd. Moe kwamen Wies en ik bij het compound aan, waar er toentertijd al voorbereidingen waren gedaan voor het kerstmismaal die avond. We verwachtten Samson en zijn vriendin Diana, Monica en haar vriendje, een partner met wies Bart en Kelly samenwerkten voor de verbetering van de day-care, Loveness die ook meehielp met de voorbereidingen, de guard Geoff, en Basiano Bauleni, onze grote vriend van het Youth Centre. We zaten er uiteindelijk met 5 zungu's, Geoff, Basiano, Samson, Loveness, en een chickie van Sam die we ooit in het openbaar vervoer hadden ontmoet, ik herkende haar niet meer. Er waren er 3 niet komen opdagen, maar we legden er onszelf maar bij neer. We moesten lang wachten totdat het gezelschap compleet was, en het voedsel was lauw toen we eraan begonnen. Het deed mij persoonlijk niks, want ik heb heerlijk genoten van te kort gekookte aardappeltjes, goede kippenvleugels en prima rijst. Naast nog een paar biertjes en een enkele vodka appelsap voor de gezelligheid was het een ware topavond. We waren tot een ochtenduurtje of 3 bezig met een paar spelletjes. Ik was met Samson bezig met Bananagrams, zoveel woorden mogelijk maken met Scrabble-achtige steentjes. Natuurlijk won ik want ik betrapje hem erop dat er enkele woorden van hem niet correct waren, en de mijne waren ongetwijfeld allemaal goed gespeld en van hoger niveau. Abau was inmiddels in slaap gesukkeld op 5 stoelen met rugleuning, het was hilarisch om te zien. Maar een paar minuten nadat we daarom hadden gelachen lagen wij er net zoals Abau bij, alleen in ons eigen bed, in het huisje naast het voormalige lesgebouw, waarin we die avond gedineerd hadden. We hadden onze slaap wel nodig, maar wat een leuke avond.

Officieel kerst, gewoon werken
25/12/12

Ik werd wakker op 25 december. Natuurlijk is het kerst, en dus een vrije dag, maar wij hadden gewoon een ochtend kijken naar voetbal, en in de middag een training. Het was bewolkt, niet warm, niet koud. Een T-shirt met lange mouwen was mogelijk voor het eerst sinds ik hier was, maar ik ging gewoon met een T-shirt met korte mouwen. Abau kwam ons ophalen rond 1 uur, we konden nog even uitslapen van een late avond, die als uiterst gezellig is bijgebleven bij mij. Wies en ik waren klaar om te gaan, en hadden er zin in ondanks we ook vrij moesten hebben, zoals Linnea, Bart en Kelly. We liepen eerst naar Naize Ground, waar we oudere spelers zagen voetballen. Rond de 20 waren ze. Het voetbal stelde niet zo heel veel voor, we kregen te zien dat zelfs de volwassenen pingpongvoetbal konden spelen, de bal werd niet vaak gecontroleerd en via de grond overgespeeld. Na 20 minuutjes liepen we een eindje door. Een kwartier later kwamen we bij de Bangwe markt, waar we al eens waren geweest. Wat bleek is dat die markt veel groter is dan we toen de eerste keer met Loveness zagen. We liepen 5 minuutjes door de drukke markt, waarna we bij een ander voetbalveld uitkwamen. Het leek veel op Naize Ground. Lichtbruin, metalen goals zonder netten, stenen en af en toe een modderplasje. Naize Ground was toch wat beter waren Wies en ik van mening, maar het spel wat daar werd gespeeld was vele malen beter. Wij waren getuige van een waar spektakel, een superwedstrijd. Hier was een halve finale gaande, en op Naize Ground de andere halve finale. Het veld bij de markt lag ook pal naast een begraafplaats, wat wel apart was. Hier waren ook veel toeschouwers, misschien marktbezoekers die een kijkje wouden nemen naar de wedstrijd. De spelers op het veld waren beesten. Het waren machines, beesten, gemaakt van blokken beton, onbeweegbaar. Ze waren snel en behendig, cheetas. Het waren spelers met inzicht, aparte kapsels en goede balcontrole en ze gaven altijd 100%. Het kwam dichtbij een professionele wedstrijd vond ik zelf. Wat bleek, is dat het ene team, geeln oftewel de Veterans, veelal bestond uit oud-profvoetballers, of profvoetballers, die naast hun carrière in het betaald voetbal geen nee zeiden tegen een wedstrijd die belangrijk voor hun was. Het ging ook om eer, ze konden geen nee zeggen tegen hun roots van het voetbal, ze kwamen voor de teams uit waar het voetbal voor hun was begonnen. Het was mooi om te horen. De Veterans waren beter. Hun rechtsback was een huidige speler van de Mighty Wanderers, en hun rechtsbuiten een oud speler van de Big Bullets, beide hele grote clubs en tegelijkertijd rivalen in Malawi. Die clubs zouden wij de 30e van december gaan zien in het Kamuzu stadion, waar 30.000 man in past, alleen niet op de hoogste ringen, want dan kan de tribune van beton uit elkaar vallen. Na een geslaagde ochtend en middag gingen we terug naar het compound. Daar hebben we gelunched, en de rest van de dag vrij genomen. Het was wel eens fijn voor de verandering, maar ik had de wedstrijd met de wilde dieren niet willen missen, dat was een heel cool iets wat ik heb mogen meemaken.

Voetballen
26/12/12

In de ochtend hadden Wies en ik wat wedstrijden geobserveerd, en ook van ons eigen team, Bangwe Celtic. Ze deden het met de wedstrijd beter, en de fanatieke inzet van Wies en van mij wierp zijn vruchten af. We gingen na het kijken terug naar het compound, om wat te eten en te drinken, en toen zijn wij naar het Youth Centre gelopen om daar vanaf half 3 tot 5 uur te gaan voetballen, ook op groot veld, wat uiterst super was natuurlijk. Samson kwam ook meedoen wat als onverwacht mag worden beschouwd. We begonnen eerst op een half veld maar er werd geopperd om op een groot veld te spelen, wat ikzelf fijner vind zodat er lange ballen gegeven kunnen worden, en beter positiespel kan worden gespeeld omdat het op een half veld met veel spelers wel lastig is. Natuurlijk won mijn team, met Samson en Basiano in het team. Toen Wies en ik om half 6 thuis kwamen ging het zoals elke dag. We kwamen gebroken thuis in de avond, om wat te eten en te drinken, te douchen en te slapen, om vervolgens zowat hetzelfde te doen de dag erna, maar wat tegelijkertijd nooit verveelde.

In Town
27/12/12

Deze ochtend gingen we wat wedstrijden bekijken op Naize Ground. Bangwe Celtic u16 moest tegen de nummer 1 in de competitie: Confrab Stars u16. Deze stonden met 2 punten verschil 1 plek boven Bangwe Celtic, dus winnen was van groot belang. Ik had er vertrouwen in, en toen de wedstrijd begon ging Wies terug naar het compound, hij was gestoken door een bij. Aan het eind van de wedstrijd kwam hij terug, toen kon ik hem het vreugdevolle nieuws vertellen; Bangwe Celtic had 2-1 gewonnen. Ze speelden erg goed, en het grote talent Noxe had ook gescoord, een bal in de kluts pakte hij op, speelde een mannetje voorbij, en schoot toen van ongeveer tot 16 à 18 meter de linkerhoek. Ik was persoonlijk erg blij met de overwinning, ons team had de gerechtigde 1e plaats gepakt. Na het kijken gingen we met Samsom naar de stad, om wat troep te kopen. Wies stond erop om wat voor de verjaardag van Kelly (28 december) te kopen, dus we hadden een visueel lijstje. Met het openbaar vervoer kwamen we na 20 minuten in de stad terecht. We hadden wel honger, dus we gingen een patatje en een hotdog of kipburger eten, en betaalden ook voor Sam. Het was heerlijk, en na het middageten gingen langs de houtmarkt. Een soort van, althans. Afdingen moest daar wel. Wies moest een paar postkaarten hebben, en hij wou nog een cadeautje uitkiezen. Hij koos eerst 2 kleine geverfde kleischaaltjes. De verkoper begon met 10.000 mK, ongeveer 25 euro. Als je dat in Nederland zou verkopen in euro's zou je wel wat verkopen, maar mede dankzij onze gids Samson die zei dat je heel erg af moet dingen omdat elke verkoper met een 'zunguprijs' begint, hebben we het verjaardagscadeau afgedingt naar 2.000 mK (iets minder dan €5). Het was wel leuk, het afdingen. Daarna had Wies nog 3 postkaarten met verf van 2500 mK afgedingt naar 1000 mK. Hij wou nog afdingen naar 900 mK, maar wat is nou het verschil.. 100 mK is geen drol. Maar hij maakte de verkoper ongetwijfeld blij. Hij had verder nog een Arsenal shirt gekocht voor iets minder dan 10 euro, en we hadden nog 9 pakjes wasmiddel gehaald voor een tijdje. Het regende verschrikkelijk hard, dus we hadden Basiano gesms't dat we niet konden trainen. Waarschijnlijk was er ook geen hond te bekennen op het veld, maar als echte Nederlanders hebben we voor Afrikaanse begrippen op tijd afgezegd; anderhalf uur van tevoren. Die avond hebben we een beetje niks gedaan. We hebben blufpoker geleerd, wat wel leuk leek. Verder nog verscheidene kaartspelletjes, en vervolgens het bed ingedoken. De volgende dag hadden we weer een drukke dag, dus we moesten wel goed slapen.

Vrijdag
28/12/12

Ik werd wakker op vrijdag 28 december. De dag voor het weekend. Wies en ik hadden het cadeautje voor Kelly ingepakt achtergelaten met een briefje met daarop 'Gefeliciteerd' en onze namen erop. Omdat Bart en Kelly voor het weekend weer weggingen, maar deze keer op vrijdag, hadden we het cadeautje maar achtergelaten, we zouden ze zondag toch pas zien. Na een ontbijtje gingen we op weg naar het Youth Centre. Het plan was om daar wat wedstrijden te bekijken, en in de middag weer te gaan trainen. De wedstrijden gingen gelukkig aan 1 stuk door, maar afgelopen week werden ze meerdere malen aangevallen door hevige regenbuien. Ons Bangwe Celtic won alweer, dit keer onder 12. Ze hadden geen kind aan de tegenstander en wonnen 3-0 tegen Young Soccer u12. Die middag gingen we foto's maken. Dit was nodig voor het contract en het ID-kaartje, wat Wies en ik nieuw leven inbliezen. Het was eerst heel erg spannend voor de hele community. We hadden een team in een rij gezet, en 1 voor 1 moesten ze tegen een witte steunpilaar van het Youth Centre aanleunen en in de lens kijken, terwijl ik de houding van de speler controleerde, hij moest met zijn schouders midden tegen de pilaar staan. Wies maakte de foto's, en ik noteerde bij elk team hoeveel foto's ze hadden, en hoeveel spelers, zodat het beter te organiseren is. Eerst stond er een kring van wel 50 man omheen, die ontzettend nieuwsgierig aan het koekeloeren was. We hadden Abau en een scheidsrechter die we al kenden van een dag bij Naize Ground gevraagd om erbij te blijven en in Chichewa te vragen of ze onder 12 waren, en bij welk team, zodat Wies en ik dat niet hoefden te doen in het Engels. Na de fotoshoot hadden Wies en ik een heel brood versnaperd in het Youth Centre voor de lunch, en daarna was het tijd voor de training. Vandaag kwamen de u14 en u16, dus we dachten dat we zoals voorheen een groot partijtje op een heel veld konden spelen, dat is tof. Onze plannen vielen in duigen toen wij het damesteam richting het goede veld zagen lopen. Helaas pindakaas, vonden wij toch wel. Dan maar op een half veld. Eerst hadden Wies en ik een net opgehangen aan de begroeide kant van het veld. We wouden tot de spelers die kwamen trainen even lekker op goal schieten. Vrije trappen, voorzetten, enzovoorts. We legden even de bal neer om het net op te hangen, en toen we ons na 5 seconden omdraaiden waren 7 kleine kinders met de bal aan het spelen. Alweer waren onze plannen in duigen gevallen. Later kwamen 2 iets oudere jongens het veld op die de bal opeisten, en begonnen hoog te houden met elkaar. En dat allemaal terwijl wij nog bezig waren met het net. We gingen een beetje meedoen met hooghouden, totdat ik subtiel in het Nederlands tegen Wies zei: 'Pleur die bal een bij de zijlijn achter me, dan ga ik effe voorzetten geven!'. En ja hoor, toen hij de bal kreeg van een van de jongens, schoot Wies 'per ongeluk' de bal een eindje achter mij. Ik rende achter de bal aan, en begon voorzetten te geven, we waren het hooghouden wel beu. Totdat Abau en wat spelers kwamen opdagen gingen we door. Toen we partijtje op het grote veld gingen doen, werd ik ingedeeld bij oranje, en Wies bij geel. Ik zag Noxe, het tot nu toe grootste talentje wat ik had gezien, het veld oplopen. Nou, ik zag hem niet het veld oplopen, maar ik hoorde een paar keer 'iiii Noxe!', dus ik keek op en daar zag ik hem staan, bij de tas die Abau had meegenomen. Daar lagen de hesjes in, dus ik liep er met een drafje heen en pakte een oranje hesje en overhandigde deze aan hem. Abau moest hartelijk lachen. Ik ook, maar ik was bloedserieus. Ik wist dat ik als stoorzender er niet aan te pas zou komen als Noxe bij de tegenstander was. Het bleek een goede keuze. Noxe bleef in mijn verdediging achter, wat me een raadsel was, want hij is DÉ perfecte midmid/linksmid. Maar hij troefde elke aanval zowat af, inclusief Wies die maar aan 1 keer fraai scoren (met een soortvan hakballetje) toe kwam dankzij de toewijding van Noxe. Ik kwam aan 2 keer scoren toe, dat maar als 1 keer scoren werd gerekend door de tegenstander, terwijl ik nog een redelijk grote kans had moeten scoren van een afstandje. Maar we hadden wel gewonnen, en na een energieslurpende middag gingen Wies en ik weer naar huis. Abau wou nog dat Wies en ik meegingen naar de ShortStream Academy zaterdag (dus morgen), maar daar stond ons hoofd niet naar. We waren werkelijk waar gebroken en hadden zeker een rustdagje nodig. Hij vond het niet erg, en zo hebben we een day off gekregen, wat we wel prima vonden. We gingen vroeg naar bed voor zover ik me kan herinneren, dus niet echt een avond gebeurtenis verder.