Kampcoach!

Even niet iets internationaals, maar wél een ontzettend toffe ervaring waar een grote plek was voor uitstraling, enthousiasme en inspiratie!
Van afgelopen donderdag tot gisteren, 14 tot 16 mei, ben ik meegeweest als danscoach op het kamp van onze kerk voor de jeugd van 12 tot 17 jaar. We werken nu drie jaar met een opzet waarbij iedereen ingedeeld wordt bij een workshop en drie dagen lang in dat team workshops volgt (zoals koken, goochelen, geocachen, dansen, voetbal of dans) en Time4Jesus heeft, samen gesprekken over het christelijk geloof voert. Ook de afgelopen twee jaren was ik mee als coach, maar ik merk dat ik er meer en meer ingroei, meer en meer leer en er meer en meer uit weet te halen.
Naast dat er een flinke verantwoordelijkheid op je schouders ligt, die maakt dat je alle chips en snoeppapiertjes op de grond ziet liggen en oppakt, constant de tijd en het schema in de gaten houdt en twintig keer op een dag 'sssssst' sist, krijg je als leiding ook enorme mogelijkheden om juist extra te genieten. Extra genieten als de dag voor jou een uurtje eerder begint om de boel vast voor te bereiden en tips en ervaringen uit te wisselen met medecoaches. Extra genieten als je merkt dat je team in jou een vertrouwenspersoon vindt. Extra genieten van alle blijde en voldane gezichten om je heen, mede veroorzaakt door wat jij maanden geleden voorbereid hebt. Inkakken, dufheid uitstralen: als coach is het not-done, want dan trek je direct tien andere jongeren mee in de vermoeidheids-modus. Dus zit er niets anders op dan te schreeuwen en juichen als een malle, te applaudisseren bij het minste of geringste en je door middel van gesprekjes te mengen met de rest. Heel veel geven, maar ook heel veel terugkrijgen.

Wat dit met mijn wereldburgerschap te maken heeft? De afgelopen dagen waren een wijze les in wat voor invloed ik heb op anderen. Ik kreeg heel concreet terug wat mijn overenthousiaste coach-zijn opleverde: een blij team dat ook benoemde hoe fijn ze het vonden dat ik zo vrolijk en open was. In het dagelijks leven gebeurt dit eigenlijk ook constant, is al het contact tussen mensen een wisselwerking, maar zijn we ons hier veel minder van bewust. Ik ben blij dat ik er even bij stil gezet ben en hoop op deze bewuste manier ook de komende tijd in te gaan. Je altijd maar vrolijk en enthousiast voordoen is te veel gevraagd en ook niet wat ik wil, maar ik wil wel graag letten op wat ik uitstraal en overbreng op anderen.
Daarbij heb ik, hopelijk, gebouwd aan een veilige sfeer en iets van mijn levenservaring kunnen overbrengen op de jongeren. Wat voor nationaliteit ze ook hebben en of het nou over een grensoverschrijdend onderwerp gaat of niet, werken aan relaties en mensen verbinden is iets waar je als wereldburger ook op het  kleinste niveau mee bezig bent. 'Je naaste liefhebben als jezelf' vat voor mij goed samen waar wereldburgerschap om gaat en is prima toepasbaar op iets als het kamp van dit weekend. Jongeren laten zien wat het is om in vrede samen te werken, wat andermans kijk op de wereld is en waar dromen toe kunnen leiden. Inspireren kan niet vroeg en niet klein genoeg beginnen!