Armoede..

Armoede.. Je weet dat het er is, maar als je er midden in staat zoals ik heb gestaan in Tondo, krijg je pas echt een idee van wat armoede is.
Ik wil graag een paar situaties schetsen die ik heb gezien gedurende mijn verblijf op de Filipijnen.

• Kinderen die op de auto weg spelen en zichzelf baden. Een weg dat te vergelijken is met onze ringwegen rond de grote steden.
• Vrouwen die lopen met jerrycans om water te halen bij een water-auto. Ze hebben geen waterleidingen naar hun huis. Wat overigens erg moeilijk te begrijpen was voor mijn nichtje van 3 jaar oud. Ze dacht na het zien van mijn foto's dat ik daar nu woonde en bood mij heel lief haar badkamer aan want 'zij hadden wel kranen in huis, 4 zelf!'
• Overal zakjes op de grond van chips en snoep. Je zou denken dat ze dat niet kunnen betalen. Tot je de tanden van de kinderen ziet en beseft dat dat zakje chips of snoep misschien wel het enige is wat ze te eten krijgen.. Goedkoop en makkelijk.. Maar ook een garantie op een zwart gebit bij kinderen van 4,5,6 jaar oud..
• Kinderen en volwassenen die elkaar zitten te luizen op straat..
• Kinderen die vol enthousiasme om 10 uur 's ochtends naar je toe komen rennen omdat ze met je willen spelen. Heel leuk en vooral ook heeeeeeel schattig, maar 10 uur 's ochtends... Dat betekent dus dat al die kinderen niet naar school gaan..
• Kinderen met blote voeten, zwart, die tussen houtresten lopen met hamers om de spijkers er uit te halen. Want alleen dan kan er houtskool van gemaakt worden. Hier in Nederland schrikken we als een van onze kinderen een splinter heeft opgelopen terwijl hij/zij LEUK en GEZELLIG buiten aan het spelen was..
• 's nachts om 3 uur. Kinderen die (dode) rozen aan het verkopen zijn op straat. En dan denk je 'ja nu koop ik alle rozen die zij in haar handen heeft, want dan kan ze naar huis!'. Totdat ze 2 minuten later terug komen met weer twee handen vol rozen.
• Een jongen die tijdens je workshops ALTIJD vrolijk en opgewekt is tref je op een ochtend aan. Sip, verdrietig.. Iets klopt niet. Je vraagt aan hem wat er aan de hand is en je hoort dat zijn moeder doodziek thuis ligt en dat ze eigenlijk niet meer lang te leven heeft.. De volgende dag. Hij is weer sip en je gaat even naar hem toe. Dan verteld hij dat zijn broer boos op hem is geworden omdat hij niet heeft gewerkt voor de medicijnen van zijn moeder omdat hij zo graag naar onze workshops wilde gaan..

Armoede.. Het bestaat echt!! En kinderen zijn de grootste slachtoffers.. Ze zijn nog niet in staat om eigen keuzes te maken. Ze hebben te maken met verslaafde ouders en kinderarbeid. ZIJ moeten zorgen voor hun broertjes of zusjes.. Is het eerlijk? Nee.. Kunnen we er wat aan doen? Ik denk het wel.
Het begin: Bewustwording..