Laatste daagjes, afscheid..

Het is inmiddels alweer bijna twaalf uur in Quezon City. Ik wilde eigenlijk al gaan slapen, maar gaat niet echt mede door de knoop die ik in m’n maag heb. Morgen is het namelijk alweer daar.. mijn afscheidsfeestje bij ECPAT. Toen ik gisteren voor het eerst na mijn trip met Vin van 2 weken de meiden gedag kwam zeggen, besprongen een aantal meisjes me al huilend en had ik ook de tranen in mijn ogen want ik had hen natuurlijk ook gemist. Morgen dan het echte afscheid.. hoop dat ik het wat droog kan houden en dat ’t een topmiddagje zal worden met videoke, films en taart!

Het lijkt wel alsof mijn Koning(inne)dagen vervloekt zijn; elk jaar weer gebeurt er wat naars. Ik had dan ook kunnen weten dat ook dit jaar weer iets moest gebeuren. En ja hoor: we zaten met de Nederlandse vrijwilligers onder het genot van biertjes en cocktails de kroning te bekijken op groot scherm in een leuk restaurantje in Makati, toen Chloe (m`n kamergenootje) opeens haar tas kwijt was. Gelijk zoeken en daar lag hij.. een tafeltje verder, helemaal leeggehaald. Ipad, geld, pasjes.. allemaal weg. Dus met z’n 2en in de politiewagen en op naar het politiebureau om aangifte te doen. Al hartstikke naar natuurlijk, maar dit was niet het ergste van de avond. Vin, die bij de gate stond om in het vliegtuig naar mij te stappen, werd ook nog eens geweigerd omdat zijn paspoort niet meer dan 6 maanden geldig was. Haaartstikke frustrerend, want als het personeel dit al bij de eerdere check-in had opgemerkt, had hij gewoon een noodpaspoort kunnen aanvragen en mee kunnen vliegen. Maar nu was het te laat en moest hij weer naar huis..Volgende dag opnieuw naar het vliegveld en na veel gezeur was het dan toch gelukt; hij kon eindelijk naar me toekomen!

En zeker niet voor niets, want de reis was echt fantastisch! De eerste dag eerst naar ECPAT, zodat de meisjes hem konden ontmoeten en andersom en fijn dat hij kon zien waar ik al die tijd had gezeten! Vandaag gemerkt dat dit toch wel indruk op de meiden heeft gemaakt. Veel vragen werden er over hem gesteld en veel opmerkingen over zijn enorme lengte.

De eerste avond moesten we gelijk al een flinke trip afleggen om ons drukke reisschema nog goed te kunnen volgen. De eerste bestemming was bergdorpen in het noorden van de Filipijnen: Baguio, Sagada, Banaue en Batad. In Sagada hebben we de hanging coffins bekeken tijdens een tour van twee kleine inwoners van het dorpje; jongetjes van 10 en 11 die meer met elkaar aan het ruzie maken waren dan dat ze zich met ons bezighielden. Wel bizar om zo die doodskisten te zien hangen aan een bergwand en opgestapeld te zien in grotten. Je kon zelfs alle botten zien liggen als je door de gaten van de kisten keek. Nog steeds kiezen sommige families in Sagada ervoor om hun dierbaren in een hanging coffin te plaatsen na hun dood en er komen dan ook nog regelmatig nieuwe kisten bij. In Banaue en Batad hebben we de rijstterrassen bekeken. Vooral Batad was erg mooi en indrukwekkend. Je werd helemaal opgeslokt door de rijstterrassen om je heen; enorme hoeveelheid hectaren rijstterrassen in het dorpje en maar weinig huisjes en mensen; het had ook maar 300 inwoners. Samen met een gids hebben we een hike gedaan van 7 uur; door de rijsterrassen (tuurlijk moest ik er weer in vallen) naar de waterval om daar even te zwemmen en af te koelen en weer het hele end terug. Zware hike, maar achteraf een indrukwekkende ervaring.

De volgende bestemming bereikten we met een oldschool vliegtuigje die nog gebruikt maakte van propellers. Gelukkig vlogen er geen grote vogels en kwamen we veilig aan in Cebu. Cebu hadden we gekozen om de whalesharks; daarmee kun je namelijk zwemmen, snorkelen of duiken in het stadje Oslob. Dit natuurlijk gedaan en holy shit wat tof was dat! Beesten zo groot als een bus die onder je door zwemmen en je geen vlieg kwaad doen. Op een gegeven moment zaten we klem tussen drie van die reuzen die het water als een enorme stofzuiger naar binnen zuigen om zo de garnalen die gevoerd worden te kunnen eten. Dit was wel even schrikken, maar gelukkig was daar Vincent die ik als schild kon gebruiken :P

Na Olsob gelijk een boot genomen naar Dumaguete, Negros om daar weer een boot te pakken naar Siquiior. In ogen van veel Filipijnen is dit een eiland met voorheen veel heksen en voodoo. Daardoor was het nooit echt een plek geweest met veel toeristen en is het eilandleven ongerept gebleven. Het toerisme komt er nu iets meer op gang, maar het is gelukkig nog niet massaal. Dit komt vast nog wel, want het is een mooi eiland met witte stranden en goede duik en snorkelspots. We hadden voor 3 nachten een strandhut genomen; slechts drie stappen en je stond alweer in de zee. Heerlijk om ’s ochtends wakker te worden, in de zee te springen en te ontbijten met het zonnetje op je gezicht. Overdag zijn we vooral met de motor het eiland rondgegaan; de bergen in, andere stranden bekijken, de bezienswaardigheden.. zo hebben we ook de natural healer een bezoekje gebracht. Ik had last van mijn rug die week, dus ik dacht; ff kijken of het vrouwtje met haar magische krachten mijn rug kan helen… het werd alleen maar erger eigenlijk, maargoed was wel apart om eens te zien hoe het vrouwtje die bijna te oud was om nog te kunnen staan, me probeerde te helen door middel van een glas water, steen, rietje, spreuken en olie.

Na heerlijk wat daagjes te hebben gehad op het eiland, zijn we verder gegaan in de veerpond naar Bohol; het eiland met de chocolate hills en de tarsiers. Als echte toeristen weer een motortje gehuurd en alle bezienswaardigheden afgegaan. Zo ook de ‘floating restaurant’ in Loboc; geen aanrader. Enige wat te zien was waren dikke Filipino’s die zichzelf volproppen met het eten van onbeperkt buffet, niet 1, niet 2 maar 567 foto’s van zichzelf maken en oja, een stuk of 2 van de rivier waar we over vaarden (wat ik overigens wel typisch vind voor de Filipino’s; het veeele eten de hele dag door en overal en altijd; picture picture!) en dan had je nog een leuk ingestudeerd dansje van wat inwoners van Loboc die er ook niet erg zin in hadden.. Gelukkig was de rest van de dag geen aanfluiting ;)! Chocolate hills waren namelijk wel erg vet om te zien en het liefste had ik een tarsier in mn tas gestopt en meegenomen; wat een dotjes. En natuurlijk chicken Vincent in een mega hok met een python had ik niet willen missen.

Na de countryside van Bohol bekeken te hebben, weer het strand opgezocht in Panglao: Alona Beach. Toeristen hebben deze plek al wel goed gevonden; het stikt er van de strandtenten en restaurants. Dit vond ik wel weer even lekker na Siquiior waar maar 1 bar te vinden was waar het een beetje druk was. Aangekomen bij Alona Beach gelijk door een mannetje aangesproken om te gaan island hoppen. Met geen verwachtingen gingen we de volgende dag mee en het was dan ook des te mooier om opeens een enorme zeeschildpad te spotten op geen 3 meter afstand van onze boot. En dit was niet de enige zeeschildpad die we deze dag hadden gezien.. even later gingen we namelijk weer snorkelen op een te mooie plek waar we wel meer dan 10 gespot hadden! Na dit avontuur en met een verbrande achterkant door het 2.5 uur lang snorkelen, probeerden we ’s avonds nog een feestje te bouwen, maar dit bleek wel heel lastig te zijn. Alle clubs waren gesloten, want de dag erna was het namelijk verkiezingsdag. De Filipino’s mogen 5 dagen voordat ze mogen stemmen niet drinken en daar werden wij dus ook de dupe van.

Gelukkig konden we de dag erna het helemaal goed maken; election day was voorbij en iedereen weer klaar om te feesten! Samen met Chloe en wat Filipino’s The Fort in om zo het verblijf van Vincent af te sluiten.. De volgende dag moest hij namelijk alweer het vliegtuig pakken naar Nederland. Bizar hoe de tijd voorbij kan vliegen als je het zo erg naar je zin hebt..

Hier vliegen de laatste dagen ook alweer voorbij. Nog 8 nachtjes en dan kom ik alweer naar huis! Ik slaap nu in een ander huis bij een van oorsprong Russische, maar in Nederland opgegroeide vrouw en haar Amerikaanse man die eigenlijk Filipino is, hun babytje van 2 maanden, Chloe en de werkster Jessica. Erg fijn om hier een paar dagen te zijn met veel gezond eten; krijgen elke ochtend een smoothie vol met groente en fruit en dingen als witte rijst en normale suiker komen er in dit huis niet in. Dinsdag ga ik samen met Chloe mijn laatste tripje doen; Palawan. Dit schijnt een van de mooiste eilanden te zijn van de Filipijnen dus dat moet ik natuurlijk nog even meepakken ;)! Foto’s zullen jullie wel weer zien op fb!

Nu ga ik toch maar echt eens slapen, inmiddels alweer 2 uur verder en nu merk ik wel dat ik moe word!

Heel veel liefs en tot snel!
Jessica