Hallo allemaal!
Na mijn laatste blog heb ik nog één week gewerkt op het schooltje, het was weer erg gezellig en ze hebben nog heel lief afscheid genomen met een door de kinderen van groep 3 getekend kaartje, die in koor GRACIAS! riepen en me een grote knuffel gaven. Ik heb het daar erg naar mijn zin gehad en ik zal het zeker nooit meer vergeten.
Die zaterdag ging ik helemaal alleen op weg naar Quepos. De bus ging lekker snel en voor ik het wist had ik al mijn kamer geboekt en stond ik naar de Stille Oceaan te kijken. Quepos heeft helaas geen strand, dus ik kon er voorlopig alleen naar kijken. Ik heb wel een hele mooie zonsondergang gezien (en er foto's van gemaakt!). Daarna ging ik op zoek naar iets te eten en werd door het hostelpersoneel gewezen op een heel grappig klein restaurantje waar je ook kon afhalen. Met veel plezier heb ik hier kip met friet en salade gegeten, wat volgens de eigenaar het lekkerste gerecht was. En het was erg lekker! Kunnen jullie op de foto van de menumuur raden welk gerecht het was?
Die nacht werd ik nog even flink wakker geschud door een aardbeving. Deze was in Panama, maar hij was zelfs verder weg nog te voelen geweest! Het hele stapelbed ging heen en weer. In eerste instantie droomde ik over een wiebelend hostel tijdens een aardbeving, dus het was een vreemde gewaarwording toen ik wakker werd en het echt waar bleek te zijn. Gelukkig was er niemand gewond geraakt, ook niet in Panama, dus eigenlijk was het alleen maar grappig. Ik heb later nog veel mensen gesproken die niks hadden gevoeld en nergens vanaf wisten..
Die ochtend vertrok ik al vroeg naar Manuel Antonio, een klein nationaal park die erg mooi zou moeten zijn. Toen ik aankwam bij het publieke strand net voor het park bleek deze ook al heel mooi te zijn dus ik had grote verwachtingen. En die zijn zeker overtroffen! Wat een juweeltje was dit park!
Ik had weer eens enorm veel geluk met mijn timing. Niet alleen was het stralend mooi weer, ik kon ook nog eens mee met een gids voor een schijntje (ik betaalde letterlijk een kwart van de prijs die de rest van de groep had betaald). En dat is erg fijn, een gids. Zonder gids had ik ook wel aapjes en prachtige stranden gezien, maar verder had ik als een kip zonder kop maar een beetje rondgelopen. De gids leidt de weg, weet alles, heeft een telescoop waarmee hij zorgt dat je niet alleen aapjes ziet van heel dichtbij maar ook luiaarden en een slang en het enige wat ik hoefde te doen was meelopen en genieten!
Ik heb drie soorten aapjes gezien, en voor twee soorten hadden we de telescoop niet eens nodig want die zaten soms op nog geen twee meter afstand naar ons te kijken. Heel erg leuk om ze zo te zien in hun natuurlijke omgeving. Gelukkig werden ze niet zo brutaal om aan je rugzak te gaan frunniken (iets wat de wasbeertjes trouwens wel deden) maar misschien was dat alleen maar omdat we echt met meer dan 30 toeristen tegelijkertijd naar ze stonden te kijken (Manuel Antonio is het drukst bezochte park).
Nadat de gids klaar was met zijn tour heb ik nog een ander extra rondje gelopen met veel uitzichtpunten over het water en de stranden, hier waren veel minder toeristen. Op die route heb ik nog meer prachtig regenwoud gezien met nog meer aapjes die met grote ladingen fruit liepen te sjouwen. Daarna heb ik de twee stranden uitgebreid bezocht. Ze waren ontzettend mooi, zo mooi dat ik dacht dat als ik mijn ogen dichtdeed en dan weer open dat zou blijken dat ik gewoon in Hoek van Holland op het strand zat, dat het allemaal een droom was geweest. Maar nee, ik deed mijn ogen weer open en zat nog steeds naar het mooie golvende blauwe water te kijken met rotseilandjes erin, omringd door prachtig groen regenwoud. Er zijn vast nog mooiere stranden, maar voor mij staan deze nu op nummer één!
Het was moeilijk om daar weer weg te gaan, het afscheid viel zwaar, maar ik heb gelukkig een enorme hoeveelheid foto's gemaakt :-). De volgende ochtend vertrok ik naar Jacó, omdat dit plaatsje vlakbij Carara National Park ligt. Ik kwam in een ontzettend leuk hostel terecht vol met surfers. Surfen lijkt me helemaal niks, ik ben die zee in geweest, maar hij was zo ruig dat ik niet eens echt kon zwemmen. En verderop waren de golven wel anderhalve meter hoog, behoorlijk heftig als je daarin terecht komt lijkt me. Maar er werd dus druk gesurft! En 's avonds heb ik nog drie nieuwe bierspelletjes geleerd en het was erg gezellig maar ik moest helaas vrij vroeg alweer naar bed omdat natuurparken altijd op hun best zijn als je 's ochtends gaat. Er was een Indiase jongen uit Boston die wel mee wilde naar de krokodillenbrug en Carara, dus gingen we de volgende ochtend samen (veel beter weer dan in je eentje door een bos lopen..).
We gingen met de bus naar de brug, die iets verder lag dan Carara, en volgens iemand van het hostel 5 minuten lopen van een plaatsje waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Dus we vroegen aan de buschauffeur om ons af te zetten bij dat plaatsje omdat we naar die brug gingen, en hij zette ons keurig af bij dit plaatsje. Maar toen bleek dat het van daar nog 5 km was en moesten we alsnog een taxi nemen. Maar het was het helemaal waard. Het stikte onder die brug van de krokodillen! Ik heb ze geteld en kwam uit op 35... Ze lagen daar maar een beetje te zonnen. Soms ging er een lopen en dan zag je zijn handjes in de modder grijpen. Soms sperden ze hun bek wijd open. Een groot aantal lag in het water, met alleen het hoofd aan de oppervlakte. Heel indrukwekkend om te zien.
Daarna een stukje terug en het bos in. Ik zag vrijwel meteen twee Scarlet Macaws vliegen, een vogel die behoorlijk zeldzaam is, behalve in dit park. Heel mooi om te zien zijn ze, hun veren in de felle kleuren rood geel en blauw en met witte wangen. Mijn metgezel had ze helaas gemist, dus we moesten op zoek naar meer. Na een wandeling door een mooi half droog, half nat bos, vol met mangrove bomen en hele grote dikke bomen stuitten we op een oude vrouw en haar dochter, wiens geduld op was. Ze probeerde namelijk haar moeder te helpen de Scarlet Macaws te zien door een verrekijker. Ze zaten een beetje verstopt en hoog in de boom. Met het blote oog kon je ze nog net zien zitten. Wij mochten ook even door de verrekijker kijken, dus we hebben de vogels echt goed kunnen zien! Toen de oude vrouw de vogels eindelijk zag deed haar dochter een vreugdedansje, hihi. Daarna zijn we weer teruggegaan naar het hostel en hebben we nog even lekker op het strand gelegen, om vervolgens indiaas eten te koken met behulp van tomatenprut, kikkererwten en indiase currykruidenmix. Geen 'Tipycal food' voor de verandering!
Hierna ben ik teruggegaan naar Turrialba, waar ik even heb genoten van een dagje helemaal vrij, om vervolgens vrijdag weer eens naar Parismina te gaan. Mijn ex-huismoeder was blij met de foto's die ik voor haar had afgedrukt en de kinderen vonden het erg leuk om het boekje van de drie beertjes te hebben. Ik heb het nog één keer aan ze voorgelezen en Anyelina wist hele zinnen nog steeds uit haar hoofd, erg grappig. Het was ook erg leuk om Nikki en Cleve weer te zien, we zijn het hele weekend met elkaar opgetrokken. Vrijdagavond hebben we lekker marshmellows gebakken op zelfgemaakt vuur en zaterdagavond was er een bruiloft met daarna een feest in de bar waar iedereen welkom was. Ik heb weer heerlijk gedanst! Voor het feest, om zes uur, kon ik erbij zijn terwijl de achtergebleven zeeschildpadjes uit hun nest werden gegraven. Zesenzestig in totaal geloof ik. Erg grappige beestjes om te zien. Sommigen maakten zwembewegingen in plaats van schuifbewegingen en sommigen maakten een rondje. Uiteindelijk werden ze allemaal opgeslokt door de zee. Ik hoorde dat ze soms een nog grotere hoeveelheid babyzeeschildpadjes aantreffen in de buik van één vis... Maargoed. Ik mocht er nog een vasthouden, een kleine leatherback baby die inderdaad heel leerachtig voelde. Ze zien er precies zo uit als volwassenen maar dan heel klein.
Het was een geslaagd weekend in Parismina, en nu zit ik alweer in mijn laatste week! Deze week help ik mee in een bejaardentehuis, zaterdag ga ik naar Alajuela, een plaatsje vlak bij het vliegveld, en vanaf daar bezoek ik nog de vulkaan Poas. Voor de rest ga ik morgen naar een slangen en kikkertuin, en donderdag hoop ik eindelijk alsnog de chocoladeworkshop te doen!
Volgende week dinsdag vlieg ik terug, woensdag rond 8 uur 's ochtends kom ik dan weer aan in Nederland.
Tot binnenkort!
Liefs,
Marijke
Access:
Public
Add new contribution