Hobbel in de weg, hobbel in de weg, gat in de weg!

Maandag 39 juli – 23.00 uur Nederlandse tijd Eindelijk! We zijn bij het project! Maar eerst nog even een terugblik op gisteravond… een bijzondere avond… Na de korte nacht van zaterdag op zondag, hadden Stephanie en ik besloten om een avondje vroeg naar bed te gaan. Mislukt! Tot een uur of half 5 doorgehaald samen met 3 anderen van andere projecten. Tim, Joost en Roland. Na jojo-shows, kaart trucs, potje pesten en domme gesprekken, kwamen de meer serieuzere zaken voorbij! Eerder in mijn blog vertelde ik al over de goed bewapende politie die de wacht houd bij hotels etc.

Ook bij Mariaflo was dit het geval. Vlak voordat we wilde vertrekken, raakte we aan de praat met een van deze politieagenten. Dit op zich is al erg bijzonder omdat in Uganda de politie, militairen en mensen uit de politiek niet/nauwelijks aanspreekbaar zijn en je hier absoluut geen foto’s van mag maken. Wij gingen hier dan ook even goed voor zitten. Een erg leuk en interessant gesprek. Hij legde uit hoe de verhoudingen binnen Uganda zijn qua politie, militairen etc. De politie is getraind om te beschermen en de militairen zijn getraind om te schieten. Politie staat in Uganda voor: Protection, Obedience, Loyalty, Intelligants, Communication en Education. Dit zijn dan ook de redenen waarom hij bij de politie is gegaan. Hij vertelde vol passie over zijn werk, het beschermen van de inwoners van Uganda. Ook legde hij uit waarom alle mensen van de politie, militairen, douane etc. van die grote wapens dragen. Dit heeft veel te maken met de geschiedenis van Uganda, de burgeroorlogen, de politieke strijden etc.

De wapens intimideren, staan voor veiligheid en bescherming van het volk. Natuurlijk zitten er ook mindere kanten aan vast. Zo vertelde hij ook dat er een maand geleden iemand is doodgeschoten achter het hek van het hotel. Afsluitend… ik durfde het bijna niet aan hem te vragen.. een verboden vraag.. iets wat absoluut niet hoort, maar ik deed het toch! En hij zei “Yes of course”. We mochten de AK47 vasthouden, bekijken, betasten, bewonderen en ermee op de foto + de beste man himself! Dit verhaal wilde ik jullie niet onthouden. Maar goed, maandag ochtend, tijd om naar het project te gaan. Mukasa, onze projectleider, kwam ons ophalen bij hotel Mariaflo. Een kleine auto, 4 hollanders bepakt en bezakt en de chauffeur. Het kon er allemaal in! Aangekomen bij de office van FoHo, werden we warm onthaald. Even snel een voorstelrondje en door naar het vrijwiligershuisje! Het vrijwilligershuisje is ongeveer een jaar oud. Enorm veel geluk hebben wij met de douche met stromend water, wel koud maar dat is prima. Daarnaast is er voldoende ruimte in en rondom het huisje om 4 weken te vertoeven. Buiten het huisje en op straat lijken we net beroemdheden! Overal waar je komt schreeuwen, springen en juigen de kinderen. Mzungu, mzungu! Mzungu betekent blanke in het swahili. Dit maakt dan ook wel weer pijnlijk duidelijk dat een blanke meer gezag en aanzien heeft dan een gekleurd iemand. Blank wordt geassocieerd met rijk, slim en mooi. Nadat we onze spullen weg hadden gebracht, nam Mukasa ons weer mee naar de FoHo office. Daar stond een auto met open laadbak op ons te wachten. We kwamen dichterbij, en zagen grote stapels met eieren staan… toen we nog dichterbij kwamen hoorden we geknor en gekrijs… Je raad het al.. varkens!

Mukasa vertelde dat we naar een kleine sloppenwijk gingen in Lambu, gelegen aan Lake Victoria. Daarna vertelde hij hoe we daar heen gin gen… 38 km heen, 38 km terug. Met 7 man in totaal, 7000 eieren en 15 varkens in de laadbak. FoHo is een kippenproject gestart met 1000 kippen. Hier werken dan weer vrijwilligers via Be-More, lokale vrijwilligers, en de jongens die worden ondersteund door het project. De kippen leggen ongeveer 7000 eieren per week, wat ze ongeveer 1.000.000 Ugandese shillings oplevet. Met de vlam in de pijp scheurden we door de roads van Uganda. Hobbelige wegen, harde ijzeren balken in je kont, gillende, pissende, bijtende en bewegende varkens, 7000 eieren die elk moment kunnen breken. Zie je het al voor je? De varkens zaten per 2, soms 3 in een grote voederzak.. Hele kleine gaatjes om te ademen welke we steeds groter maakten om ze in leven te houden. De varkens brachten we naar een ander klein dorpje waar ze weg worden gegeven aan jongeren, die er voor kunnen zorgen.

Op die manier probeert FoHo deze jongeren verantwoordelijkheid te geven. Varkens uit de auto, nu de eieren nog! De bumpy ride werd vervolgd. Aangekomen in Lambu kwam de cultuurshock goed naar boven. Huisjes van golfplaten, alles grijs en vies, smalle steegjes, beesten worden op straat geslacht, vieze en kapotte kleding. Het meest schokkende was misschien nog wel hoe erg de kinderen er aan toe waren. De ondervoeding, vitaminetekorten en ziektes waren in 1 oogopslag zichtbaar. Die kwam wel even binnen. De eieren werden verkocht en geteld. Een paar eieren hebben we in een heel klein steegje in diezelfde sloppenwijk verkocht. Onder de waslijnen door naar een nog armer, viezer, steegje… De lucht is onbeschrijfelijk, tevens als de indrukken het het gevoel wat je krijgt als je er loopt. Lambu ligt aan het Victoria meer. Het vissersdorpje staat bekent om de sardientjes vangst. De kleine sardientjes worden over tientallen velden uitgestrooid om te drogen. Deze worden vervolgens dan weer gebruikt voor kippenvoer en varkensvoer etc. De grotere sardientjes worden op grote rekken gedroogd en verkocht langs de weg. Opnieuw kreten: “Mzungu, mzungu”! Terug naar Nyendo. 38 km, onderweg nog 8 varkentjes opgehaald, stofbuien van opwaaiend zand.

Het opwaaiende zand noemen ze hier “foe foe”. Kortom, je vertrekt blank, komt oranje terug. Na een lange en zeer indrukwekkende dag weer terug naar het vrijwilligershuisje. Deze was overigens erg vies achtergelaten door de laatste bewoners. Ook de eerste muis werd al gauw gespot. Afijn, de vermoeidheid sloeg flink toe, dus puf was er niet om schoon te maken. Tevens geen materiaal om mee te werken. Bedje opmaken en slapen. Morgen weer een dag. Opnieuw staan de foto’s op facebook! Facebook.com/petra.harmsen.7 Liefs Petra