Malaria!

Zondag 4,maandag 5 en dinsdag 6 augustus – 15.15 uur Nederlandse tijd

Zondag ochtend, heerlijk uitgeslapen in een heerlijk bed. Eruit komen ging helaas wat minder lekker. Au, au, die rug werkte weer niet mee. Daarnaast voelde ik me al niet top, maar goed… een weekje in Afrika, ander eten, slechte hygiëne, wellicht een klein griepje. Na een lekker ontbijtje met vers fruit was het tijd voor de kookles! Een ugandese kookles, van 2 lokale inwoners. Ze begon met wat uitleg over wat we gingen doen en maken. Vervolgens hebben we gezamenlijk heel wat groentes gesneden voor alles wat we zouden gaan maken. Helaas sloeg bij mij het noodlot toe…. Of nouja.. de griep sloeg toe!

Slap op de benen, trillen, spier wit, koud zweet, spierpijn… voor mij was dat een teken om de kookles helaas te verlaten en mijn bedje op te zoeken. Na een paar uur slaap toch nog een klein beetje van het eindresultaat mogen proeven. Heerlijk! Zie de foto’s op fb!

Eind van de middag zouden we met een aantal gaan eten bij Plot 99 om vervolgens terug te keren naar het project. Ik voelde me helaas steeds slechter en besloot op aanraden van Stephanie toch maar Ruben (regio coördinator) te bellen voor advies. Dit was streng en duidelijk, gelijk naar het ziekenhuis. Op de boda boda, Stephanie en zieke Petra on tour. Onderweg een verongelukte vrachtwagen, een paar keer mzungu kreten en heel wat getoeter in het chaotische Masaka. Aangekomen bij de Mukwaya kliniek, konden we gelijk doorlopen naar de dokter. Dit maal een hele lieve die alles heel goed in het engels uit kon leggen.

Allereerst het hele verhaal uitgelegd in het engels + het hele verhaal waarom ik diazepam en diclofenac slik. Vervolgens een klein lichamelijk onderzoek waarbij vooral veel pijn rondom de nieren en lever naar boven kwam. Iets wat mij niet helemaal lekker zat. Temperatuur meten gaat hier op zijn Afrikaans. Een rektaal thermometer onder de oksel… Jaja, zeer betrouwbare resultaten hier! Geen koorts. Maar dit kwam mede omdat ik vlak ervoor paracetamol had geslikt en diclofenac. Na het lichamelijk onderzoek, via een trappetje, buitenom, naar boven naar het lab. Hier zou een bloedmonster worden genomen om Malaria uit te sluiten. Ook dit weer, helaas, op zijn Afrikaans. Erg hygiënisch. Ten eerste vond ze het erg moeilijk om in mijn elleboogholte een ader te vinden, terwijl Stephanie en ik er al een stuk of 4 met het blote oog konden zien…. Na 1 poging in de elleboogholte ( alleen in de huid om vervolgens in mijn spier te prikken), gaf ze het op. Dus besloot de afrikaanse laborant ( tevens receptioniste en apotheker) om wat bloed via mijn hand af te tappen. Stephanie en ik hielpen haar maar een beetje door de band iets strakker aan te trekken en een vuist te maken…. De beste dame wilde met dezelfde naald in mijn hand prikken… gelukkig konden we er een stokje voorsteken. Daarnaast heeft ze het doosje handschoenen niet aangeraakt. Gewoon met de blote hand want Mzungu’s hebben toch geen HIV…. Vervolgens: naald erin, bloed afgetapt, duim op de opening, watje erop en klaar… Het vacuüm bloedbuisje opendraaien en zo het bloed met de naald erin spuiten. Logica en hygiëne kennen ze hier niet… Zie de foto’s op facebook van het laboratorium. Nog even in een potje plassen boven een latrine en vervolgens 10 min wachten.

Mijn gedachte was dat het vast gewoon een klein griepje zou zijn.. niets raars. Helaas bleek bij de dokter het iets anders te zitten. Ze begon allerlei waardes uit te leggen wat op mijn medisch dossier was geschreven ( 3 kleine A5 briefjes vol, zie fb). Uiteindelijk vroeg ik maar even voor de opheldering: So i don’t have Malaria. Ze vertelde lachend: Yes of course you have malaria… Bam.. daar zit je dan met je griepje wat Malaria blijkt te zijn… Daarmee was de kous helaas nog niet af. Nierbekkenontsteking, nog zoiets moois. Daarnaast vertelde ze dat het heel goed was dat ik vandaag was gekomen.. Als ik morgen (maandag) pas was gekomen hadden ze me opgenomen ivm dehydratie. Daar zit je dan… in afrika… Malaria, nierbekkenontsteking, uitgedroogd, diclofenac en diazepam voor je rug. Typisch Petra. Waarschijnlijk heb ik de malaria al in Entebbe op het vliegveld opgelopen. Malaria heeft namelijk een incubatietijd van 8 dagen.

Afijn, dood ga je er niet aan als je je pilletjes maar neemt. Terug naar de apotheker (Tevens laborant en receptioniste). PEP kuur mee, antibiotica en diareeremmers. Mijn pillenaantal was opgeschroeft naar 14 pillen per dag! Maaltijden opzich. Kuur van 3 dagen, woensdag weer terug voor controle.

Terug in het huisje ging het alleen maar slechter. Ik ben zo vaak ziek geweest in mijn leven maar heb me nog nooit zo ziek gevoeld als zondagavond. Zit je dan in afrika… Gelukkig had Stephanie een schouder om op te huilen.

Maandagochtend ging het nog niet veel beter. De diarree werd erger ondanks de diarree remmers, het braken ging door.. kortom binnen no time uitgedroogd. Opnieuw Ruben gebeld of hij met mij mee kon naar de kliniek. Ook Stephanie ging mee. Met de verwachting aan het infuus te worden gelegd (zoals wij dat in Nederland in dit geval zouden moeten doen) gingen we weer op pad. Bij de kliniek weer een andere arts die me wel iets heel bijzonders voorschreef. Ik gaf aan hoofdpijn te hebben van de dehydratie. Hiervoor werd de diclofenac opgehoogd van 3 keer daags 1 tablet van 50 mg, naar 3 x daags 2 tabletten van 50 mg. Een dosis die je in Nederland nooit zal krijgen en wat bizar slecht voor je is. Gelijk ook besloten dit niet op te volgen. Daarnaast kreeg ik een injectie voor de misselijkheid en nog meer diarreeremmers. Op die manier zou ik het vocht binnen kunnen houden en me beter gaan voelen. Afijn… ze is arts… accepteren en weer naar huis.

De hele dag op bed gelegen, vechten tegen het braken, veel slapen en verder niets. In de avond ging het gelukkig iets beter. Een potje rummikub doet wonderen! Helaas niet gewonnen zoals ik dat wel gewend ben van Ivan….

Na een onrustige nacht vandaag besloten om toch even een paar uurtjes op het project te kijken. Een klein beetje licht werk verzet, een onleesbare notule overgetypt die vandaag naar Unicef moest worden gestuurd. Ben benieuwd of ze er iets van kunnen maken. Vreemd engels hier…. Verder was iedereen heel bezorgd en vroegen allemaal of het wel ging… zelfs de kinderen! Voor de lunch zijn we nog even over het marktje gelopen waar ik het vrijdag over had. Nu was het gigantisch druk. Je kan je kont niet keren en amper een stap zetten! Foto’s volgen. Bizar. Na de lunch ben ik terug gegaan naar het vrijwilligershuisje, een half dagje is voor mij voldoende tot nu toe. Zo slap als een visstick lig ik nu op bed deze blog maar te typen. Zo nog even een uurtje slapen en dan vanavond maar weer naar Masaka voor wat boodschapjes, pinnen en een maaltijd bij Frikandelle. Eten en eetlust gaat gelukkig wel weer wat beter. Het water drinken en de medicatie vallen nog niet echt lekker. Vandaar misschien ook dat ik me slapjes voel, vochttekort. Hoe belangrijk het ook is.. zelfs kleine slokjes water gaan met heel veel moeite naar binnen.

Afijn nog even een dagje aansterken en nog niet te veel fysiek inspannen, dan moet het goed komen. Morgen weer naar de kliniek voor de controle en voor een nieuwe bloedtest. Gelijk ook maar even vragen hoe het zit met mijn vochttekort.

Liefs Petra