Dit is een samenvatting van het artikel Hershkowitz, I., Lamb, M. E., & Horowitz, D. (2007). Victimization of children with disabilities, voorgeschreven literatuur bij week 1 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden.

Introductie

• Kinderen met mentale (inclusief communicatieve en leer) beperkingen zijn 2 tot 3 keer zo vaak slachtoffer van kindermishandeling dan kinderen die geen beperkingen hebben.
• In dit onderzoek wordt er gekeken naar in welke mate kinderen met een beperking (Children With Disabilities, CWD) een verhoogd risico lopen op specifieke vormen van mishandeling, hun waarschijnlijkheid om mishandeling te melden bij ondervraging en de kenmerken van de gemelde mishandeling in een grote dataset vergeleken met controle groep (Typical Developing, TD).

Eerder onderzoek

• Er is gemengde steun voor de hypothese dat kinderen met mentale beperkingen een verhoogd risico lopen op mishandeling.
• Latere grote studies hebben sterk bewijs geleverd voor de associatie tussen mishandeling en de ernst van de beperking.
• Een studie heeft gevonden dat intra-familiale mishandeling 1,7 keer vaker voorkwam bij kinderen met een beperking dan bij kinderen zonder beperkingen.
  • Jongens van 4 jaar of ouder met beperkingen liepen vooral hoog risico.
  • Ouders/hoofdverzorgers waren minder vaak verdachten van mishandeling bij kinderen met een beperking dan bij kinderen zonder beperkingen.
• Een andere studie vond dat jonge kinderen met een beperking een groter risico liepen op mishandeling dan oudere kinderen met een beperking (de jongere kinderen werden vaker slachtoffer van fysieke en seksuele mishandeling en andere vormen van mishandeling).
  • Familieleden waren de meest voorkomende dader, ongeacht de aanwezigheid van een beperking.
• Een andere studie concludeerde dat kinderen met een beperking extra kwetsbaar zijn vanwege hun afhankelijkheid van verzorgers voor hulp bij hun fysieke, sociale en emotionele behoeften, hun gebrek aan controle over hun eigen leven, hun neiging om gehoor te geven en goedkeuring te zoeken van anderen, hun gebrek aan kennis en begrip over seks, hun isolatie en afwijzing door anderen en hun onvoldoende sociale en communicatieve vaardigheden die hen beperken in het voorkomen van slachtofferschap en het melden ervan als het voorkomt.
• Onderzoekers hebben aangetoond dat kinderen met een beperking vaak ongeloofwaardig worden bevonden in het forensische proces en te maken krijgen met ongepaste ondervraging.

Dit onderzoek

• 4 hypotheses:

1. Kinderen met een beperking zijn waarschijnlijker seksuele dan fysieke mishandeling te melden dan kinderen zonder beperkingen.

Dit is een samenvatting van het artikel London, K., Bruck, M., Ceci, S. J., & Shuman, D. W. (2005). Disclosure of child sexual abuse: What does the research tell us about the ways that children tell?, voorgeschreven literatuur bij week 1 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden.

Introductie

• Child sexual abuse accommodation syndrome (CSAAS) = theoretisch model dat stelt dat seksueel misbruikte kinderen vaak geheimhouding, voorzichtige onthullingen en intrekkingen van misbruikverklaringen vertonen, werd herzien.
• We weten niet precies hoeveel kinderen er worden misbruikt, komt door:
  • Incidentie van seksueel misbruik van kinderen (Child Sexual Abuse, CSA) vaak gebaseerd is op ambtsberichten en niet alle gevallen daarin terechtkomen.
  • Er is niet altijd (voldoende) bewijs om CSA vast te stellen.
    • De onthulling van kinderen is vaak bewijs in de rechtbank, maar het probleem is dat kinderen het misbruik vaak niet onthullen of zelfs ontkennen.
       
• Het CSAAS-model geeft een verklaring voor het niet openbaar maken van CSA. Dit model bestaat uit vijf onderdelen:

1. Vertrouwelijkheid;
2. hulpeloosheid;
3. beknelling en accommodatie;
4. tegenstrijdige, onduidelijke en vertraagde openbaarmaking
5. intrekking van een openbaarmaking.

• Als gevolg van CSA worstelen kinderen met zelftwijfel en schaamte en angst voor de dader.
  • Om hiermee om te gaan, passen kinderen zich aan (accommoderen) door het misbruik te accepteren en geheim te houden.
  • Als kinderen het al onthullen, verandert het vaak in de loop van de tijd, met perioden waarin ze het misbruik ontkennen.
• In dit CSAAS-model zijn er twee verschillende aspecten:
  • Psychische gevolgen van het misbruik (schuldgevoel, accommodatie en angst)
    • Gevolgen daarvan op het gedrag (ontkenning, herroeping openbaarmaking en geheimhouding).
  • Van de kinderen die later het misbruik ontkennen, passen alleen degenen die het misbruik eerst ontkennen zich aan (aanpassen) door het misbruik te accepteren en geheim te houden.

Openbaarmaking volwassenen met retrospectief onderzoek

Openbaarmakingspercentages

• Het aantal onthullingen van volwassenen die aangaven CSA in de kindertijd te hebben meegemaakt, is ongeveer 1/3.
• 2/3 van de volwassenen die aangaven als kind te zijn misbruikt, meldde dit niet in de kindertijd.
• Deze percentages werden in de meeste onderzoeken gevonden.
• De gemiddelde openbaarmakingstijd in één onderzoek was 15 jaar.
• Mannen zijn meer geneigd dan vrouwen om het misbruik nooit te onthullen.
• In één onderzoek werd een meldingspercentage van bijna 90% gevonden, maar dit komt deels doordat er een brede definitie van seksueel misbruik werd gehanteerd en doordat de volwassenen in de steekproef relatief jong waren.

Dit is een samenvatting van het artikel Loftus, E.F. (2005). Planting misinformation in the human mind: a 30 year investigation of the malleability of memory, voorgeschreven literatuur bij week 2 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden. Deze samenvatting is oorspronkelijk van JoHo uit 2021.

Introductie

• In dit artikel wordt een overzicht gegeven van het onderzoek wat de afgelopen 30 jaar gedaan is naar het geven van misleidende informatie en de invloed daarop op herinneringen.
• Ook is gekeken naar de condities waarin deze misleidende informatie invloed heeft op het geheugen en wanneer niet.
• Wanneer na een bepaalde gebeurtenis verkeerde informatie gegeven werd, werd die verkeerde informatie in bijna de helft van de gevallen herinnerd als deel van de echte gebeurtenis.
• Het geven van verkeerde informatie zorgt dus voor beperkingen van het geheugen.
• De neurale activiteit tijdens de gebeurtenis en tijdens het geven van de verkeerde informatie zou het ‘misinformation effect’ voorspellen.
  = effect wijst op de veranderingen in het rapporteren van gebeurtenissen die ontstaan na het krijgen van verkeerde, misleidende informatie.

Wanneer

• Bepaalde condities zijn vatbaarder voor misinformatie dan andere.
• Wanneer er een langere tijdsperiode na de gebeurtenis is en de herinnering wat begint te vervagen, is men vatbaarder voor misinformatie.
• Wanneer de gebeurtenis al heel lang geleden is, kan het zelfs zo zijn dat de herinnering zo zwak is dat het niet meer herkenbaar is na misinformatie.
• Als men niet duidelijk meer onderscheid kan maken tussen de herinnering en de misinformatie, kunnen herinneringen gemakkelijker veranderd worden = ‘Discrepancy Detection principle’.
• Wanneer na een kort tijdsinterval tussen de misinformatie en een test gevraagd werd of de informatie misinformatie was of dat het echt had plaatsgevonden, gaven de meesten aan dat het zowel uit de misinformatie als uit de echte gebeurtenis kwam.
• Het tijdelijk veranderen van iemands toestand (bijvoorbeeld teveel alcohol drinken) kan ervoor zorgen dat mensen vatbaarder zijn voor misinformatie.

Waarschuwingen

• Het waarschuwen van mensen voor misinformatie heeft effect, maar alleen als dit voor het geven van de misinformatie gebeurt.
• Een waarschuwing na het geven van misinformatie werkt waarschijnlijk niet doordat de gewijzigde herinnering al in het

Dit is een samenvatting van het artikel Dekens & Van der Steen. Hoofdstuk 6 handleiding “Het kind als getuige”: Scenariomodel, voorgeschreven literatuur bij week 3 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden. Deze samenvatting komt oorspronkelijk van JoHo uit 2021.

Introductie

• De uitgeschreven versie van de verklaring die een kind geeft in de kindvriendelijke verhoorstudio kan dienen als bewijsmateriaal in een rechtszaak, omdat kinderen onder de twaalf jaar vaak niet worden gehoord op een rechtszitting.

6.1 Het scenariomodel

• Het scenariomodel is een gestructureerde verhoormethode om een getuigenverklaring te krijgen die zo zuiver mogelijk is. Er bestaan drie scenario’s:

1. Een getuige verklaart spontaan na een neutrale openingsvraag.
2. Een getuige verklaart na bevraging op een indirecte manier.
3. Een getuige heeft voorinformatie nodig.

• De ideale situatie wordt beschreven bij scenario A.
• Het scenariomodel omvat drie onderdelen en zorgt ervoor dat het verhoor in totaal ongeveer één tot anderhalf uur duurt, afhankelijk van de leeftijd en concentratieboog van het kind:

1. Introductie

• De verhoorder haalt het kind en de ouders of begeleiders op in de wachtkamer.
• Het kind krijgt een rondleiding door de regiekamer en de verhoorkamer.
• Er wordt aandacht besteedt aan opgehangen tekeningen van andere kinderen, zodat het kind weet dat er vaker kinderen komen.
• Ze keren vervolgens terug naar de wachtruimte, waarna de verhoorder en het kind naar de verhoorkamer gaan.
• De ouders mogen niet meekijken met het verhoor, ze mogen de opname wel achteraf bekijken.
  
  • Tijdens het verhoor vertelt de verhoorder wat over zijn of haar rol en over het doel van het gesprek. Het kind krijgt de keuze: praten of nog even wat anders doen. Als het kind voor het laatste kiest, wordt de afspraak gemaakt dat er daarna wordt gesproken over de verklaring. De verhoorder probeert zoveel mogelijk gebruik te maken van free recall.

2. Zaakgericht deel

• Het kind krijgt zoveel mogelijk de gelegenheid om vrijuit te vertellen waarom hij of zij gekomen is.
• Vooraf krijgt het kind instructies, bijvoorbeeld dat hij of zij het mag zeggen als hij of zij het antwoord niet weet.
• Vervolgens wordt er gestart met een neutrale algemene openingsvraag, zoals ‘waarover kom je praten?’.
• Daarna worden er zoveel mogelijk open vragen gesteld door de verhoorder.
• De drie eerder genoemde scenario’s (A, B en C) kunnen dan ontstaan. 

3. Afsluiting

Dit is een samenvatting van het artikel Hritz, A. C., Royer, C. E., Helm, R. K., Burd, K. A., Ojeda, K., & Ceci, S. J. (2015). Children's suggestibility research: Things to know before interviewing a child, voorgeschreven literatuur bij week 3 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden.

Confirmatory bias

• Het is aangetoond dat mensen de neiging hebben om bevooroordeeld te zijn in de richting van informatie die hun eigen persoonlijke overtuigingen bevestigt, en informatie afwijzen die niet met die overtuigingen overeenkomt.
• Als een interviewer een kamer binnenkomt, bereid om een kind te ondervragen en vooraf vastgestelde overtuigingen over de zaak of de juistheid en geloofwaardigheid van het kind meebrengt, kan de interviewer onbedoeld onevenredig zwaar wegen op sommige uitspraken van het kind terwijl hij andere negeert. Als de aanvankelijke vermoedens van de interviewer onjuist zijn, kan dit leiden tot een valse melding = Vooringenomenheid van de interviewer
  • Verontreinig niet alleen de nauwkeurigheid van het kind, maar ook de nauwkeurigheid van de interviewer.
  • Gegevens suggereren dat ongeacht wat kinderen daadwerkelijk zeggen, bevestigende vooringenomenheid ertoe leidt dat interviewers de beweringen van het kind onnauwkeurig rapporteren om ze consistent te maken met hun eigen hypothesen.
• Om deze voorkeur voor bevestiging tegen te gaan, hebben onderzoekers aanbevolen dat interviewers die een kind over een gebeurtenis ondervragen, alternatieve hypothesen moeten testen over wat er mogelijk is gebeurd.
  • Het testen van alternatieve hypothesen is belangrijk omdat er veel situaties zijn waarin de verklaringen van een kind verkeerd begrepen kunnen worden, zelfs als er geen flagrante suggestieve vragen worden gesteld of situaties waarin een kind de interviewer het antwoord geeft waarvan hij aanneemt dat deze het wil horen.
• Sommige interviewers lijken te geloven dat gedrag bij het afleggen van een valse of gesuggereerde verklaring te onderscheiden is van gedrag bij het vertellen van een ware verklaring.
  • Studies hebben echter aangetoond dat zelfs professionals valse verklaringen niet van echte kunnen onderscheiden
• Hoewel kinderen niet altijd valse verklaringen afleggen wanneer specifieke, misleidende vragen worden gesteld, geven ze ook niet altijd waarheidsgetrouwe, nauwkeurige informatie wanneer ze spontaan spreken, dat wil zeggen bij afwezigheid van misleidende vragen.
  • Deze spontane generatie van valse informatie kan zelfs optreden na een lange vertraging tussen het voorgestelde interview en de vrije herinnering.
  • Verwarrende of dubbelzinnige gebeurtenissen kunnen aanleiding geven tot spontane valse herinneringen aan verwante gebeurtenissen.
• Dus hoewel reacties op vrije herinnering en spontane verklaringen waarschijnlijk nauwkeuriger zijn dan reacties op directe vragen, kunnen kinderen inderdaad spontaan onjuiste informatie rapporteren.
• Belangrijk om de getuigenis van het kind niet buiten beschouwing te laten: het is gebleken dat verkeerde informatie de geheugennauwkeurigheid daadwerkelijk vergroot in bepaalde

Dit is een samenvatting van het artikel Harris, T. S. (2010). Bruises in children: normal or child abuse?, voorgeschreven literatuur bij week 4 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden. Deze samenvatting komt oorspronkelijk van JoHo uit 2021.

Inleiding

• Kneuzingen met specifieke patronen of op specifieke plaatsen kunnen het gevolg zijn van mishandeling.
• Kneuzingen van de huid
  • Kneuzing van de huid treedt op na een stomp trauma, dat onderliggende bloedvaten verstoort en lekkage en ophoping van bloed in de dermale lagen veroorzaakt.
  • De afbraak van hemoglobine en bloedcellen resulteert in een reeks kleuren, waaronder rood, paars, zwart, blauw, geel, groen en bruin.
  • Eeuwen van blauwe plekken
    • Een blauwe plek met geel is waarschijnlijk ouder dan 18 uur
    • de kleuren rood, blauw, paars of zwart kunnen op elk moment optreden vanaf 1 uur na blauwe plekken totdat ze zijn verdwenen
    • rood kan aanwezig zijn in een blauwe plek, ongeacht de leeftijd
    • blauwe plekken van dezelfde leeftijd en oorzaak bij dezelfde persoon vertonen mogelijk niet dezelfde kleur of veranderen niet in hetzelfde tempo.
  • Het uiterlijk en de resolutie van een blauwe plek wordt beïnvloed door vele factoren, waaronder de hoeveelheid gebruikte kracht, vasculariteit van onderliggende weefsels, ziekten, leeftijd en huidskleur.
    • Blauwe plekken zijn beter zichtbaar op een lichtere huid.
    • De locatie van een blauwe plek is ook een belangrijke factor. In gebieden waar de huid los of oppervlakkig is, zoals het periorbitale gebied, ontstaan gemakkelijker blauwe plekken.

Evaluatie van kind met blauwe plekken

• Evaluatie van een kind met blauwe plekken moet beginnen met een gedetailleerde geschiedenis, inclusief het huidige probleem en de medische geschiedenis van het kind en het gezin, met name aandacht voor bloedingsstoornissen, psychosociale geschiedenis en beoordeling van systemen (wie was bij het kind enz.).
• Vervolgens moet het kind, afhankelijk van de leeftijd en het ontwikkelingsniveau, rechtstreeks worden ondervraagd over de verwonding.
• Rode vlaggen die de aanbieder moeten waarschuwen voor mogelijk misbruik, zijn onder meer een geschiedenis die niet overeenkomt met het letsel, geen verklaring voor het letsel, een geschiedenis die niet overeenkomt met het ontwikkelingsniveau van het kind en/of letsel dat wordt toegeschreven aan een ander

Dit is een samenvatting van het artikel Finkelhor, D., Ormrod, R., & Chaffin, M. (2009). Juveniles Who Commit Sex Offenses Against Minors, voorgeschreven literatuur bij week 5 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden.

Belangrijkste bevindingen

• Jongeren zijn goed voor meer dan een derde (35,6 procent) van degenen waarvan de politie weet dat ze zedendelicten tegen minderjarigen hebben gepleegd.
  • De grote meerderheid (ongeveer 85-95 procent) van de zedendelinquente jongeren heeft geen arrestaties of rapporten voor toekomstige seksuele misdrijven of anderszins niet-seksuele misdrijven.
  • Jeugdige zedendelinquenten hebben verschillende achtergronden en delicten (kleine vergrijpen tot gangbangs).
• Een klein aantal jeugdige delinquenten – 1 op de 8 – is jonger dan 12 jaar.
• Het aantal jongeren dat bij de politie komt voor zedendelicten neemt sterk toe op 12-jarige leeftijd en vlakt af na 14-jarige leeftijd.
  • De vroege adolescentie is de piekleeftijd voor misdrijven tegen jongere kinderen.
  • Misdrijven tegen tieners nemen toe tijdens de midden tot late adolescentie, terwijl misdrijven tegen slachtoffers onder de 12 jaar afnemen.
• Jongeren die zedendelicten tegen andere kinderen plegen, hebben meer kans dan volwassen zedendelinquenten om in groepen en op scholen delicten te plegen en meer mannelijke en jongere slachtoffers te maken.
  • Ze hebben ook meer kans op sodomie of liefkozing, en minder kans op verkrachting
  • Jeugdige zedendelinquenten richten zich vaker op andere jongeren die wat jonger zijn dan zij.
    • Wanneer tienerdelinquenten zich op jongens richten, richten ze zich eerder op veel jongere en seksueel onvolwassen jongens dan op hun leeftijdsgenoten, terwijl wanneer oudere tienerdelinquenten zich op meisjes richten, ze zich meer richten op seksueel volwassen vrouwen.
    • Deze bevinding kan voortkomen uit het feit dat jeugdige delinquenten het gemakkelijker vinden om meisjes en jongere jongens te domineren dan om oudere jongens te domineren.
  • Het kan echter ook zijn dat oudere mannelijke slachtoffers van tienerdelinquenten bijzonder terughoudend zijn om aangifte te doen bij de politie in vergelijking met vrouwelijke tienerslachtoffers.
• Jongere daders verschillen van oudere daders:
  • Daders jonger dan 12 jaar zijn iets vaker dan oudere daders vrouw en plegen meerdere dader- en slachtofferepisodes.
  • Ook plegen jongere daders iets vaker dan oudere daders misdrijven tegen familieleden en in de woonomgeving.
  • Jongere daders richten zich vaker dan oudere daders op mannelijke slachtoffers (37 procent versus 20 procent) en jongere slachtoffers dichter bij hun eigen leeftijd.
  • Hun ernstigste vergrijp is eerder strelen en minder snel verkrachting.

Dit is een samenvatting van het artikel Bourget, D., Grace, J., & Whitehurst, L. (2007). A review of maternal and paternal filicide, voorgeschreven literatuur bij week 6 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden.

Introductie

• Filicide = moord op kind door ouder, veelzijdig fenomeen met verschillende oorzaken en kenmerken.
• Neonaticide = moord op kind op de dag van geboorte.
• Filicide is ingedeeld in verschillende systemen naar motief of oorzaak.

Bourget en Gagné classificatiesysteem voor filicide:

• Alle soorten kindermoord (d.w.z. geestesziek, fataal misbruik, vergelding, barmhartigheid en andere/onbekende) worden gespecificeerd als zijnde met of zonder bedoeling, het bewuste verlangen om te doden.
• Geesteszieke kindermoord = gevallen waarin het delict verband houdt met een DSM-IV13 belangrijke As I geestesziekte die actief was op het moment van de kindermoord.
  • De aan- of afwezigheid van psychose als determinant wordt in deze categorie gedocumenteerd, evenals gevallen van kindermoord, een term die alleen wordt gebruikt om postpartumverschijnselen, hormonale invloeden en andere niet-specifieke mentale stoornissen te verklaren bij moeders die binnen het jaar zijn bevallen.
• Dodelijke mishandeling filicide = gevallen van kinderverwaarlozing en mishandelde-kind- en shaken-baby-syndromen.
  • Dit type kindermoord wordt gepleegd zonder specifieke bedoeling en de gebeurtenis kan niet voldoen aan de criteria voor geesteszieke kindermoord.
• Vergeldende kindermoord = geassocieerd met specifieke intentie om moord te plegen en kan het resultaat zijn van woede of wraak.
• Mercy filicide = gepleegd met de specifieke bedoeling om te doden en vindt plaats wanneer het kind een ernstige, slopende ziekte heeft.
  • De ouder heeft geen psychose en de gebeurtenis kan niet beter worden verklaard door een andere categorie.
• De categorie overig/onbekend wordt alleen gebruikt wanneer de informatie onvoldoende is om een nauwkeurige classificatie mogelijk te maken en kan gevallen met meerdere factoren omvatten

Algemene kenmerken van kindermoord

• Terwijl moeders oververtegenwoordigd zijn in gevallen van kindermoord, worden kindermoorden die plaatsvinden na de eerste levensweek vaak gepleegd door de vader of stiefvader, waarbij vaders de meest voorkomende daders van kindermoord zijn in de latere kinderjaren.
• Bij neonaticiden zijn evenveel mannelijke als vrouwelijke slachtoffers.
• Moeders zullen eerder meisjes vermoorden en vaders jongens, vooral jongens boven de 15 jaar.
  • Jongere slachtoffers zijn wellicht vaker fysiek mishandeld door de ouder.

Dit is een samenvatting van het artikel Lopes, N. R., Eisenstein, E., & Williams, L. C. (2013). Abusive head trauma in children: a literature review, voorgeschreven literatuur bij week 6 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden. Deze samenvatting komt oorspronkelijk van JoHo uit 2021.

Introductie

• Beledigend hoofdtrauma bij kinderen (shaken-babysyndroom) = letsel aan de schedel of intracraniale inhoud van een baby of kind jonger dan 5 jaar als gevolg van een opzettelijke abrupte impact en/of hevig schudden.

• Het komt voornamelijk voor bij baby's en kinderen jonger dan 1 jaar en kan ernstige gevolgen hebben, van lichamelijke of geestelijke handicaps tot de dood.
• Een manier om een baby te schudden die resulteert in aanzienlijk hersenletsel, is door het kind bij de borstkas of een extremiteit vast te houden en het met geweld heen en weer te schudden, waardoor het hoofd met herhaalde versnellingen en vertragingen in elke richting zweeft.
• Er kan een kenmerkend letselpatroon worden waargenomen, waaronder netvliesbloeding, fracturen, vooral in de ribben en het uiteinde van lange botten, en erkende patronen van hersenletsel.
  • Telkens wanneer het hoofd van de baby tegen een voorwerp botst, kunnen er extra verwondingen zijn, zoals blauwe plekken, snijwonden en breuken.
• Kinderen jonger dan 1 jaar lopen meer kans op hersenletsel door kindermishandeling dan door ongelukken.
  • Zou kunnen omdat ze meer alleen zijn met verzorger en hun hoofd relatief groter is dan hun lichaam en hun nekspieren nog niet volledig ontwikkeld zijn.
• Hoewel er specifieke tekenen zijn voor deze vorm van misbruik, kunnen ze worden aangezien voor veelvoorkomende ziekten bij kinderen of accidenteel hoofdletsel.

Prevalentie

• 14,7 tot 38,5 gevallen per 100.000 kinderen, met een grotere incidentie bij kinderen jonger dan 1 jaar.
• Prevalentie kan een onderschatting zijn
• Prevalentie kan ook worden bestudeerd door te bestuderen hoeveel ouders hun baby hebben geschud om hem stil te krijgen.

Kenmerken AHT

• Kenmerken van AHT zijn subduraal hematoom, hersenoedeem en retinale bloeding.
  • AHT lijkt de belangrijkste oorzaak te zijn van subdurale hematomen bij jongere kinderen.
  • Als er geen grote voorgeschiedenis is van accidenteel hoofdtrauma bij kinderen, zoals een auto-ongeluk of een val van grote hoogte, moet een netvliesbloeding een waarschuwing zijn voor

Dit is een samenvatting van het artikel Jespersen, A. F., Lalumière, M. L., & Seto, M. C. (2009). Sexual abuse history among adult sex offenders and non-sex offenders: A meta-analysis, voorgeschreven literatuur bij week 7 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden. Deze samenvatting komt oorspronkelijk van JoHo uit 2021.

Introductie

• Seksueel misbruikt – seksuele misbruikerhypothese = er is een specifieke relatie tussen de geschiedenis van seksueel misbruik en zedendelicten, zodat personen die seksueel misbruikt zijn, aanzienlijk meer kans hebben om zich later in te laten met seksuele misdrijven.
• Omdat seksueel misbruik in de kindertijd vaak gepaard gaat met andere moeilijke ervaringen (bijv. andere vormen van misbruik, verwaarlozing, geweld gericht tegen andere gezinsleden, algemene ontberingen in het gezin), en omdat seksueel delict meestal niet voorkomt als er geen ander probleemgedrag is (bijv. , niet-seksuele misdrijven, middelenmisbruik), is het moeilijk vast te stellen of de ervaring van seksueel misbruik een unieke associatie heeft met het plegen van zedendelicten.
  • Het ervaren van seksueel misbruik kan deel uitmaken van een meer algemeen ongunstige vroege omgeving die verband houdt met meerdere problemen later in het leven.
• Deze relatie tussen seksueel misbruik in de kindertijd en seksueel misbruiker worden op volwassen leeftijd kan prospectief (volgens een bepaalde groep) of retrospectief worden bestudeerd
• Deze studie bestudeert retrospectief deze relatie.
  • Niet alleen waargenomen bij adolescente delinquenten, maar ook bij volwassen delinquenten. Als de hypothese van seksueel misbruikt-seksuele misbruiker juist is, zullen volwassen zedendelinquenten meer kans hebben op een geschiedenis van seksueel misbruik dan andere soorten daders, en zou er een veel kleiner of zelfs kleiner verschil moeten zijn tussen deze groepen met betrekking tot andere vormen van misbruik.
  • Verwachtte een hogere prevalentie van seksueel misbruik in de geschiedenis van zedendelinquenten tegen kinderen in vergelijking met daders van volwassenen, en geen verschil voor de geschiedenis van fysiek misbruik.
  • Ten slotte onderzochten we de geschiedenis van misbruik van zedendelinquenten tegen kinderen die werden geclassificeerd als pedofiel of niet-pedofiel (pedofilie wordt gedefinieerd als een aanhoudende seksuele aantrekking tot prepuberale kinderen).
    • Niet alle zedendelinquenten tegen kinderen zijn pedofielen - Seto (2008) suggereerde dat tot de helft van de zedendelinquenten tegen kinderen geen pedofielen zijn en beledigen als gevolg van andere motiverende factoren - en het kan zijn dat de seksueel misbruikte seksuele misbruiker associatie wordt gemedieerd door pedofilie.
    • Het is dus waarschijnlijker dat pedofielen seksueel misbruik in hun jeugd hebben meegemaakt en eerder seksueel contact zoeken met kinderen, terwijl er mogelijk geen significant verband bestaat tussen niet-pedofiele delinquenten.

Dit is een samenvatting van het artikel Logan-Greene, P., & Semanchin Jones, A. (2015). Chronic neglect and aggression/delinquency: A longitudinal examination, voorgeschreven literatuur bij week 7 bij het vak Forensische Aspecten van Kindermishandeling aan de Universiteit Leiden. Deze samenvatting komt oorspronkelijk van JoHo uit 2021.

Introductie

• Kinderverwaarlozing = medische, educatieve of emotionele verwaarlozing, waarbij zorgverleners niet voorzien in de medische behoeften van kinderen, ervoor zorgen dat ze naar school gaan en naar school gaan, of emotionele koestering bieden; en o omvat het niet voorzien in de basisbehoeften van een kind, waaronder voedsel, kleding en onderdak, of het niet voorzien in adequaat toezicht op kinderen passend bij de leeftijd en ontwikkelingscapaciteiten van het kind.
• Chronische verwaarlozing verwijst naar verwaarlozing die in de loop van de tijd aanhoudend terugkeert, maar er zijn verschillende definities:
  • Zoals een totaal aantal gerapporteerde incidenten van mishandeling in de loop van de tijd of als er incidenten waren in meer dan één ontwikkelingsstadium
• Gezinnen met chronische verwaarlozing ervaren vaak meer stressfactoren in vergelijking met gevallen van verwaarlozing met een enkel incident en worden eerder gekenmerkt door chaotische omgevingen
  • Specifieke familiale stressoren: extreme armoede, aanhoudend middelenmisbruik en psychische problemen, ontwikkelingsstoornissen van kinderen of ouders, grotere gezinnen met meer kinderen en gebrek aan sociale steun.
  • Kinderen die verwaarlozing ervaren, hebben meer kans op herhaalde mishandeling in vergelijking met kinderen die alleen fysiek of seksueel misbruik ervaren.
• Chronische verwaarlozing creëert een schadelijke opeenstapeling van problemen voor kinderen en gezinnen, evenals systemen voor kinderwelzijn.
  • Het kan een negatief effect hebben op de geestelijke gezondheid en het sociaal-emotionele welzijn van kinderen; kan ook de vroege hersenontwikkeling beïnvloeden, wat traumasymptomen kan veroorzaken en een negatieve invloed kan hebben op de latere cognitieve ontwikkeling en affectregulatie; kan resulteren in agressief en delinquent gedrag in de adolescentie; en het is duur voor het systeem voor kinderwelzijn
• Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat kinderen die verwaarloosd waren, in vergelijking met kinderen die niet verwaarloosd waren, een groter risico liepen op drugs- en alcoholmisdrijven door jongeren en andere jeugddelicten; en agressief of gewelddadig gedrag in de adolescentie; evenals latere betrokkenheid bij strafrechtsystemen als volwassenen (maar geen duidelijke consensus).
• De reacties van kinderen op trauma kunnen zijn: moeite met het identificeren en beheersen van emoties; moeite om onderscheid te maken tussen veilige en onveilige omgevingen; hyper-waakzaamheid of vermijdingsgedrag; en moeite met zelfregulatie en het vermogen om zichzelf te kalmeren.
  • Moeite met het reguleren van emoties en een slechte impulsbeheersing kunnen leiden tot agressief en delinquent gedrag.
  • Complex trauma = blootstelling aan meerdere of chronische interpersoonlijke traumatische ervaringen.
    • Kinderen die zijn blootgesteld aan complex trauma lopen een groter risico op problemen in de neurologische ontwikkeling, waaronder ontwikkelingsachterstanden in taal en geheugen; sociaal-emotioneel