Dit artikel van Karel Soudijn, ‘Een ongelezen rapport’, gaat over een mevrouw die solliciteert en daarvoor getest moet worden door een psycholoog. Deze psycholoog stuurt haar vervolgens in het weekend zijn rapport met de resultaten naar haar op en vraagt hierbij of zij deze wil lezen. De psycholoog vraagt haar om hem maandag te bellen, of het rapport in deze vorm kan worden opgestuurd naar het bedrijf waar zij solliciteert. De mevrouw ziet een paar fouten in het rapport, geboortedatum en opleidingen kloppen niet, en daarnaast is ze het niet eens met sommige interpretaties van de psycholoog. Dan blijkt dat het bedrijf al het verslag van de psycholoog heeft gekregen, terwijl de sollicitante hier nog geen toestemming voor had gegeven. De sollicitante trekt zich dan terug uit de sollicitatieprocedure. De psycholoog beweert dat hij een afspraak had met het bedrijf, waarbij hij hen alvast het rapport stuurde, maar zij deze nog niet open mochten maken, tot hij hier toestemming voor had gegeven. Hij zegt dit te hebben gedaan om tijd te besparen en bovendien had hij een goede relatie met het bedrijf, nog nooit waren enveloppen geopend voordat hij hier toestemming voor had gegeven en in dit geval was de envelop ook nog steeds gesloten op maandag.

In de beroepscode van het NIP speelt vertrouwelijkheid een grote rol. Een psycholoog mag pas informatie over de cliënt delen, wanneer de cliënt hier toestemming voor heeft gegeven en dit was hier niet het geval. De sollicitante gaf commentaar op fouten in het rapport, die zouden verbeterd moeten worden, maar de psycholoog hoeft niet zijn interpretaties aan te passen, waar zij ook commentaar op had. Wel had de psycholoog voor het opsturen van het rapport duidelijk moeten maken wat hij wel of niet veranderen ging. Bovendien had de sollicitante het recht om het uiteindelijke rapport van de psycholoog te blokkeren, zodat deze niet opgestuurd werd naar het bedrijf. Hoewel de envelop niet was opengemaakt, had dit wel gekund en de psycholoog kon nooit zeker weten of de envelop niet was opengemaakt. De psycholoog heeft het risico gelopen dat het bedrijf de afspraak zou schaden en bovendien heeft hij dit risico onnodig gelopen. Een andere fout van de psycholoog ligt op het gebied van rapporteren. Volgens de beroepscode is een rapportage ‘alle tot één of meer cliënten herleidbare bevindingen, beoordelingen of adviezen die mondeling of schriftelijk worden uitgebracht’. Dat de psycholoog de envelop stuurde, is al een bevinding op zich, waar het bedrijf conclusies over de sollicitante uit kan trekken. Wanneer het bedrijf niet snel een telefoontje met toestemming van de psycholoog zou krijgen, zouden ze weten dat de sollicitante voor oponthoud zorgt en nog niet wil dat het rapport verzonden wordt. Op basis hiervan zouden ze dus al een mening over de sollicitante kunnen vormen en dit is fout.

De laatste fout van de psycholoog is het maken van dubbele afspraken. De psycholoog mag geen geheime afspraken hebben met derden, zonder de cliënt hiervan op de hoogte te stellen. Het is onethisch om afspraken achter de rug van de cliënt om te maken. Ook al wist de cliënte van deze afspraak en keurde ze dit goed, dan nog was het voortijdig versturen van de envelop niet nodig en tegen de regels in. Opdrachtgevers, zoals het bedrijf, willen soms een voorlopige inschatting van de psycholoog, maar de psycholoog mag dit nooit doen. Een sollicitant die door een psycholoog wordt onderzocht, is ook een cliënt en daarom gelden alle regels van vertrouwelijkheid in deze zaak.