Wat doe ik hier?

Voor de mensen die denken door de titel dat ik een dramatisch stuk ga schrijven over mijn twijfels en frustraties waarom ik eigelijk hier ben:''Sorry''. Dit wordt een blog waarin ik echt uitleg wat ik hier nu doe. De emotionele blog over mensen missen komt misschien later nog(want ik mis wel mensen hoor<3). Dit keer ook geen politiek gewauwel of spiritueel gedoe. Nee een feitelijk bericht over mijn leven en project hier. De Ghanese grond is rijk. Er valt genoeg regen per jaar en er zijn vele planten die genoeg nutrienten bevatten voor een gezond eetpatroon. Hier komt alleen het probleem: Die planten eten de Ghanezen dus niet. Ghanezen eten genoeg begrijp me niet verkeerd. Alleen is het dieet van de meeste Ghanezen niet echt afwisselend genoeg voor genoeg vitamientjes en mineraaltjes. Ghanezen houden van rijst(en plastic, een ghanees heeft de mentaliteit:''als je 2 plastic zakjes ergens om kan doen, kan je er ook wel 3 om doen'' waardoor als je een blikje cola koopt het trots in 3 zakjes word gedaan). Terug naar die rijst. Rijst importeren ze dus want ja ze zouden het ook kunnen planten maar dat is niet stoer genoeg. Door dit slechte dieet heeft 1 op de 4 kinderen een tekort aan de nodige nutriënten en de helft van de zwangere of melk gevende vrouwen. En daar komt Tim dus ''to the rescue''. 1 van die planten die genoeg nutriënten bevat waar ik het over had is de Moringa boom. Deze boom wordt op internet ook wel ''miracle tree'' of ''tree of life'' genoemd. Beetje dramatisch allemaal maar het is wel een beukertje van een boom dat geef ik toe. Deze boom groeit al in Ghana. Deze boom groeit zelfs heel goed in Ghana. Het probleem is dat de boeren niet weten wat ze ermee moeten doen, de consumenten niet weten dat ze te weinig nutriënten binnen krijgen en de scholen en voedselbedrijven er eigenlijk geen fuck om geven. Ik werk dus aan een concept dat zowel de boer leert meerwaarde te geven aan de producten verkregen van de Moringa boom en de consument leert dat die producten ook echt verdomd handig zijn om te eten. Gefocust wordt vooral op kinderen en zwangere vrouwen, dit zijn de 2 groepen die het meest last hebben van ''malnutrition'' of hoe je dat ook goed in het Nederlands zegt. Doormiddel van educatieprogramma's op scholen en zwangerschaps-klinieken probeer ik dus de Ghanese markt te penetreren(het woord penetreren in dezelfde zin als de woorden scholen en zwangerschaps-klinieken geeft een raar beeld). En hoe ziet dan zo stagedag eruit? Nou ik word om 6 uur wakker. De kinderen in het huis zijn al aan het gillen en de moeder schreeuwt er liefelijk terug. Ik glip uit het huis naar mijn rook ruine waar ik in de heerlijke rust een sigaretje rook. Terug in het huis probeer ik dan een soort pap naar binnen te werken(owja in toevoeging van plastic en rijst: Koko, een pap waar Ghanezen van houden. Genoeg onderzoek is er naar gedaan maar niemand heeft er een verklaring voor waarom ze er nou van houden, lekker is het in ieder geval niet). Na deze heerlijke culinaire toevoeging aan mijn maag rijd ik met 8 mensen in een gewone auto naar stage. Iedereen een kind opschoot en rijden maar. Aangekomen op mijn stage begint de begroetingscultuur. Iedereen dient natuurlijk een handje te worden gegeven, even vragen hoe het gaat en een kort praatje. Dit gaat trouwens de hele dag door. Als je niet iedereen 3 keer per dag vraagt hoe het gaat inclusief handje dan ben je eigenlijk maar een asociale lul. Na het ritueel kijk ik even op mijn veldje hoe mijn moringa het doen(niet heel goed, helft is niet uitgekomen) en begin ik achter de computer aan mijn werk. Rond 11 uur werk ik iets naar binnen wat ''redred'' heet. Gefrituurde plantain(lijkt op banaan, smaakt naar banaan, is banaan maar noem het geen banaan) met rijst en bonen. Wonderbaarlijk is dit nog redelijk lekker. Na lunch is het tijd om te roken natuurlijk. Na het roken weer veldje checken en hup achter de pc voor onderzoek en wat typen. Volgende week begin ik met het bouwen van mijn drooghuis/oven en andere productiemethode zaakjes. Volgende week is op deze blog te lezen:''drie bijzonder spannende avonturen van Prins Timmiey in het tropische land genaamd Ghana'' ps. Vergeet niet hieronder op het duimpje te drukken. Is goed voor mijn ego en portemonnee. Wat wil je nog meer?