Terug in Nederland (reisverslag van mijn reis in Malawi)

21/7 – 22/7 Om half 5 was ik op schiphol met een backpack van 15.5 kilo en een rugzak van 5 kilo. Om 5 uur gingen we in de rij staan voor het inchecken en om 6 uur aren we eindelijk aan de beurt. Toen we daarna ook door de douane waren gegaan en niemand was gaan piepen, gingen we ergens wat eten. Duur joh! Een flesje water kostte maar liefst €3,-. Na het eten en het innemen van de eerste Malarone pil gingen we naar de gate, om vervolgens het vliegtuig in te gaan.

De eerste vlucht was niet zo bijzonder, omdat het natuurlijk gewoon boven Nederland en Duitsland was, en er dus geen bijzonder uitzicht was of iets. Toch was er wel iets nieuws voor mij, want dit was de eerste keer dat ik iets te eten en te drinken kreeg in een vliegtuig. Hahah. De tweede vlucht was een stuk interessanter. We zaten namelijk in het grootste passagiersvliegtuig van de wereld, met maar liefst 94 rijen op de benedenverdieping en dan was er ook nog een boven verdieping. Ik zat op rij 89, dus bijna achterin. Iedereen had een eigen tv-schermpje en koptelefoon & een dekentje en een kussentje om te slapen. Op die tv’tjes kon je films kijken, series kijken, concerten kijken, muziek luisteren & verschillende camera’s die op het vliegtuig zaten bekijken. Ik zat naast Kili en een man die ik niet kende. Die man heeft heel de nacht zitten drinken en begon heel de tijd tegen me te praten. Als hij dan praatte kwam er een walm van drank uit zijn mond waar je u tegen zegt. Ik heb tijdens de vlucht eerst de Hunger Games gekeken en tegelijkertijd mijn eten gegeten, wat nog redelijk te doen was. Toen de Hunger Games was afgelopen heb ik geprobeerd te slapen, maar dat was tevergeefs. Heel veel slaappogingen verder ben ik maar weer een film gaan kijken, dit keer ‘This means war’ en ook heb ik nog een aflevering van Glee gekeken en muziek geluisterd. De tijd ging best snel en voor ik het wist was het alweer half 6 & werd Kili misselijk. Dit was voor de man naast mij meteen weer een rede om tegen mij te gaan praten, want hij was dokter zei die en hij wist wel wat Kili moest doen. Ook heeft hij 3 keer aan me gevraagd of Kili misschien alcohol had gedronken, voor of tijdens de vlucht en of ze misschien gewoon een kater had. Natuurlijk was dit niet zo en het was ook zo hypocriet dat hij degene was die dat vroeg, terwijl juist hij heel de vlucht alcohol had zitten drinken.

Maar goed, toen was de tweede vlucht ook weer voorbij en hoefden we alleen nog maar vanaf Johannesburg naar Lilongwe te vliegen. Helaas ging dat niet zo makkelijk. We waren namelijk 3 kwartier later in Frankfurt vertrokken en hadden daardoor in Johannesburg nog maar een kwartier de tijd voordat ons volgende vliegtuig vertrok. Wij dus sprinten over het vliegveld, bij de douane over hekjes klimmen en gewoon door de poortjes zonder spullen af te doen of iets en vanaf daar nog veel meer rennen totdat we eindelijk bij onze gate kwamen, die eigenlijk al dicht was. De bus die ons naar ons vliegtuig zou brengen was al onderweg maar 1 van de vrouwen bij de gate heeft hem tegengehouden zodat wij er alsnog in konden. En zo zaten we een kwartier later alsnog in de lucht, alleen wat wij toen nog niet wisten is dat onze bagage niet kon rennen en dus nog in Johannesburg was. Om half 1 ’smiddags kwamen we aan in Lilongwe. Dat vliegveld is echt niks vergeleken met andere vliegvelden. Het is heel klein en er zijn geen computers dus alles moet met de hand. Toen wij er achter kwamen dat onze backpacks er niet waren gingen we dat melden bij de balie van het vliegveld. Ook daar moest alles met de hand geregeld worden. De man achter de balie heeft onze bagagenummers opgeschreven, maar kon ons verder niks vertellen over waar en wanneer we onze bagage terug zouden krijgen. Een van onze plaatselijke expeditie leiders ging met ons mee naar Mabuya camp waar we die nacht zouden slapen. We zaten in een busje met een chauffeur. Bij het busje moet je je een oud, rammelig busje met een een kapotte voorruit en zonder gordels voorstellen waar 15 mensen in kunnen. Het was totaal geen busje zoals wij het in Nederland gewend zijn, maar het had wel wat, het hoorde bij de reis en ik heb van elke busrit genoten. Om een uur of 3 kwamen we aan bij het Mabuya kamp en werd ons een kamer toegewezen waar we die nacht gingen slapen (in onze kleding en zonder slaapzak….). De andere groep kwam pas ’s avonds om 7 uur aan bij het kamp omdat zij 5 ½ uur vertraging hadden. In de tijd dat zij er nog niet waren hebben wij spelletjes gespeeld, in tijdschriften gelezen en een kampvuur gemaakt. Dus wij vermaakten ons wel. Toen zij er eenmaal waren zijn we gaan eten en daarna lekker gaan slapen. 23/7 Om 6 uur ging onze wekker omdat we om 7 uur klaar aan het ontbijt moesten zitten, om vervolgens als we daarmee klaar waren, de bussen in te gaan voor onze 5 uur durende busreis naar Zomba. Ik zat in de bus met Kili, Lisa, Carmen, Maxime, Ilse, Famke, Dieske, Lianne en Jacintha, en dat is ook de groep waarmee ik de rest van de reis in de bus heb gezeten. Onderweg kwamen we heel veel mensen tegen die met zware spullen op hun hoofd liepen te sjouwen en zelfs allemaal kleine kindjes liepen van alles te dragen of te verkopen. Tijdens de rit werden we heel de tijd nagekeken en nageroepen met “Azungu” (Chichewa voor blanke). Het was wel heel bijzonder om te zien. Van alle kanten kwamen er kinderen op de bussen afgerend en werd er naar ons gezwaaid, gelachen of geroepen. Ook reden we onderweg op een pad, waar je aan de linkerkant Malawi had en aan de rechterkant Mozambique. De twee kanten zagen er precies hetzelfde uit maar toch waren het twee verschillende landen, met natuurlijk verschillend geld. Na een hele lange busrit kwamen we om half 2 ongeveer aan bij het Packachere Backpackers Kamp (dat wij Pikachu noemden) waar we onze plaatselijke Nederlandse begeleidster ontmoetten. Vanaf dat moment hadden we dus Maartje, Melvin en Sanne als expeditie leiders, Joy en Michael als plaatselijke begeleiders en Loes als plaatselijke Nederlandse begeleidster. Toen iedereen even gezeten had werden we in 4 groepjes verdeeld en gingen we Zomba in. Daar moesten we op zoek naar een restaurant genaamd Shanalalani om te gaan lunchen. We vroegen de weg aan een man onderweg en hij is gewoon heel het stuk met ons meegelopen, super aardig. Onderweg zagen we nog een paar apen, maar we mochten helaas geen foto maken omdat ze voor ‘the state building’ zaten en in Malawi zijn er hele strenge regels over waar je wel en geen foto’s van mag maken. De lunch bestond uit Sima (maisspul), raap en kip. Na de lunch moesten we naar de markt om spullen voor het avondeten te kopen en om Chichengi’s te kopen. Dit is een lap stof die je omwikkeld als een rok (lapa). Zo’n chichengi kostte 1000 Kwacha, wat ongeveer 3 euro is. Weer terug bij Pikachu kregen we kookles van een beroemde Malawiaanse kok. We moesten een vis ‘ontleden’ ; hij werd opengesneden aan de onderkant en dan moest je de organen eruit halen. Super vies om te zien hahah. Ook moesten we kip snijden (wij hoefden de kippen gelukkig niet zelf te slachten, zoals de andere groep wel moest) en groente snijden. Het eten was redelijk te doen en na het eten ben ik snel 1 minuut onder de koude douche gesprongen. Daarna gingen we de afgelopen dagen bespreken en kregen we onze simkaarten en werd ons verteld dat de backpacks waarschijnlijk woensdag zouden komen. Om tien uur moesten we gaan slapen onder 1 vieze dunne deken, dus we hadden het ijskoud en het stonk. Gelukkig hadden we wel een kussensloop gekregen, dus hoefden we niet met ons hoofd op dat vieze kussen te slapen. Kili en ik waren super chagrijnig en depressief en hadden er op dat moment even helemaal geen zin meer in. Ook wilde mijn mobiel niet meewerken, want de Nederlandse simkaart zat vast, dus ik kon ook niet even naar huis bellen of iets, dus het zat allemaal even niet mee. 24/7 Om 5 uur werden we wakker door het omroepen van de moskee en daarna konden we niet meer slapen. Rond half 7 ben ik mijn bed maar uitgegaan om me klaar te maken. Het ontbijt was heerlijk; pannenkoeken met fruit. Na het ontbijt gingen we de bussen in richting ons eerste project (MAWA). Onderweg kwamen we langs allemaal huisjes met super schattige kindjes. Die gingen allemaal heel vrolijk naar ons zwaaien enz. Toen we aankwamen bij het project kwamen ook al die kindjes naar ons toe, maar in het begin waren ze nog wel een beetje bang, totdat Joy ze had verteld dat ze niet bang hoefden te zijn. Alle kindjes deden heel leuk mee met alle (Hollandse) spelletjes die wij met ze speelden en ze vonden het allemaal heel leuk. Ook sommige volwassenen deden heel enthousiast mee en bij een spel met eieren (wel gekookt) heeft 1 van de vrouwen die mee deed er zelfs een gegeten, omdat ze blijkbaar zo weinig te eten heeft voor haar en haar kinderen. Ook deelden we de overgebleven ballonnen uit en alle kinderen bestormden ons, het was niet normaal hoe graag ze die ballonnen wilden hebben. Als de ballonnen kapot waren stopten sommige ze zelfs in hun mond omdat ze dachten dat het eten was, maar dat heeft Joy wat over gezegd en toen stopten ze daar gelukkig mee. Fotocamera’s vonden ze ook helemaal geweldig. Zodra je er eentje tevoorschijn haalde kwamen ze met zijn alleen voor je staan en als je de foto had genomen wilden ze hem ook allemaal zien. Als je hem dan zagen begonnen ze allemaal keihard te lachen en te wijzen naar elkaar. Toen we ’s middags weer terug waren bij Pikachu kregen we les in Chichewa (de taal die wordt gesproken in Malawi). We leerden allerlei dingen die handig waren voor contact met de lokale bevolking (voor de eventuele tweetalig leraren die dit lezen, Kili en ik hebben ook heel veel Engels gepraat dus maak jullie geen zorgen ;) haha). Hieronder een lijst met de dingen die we hebben geleerd: Naam: Moni – hi, hello Moni – hi Dzina lako ndani? – What’s your name? Dzina langa ndi …. – My name is …. Nanga iwe? – And yours? Vragen hoe het gaat: General: Morning: Afternoon: Engels: Muli bwanji? Mwadzuka bwanji? Mwaswera bwanji? How are you? Ndili bwino kaya inu? Ndadzuka bwino kaya inu? Mwaswera bwino kaya inu? I’m fine and you? Ndili bwino zikomo Ndadzuka bwino zikomo Mwaswera bwino zikomo I’m fine thankyou Losse woorden: Chicken – nkhuku Soap – sopo Sugar – shuga Banana – nthochi Salt –mchere Papaya – pawpaw Bread – buledi Water – madri Packet – paketi Sweets – suwiti Biscuits – bisiketi Monday – Lolemba Tuesday – lachwiri Wednesday – lachitatu Thursday – lachinayi Friday – lachisanu Saturday – lowerure Sunday – lanulungu Yes – ee No – ayi Let’s go – tiyeni Stand up – imà One – chimodzi Two – ziwiri Three – zitatu Four – zinayi Five – zisanu Six – zisanu ndi chimodzi Seven – zisanu ndi ziwiri Eight – zisanu ndi zitatu Nine – zisanu ndi zinayi Ten – khumi ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Na de Chichewa les was ik een beetje verdrietig, ik voelde me even niet zo vrolijk en ging toen even naar mijn tent. Blijkbaar merkte Melvin dat ik me niet zo fijn voelde want hij kwam even later vragen wat er aan de hand was. Ik vertelde hem dat ik gewoon verdrietig was om alles en dat ik heel graag even naar huis wilde bellen. Ik mocht toen gelukkig met zijn mobiel bellen naar mama en dat luchtte wel even op. Toen het weer wat beter met me ging, ben ik weer teruggegaan naar de rest van de groep en zijn we even naar de stad gegaan om geld te pinnen. Ik heb toen meteen een mobieltje + beltegoed gekocht, zodat ik voordat makkelijker met papa, mama en Lara kon sms’en en bellen en zodat ik niet steeds een mobiel hoefde te lenen. En we zijn nog even naar de supermarkt geweest om koekjes en snoep te halen. Interessant om te weten is dat de meeste mensen in Malawi blij moeten zijn als ze 300 Kwacha per week verdienen. Dat is minder dan een euro. Zij moeten daar een week voor werken en kunnen daarvan misschien net genoeg eten kopen voor een paar dagen. Voor kleding, zoals zo’n chichengi moeten we 3 weken sparen terwijl denken dat het spotgoedkoop is. Om 6 uur konden we wassen, zodat we weer wat schone kleding en ondergoed hadden, aangezien onze backpacks er nog steeds niet waren. Na het wassen heb ik even snel gedoucht en daarna zijn we gaan eten (spaghetti bolognaise). 25/7 Om 8 uur hoefden we pas bij het ontbijt te zijn maar ik was al om half 6 wakker, dus om 6 uur ging ik er maar vast uit om te douchen. Tijdens het ontbijt kregen we super lekkere toast en toen we klaar waren met eten gingen we met een fietstaxi (gewoon achterop de bagagedrager bij een man) naar ons 2e project genaamd YODEP. Het was best wel eng om achterop te zitten, maar gelukkig hadden we wel handvaten om ons aan bast te houden. Onderweg was het wel echt superleuk. In elk dorpje dat we kwamen begon iedereen super hard te lachen of ze begonnen te zwaaien en de kindjes kwamen aangerend om ons te zien. Ik voelde me echt een soort van Beatrix (niet dat die ooit op een fietstaxi zou gaan zitten maar goed). Die mensen beschouwen ons echt als wondermensen. De aankomst bij YODEP was ook heel leuk. Een stuk of 15 mensen stonden in een kring voor ons te zingen (We are happy to see, we are happy to see, we are happy to see of youuu!) en ze begroetten ons allemaal knuffelend. Na het welkomstlied kregen we ook een welkomstpraatje van de leider van het project en daarna werden we in drie groepen verdeeld. Ik zat in een groep die een vloer ging maken. We gingen naar het huis van een oude vrouw, die door een vorm van HIV blind is geworden. Samen met 3 vrijwilligers uit de community zelf gingen we aan het werk. Rixt, Marek, een man en ik gingen aarde hakken en naar het huis brengen terwijl de rest water haalde. Toen we alle spullen hadden konden we beginnen met het mengen. Dit was een best vies werkje maar wel leuk om te doen. We moesten het mengsel verdelen over de bestaande vloer en zo ontstond er een nieuwe laag. Tijdens het aarde hakken/brengen zat de oude vrouw, samen met een aantal kinderen, te eten, en hoe weinig het ook was, ze wilde perse dat wij het ook proefden. Dit vond ik ook weer heel bijzonder, want ze had al zo weinig en toch wilde ze heel graag met ons delen. Ook de plaatselijke vrijwilligers kregen echt mijn respect. Zij hebben zelf ook niks, geen geld en geen eten, maar in plaats van dat ze ergens gaan werken, waar ze misschien 3 kwacha per uur verdienen, helpen ze andere mensen in de community. Zo’n vloer moet 2x per maand gemaakt worden, en normaal wordt dat dus allemaal door hun gedaan. En dat allemaal vrijwillig. In Nederland is er misschien een enkeling die zoiets doet, maar je merkt wel dat in Malawi iedereen eerst aan een ander denkt en dan pas aan zichzelf, terwijl de meeste mensen in Nederland (en de rest van de westerse landen) altijd eerst aan zichzelf denken en dan pas aan een ander. Dat is het grote verschil tussen westerse landen en landen in Afrika. Voordat we aan de vloer begonnen, hadden we ons allemaal even voorgesteld aan de vrouw van wie het huis is, en blijkbaar hadden zij en alle kinderen die er toen bij zaten, mijn naam goed onthouden want terwijl ik aan het sjouwen was hoorde ik de hele tijd die kindjes: “Rianne, Rianne” roepen. Dat was zo leuk om te horen, het gaf me echt een warm gevoel van binnen. Na het maken van de vloer waren we allemaal erg vies, maar het was het waard. De oude vrouw was verschrikkelijk blij en zei dat ze niks had om ons te bedanken, maar dat God ons zou bedanken en voor ons zou zorgen. Ook dit is weer heel bijzonder. De mensen daar hebben zelf meestal helemaal niks, maar toch willen ze hetgeen wat ze hebben, het liefst nog aan een ander geven. Nadat we afscheid hadden genomen zijn we teruggelopen naar YODEP waar we onze lunch kregen. Deze bestond uit patatjes met stukken ei (die we met lepels moesten eten). Na de lunch gingen we naar het volgende huis. Daar hebben we het huis gedweild en een afvalkuil gegraven. Ook de vrouw van wie dit huis is, was weer hartstikke blij en bedankte ons ook heel uitvoerig. Toen we klaar waren gingen we weer terug naar YODEP om vervolgens naar Joy zijn huis te gaan kijken. Zijn huis was heel mooi en best wel luxe vergeleken met de andere huizen. Hij had een betonnen vloer ipv een vloer van modder. Verder had hij best veel meubels en hij was bezig zijn tweede huis erbij te bouwen. Hij heeft gespaard voor een eigen stuk grond, zodat niemand het later van zijn kinderen af kan pakken, en hij zeker is dat zij, mocht hij doodgaan, een huis hebben. Toen we heen liepen naar Joy zijn huis, kwamen we bij een plein waar muziek werd gemaakt en werd gedanst en gezongen. Wij dachten dat dit gewoon voor de gezelligheid was, maar ik hoorde later van Sanne dat Joy haar had verteld dat het een ceremonie was voor de besnijding van kinderen. Bij het avondeten kregen we spaghetti met gehakt en na afloop werd ik eerst gebeld door papa, mama en Lara en daarna hebben we nog even buiten zitten praten voor we naar onze tenten gingen. In onze tenten hebben we ook nog een tijdje liggen praten en hard liggen lachen en daarna zijn we lekker gaan slapen. Even over het project zelf. Hoe het er daar uitzag. Er is een bibliotheekje met allerlei boekjes, variërend van Jip en Janneke tot de kleine zeemeermin. Allemaal boekjes die wij hier in Nederland opsturen. Dan zie je toch dat je spullen echt ergens terecht komen. Dan is er een binnenplaats met een soort klimrek voor de kinderen en een hoek waar wordt afgewassen en er is nog een gebouw met een klaslokaal en nog een ruimte. Ook werd er nog een ruimte gebouwd, waar ze computers willen zetten, zodat de kinderen zich kunnen ontwikkelen en later meer kans hebben op betere banen. Wij sliepen op de binnenplaats met onze tentjes en als je naar de wc wilde, moest je tussen de bibliotheek en het nieuwe gebouw door lopen naar een hokje met een gat. Dit hokje had verder geen deur, alleen een opengeknipte vuilniszak die bedoeld was als deur, maar de hele tijd open waaide. 26/7 Om 5 uur werd ik wakker doordat buiten allemaal mensen bezig waren en doordat een irritante haan de hele tijd zat te kraaien. Om 7 uur gingen we ontbijten (boterhammen!) en om half 8 waren we alweer onderweg naar een huis waar we een dak gingen (af)maken. Een ander gedeelte van de groep had de dag ervoor al een gedeelte gedaan en wij gingen het afmaken. We moesten de hele tijd stro en bamboe aangeven en een aantal bamboe takken doorzagen. Een groot gedeelte van het stro kwam in onze kleren terecht, wat jeuk en geprik opleverde, maar toch ook wel een heleboel gelach. Ik had ook nog een splinter, maar die haalde Melvin er, na een beetje gepriegel met de pincet, redelijk makkelijk uit. We hadden deze dag allemaal onze Chichengi aan en hebben daar ook tot de lunch meegelopen, maar daarna hebben we ze aan 1 van de lokale vrijwilligers gegeven omdat ze ze ging omstikken voor ons, zodat ze niet meer rafelden. Toen we terug kwamen van het huis gingen we lunchen; rijst met kip. De kip smaakte mij niet zo omdat Dieske ons had verteld dat zij vanochtend heeft gezien hoe die kip werd geslacht, dus toen had ik de hele tijd het beeld voor me van een kip die werd geslacht. Na de lunch hadden we een uurtje vrije tijd, dat uur hebben Jacintha, Kili, Maxime, Lianne, Famke, Ilse en ik doorgebracht bij onze tenten en daar hebben we zitten zingen en koekjes zitten eten. Om twee uur moesten verzamelen omdat ze de traditionele dans aan ons gingen laten zien. Nou dat was niet echt ‘laten zien’ want we moesten de hele tijd meedansen. Op het gegeven moment werden we echt een soort van bang voor die mensen omdat ze de hele tijd op een erg bijzondere manier met ons wilden dansen. Ze trokken je dan tegen zich aan en maakte allemaal rare bewegingen. Het was wel super gezellig en ik heb me dood gelachen maar ik vond het wel een beetje raar. Na het dansen gingen we met de kinderen spelen. We hadden niet zo’n zin om te zitten of iets dus toen bedachten Maxime, Kili en ik dat we een soort van flashmop gingen doen. We gingen ‘opeens’ met zijn allen in een rijtje staan en allemaal dansjes doen. We hebben de kabouterplop dans, pas je lasso maar, k3 liedjes, in de maneschijn, de macarena, chichiwa, krokobil, ai se eu te pego & hoofd schouder knie en teen gedaan en die kinderen probeerden allemaal mee te dansen en te zingen. Dat was heel leuk om te doen en het was heel leuk om te zien dat die kinderen zo graag willen leren, het maakt niet uit wat, ze willen gewoon nieuwe dingen leren. Na een half uur vonden we het wel weer genoeg en toen zijn we gestopt met dansen en zingen. We hebben toen weer even gezeten en gewacht op het avondeten. Dat bestond uit aardappel met ei, wat we weer met een lepel moesten eten. Na het eten hebben we de twee dagen bij het project besproken en we hebben het gehad over hoe dankbaar mensen zijn en hoe weinig ze ook hebben, ze hebben niks te klagen en zijn alsmaar vrolijk. Terwijl alles hebben wat ons hartje begeert en we lopen maar te klagen en te klagen. Ook al hebben ze daar zo weinig, het leven is toch goed en ze zijn tevreden met wat ze hebben. Een uurtje na het eten ongeveer hadden wij (onze tentgroep bestaande uit: Maxime, Lianne, Jacintha, Ilse, Famke, Kili en ik) alweer honger en toen hebben we echt een vreetfestijn gehouden. We stonden met zijn allen in een kringetje en hebben al het eten dat we bij ons hadden opgegeten, echt niet normaal. Ik had het ene nog niet in mijn mond, of het volgende pak ging alweer open. Na een kwartier was alles op en hebben we superhard gelachen over hoe erge vreetzakken we wel niet zijn. Daarna hebben we nog eventjes staan praten en toen zijn we gaan slapen. Over onze backpacks kwam er die dag ook nieuws. Sanne en Joy waren namelijk ’s ochtends vroeg vertrokken naar het vliegveld in Lilongwe om meer te horen over de backpacks. Via de telefoon ging het namelijk allemaal niet zo soepeltjes, omdat ze elke keer iemand anders aan de lijn kregen, die elke keer wat anders zei. Toen ze in Lilongwe aankwamen bleek dat onze backpacks naar Blantyre waren gestuurd, een stad ongeveer een uur van Zomba vandaan. Sanne zou deze daar de volgende ochtend gaan ophalen. 27/7 Vandaag gingen we weg bij YODEP. Om 5/6 uur werd ik wakker door de kippen, hanen en mensen die allemaal lawaai maakten. Ook hoorde ik op het gegeven moment iets dat klonk alsof er een geit of een varken werd geslacht. Om acht uur gingen we ontbijten en na het ontbijt gingen we even buiten in de zon zitten. Ik werd toen even niet zo lekker, ik kreeg buikpijn, werd misselijk en had het even heel erg benauwd. Net toen ik even ging zitten begon de ‘afscheidsspeech’. Ze bedankten ons voor alle moeite die wij hadden gedaan om naar Malawi te komen en voor het werk dat we daar hebben gedaan. Ook bedankten ze de regering van Nederland, voor het toestaan van onze reis naar Malawi en de regering van Malawi, voor het toestaan van onze komst. Ze bedankten onze families voor het toestaan van onze reis en zongen het Malawiaanse volkslied. Daarna hebben wij ons volkslied gezongen, wat niks voorstelde vergeleken met hun gezang. Zij leefden zich helemaal in en dansten er op los, terwijl er maar een beetje stonden en heel zachtjes zongen (voor zo ver we de tekst wisten). Na ons volkslied hebben zij nog een lied gezongen en daarna was het toch echt tijd om te gaan. Weer terug bij Packachere hebben we lekker liggen zonnen, want het was heerlijk weer. Om 1 uur was het eindelijk zo ver. Het geen waar we al heel de week naar uitkeken. Sanne kwam terug met al onze backpacks. Ik heb gegild en mijn tas geknuffeld omdat ik zo verschrikkelijk blij was en ik ben meteen onder de douche gesprongen om daarna ein-de-lijk schone spullen aan te kunnen doen. Vanaf dat moment was Sanne toch wel een beetje onze heldin en om haar te bedanken hebben we haar een broek cadeau gedaan (de stof mocht ze zelf uitzoeken). Nadat ik had gedoucht gingen we naar het marktje om souvenirs, stof en eten te kopen. Eerst gingen we een stof uitzoeken voor onze broeken. Kili en ik wilden dezelfde stof alleen er was maar 1 stuk van. Uiteindelijk heeft die schat gezegd dat ik hem mocht hebben en heeft zij een andere uitgezocht. Na het uitzoeken van de stof zijn we naar de supermarkt gegaan om koekjes te kopen en toen we weer terug waren bij Packachere heeft een man onze maten opgenomen voor de broeken. Daarna zijn we gaan eten en na het eten hebben we nog wat zitten praten voordat we zijn gaan slapen. 28/7 Het was ijskoud ‘s nachts en om 5 uur werd ik wakker door die klote moskee. Een of ander gebed ging een kwartier lang door en was keihard. Het was van dat rare gejammer en ik werd er zelfs bang van op het gegeven moment. Toen het gebed eindelijk afgelopen was begonnen de sirenes opeens. Die gingen ook weer een half uur lang door en toen die klaar waren kon ik niet meer slapen door de kou. Een kwartier later (rond 6 uur) ontdekte ik dat we een extra deken hadden, dus heb ik die over me heen gelegd en nog even een half uurtje geslapen totdat om half 7 de wekker ging. Toen heb ik mijn spullen uitgezocht voor de komende dagen omdat we alleen onze handbagage mee mochten nemen voor de komende 4 dagen. Om acht uur kregen we een heerlijk ontbijt bestaande uit toast met pindakaas en toen we klaar waren met eten zijn we in de busjes op weg gegaan naar het Liwonde National park. Er was daar een kamp waar we onze tentjes hebben opgezet en hebben geluncht en daarna zijn we in open jeeps naar het safari park gegaan. Net voordat we de jeeps ingingen riep een van de mannen die bij het kamp werkte ons, omdat er vlak achter het verblijf een groep olifanten liep. We konden deze niet zo heel goed zien door de hoge grassen die daar stonden, maar we konden wel 5 olifanten onderscheiden. Dat was al een leuk begin van onze safari, en veel belovend, omdat we toen nog niet eens in het park zelf waren. Bij de ingang van het park zagen we een hele groep apen en toen we net in het park reden zagen Dieske en ik een slangetje wegschieten. Even later zagen we gazelles, koedoes en hele mooie vogeltjes. Een stuk verder zagen we een hele grote groep olifanten, ik denk dat het er een stuk of 20 waren. Daarna hebben we nog pumba zwijnen voorbij zien rennen en kwamen we nog een heel groep gazelles tegen. Na de safari zijn we teruggegaan naar het kamp en hebben we voor het eten eventjes bij een kampvuurtje gezeten. Bij het eten kregen we als voorgerecht pompoensoep met croutons. Nou heb ik de soep niet gegeten, maar wel een heeele boel croutons, die helaas niet zo goed vielen. Ik kreeg er super buikpijn van en werd hartstikke misselijk, net als Maxime. We hebben gewacht iedereen klaar was met de rest van het eten en toen zijn we maar even in onze tenten gaan liggen. Terwijl ik in mijn tent lag hoorde ik allemaal nijlpaarden en zwijnen, en op een bepaald moment stond er zelfs een zwijn 10 meter van mijn tent af. Scary! Om negen uur kwam Kili me roepen omdat we gingen evalueren. Toen ben ik maar even mijn tent uitgegaan, maar na de evaluatie ben ik meteen weer gaan gingen en ben ik in slaap gevallen (met oordoppen in, omdat ik anders niet durfde te slapen vanwege de nijlpaarden). 29/7 Om 6 uur werd ik wakker en ben ik meteen onder een (koude) douche gesprongen. Het was een hele vette douche, want je had namelijk geen plafond boven je hoofd en je stond gewoon in de buitenlucht. Jammer genoeg was ik de avond daarvoor niet gaan douchen, want dan had ik onder een sterrenhemel gestaan. Toen ik terugkwam van de douche vertelde Kili dat er een vogelspin voor Fleur en Eline hun tent had gezeten. Gelukkig hadden ze er een foto van gemaakt dus heb ik hem daarop kunnen zien en serieus hij was net zo groot als je handpalm. Maar goed na het douchen hebben we onze spullen opgeruimd en zijn we gaan ontbijten. Het was een ‘Engels’ ontbijt bestaande uit bruine bonen, aardappelen, een worstje, ei en toast maar ik heb alleen het worstje en de toast gegeten omdat ik me nog steeds niet helemaal top voelde door de croutons. Kili had ook nog een leuke actie, want i.p.v. dat ze suiker op haar toast strooide, gooide ze er zout op. Wat zal dat lekker hebben gesmaakt. Na het ontbijt gingen we eerst even langs Packachere en daarna richting de trout farm. Daar kwamen we om 11 uur aan en na het opzetten van de tenten gingen we lunchen. Het was op de trout farm prachtig. Er stroomde een beekje en we zaten midden in de bergen. Vlak voordat we begonnen aan onze wandeltocht kreeg ik opeens uitslag op mijn bovenbenen (ik denk door de zon) dus toen heb ik me maar even omgekleed. Ik was alleen even vergeten dat ik net daarvoor Deet op had gesmeerd en toen gaf mijn broek dus af en waren heel mijn benen blauw. Oepsie. Toen mijn benen ook weer schoon waren en iedereen even had geplast konden we aan onze wandeltocht beginnen. De gids vertelde ons dat we naar een hoogte van 1700 meter gingen lopen (we begonnen op 1400m) en er ongeveer 4 uur over zouden doen. Het was heel gezellig en het uitzicht was heel erg mooi. We kwamen onderweg langs een waterval en liepen tussen allerlei mooie bomen door. Op weg naar het uitkijkpunt ben ik een paar keer (bijna) gevallen en dat leverde een hele mooie foto op, die Kili snel nam toen ik probeerde op te staan. Ook liepen we door een mierennest heen en werd ik door een dikke rode mier gebeten in mijn voet en mijn nek. Na een paar uur waren we bij het uitkijkpunt en konden we heel ver kijken. Helaas was het wel een beetje mistig, dus konden we niet heel ver kijken, maar toch was het uitzicht het wandelen waard. De terugweg was best wel vermoeiend en na een uur hadden we echt geen zin meer. Het was toen ook al aan het afkoelen en het begon al te schemeren dus we waren erg blij toen we om 6 uur terug waren. We konden toen meteen aanschuiven door het diner en na het eten zijn we bij het kampvuur gaan zitten omdat het heel erg koud aan het worden was. Bij het kampvuur hebben Joy en Michael hun levensverhalen verteld en ik zal ze (voor zo ver ik ze nog weet) opschrijven: Joy: Vanaf zijn 6e is hij als wees door het leven gegaan en heeft hij voor zichzelf moeten zorgen. Hij heeft altijd moeten werken voor zijn eten en om naar school te kunnen. Een tijdje kreeg hij hulp van een leraar, die hem als schoonmaker en nam en in ruil daarvoor mocht Joy bij hem wonen en mocht hij naar school. Helaas ging deze leraar na een korte tijd dood en moest hij weer voor zichzelf gaan zorgen. Hij gebruikte zijn creativiteit om geld te verdienen en spaarde totdat hij 4000 kwacha had om een paar varkens te kopen. Iemand wilde deze varkens erg graag hebben en hij verkocht er een paar voor 5000 kwacha per stuk. Dit geld spaarde hij op en in 1998 richtte hij samen met 3 anderen YODEP op. Hij werd heel belangrijk voor jongeren en heeft nu naast zijn baan bij ‘Be More’ een soort van functie bij de regering en komt op voor jongeren. Hij heeft in zijn leven al zoveel bereikt en wil nog veel meer bereiken. Hij wil een voedselbank oprichten om (wees)families te steunen en hij wil studeren, of is bezig met een studie, dat weet ik niet meer zo goed. Hij maakte ons duidelijk dat als je echt iets wil bereiken, je het kan bereiken en dat wij iets van onze levens moeten maken. Wij hebben zoveel kansen en opportunities om iets te maken van ons leven, dat we deze kansen moeten pakken omdat het bij ons allemaal komt aangewaaid en heel veel mensen er helemaal niks mee doen, terwijl hij (en niet alleen hij, heel veel mensen) er zo hard voor heeft moeten vechten om hetzelfde te bereiken als wij, terwijl het bij ons allemaal zo makkelijk gaat. We mogen onze kansen gewoon niet vergooien en moeten iets van ons leven maken, al is het alleen voor hem. Ook zei hij tegen ons dat wij de leiders van vandaag en morgen zijn en een grote rol hebben in het verbeteren van de wereld. Wij zijn degenen die dingen kunnen verbeteren en veranderen en ook die kans moeten we proberen te grijpen. Dit verhaal raakte me zo erg en ik heb zoveel respect voor hem gekregen. Na dit indrukwekkende verhaal van Joy, begon Michael met zijn verhaal. Ik kon dit helaas niet goed verstaan omdat hij heel zachtjes praatte, maar mijn groepsgenoten hebben me een stuk verteld: Michael komt uit een gezin met 9 kinderen, waarvan hij de jongste is. Hij is geboren als tweeling, maar weet niet of hij een tweelingbroertje- of zusje heeft gehad. Zijn familie wilde hem dat niet vertellen. Toen wij twee was zijn allebei zijn ouders overleden, waarschijnlijk niet op een natuurlijke manier. Men dacht dat ze magie gebruikten omdat ze redelijk veel geld hadden en daardoor zijn ze waarschijnlijk vermoord. Ook zijn oudste broers en zussen zijn waarschijnlijk vermoord omdat ze te veel wisten over zijn ouders. Niemand uit zijn familie wilde na de dood van zijn ouders voor hem en zijn overgebleven broers en zussen zorgen, omdat ze dachten dat als ze allemaal dood zouden gaan, de hekserij dan uit de familie zou zijn. Michael heeft zichzelf gered en werkt nu bij Liyo & Be More. Hij zorgt soms voor de 5 kinderen van zijn overleden broers en zussen maar wil ze eigenlijk alleen zien als hij ze iets te bieden heeft. Hij kan het niet aan om naar ze toe te gaan en ze niks te bieden te hebben, dus ziet hij ze alleen als hij net salaris heeft gekregen zodat hij ze eten kan geven. Ook dit was weer heel indrukwekkend en nog een rede voor mij om te beseffen dat ik echt moet proberen iets van mijn leven te maken. Na de 2 zeer bijzondere verhalen zijn veel mensen van de groep gaan slapen maar Kili, Joy, Marek, Maartje, Michael en ik hebben nog een tijd bij het kampvuur gezeten tot ik om 11 uur toch maar naar mijn ijskoude bed ben gegaan. 30/7 Om 5 uur werd ik wakker van de vrieskou (-4ºc) en toen ik echt niet meer slapen. Ik had mijn fleecevest en een langemouwenshirt aan, mijn pyjamabroek met daarover mijn joggingbroek aan en twee paar sokken & ik lag onder mijn slaapzak en een deken en toch had ik het ijs en ijskoud. Om half 7 ben ik mijn bed uitgegaan om een barre tocht naar de douche te gaan maken. Deze was 500 meter verderop maar het voelde als 5 kilometer. Onderweg bevroren mijn tenen (waar ik om 8 uur eindelijk weer gevoel in kreeg) en liep ik te klappertanden maar ik had een goed vooruitzicht: een warme douche. Nou niet dus. De douche was ook ijskoud… Stond ik daar half bevroren onder een koude douche. Maarja ik was gelukkig wel weer schoon. Op de weg terug werd ik aangesproken door een man die best dicht bij onze tenten liep. Hij wees me erop dat er een raaf bij onze spullen (water flesjes en broden) zat en dat ik moest voorkomen dat de raaf het brood meenam. Ik knikte maar wat maar toen we gingen ontbijten kwamen we erachter dat er 2 broden waren verdwenen. Waarschijnlijk heeft die man ze dus gewoon meegenomen.. We hadden toen nog maar 3 broden over en dus had iedereen maar 2 sneetjes brood, veel te weinig! Rond een uur of negen gingen we de busjes weer in. Eerst reden we weer langs Pickachu en daarna gingen we naar ons derde project: LIYO. Bij Liyo hebben we eerst de tenten opgezet en daarna kregen we een welkomstpraatje, waarin werd verteld wat Liyo zoal doet en op wie ze zich richten. Daarna werden we in 2 groepen verdeeld en ging iedere groep langs een ‘chief’ van een dorpje. Wij gingen naar een vrouw van 65 die sinds 2 jaar de ‘chief’ is van een dorpje met ongeveer 25 huizen. Toen we onderweg waren naar haar liep ik met een van de mensen van Liyo te praten. Na een tijdje vroeg hij hoe ik ook alweer heette en toen ik mijn naam zei, schreef hij hem op zijn hand. Haha. Ik vraag me trouwens wel af of hij de goede naam op zijn hand heeft geschreven want sommige mensen verstaan dat ik ‘Fiona’ of ‘Rionne’ of zoiets heet. Nadat we met de chief hadden gepraat gingen we lunchen en werden we in 3 groepen verdeeld. 1 groep ging een dak maken, een andere groep ging een wcgat graven en mijn groep ging naar de ‘children corner’. We gingen de hele middag spelletjes doen met een groep kinderen. Helaas kozen de mensen van Liyo zelf de spellen uit en konden wij niet echt helpen. We hebben wel gewoon meegedaan met alle spellen maar we vonden het jammer dat wij niet mochten/konden helpen met spellen uitleggen. Onze spullen hadden blijkbaar in een nierennest gelegen want toen ik mijn camera pakte om een paar foto’s te maken, zat heel het hoesje + de camera vol met mieren. Gadverdamme. Aan het eind van de middag hebben we de twinbears, die Anne-Sietske had meegenomen vanuit Nederland, uitgedeeld en daarna zijn we terug gegaan naar Liyo, met een hele stoet kinderen die ons ‘doei’ nariepen en ons volgden. Weer terug bij Liyo gingen we even naar onze tent en hebben we daar liggen meezingen met One Direction en hebben we koekjes liggen eten. Opeens zaten er toen allemaal mieren op mijn matras, die waarschijnlijk uit mijn handdoek waren gekomen. Ik had mijn handdoek ’s ochtends te drogen gehangen aan een waslijntje die vastzat aan een boom en waarschijnlijk waren die mieren dus allemaal op mijn handdoek gekropen. Na het ‘chillen’ in de tenten gingen we avondeten: aardappelen met 1 zielig klein worstje (niet dat we mochten klagen, aangezien we blij moeten zijn dat we überhaupt eten kregen). Gelukkig had ik niet meer zoveel trek door alle koekjes. Na het eten hebben we meteen onze tanden gepoetst en om 8 uur lagen we al in onze tenten. Kiel en ik hebben toen nog lekker mee liggen blèren met mijn iPod, en Maxime en Lianne deden vrolijk mee totdat iemand kwam “vragen” of we stil konden zijn, want we lagen precies onder hun slaapkamerraam en ze wilden slapen (om half 9….). Toen zijn wij ook maar gaan slapen. 31/7 Het was die nacht heerlijk warm en ik heb tot 6 uur aan een stuk door geslapen. Om half 9 waren we klaar met ontbijten en alles opruimen en toen is mijn groepje richting een akker gegaan waar we water gingen geven. Om de beurt moesten we met een gieter een stuk land natmaken, en om het helemaal op zijn Afrikaans te doen, liep ik op mijn blote voeten. Toen het land nat was gingen we naar een huis met weeskinderen. Er woonden daar 3 kleine kinderen die werden opgevoed door hun twee oudere zussen van 16 en 19. Vervolgens gingen we naar een huis waar een jongetje woonde die samen met de twee kinderen van zijn zus werd opgevoed door zijn zus. Daarna gingen we naar de chief van het dorpje waar we op dat moment waren en zij vertelde ons dat er in dat dorpje 4000 mensen wonen verdeeld over 300 huizen. Ik vroeg hoe dat kon, want het leek me onwaarschijnlijk dat er 14 mensen in zo’n klein huisje woonde, maar ze zei dat dat wel zo was. In de meeste huisjes wonen rond de 13/14 mensen. Nadat we bij haar waren geweest gingen we op bezoek bij het laatste gezin. Een gezin bestaande uit een alleenstaande moeder met 6 kinderen. Haar man was 4 maanden geleden overleden en sinds dien is er niet meer genoeg eten voor al haar kinderen. Ze vroeg ons of er misschien iets was wat ze voor ons (Liyo) kon doen om geld te verdienen, maar de mensen van Liyo zeiden dat er op dat moment geen werk voor haar was, maar als er binnenkort werk zou zijn, ze contact met haar zouden opnemen. Als ik op dat moment geld bij me had gehad, had ik het zo aan haar gegeven. Ik vond het zo verschrikkelijk om te zien, dat die vrouw daar zat voor een huis dat ze ook nog eens moest huren, omdat ze geen eigen huis had, zonder eten voor haar en haar 6 kinderen. Het raakte me echt heel erg en ik heb toen met mezelf afgesproken dat ik zal proberen om nooit meer over mijn eten te klagen, omdat ik gewoon al blij moet zijn dat ik eten heb. Weer terug bij Liyo hebben we zitten kletsen en geluncht en na de lunch gingen we naar een veldje, waar we gingen voetballen. Ik heb zelf niet meegedaan met de voetbalwedstrijd omdat ik weer eens buikpijn had, maar ik heb wel zitten kijken naar de mensen die meededen. Om half 5 werden we opgehaald door de busjes en heeft onze chauffeur ons afgezet in de stad, zodat we nog wat souvenirs konden kopen en zodat we nog koekjes konden kopen in de supermarkt. Weer terug bij Pickachu gingen we gelijk eten. Heerlijke spaghetti bolognaise die ik echt naar binnen heb geschrokt. Na het eten gingen we evalueren, heb ik gedoucht, heb ik met huis gebeld en een stukje op mijn blog gepost en daarna ben ik gaan slapen omdat ik me weer eens niet lekker voelde. 1/8 Om kwart over 7 werd ik wakker na een nacht heerlijk slapen. Rond 8 uur gingen we ontbijten. Helaas bestond het ontbijt maar uit 1 pannenkoek omdat de stroom was uitgevallen en het te lang duurde om nog een hele berg pannenkoeken te maken. Om half 10 gingen we naar Chayof (ons laatste project) in het meest gammele busje waar ik ooit in heb gezeten. Gelukkig waren we er na 5 minuten en hoefden we dus niet langer in dat ding te zitten. Bij Chayof kregen we een heel warm welkom, een groep van rond de 130 kinderen was allemaal liedjes aan het zingen en deden allerlei dansjes voor ons. Na de welkomstliedjes werd de groep in 2 delen verdeeld. Mijn groep bleef op school. De zaal waar al die kinderen hadden staan zingen en dansen was namelijk hun klaslokaal,met op de muren het alfabet en een gezicht, met alle delen van je gezicht benoemd. Alle 130 kinderen kregen tegelijkertijd les in godsdienst en aardrijkskunde. De leraar vertelde alles eerst in het engels en daarna in het Chichewa, zodat de kinderen ook engels zouden leren. De meeste kinderen letten goed op, maar sommige begonnen te praten en werden dan weggestuurd. Na de lessen gingen we lunchen (kip met rijst as usual) in een ander soort van klaslokaaltje, met van die ouderwetse schoolbankjes. In dat lokaaltje was een telraam gemaakt van lege waterflesjes en aan de muren gingen knutseltjes en lesstof. Na de lunch kregen we een theatervoorstelling. Deze was in het Chichewa dus wij snapten er niet veel van maar de kinderen om ons heen vonden het heel leuk om te zien. Een meisje zat tijdens de voorstelling de hele tijd op mijn schoot en met me te spelen. Ook zat ze de hele tijd over mijn handen te wrijven en aan mijn nagels te voelen omdat het zo bijzonder was dat het een andere kleur was. Toen de voorstelling was afgelopen begon de disco. Nou dat was wat hoor. Al die Afrikanen wilden de hele tijd met je dansen en liepen de hele tijd iedereen te schuren. Nou van mij hoefde dat allemaal niet zo, dus ik was na een halfuurtje al naar buiten gegaan en heb daar samen met nog wat anderen zitten spelen met kindjes. Alle kinderen wilden papagaaitje leef je nog spelen en zaten de hele tijd aan mijn haar te friemelen. Ze zijn daar natuurlijk geen lang haar gewend, maar op het gegeven moment had ik er wel een beetje genoeg van en heb ik er een vlecht in gedaan en gezegd dat ze eraf moesten blijven. Om 5 uur gingen we avondeten (aardappelen met kip) en na het eten gingen we naar de busjes. Om iets over zessen waren we terug bij Packachere en toen ging ik lekker douchen, en jaja ik had voor het eerst een lauwe douche in plaats van een ijskoude. Ondertussen had iedereen Melvin zijn tent volgestopt met balonnen en toen ik in de douche stond hoorde ik opeens superhard gelach en allemaal knallen, alsof er vuurwerk werd afgestoken, maar dat bleken dus de balonnen te zijn. Toen ik beneden kwam was iedereen alweer bezig om te balonnen in Joy en Michael hun tent te stoppen en toen die terugkwamen en de balonnen zagen moesten ze superhard lachen. Een geslaagde grap dus. Ik heb toen samen met een paar anderen nog een duik genomen op de balonnen en dat was superleuk. Na de balonnen grap hebben we nog een hele tijd zitten praten en om tien uur gingen we slapen. 2/8 Om 6 uur ging de wekker omdat we om 7 uur de busjes in zouden gaan. Uiteindelijk zaten we om 10 voor half 10 eindelijk in de busjes. De ene bus was keurig op tijd, maar de ander kwam om 8 uur eindelijk aankakken en kwam er vervolgens achter dat hij zijn aanhanger was vergeten. Toen moest ‘ie die eerst weer gaan halen en om kwart voor 9 belde hij omdat zijn aanhanger opeens niet verzekerd was en worldmapping dan de helft zou moeten betalen als hij een boete zou krijgen. Dat moest toen eerst weer geregeld worden maar om half tien reden we eindelijk weg. Onderweg zag ik een man fietsen met een dode geit achterop zijn bagage drager en Kili had zelfs een man zien fietsen met een levende geit achterop vastgebonden.. Na een busreis van 4 uur kwamen we aan bij Cape Maclear. Meteen toen we uit de bus kwamen, kwamen er allemaal mannen op ons af die spullen aan ons wilden verkopen en toen we zeiden dat we geen geld hadden, zei een van die mannen zelfs dat we wel iets konden ruilen. Zo graag wilde hij dus iets ‘verkopen’. Het was superleuk en mooi bij Cape Maclear, met onze tenten 10 meter van het water en een prachtig uitzicht. Het was alleen wel heel erg klote dat we niet mochten zwemmen, douchen of zelfs maar onze handen wassen. Er zitten daar namelijk parasieten in het water die via je nagels of wondjes in je kruipen. Rond 2 uur mochten we onze lunch uitkiezen en om half 4 kon ik eindelijk beginnen met het eten van mijn patat met een toasted sandwich met egg ’n bacon, alleen dan zonder bacon omdat dat op was. Na de late lunch gingen we ‘ezelen’ met opdrachten. Famke kreeg als eerste een opdracht en moest een aap nadoen bij de rest van de groep. Daarna was Michael aan de beurt en die moest rondjes rennen om een flesje en daarna rechtdoor rennen (wat natuurlijk helemaal niet gaat omdat je duizelig bent). Ook Ilse en Kili moesten die opdracht doen en Dieske moest een Afrikaan ten huwelijk vragen. Heel wat gelach en een paar uur verder gingen we avondeten. Ik had alleen helemaal geen trek en heb dus ook alleen maar een stukje stokbrood gegeten en een stukje kip geproeft. Na het eten hebben we weer een grap uitgehaald met Michael. Dit keer lepeltje tik. Je mocht om de beurt op de ander zijn hoofd tikken met een lepel. Die lepel moest je alleen wel in je mond houden. Elke keer als Michael bij Jacintha mocht slaan, kostte het hem heel veel moeite om heel zachtjes op Jacintha haar hoofd te tikken. Als Jacintha daarentegen aan de beurt was, kreeg Michael een keiharde klap op zijn hoofd, alleen wat hij niet wist, is dat Maxime achter hem stond en steeds op zijn hoofd sloeg i.p.v. Jacintha. Michael had niks door en we hebben keihard staan lachen. Na dit spel hebben we halli galli zitten spelen (alleen dan met skipbo kaarten) en daarna hebben we ‘James’ gespeeld. Dat was een superleuk kaartspel en we hebben dat tot 12 uur ’s nachts zitten spelen. Rond 1 uur zijn we maar naar onze tenten gegaan en om half 2 lagen we pas te slapen. 3/8 Rond acht uur werd ik wakker en om kwart over 8 kreeg ik mijn zelf uitgekozen ontbijt: bacon ’n cheese pancake. De kaas was alleen niet lekker, dus die heb ik eraf gehaald en vervolgens heb ik alle bacon op 1 pannenkoek gedaan zodat ik 1 pannenkoek met bacon had en 1 met suiker. Heeerlijk! Na het eten gingen we een boottochtje maken maar een eiland. We zaten met zijn allen in een bootje en het was superleuk. Bij het eiland zijn we 1 keer uitgestapt, voor een erg mooi uitzicht vanaf de rotsen. De eigenaren/bestuurders van de boot gingen daar het water in om visjes te vangen. Wij waren natuurlijk stinkend jaloers omdat we ook heel graag wilden zwemmen, maar helaas. Toen ze een aantal visjes gevangen hadden, gingen we het water weer op en gooiden ze de visjes een voor een het water in, waar ze vervolgens werden gepakt voor adelaars. Die adelaars vlogen heel dichtbij en sommigen van ons hebben erg mooie foto’s van ze gemaakt. Om 11 uur waren we weer terug en ben ik lekker in mijn bikini gaan liggen zonnen. Het was super lekker weer en we hadden zo’n behoefte aan zwemmen of een koude douche maar helaas kon dat niet. Na weer een heerlijke lunch zijn we naar de markt gegaan. Ik heb toen nog een aantal souvenirs gekocht en ik heb geregeld dat een man 2 tassen voor me ging maken van zelf uitgekozen stoffen. Ook hebben Lianne en ik geregeld dat een andere man sleutelhangers voor ons ging maken in de vorm van een olifant met ‘Malawi’ erin geschreven. Na een paar uur op de markt te hebben rondgelopen was ik om 5 uur weer terug. We hebben toen even Party&Co zitten spelen en om 6 uur kwam de tassen-man mijn tassen brengen. Nadat die man was geweest hebben we James gespeeld en zitten Ezelen en toen was het alweer 8 uur en tijd voor het avondeten. Ik had pannenkoeken uitgekozen met een fruitsalade en heb toen meteen hetzelfde besteld voor mijn ontbijt van de volgende ochtend. Na het diner hebben we weer zitten kaarten en buiten zitten praten en om half 12 ben ik gaan slapen. 4/8 We hoefden pas om half 11 aan het ontbijt te zitten, maar ik was om half 7 al wakker. Om half 8 werd Kili ook wakker en hebben we onze spullen al een beetje op zitten ruimen. Om 8 uur zijn Lianne en ik even naar de markt gelopen om onze sleutelhangers op te halen en daarna ben ik weer verder gegaan met het opruimen van mijn spullen. Om 9 uur ’s ochtends zaten Jacintha en ik al aan de cola, maar doordat we zo vroeg wakker waren, merkten we helemaal niet dat het zo vroeg was. Het ontbijt was om half 11 en daarna hebben we groepsfoto’s gemaakt op het strand en zijn we de busjes ingegaan voor onze lange reis naar Lilongwe. In de bus hebben we nog een ‘busfeestje’ gedaan, waarbij we allemaal balonnen op hadden geblazen. Na een paar minuten hebben we die balonnen maar aan mensen langs de weg gegeven. In het busje hebben Kili, Maxime, Dieske en ik met onze benen uit het raam gehangen. Dat was super grappig en al die mensen buiten keken ons aan alsof we gek waren. Verder was de busreis niet zo bijzonder en waren we blij toen we om half 5 aankwamen bij het Mabuya Camp. Ik ging daar, na het opzetten van de tent, meteen douchen omdat ik dacht dat als ik de eerste zou zijn, ik tenminste nog warm water zou hebben. Nou niet dus. Ik was juist de enige ZONDER warm water. Gelukkig was ik het ondertussen gewend om onder een koude douche te staan, maar toch vond ik het wel een beetje klote. Om half 7 gingen we naar een heerlijk Italiaans restaurant in het centrum van Lilongwe. Het was daar best wel luxe en ik heb een heerlijke pizza gegeten met bacon en champignons met daarbij een half bord friet (de andere helft heb ik aan Rixt gegeven). Na het eten kregen we ook nog een kopje thee en toen hebben wij ook nog een erg bijzondere smaak thee gemaakt. Met daarin: thee, water, zout, olijfolie, ketchup, azijn, patat, limoen, cola, suiker, sla, koffiemelk en chocoladeschuim. Helaas wilde niemand meer thee toen we klaar waren dus we zullen nooit weten hoe het smaakte. Rond een uur of 10 waren we weer terug bij Mabuya en toen hebben we zitten praten. Er was daar ook een groep jongens die liepen te poolen en toen zij weg waren zagen Eline, Rixt en ik een kokosnoot liggen, waarmee we gingen overgooien. Totdat twee van die jongens terugkwamen en we erachter kwamen dat dat ding van hun was. Toen hebben we een half uur zitten praten met een van die jongens, die uit Belgie bleek te komen. Hij vertelde ons dat hij al 16 jaar in Malawi woonde en in Lilongwe op een Internationale school zat (samen met die andere jongens). Toen hij weg was heb ik nog tot half 1 bij de mensen zitten kijken die James aan het spelen waren en daarna ben ik maar gaan slapen. 5/8 en 6/8 ’s Nachts had ik het voor het eerst sinds 5 nachten weer koud, dus dat was wel balen. Om half 8 ben ik uit bed gegaan en om half 9 was alles ingepakt en opgeruimd en waren we klaar voor onze allerlaatste maaltijd in Malawi. Een ontbijt bestaande uit toast met scrambbled eggs. Om half 10 kwam het busje ons ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. Daar waren de andere twee vliegtuiggroepjes al dus zij hadden al ingechekt. Wij gingen ook maar meteen inchecken. Wat een gedoe was dat. Ze moesten alles met de hand doen, omdat South African Airways geen computer had. Kenyan Airways daarentegen wel, dus de andere vliegtuiggroepen hadden geprinte boarding passen en wij geschreven, maar goed. Om half 12 hadden we allemaal onze handgeschreven boarding passen en moesten we afscheid gaan nemen van Michael en Joy. Dit was echt moeilijk en we hadden allemaal tranen in onze ogen. Om kwart over 12 gingen we naar de gate, waar we ook afscheid moesten nemen van de rest van de groep, want alleen mijn vliegtuiggroep vloog via Johannesburg en de rest via Nairobi. En het minst leuke van allemaal; we moesten afscheid nemen van Malawi. Ik wilde op dat moment echt niet terug naar huis en had het liefst nog een maand in Malawi gebleven, maar helaas dat kon niet. De vliegreis ging heel voorspoedig en toen we dit keer in Johannesburg kwamen konden we gelukkig rustig aan doen. We zijn even ergens wat gaan eten en daarna naar onze gate gegaan. Daar moesten we eventjes afscheid nemen van elkaar omdat iedereen verspreid over het vliegtuig zat en vervolgens gingen we het vliegtuig in. Gelukkig wilde de vrouw die naast mij zat ruilen met Famke en zaten wij dus wel naast elkaar (dit keer op rij 65). Toen we eenmaal in de lucht zaten ging ik ‘The lucky one’ kijken. Tijdens het kijken van de film was ik doodmoe en vielen mijn ogen de hele tijd dicht, maar ik wilde wakker blijven omdat we nog moesten avondeten, en ik anders heel de nacht honger zou hebben. Het duurde maar en duurde maar voordat het eten kwam maar om 10 uur was het eindelijk zover. Toen ik mijn eten op had ben ik meteen maar gaan slapen en om 4 uur ’s nachts werd ik pas weer wakker. Tussendoor was ik ook wel een paar keer wakker, maar om 4 uur kon ik echt niet meer slapen. Om half 5 kregen we ons ontbijt, maar daarvan heb ik alleen het broodje en het yoghurtje gegeten, want ik had echt nog geen behoefte aan een warme maaltijd. Sommige mensen hadden daar blijkbaar geen moeite mee want die gingen gewoon aan de aardappelen, het vlees en de cola. Bah. Tijdens het eten en erna heb ik nog een paar programma’s gekeken en toen was het alweer tijd om te gaan landen in Frankfurt. In Frankfurt hebben we even wat te eten en te drinken gehaald en hebben we weer James zitten spelen. Ook kregen van Rixt haar moeder, via een sms’je, te horen dat de andere vliegtuiggroepen vastzaten in Kenia, omdat hun vlucht van de vorige avond was gecancelled en dat ze pas om 10 uur ’s ochtends met een ander vliegtuig naar Parijs konden vliegen waar ze ’s avonds om 6 uur aan zouden komen. Echt zielig. Tot kwart over 8 hebben we James zitten spelen en daarna zijn we naar onze gate gegaan waar we voor de allerlaatste keer met een bus naar ons vliegtuig werden gebracht. In dit vliegtuig zat ik naast Kili en naast haar zat een man die heel erg leek op de man die op de heenreis naast mij zat (de bemoeial/zuiplap zoals ik hem maar even noem). Hij leek er echt sprekend op, maar ik denk niet dat hij het echt was omdat de bemoeial/zuiplap had verteld dat hij de helft van het jaar in Kopenhagen woont en de andere helft van het jaar in Johannesburg, dus het leek mij onwaarschijnlijk dat hij opeens naar Amsterdam zou vliegen. Het was alleen wel heel toevallig dat de man naast Kili zo op de bemoeial leek, maar het zal wel. Toen we aankwamen op Schiphol hebben we eerst onze bagage opgehaald (jaja dit keer waren onze backpacks er wel) en daarna gingen we naar de aankomsthal. Toen ik de hoek om kwam zag ik mama, papa, Lara, opa, oma, Eric, Josephine en Melissa staan met een spandoek met daarop ‘Welkom thuis Rianne’ en een ballon met daarop ‘Welcome home’. Een superleuke thuiskomst natuurlijk! Ik heb toen afscheid genomen van de rest en toen zijn we met zijn allen ergens wat gaan drinken en kreeg ik mijn vooraf bestelde snoep en M&M’s. Na een tijdje moesten Eric, Josephine en Melissa weg omdat ze moesten gaan boarden voor hun vlucht naar Curacao en toen zijn wij ook maar richting de auto’s gegaan. Toen ik thuis kwam stond er een brownie-taart met daarop ‘welkom thuis’ klaar die Lara had gebakken. Verder heb ik heel de dag niks gedaan en was ik heel erg moe. Ik had ook helemaal geen zin om met iemand te praten en voelde me een beetje raar. Ik had meteen al last van een zogenaamde ‘cultuurshock’. 7/8 Ik was heel de dag best wel chagrijnig en alles voelde raar en anders. Ik was nog steeds moe en heb de halve dag achter mijn laptop gezeten om mijn blog te typen en foto’s te kijken. Om 4 uur moest ik alweer bij de dokter zijn voor mijn laatste prik tegen Hepatitus A&B en daarna ben ik weer achter mijn laptop gekropen. Ik werd elke keer best wel verdrietig of boos om niks en vond alles heel oneerlijk. Ik voelde me helemaal niet prettig. 12/7 De afgelopen week heb ik erg moeten bijkomen en ik voel me nog steeds een beetje anders. Ik vind het vervelend om te horen dat iemand loopt de zeuren over eten of een klein pijntje, terwijl mensen in Malawi blij zijn met al het eten en soms met open wonden tot op het bot rondlopen. Zij klagen daar niet over en wij, de rijke westerlingen, klagen wel over de kleinste dingen. Dit vind ik echt vervelend om naar te luisteren en ik kan er niet zo goed tegen. Ik ben heel erg blij dat ik mijn reis heb gemaakt en ik zou het IEDEREEN aanraden om ooit eens naar een ontwikkelingsland te gaan. Want echt, het opent je ogen en laat je zien hoe goed je het hier hebt!