Interview met leeftijdsgenoot

Tijdens mijn verblijf in het weeshuis in Ilula ontmoette ik een leeftijdsgenootje: Chesko van 21 jaar. We hielpen allebei in de tuin met het verbouwen van de groenten en raakten aan de praat. Ik hielp mee omdat het één van de taken van mijn vrijwilligerswerk was, hij hielp mee omdat het onderdeel was van zijn community services. Chesko wordt gesponsord door iemand in Nederland om naar school te kunnen, en moet in ruil daarvoor 80 uur per jaar (40 per semester) een vrijwillige bijdrage doen aan de maatschappij. Dit kan op heel veel manier: sommige kinderen helpen op school, bij de administratie, bij de bouw of in het ziekenhuis. De groentetuin waarin wij aan het werk waren had als eerste doel om de kinderen van het weeshuis te voeden, en als tweede doel om overige productie te verkopen aan buurtbewoners en bij te dragen aan de voedselvoorziening. Er was slechts één werknemer full time mee bezig, en de tuin was eigenlijk veels te groot voor hem. Vandaar dat wij als vrijwilligers en leerlingen zoals Chesko hem hierbij helpen.

Het sponsor programma heeft hem ontzettend veel geholpen: hij had geen ouders meer en kon dus niet in zijn eigen onderwijs voorzien. Dankzij het sponsorprogramma van het IOP (Ilula Orphan Program) kon hij tóch naar school gaan en heeft het zelfs tot de universiteit gehaald! Toevallig studeert hij ook nog hetzelfde als ik: bedrijfskunde. Onderwijs is de toekomst voor landen als Tanzania, en hoe meer intelligente studenten op de universiteit komen, hoe meer zij kunnen betekenen voor verbeteringen in de maatschappij. In Tanzania zijn veel mensen geïnteresseerd in het opstarten van een bedrijf, maar er is niet veel kennis over hoe dit te doen. Educatie kan het ondernemerschap inspireren en door middel van microkredieten kan de werkgelegenheid vergroten. Het stimuleren van de economie is één van de middelen om de welvaart in Tanzania te vergroten.

Natuurlijk zijn de mogelijkheden voor studenten in Tanzania beperkter. Het is altijd de vraag of er genoeg geld is voor het volgende jaar, en de onzekerheid hierover is groot. Het liefst zou Chesko bijvoorbeeld een master volgen, maar daarvoor zou hij eerst aan het werk moeten gaan (en werk is lastig te vinden). Ook al heb ik het als student zeker niet breed, de financiële middelen zijn altijd wel te vinden, danwel via een lening die je toch wel af kunt betalen omdat de baanzekerheid in Nederland veel groter is, danwel via de ouders die ik gelukkig allebei nog heb. Ik heb er bijvoorbeeld bewust voor gekozen om langer te doen over mijn studie dan normaal, om meer tijd te hebben mijzelf te ontplooien. In Tanzania komt het ook regelmatig voor dat mensen pas op oudere leeftijd een diploma behalen, maar dat is noodgedwongen. Iedereen vond mij bijvoorbeeld ontzettend jong, dat ik al 4ejaarsstudent was met mijn 21 jaar!!

Het was interessant om met iemand te kunnen spreken met dezelfde interesses, maar een compleet andere achtergrond, denkwijze en cultuur. Het zet je aan het denken hoe mijn leven was geweest als ik in Tanzania was geboren. Zeker als ik in een gebied had gewoond zonder een organisatie als IOP. Het is ongelovelijk hoeveel zo'n organisatie kan betekenen voor mensen in nood!