Ok doei,

Ok doei, Mijn laatste blog vanuit Ghana. Een soort hele korte samenvatting van mijn tijd hier.
Mijn gedachte over ontwikkelingshulp is zeer veranderd in de laatste maanden. Ontwikkelingshulp heeft niet zoveel effect als ik gehoopt had. Ik hoopte een verandering in beweging te brengen, mensen te helpen en mensen gelukkig te maken. Het enige doel wat ik behaald heb is dat ik bewuster ben geworden. Ik ben bewust van mijn hypocriete gedragspatronen en bewust dat er echt iets veranderd moet worden in de wereld. Ik geef alleen ook eerlijk toe dat ik waarschijnlijk weinig zal veranderen in mijn dagelijks leven.

vrijwilligershulp is niet de oplossing om ontwikkelingslanden vooruit te helpen qua welvaart. Het is als een roetfilter op je auto installeren en dan zeggen dat hij ''milieu-vriendelijk'' is. Nee je auto is nog steeds niet milieu-vriendelijk alleen misschien wat minder ''milieu-verneukeratief''. Een druppel op een hete plaat. Door een beetje verminderen van negatieve consequenties van onze eigen welvaart zullen we geen gelijkheid creëren. We kopen een beetje van ons schuldgevoel af. Sluiten ons daarna weer netjes aan bij de patronen die we kennen en die voor deze ongelijkheid zorgen. Zo zal ik dat ook waarschijnlijk gaan doen. Maakt mij dat een slecht mens, of slechts menselijk?

Een mede-ontwikkelingshelper (is dat een woord?) knalde dit laatst op facebook. Zeker het lezen waard. Vooral voor alle lieve kindjes die nog vrijwilligerswerk willen gaan doen:
http://www.huffingtonpost.com/pippa-biddle/little-white-girls-voluntourism_b_4834574.html

Voor de mensen die zeggen: ''Ja maar wij kunnen veel van Afrikanen leren. Ze hebben zo weinig en zijn toch heel erg gelukkig'' heb ik alleen dit te zeggen: krijg malaria. Want daar sterven hun kinderen aan. Voed je kind op met een dieet waardoor zijn brein en lichaam niet volledig ontwikkeld en probeer dan nog eens hem het VWO op te duwen. Misschien moeten jullie proberen om jullie bankrekeningen te blokkeren, zorgpasje verbranden en dan aangereden worden door een auto. Kijken of jullie ook gelukkig kunnen zijn. Het is waar: ze zijn gelukkig en blij op momenten maar ook wanhopig en angstig voor de toekomst. Sommige voelen weinig zelfwaarde mede omdat marketingtrucjes heel handig voor zorgen dat ze aangeleerd krijgen dat zelfwaarde gelijk staat aan bezit, carriere of uiterlijk (klinkt bekend voor sommige?). Sommige vragen elke dag of ik ze mee kan nemen naar Nederland want daar zullen ze welvaart vinden en echt gelukkig zijn. Ze zijn vaak gelukkig als ze een blanke zien of als je ze een paar minuten spreekt, vooral omdat het hier ook not done is om te zeggen dat het gewoon kut gaat. Daarachter de façade van de lach zit ook heel veel zorgen, zelfmedelijden en eigenlijk gewoon paniek.

Nee in ''Nederland hebben we het goed'' (ik kots van die zin). We weten alleen niet wat we er mee aanmoeten. De overvloed aan welvaart en welzijn zorgt voor een nieuw probleem. We hoeven ons niet meer druk te maken over de levensbehoefte dus gaan we ons maar druk maken over het leven.

Het project wat ik heb opgezet heeft een toekomst(misschien). Ik ben heel benieuwd hoe de mensen het gaan aanpakken als ik weg ben maar denk wel dat ik een klein beetje awareness en vaardigheden heb gecreëerd bij sommige. De scholen die ik heb bezoekt zijn enthousiast en de eerste echte ''Mor Nutro'' boerderij met 'productielijn' staat.

De tijd in Ghana heeft een hoop mooie ervaringen gegeven. Ik heb in gaten gepoept, op straat gepoept en zelfs in mijn broek gepoept. Oké die laatste was meer een verkeerd ingeschat scheetje. Voor de mensen die mijn blog vast volgen: Nu snap je ook waarom ik mijn boxer moest verbranden. Ik heb met een AK uit een jeep geschoten, vreemd vlees gegeten, diepe en vage gesprekken gehad met locals. Ik heb een compliment gehad over mijn penis op de wc van mijn stagebedrijf, kat gegeten en tot huilen toe gewacht op Ghanezen. Ik heb gezocht naar hoeren, hamburgers, geluk en wijsheid maar heb vooral verwarring en nog meer vragen gevonden.

Ok doei, Mijn laatste blog vanuit Afrika. Een afsluiting waar ik zowel blij mee ben als een beetje verdrietig. Ik ben blij dat ik niet meer elke week hoef te bloggen, niet elke dag meer pap hoef te eten en het nu wel heel dichtbij komt dat ik mijn chicka's weer zie (of niet, ik ben pas over anderhalve maand weer in Nederland). Verdrietig ben ik omdat ik toch wel een beetje gewent ben geraakt aan die Ghanezen.

Ik ben eigenlijk vooral heel erg dankbaar. Dankbaar voor de ervaring en dankbaar dat ik al deze lieve mensen heb mogen ontmoeten.

Ik reis nog een maand door Ghana. Waarvan twee weken vergezeld door een gepiercete schoonheid, daarna zal ik even mijn ontwenningsverschijnselen van Afrika laten hoogvieren op Sziget en weer herenigd zijn met mijn dwergje. Over minder dan anderhalve maand ben ik toch weer op Nederlandse bodem. Ik kan de sushi bijna ruiken (De reservering staat al