Afscheid nemen van Nepal

De afgelopen week was een normale week op het schooltje en het weeshuis. Het is ongelooflijk om te zien dat die kinderen altijd een lach op hun gezicht hebben als je weet wat hun hebben meegemaakt en waar sommige kinderen vandaan komen. In het weeshuis is het niet zo dat alle kinderen geen ouders meer hebben, het komt ook voor dat de kinderen zijn gered omdat ze op een leeftijd van 3/4 jaar al aan het werk waren in bijvoorbeeld een hotel, bij het idee krijg ik alleen al kippenvel. Wel zijn er ook veel echte wezen en wanneer ik daar iets langer over na denk, krijg ik diep respect voor deze kinderen. De kinderen behandelen elkaar als familie. Zo is er een ouder meisje dat elke morgen de haren vlecht van de jongere meiden. Het is mooi om te zien hoe ze met elkaar om gaan. 

In het weekend ben ik met twee andere vrijwilligers gaan raften. Smorgens vroeg vertrokken we met de bus naar de rivier waar ons avontuur plaats ging vinden. Het had de afgelopen dagen flink geregend dus de rivieren waren veel heftiger. Na een korte instructie was het tijd om met een veel te groot reddingsvest en een onmogelijke helm de boot in te stappen. Nog geen 3 minuten verder, lag de helft van de personen van onze boot al in het water en lag ik ergens aan de andere kant van de boot, de schrik zat er even in maar dit veranderde vervolgens snel naar een hilarisch moment. Om ons heen vaarde kleine bootjes die je kwamen redden als je in het water kwam en dus kwam alles weer goed. Na ongeveer een uur was de rivier iets rustiger. We konden een duik nemen en ons mee laten voeren door het water. Het was een hele leuke ervaring en we hadden een prachtige dag, de zon liet zich ook weer een keer zien. Ik had dat niet verwacht en was dus weer eens flink verbrand. Savonds zijn we uit eten geweest omdat het de laatste dag was van 2 vrijwilligers en vervolgens een avondje uitgegaan. Alleen waren wij zo kapot dat we het lekker rustig aan vanaf de zijkant hebben bekeken. Er speelde een leuk bandje en het was leuk om te zien hoe de Nepalezen helemaal los gingen. 

De volgende dag zouden Marleen en ik (wij waren als enige over) naar de stupa op de berg gaan en naar een waterval. Ik voelde me vanaf het begin al niet lekker (ik denk een zonnesteek) maar we gingen toch op pad. Ik kon amper lopen doordat mijn benen zo verbrand waren, maar toch maakte Marleen en ik indruk bij menig Nepalees. Het idee was om naar de waterval te gaan, een bezienswaardigheid, maar Marleen en ik waren daar meer de bezienswaardigheid voor de Nepalezen dan dat die waterval voor ons was. We zijn met heel wat Nepalezen op de foto geweest en dat voelde toch wel een beetje bijzonder. De stupa heb ik vervolgens niet meer bezocht want ik voelde me echt niet goed. 

Er volgde weer een paar dagen van bijles geven en vervolgens huiswerk begeleiden en praatjes maken met de kinderen in het weeshuis. Dinsdag was het voor mij tijd om afscheid te nemen. De kinderen zijn inmiddels gewend dat vrijwilligers komen en gaan en dus vinden hun het wel jammer dat je gaat, maar doet het ze ook weer niet zoveel. Het is traditie om bij je laatste dag in het weeshuis te eten en de kinderen zingen wat liedjes. Ook krijg je een certificaat en vervolgens hebben we een leuke afscheidsfoto gemaakt. Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad met de kinderen, iets wat ik nooit zal vergeten. Ik heb veel geleerd. Loslaten vind ik altijd heel erg lastig, maar in Nepal kan je niet anders, alles gaat altijd net even anders dan je had verwacht en dus heb ik hier veel van kunnen leren in 5 weken tijd. 

Vervolgens was het tijd om afscheid te nemen van m'n gastgezin en dit voelt toch wel gek, na een maand daar in huis te hebben gewoond krijg je toch wel een bijzondere band en dus was het even slikken. Maar ook hun zijn het komen en gaan van vrijwilligers gewend, het afscheid werd dus gelukkig geen groot drama. 

De volgende morgen was het tijd om met de bus terug te keren naar Kathmandu. Gewapend met m'n grote backpack, wat andere tassen, een stip op m'n kop en een goodluck sjaal vertrok ik naar Kathmandu. Daar aangekomen was het meteen weer chaos, drukte en stank. Gelukkig vond ik snel m'n hotel en dacht ik een avond alleen te moeten zijn, 2 andere meiden die ik hier heb leren kennen zouden namelijk pas een dag later naar dat hotel komen. Toen ik net wat wou gaan eten in m'n hotel kwam ik een Engels meisje tegen en we raakte aan de praat, en zo volgde er een hele gezellige avond met wat Engelse en Zwitserse meiden die zij al had leren kennen. In Nepal ben je nooit alleen, inmiddels weet ik dan ook al te goed dat reizen alleen prima kan en niet eenzaam is. 

De volgende morgen ben ik wat gaan shoppen, naar durbar square (groot bijzonder plein met tempels) geweest en vervolgens lekker verdwaald in de straatjes van Kathmandu. Aan het eind van de middag kwamen de twee Nederlandse meiden aan die ik al had leren kennen en dus was ik niet meer alleen. We zijn s'avonds gaan eten met 2 Nepalezen die één van die meiden kenden van haar vrijwilligerswerk en dat was erg gezellig. We hebben er nog een leuke avond van gemaakt. De volgende morgen ben ik nog een keer naar de lijkverbrandingen gegaan, ik vond het heel indrukwekkend en wou het daarom nog een keer zien. Dit keer zijn we gewoon rustig gaan zitten daar en hebben alles op ons in laten werken, opnieuw heel indrukwekkend. Inmiddels was het bijna tijd om naar het vliegveld te gaan want mijn reis zat er op, we dronken nog een lekker drankje en namen vervolgens afscheid. 

Mijn geweldige reis zat erop, een gek maar voldaan gevoel.