Samenvattingen: de beste jurisprudentie en arresten voor bestuursrecht en administratief recht samengevat

ABRvS 4 oktober 2017 (Aanlijngebod Bordeaux dog), AAJ p. 640

Feiten

In de zomer van 2015 ontsnapt in de gemeente Montferland een Bordeauxdog uit een geopende poort en valt een man en zijn hond aan. Door dit heftig bijtincident raakt de man gewond. Een toevallige voorbijganger moest meehelpen om de hond af te weren met gebruik van een terrasstoel. De man die zijn eigen hond probeerde te beschermen hield aan het incident verwondingen over aan een arm en bovenbeen.

Bordeauxdogs zijn in beginsel geen agressieve honden en ook deze hond in kwestie maakte later bij de politie ook een rustige en sociale indruk. Desondanks was het advies van de politie aan het college van burgemeester en wethouders om de hond toch als ‘gevaarlijk’ aan te

Casus

Bij besluit van 2 februari 1999 heeft het college van burgemeester en wethouders van Brummen appellant op straffe van een dwangsom gelast diverse niet voor agrarische doeleinden bestemde materialen op het perceel vóór 17 februari 1999 te verwijderen en verwijderd te houden.

Rechtsregel

Waar het in deze zaak uitdrukkelijk om gaat is het ontstaan van de brummenlijn. Dit houdt in dat als in beroep tegen het nieuwe besluit op bezwaar beroepsgronden worden aangevoerd, welke de rechtbank in die eerdere uitspraak uitdrukkelijk en zonder voorbehoud heeft verworpen, de rechtbank van de juistheid van het eerder gegeven oordeel over deze beroepsgronden uit moet gaan.

Dit komt er op neer dat indien er bij de rechtbank bepaalde gronden uitdrukkelijk en zonder voorbehoud worden verworpen, je hiertegen niet meer in hoger beroep kan gaan. Het oordeel over deze verworpen beroepsgronden wordt dan onaantastbaar.

Alkemade/Hornkamp (HR 03-04-1998)

Casus

Hornkamp is eigenaar van het horecabedrijf "De Kagertuinen". Op 20 december 1989 verzoekt een architectenbureau namens Hornkamp aan de gemeente Alkemade om medewerking aan de bouw van 4 woningen. De gemeente stond hier in principe welwillend tegenover, doch de woningen dienden alleen voor inwoners van de gemeente zelf bestemd te zijn. In december 1990 sloten Hornkamp en de gemeente een vergunning terzake van de bouw van vier woningen inhoudende: dat de gemeente het bestemmingsplan zou herzien, Hornkamp hiervoor ƒ4.000 zou bijdragen in de kosten en dat Hornkamp de huizen alleen aan ingezetenen of economisch gebondenen van de gemeente zou verkopen. Op 10 december 1991 werd de vergunning verleend. Achteraf blijkt, dat verkoop alleen aan ingezetenen nooit lonend zou zijn.

Amsterdam/Ikon (HR 27-03-1987, ECLI:NL:HR:1987:AG5565)

Casus

In deze zaak was er sprake van een erfpachtovereenkomst tussen de gemeente Amsterdam en Ikon Beleidskonsulenten BV. In de overeenkomst was opgenomen dat Ikon het perceel in kwestie moest inrichten en gebruiken als woonhuis, tenzij de gemeente akkoord zou gaan met verandering van de bestemming.

Ikon schende de bepaling door het perceel niet als woonhuis maar als kantoorruimte te gebruiken. De gemeente richtte zich tot de burgerlijke rechter om Ikon te verbieden het perceel anders dan als woonhuis te gebruiken. Volgens Ikon was hier sprake van schending van het gelijkheidsbeginsel omdat de gemeente ten opzichte van veel andere vergelijkbare gevallen niet optrad. Hiertegen voerde de gemeente aan dat de algemene beginselen van behoorlijk bestuur bij de uitoefening van privaatrechtelijk bevoegdheden niet in acht hoeven te worden genomen.

Ook stelde de gemeente dat als de algemene beginselen van behoorlijk bestuur en het gelijkheidsbeginsel in

Casus

Asha exploiteert al jaren een snackbar genaamd Swoopy. De gemeente begint met het verbouwen van de stad, waardoor de snackbar een tijd lang midden in de verbouwing komt te staan. Asha is van mening dat zij hierdoor een onevenredig groot nadeel heeft ondervonden dat niet in redelijkheid voor haar rekening en risico behoort te komen. Ze stelt hiertegen een vordering tot schadevergoeding in bij de burgerlijke rechter.

Rechtsregel

Het gaat hier om besluiten waarvan de (on)rechtmatigheid in beginsel door de bestuursrechter moet worden getoetst. Er moet dus een met voldoende waarborgen omklede bestuursrechtelijke rechtsgang open hebben gestaan. In deze casus is men van oordeel dat de bestuursrechter dient te besluiten of Asha schade heeft geleden door de

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen de appellante en het college B&W van Zoetermeer. De appellante ontving bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) voor een alleenstaande ouder. Begin 2013 heeft een gemeenteconsulent een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van die verleende bijstand. Zo heeft de consulent o.a. bankafschriften bij appellante opgevraagd. Hieruit is gebleken dat in de maanden oktober en november 2012 enkele keren per kas bedragen op de bankrekening van appellante zijn gestort. Dit is voor het college aanleiding geweest om bij besluit van 7 februari 2013, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 4 juli 2013, de bijstand van appellante over de periode van 1 oktober t/m 30 november 2012 te herzien en de te veel gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van

€ 1.330,- terug te vorderen. Hieraan ligt ten grondslag dat appellante niet heeft voldaan aan de inlichtingenverplichting

Beroep inzake klachtrecht (ABRvS 12-12-2012, AB 2013/9)

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen de appellant en het college van burgemeester en wethouders van Neder-Betuwe. Bij besluit van 14 maart 2011 heeft de manager van de afdeling Ruimte van de gemeente namens het college op grond van de Wet basisregistraties adressen en gebouwen aan de garagebox van de appellant een nummeraanduiding toegekend.

Bij brief van 3 mei 2011 heeft de appellant bij het college een klacht ingediend. Volgens hem zou deze manager zijn eerdere klacht over de incorrecte en onduidelijke bekendmaking van het voornemen tot dat besluit, niet naar behoren hebben afgehandeld. Ook zou hij hem in de bezwaarprocedure niet naar behoren hebben bejegend. Na een gesprek bij het college heeft de appellant bij brief van 26 mei 2011 de klacht van 3 mei 2011 ingetrokken. Bij verschillende brieven heeft hij het college verzocht deze klachtprocedure te

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen appellanten en de Minister van Veiligheid en Justitie.

De appellanten waren als arrestantenbewaarder/complexbeveiliger werkzaam bij de Penitentiaire Inrichting. Bij brief van 10 juni 2009 hebben betrokkenen de minister verzocht een aantal in de brief nader omschreven toezeggingen na te komen. Bij besluit van 16 juni 2009 zijn deze verzoeken afgewezen. Hiertegen hebben betrokkenen gezamenlijk bezwaar gemaakt. De minister heeft dit bezwaar bij besluit van 15 juni 2010 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

In de tussenuitspraken is geoordeeld dat het bestreden besluit in strijd is met art. 7:12 lid 1 Awb. Daartoe is overwogen dat sprake is van een stellig geformuleerde toezegging dat iedereen, dus ook het zittend personeel, opnieuw zou worden ingeschaald en dat ook dit personeel in aanmerking kwam voor 2 extra periodieken, althans ophoging van het salaris. Dit

Bezwaar langs digitale weg (HR 11-08-2018, JB 2017/167)

Feiten

De belanghebbende heeft op 4 oktober 2016 per e-mail bezwaar gemaakt tegen de aan hem opgelegde naheffingsaanslag in de parkeerbelastingen. Per brief van 4 oktober 2016 heeft de heffingsambtenaar van de gemeente Den Haag hierop gereageerd. De ambtenaar verwijst hierin naar de Regeling ‘gebruik elektronische weg op het gebied van belastingen en rechten in de gemeente Den Haag’. Daarin is vastgesteld dat elektronische berichten aan de gemeente alleen via de gemeentelijke website, met gebruik van DigiD, kunnen worden ingediend. Ambtenaren mogen elektronische berichten die niet op voorgeschreven wijze zijn ingediend weigeren. Bezwaarschriften die per e-mail of per fax worden ingediend, worden niet langer behandeld.

De belanghebbende is in beroep gegaan maar dit wordt door de rechtbank ongegrond verklaard. De vraag bij de Hoge Raad gaat dan over de mogelijkheid tot het indienen van bezwaar langs de digitale weg.

Hoge

Bovenleidingportalen Duiven (ABRvS 18-08-2004)

Casus

Het college B&W van Duiven heeft in 2003 aan “Railinfrabeheer B.V.” een reguliere bouwvergunning verleend voor het plaatsen van geluidsschermen langs de Betuweroute in de gemeente Duiven. Tegen dit besluit hebben appellanten bij de Raad van State beroep ingesteld. Diezelfde dag heeft het college B&W aan Railinfrabeheer meegedeeld de bovenleidingportalen en bovenleidingen ten behoeve van de Betuweroute aan te merken zijn als bouwvergunningsvrije bouwwerken. Tegen dit standpunt hebben appellanten later bij de Raad van State beroep ingesteld.

ABRvS

De appellanten stellen in beroep dat de vergunning ten onrechte is verleend, o.a. omdat de terinzagelegging van de bouwaanvraag onvolledig is geweest, en dat het college op de aanvraag heeft beslist zonder in het

Buurtplatform Randwyck (ABRvS 24-06-2009, ECLI:NL:RVS:2009:BI9672)

Casus

De vereniging Buurtplatform Randwyck heeft beroep ingesteld tegen het besluit van het college van B&W van Maastricht om Servatius Ontwikkeling BV een vervelvergunning met herplant- en verplantverplichting te verlenen. Het beroep is niet-ontvankelijk verklaard. Daartegen heeft Buurtplatform Randwyck hoger beroep ingesteld. Servatius Ontwikkeling BV en het college van B&W stellen dat de vereniging geen belanghebbende is bij de gegeven kapvergunningen.

Rechtsvraag

Is Buurtplatform Randwyck belanghebbende in de zin van art. 1:2 lid 3 Awb bij het besluit van het college van B&W?

ABRvS

Onder belanghebbende in de zin van art: 1:2 lid 1 AWB wordt verstaan: degene wiens belang rechtstreeks bij een besluit is betrokken. Volgens lid 3 worden ten aanzien van rechtspersonen als hun belangen mede beschouwd de algemene en collectieve belangen die zij krachtens hun doelstellingen en blijkens hun feitelijke werkzaamheden in het bijzonder behartigen. Uit de statutaire doelstelling van

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen appellanten en het college van burgemeester en wethouders van Steenwijkerland. Bij besluiten van 16 september 2002 en 22 oktober 2002 heeft het college respectievelijk vrijstelling als bedoeld in artikel 19 lid 3 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (WRO) en bouwvergunning verleend aan de vergunninghouder voor het verbouwen van een garage/woning. Het perceel is gelegen in een als beschermd stadsgezicht aangewezen deel van de gemeente Steenwijkerland.

Het college heeft het door appellanten daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Het beroep van de appellanten is door de rechtbank Zwolle ongegrond verklaard, waarna zij hoger beroep hebben ingesteld.

Niet bestreden is dat dit bouwplan op verschillende punten in strijd is met het geldende bestemmingsplan "Kern Blokzijl, plan beschermd stadsgezicht". Op grond van de WRO, kan het college vrijstelling verlenen van het bestemmingsplan voor een uitbreiding van of een bijgebouw bij een woongebouw

Stichting Platform 31 en Stichting Bevordering Kwaliteit Leefomgeving Schiphol, conlusie van A-G Widdershoven (ABRvS 23-06-2014)

Onderwerp

Kwalificatie privaatrechtelijke rechtspersoon alsb-orgaan.

Relevante wetsartikelen/beginselen

Art. 1:1 eerste lid, aanhef en onder b Awb.

Casus

De Stichting Bevordering Kwaliteit Leefomgeving Schiphol is opgericht om de kwaliteit van wonen, werken en leven in het gebied rondom Schiphol te bevorderen in de ruimste zin van het woord. De wederpartij in deze zaak heeft een vordering tot uitkering ingediend, die echter niet werd gehonoreerd. De zaak belandde bij de rechtbank, die de wederpartij onbevoegd verklaarde, nu de Stichting niet zou kwalificeren als bestuursorgaan in de zin van de Awb. Het criterium is de vraag of de beslissingen worden genomen in het kader van de uitoefening van enig openbaar gezag. Hiervan is volgens de rechtbank geen sprake. Er zijn namelijk geen bijzondere omstandigheden op het vlak van taakuitoefeningen besteding van financiële middelen voor schrijnende gevallen,

De Deense Zeevervoerder Vz. (ABRvS 18-04-2013, ECLI:NL:RVS:2013:BZ8384)

Feiten

I.c. gaat het om de uitleg van het begrip besluit en “afvalstof” in een zaak tussen de Deense vervoerder Stena Weco AS uit Kopenhagen en de staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu (verweerder). Bij brieven van 23 november en 20 december 2012 heeft de staatssecretaris aan Stena Weco medegedeeld dat een partij HSFO stookolie aan boord van het zeeschip ‘Freja Crux’ als afvalstof wordt aangemerkt. En dat dit daarom als afvalstof moet worden verwerkt.

Het bezwaar van Stena Weco is niet-ontvankelijk verklaard omdat de brieven niet op een rechtsgevolg zijn gericht en dus geen besluiten zijn in de zin van de Awb. Stena Weco stelt dat de brieven wel besluiten zijn. Verordening 259/93/EEG van 1 februari 1993, thans Verordening (EG) 1013/2006 betreffende de overbrenging van afvalstoffen, is in deze zaak niet van toepassing. Volgens Stena Weco kan zij dan ook niet

Deskundige (CRvB 30-06-2017, AB 2017/366)

Casus

Appellant ontving een uitkering op grond van de Werkloosheidswet. Het UWV heeft bij besluit geweigerd appellant van een uitkering op grond van de Ziektewet te voorzien, omdat hij geschikt werd geacht voor zijn eigen werk. In een beroepsprocedure heeft appellant een rapport ingebracht van orthopedisch chirurg C.W. Jolles. Volgens appellant heeft het UWV onvoldoende rekening gehouden met de medische gegevens, in het bezonder het deskundigenrapport van Jolles. Daarnaast is appellant ook van mening dat de rechtbank het beginsel van equality of arms (op grond van de uitspraak Korošec van het EHRM) heeft miskend doordat er geen deskundige is benoemd of om de deskundige Jolles te raadplegen (die in de Ziektewetzaak had gerapporteerd). 

CRvB

Het uitgangspunt is dat de beoordeling door de bestuursrechter in drie stappen wordt gedaan.

1. Zorgvuldigheid van de besluitvorming: de besluitvorming van het UWV moet aan de vereisten voldoen die

CBb 19 juli 2005 (ECLI:NL:CBB:2005:AU1268)

Feiten

In deze zaak gaat het om B.V. Drukkerij “Die Haghe” (appellante) tegen de Kamer van Koophandel en Fabrieken voor Haaglanden (verweerster). Het volgende speelde. Bij aangetekende brieven gericht aan appellante B.V. Drukkerij “Die Haghe” en haar bestuurder, heeft verweerster hen op grond van artikel 2:19a lid 3 BW in kennis gesteld van haar voornemen om tot ontbinding van appellante over te gaan. Op grond van artikelen 2:19 en 2:19a BW kan een rechtspersoon worden ontbonden, door o.a. een beschikking van de Kamer van Koophandel en Fabrieken. Bij besluit heeft verweerster hierna appellante op grond van artikel 2:19a BW ontbonden. De appellante heeft bezwaar gemaakt tegen de ontbindingsbeschikking en vervolgens heeft verweerster het bestreden besluit genomen. Het bezwaar van appellante is niet­ontvankelijk verklaard. Hiertoe stelde de KVK dat zich 2 ontbindingsgronden bij de B.V. voordeden.

CBB

Het College moest eerst ambtshalve beoordelen of het besluit bevoegd is genomen. Het College stelt vast dat het

Feiten

Bij besluit van 20 mei 2010 heeft de raad van de gemeente Brummen het bestemmingsplan "Elzenbos" vastgesteld en besloten om geen exploitatieplan vast te stellen. Het plan voorziet in een juridisch-planologische regeling voor een nieuwe woonwijk met zo’n 740 woningen.

Appellanten zijn omwonenden van het plangebied en zij hebben tegen dit besluit beroep ingesteld. Zij betogen dat de raad ten onrechte het plan heeft vastgesteld. Zij betwisten de behoefte aan de voorziene woningen en voeren daartoe aan dat ten onrechte het gemeentelijke Kwalitatief Woningbouwprogramma 2 ten grondslag is gelegd aan het plan. Zij menen dat de raad eerst een nieuw actueel gemeentelijk KWP had moeten vaststellen voordat hij tot vaststelling van het plan had mogen overgaan.

In de plantoelichting staat dat bij de milieuzonering gebruik is

Evangeliegemeente de Deur Arnhem (ABRvS 31-10-2001, ECLI:NL:RVS:2001:AE0242)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen de Stichting Beheer Evangeliegemeente "De Deur" (appellante) en de burgemeester en wethouders van Arnhem. De stichting gebruikte een pand als ruimte voor het houden van evangelische diensten. Bij besluit van 9 juli 1996 hebben burgemeester en wethouders van Arnhem de stichting onder oplegging van een dwangsom gelast om binnen 3 maanden het gebruik hiervan te beëindigen.

Op het perceel waar het pand was gevestigd gold op grond van het bestemmingsplan de bestemming "Handel en nijverheid". Het was dan ook verboden om dit voor andere doeleinden te gebruiken. Het gebruik van het pand voor het houden van evangelische diensten was dus in strijd met deze bepaling waardoor B&W bevoegd waren om handhavend op te treden. Volgens de stichting was de handhaving van het bestemmingsplan echter in strijd met het in art. 6 van de

Casus

Op 12 december 2006 heeft het college van burgemeester en wethouders besloten om op verschillende wegen in de wijken Hogenkamp en Hattem Noord een inrijverbod voor vrachtverkeer, met uitzondering van het openbaar vervoer, in te stellen. Na bezwaar heeft het college de woorden vrachtverkeer en inrijverbod vervangen door respectievelijk vrachtauto’s en gesloten verklaring. Na dit bezwaar heeft appellant beroep ingesteld op 12 november 2008. Appellante is van mening dat de voorzieningenrechter ten onrechte de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand heeft gelaten.

Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State

Ingevolge artikel 8:72 lid 3 Awb kan de rechtbank bepalen dat de rechtsgevolgen van het vernietigde

Fluoridering (HR 22-06-1973, ECLI:NL:HR:1973:AD2208)

Casus

De gemeente Amsterdam is exploitant van het waterleidingbedrijf en besluit in die hoedanigheid kiezelfluorwaterstofzuur toe te voegen aan het drinkwater. Met deze fluoridering van het drinkwater wil de gemeente tandbederf onder de Amsterdammers tegen gaan. Een aantal particuliere afnemers verzetten zich tegen deze maatregel, onder andere om medische en ethische redenen.

Rechtsvraag

Is een formeelwettelijke grondslag nodig voor het treffen van een feitelijke maatregel?

Hoge Raad

De formele wet die hier van toepassing is (de Waterleidingwet) legt aan de eigenaar van een waterleidingbedrijf de verplichting op om de levering van deugdelijk drinkwater aan de verbruikers in zijn distributiegebied te waarborgen. Weliswaar tast

Gedoogde Hoogeloonse Stal ABRvS 24-4-2019, ECLI:NL:RVS:2019:1356

Feiten

I.c. gaat het om een geschil tussen een perceel eigenaar en het college van B&W van Bladel. Op het betrokken perceel staat een stal met overkapping (gebouwd in 1933). Er kan echter niet worden vastgesteld of hier ooit een bouwvergunning voor is verleend. Gelet hierop heeft het college een gedoogbeslissing genomen. In de gedoogbeslissing staat dat de eigenaar het bouwwerk mag laten staan onder een aantal voorwaarden. Hiertegen heeft hij beroep ingesteld.

De Afdeling moet dan beslissen of een gedoogbeslissing een (appellabel) besluit is.

ABRvS

Is een gedoogbeslissing een appellabel besluit? Volgens de Afdeling is de aan de perceel eigenaar verleende gedoogbeslissing geen appellabel besluit. De gedoogbeslissing kan ook niet gelijkgesteld

Geslotenverklaring Boxtel (ABRvS 14-09-2005, ECLI:NL:RVS:2005:AU2619)

Onderwerp

Rechtstreek belang; afgeleid belang

Rechtsvraag

Wanneer is iemand belanghebbende?

Casus

In deze zaak had de eigenaar en verhuurder van een winkelpand waarin een HEMA was gevestigd bezwaar gemaakt tegen een verkeersbesluit waarbij de bevoorradingsmogelijkheden van de HEMA zouden worden beperkt.

ABRvS

De afdeling is thans van oordeel dat de eigenaar van een pand belanghebbende is bij een verkeersbesluit indien de daarin vervatte maatregelen zijn eigendomsbelangen raken. De rechtbank heeft daarom met juistheid overwogen dat de eigenaar en verhuurder van het pand belanghebbende is, nu aannemelijk is dat een wijziging in de laad- en losregeling van de Brugakker (waarop het pand voor bevoorrading is aangewezen) zijn commerciële belangen als eigenaar van het pand raakt.

Noot

De toegang tot de bestuursrechtelijke rechtsbescherming is voorbehouden aan degene wiens belang rechtstreeks bij een besluit is betrokken. Er dient voldoende causaal verband te zijn tussen het

Goede procesorde (ABRvS 29-02-2012, AB 2013/235)

Feiten

Bij besluit van 31 augustus 2010 heeft het college van gedeputeerde staten besloten om aan de besloten vennootschap VZT een revisievergunning te geven voor de inrichting van de op- en overslag van stukgoederen, containers en auto’s aan de Engelandseweg 12 te Vlissingen.

Appellant (CdMR) gaat in hoger beroep tegen het besluit het college van gedeputeerde staten van Zeeland.

Rechtsgang

CdMR voert aan aantal gronden aan, maar deze falen allemaal. De beroepsgrond die wel slaagt (r.o. 2.7 e.v.), daar voert het CdMR aan dat niet is gebleken dat alle beperkt kwetsbare objecten binnen de plaatsgebonden risicocontour van 10-6 per jaar behoren bij Bevi-inrichtingen. CdMR bestrijdt dat de veiligheidscontour is vastgesteld, zodat deze niet gebruikt kan worden om te motiveren waarom het risico aanvaardbaar is. Er wordt vervolgens een hele lijst genoemd met objecten die wel behoren bij Bevi-inrichtingen, maar de objecten die

Gronden en argumenten (ABRvS 04-04-2018, AB 2018/237)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen beleggingsmaatschappij D.I.G. en Stichting Bellamybuurt Belangen en het college B&W van Amsterdam. Bij besluit heeft het college aan D.I.G. een omgevingsvergunning verleend voor het realiseren van 12 woningen en 3 atelierruimten op het perceel Wenslauerstraat 22 in Amsterdam. Het bouwplan is in strijd met het geldende bestemmingsplan omdat een woonfunctie en atelierruimte niet zijn toegestaan. Daarnaast voorziet het bouwplan 4 bouwlagen terwijl maar 2 bouwlagen zijn toegestaan. Het bouwplan wordt toch mogelijk gemaakt doordat het college met toepassing van art. 2.12 lid 1 Wabo de omgevingsvergunning verleend. De rechtbank heeft dit besluit vernietigd. De Stichting en D.I.G. gaan beide in beroep.

ABRvS

De Stichting heeft een nader stuk ingediend na de beroepstermijn. Omdat dit nadere stuk nieuwe beroepsgronden bevat moet het buiten beschouwing blijven omdat de Chw van toepassing is. De rechtbank heeft

ABRvS 4 december 2013 (ECLI:NL:RVS:2013:2348) (Herhaalde asielaanvraag)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen een vreemdeling en de minister voor Immigratie, Integratie en Asiel. Bij besluit van 22 oktober 2012 heeft de minister een aanvraag van de vreemdeling om haar een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen afgewezen, haar opgedragen de EU onmiddellijk te verlaten (terugkeerbesluit) en een inreisverbod tegen haar uitgevaardigd. Het beroep van de vreemdeling is gegrond verklaard en tegen deze uitspraak heeft de staatssecretaris hoger beroep ingesteld. De staatssecretaris klaagt dat de voorzieningenrechter het rapport van het Instituut voor Mensenrechten en Medisch Onderzoek (iMMO) ten onrechte als nieuw gebleken feit of veranderde omstandigheid heeft aangemerkt en ten onrechte heeft overwogen dat hij artikel 3:2 van de Awb heeft geschonden door geen nader onderzoek naar de psychische gesteldheid van de vreemdeling en de conclusies uit het iMMO-rapport te verrichten. 

ABRvS

De Afdeling

Huisbezoek Breda (CrvB 19-12-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4473)

Feiten

I.c. gaat het enerzijds over besluitvorming en mandatering en anderzijds over privacy tijdens een huisbezoek. Het college is bevoegd tot onderzoek naar het (voort)bestaan van het recht op bijstand.

De appellante ontving bijstand voor alleenstaande en stond ook als alleenwonend ingeschreven in de Basisregistratie. In december 2014 is door een buitengewoon opsporingsambtenaar bij de afdeling Toezicht en Handhaving een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de verleende bijstand. Op 3 februari 2015 is samen met de inspecteur een huisbezoek afgelegd op het uitkeringsadres. De bevindingen en de resultaten van het onderzoek zijn voor de commissie Sociale Zekerheid (commissie SZ) aanleiding geweest om de bijstand van appellante in te trekken omdat appellante in strijd met haar inlichtingenverplichting niet had gemeld dat zij niet woonde op het uitkeringsadres. Het besluit op bezwaar is door de commissie SD namens het college genomen.

CrvB

I.c. is

CRvB 5 maart 2019 (Intrekking Pgb), AAJ, p. 671

Feiten

Appellante i.c. exploiteert een zorgcentrum. Zij voorziet in de huisvesting en zorg aan vijf tot tien hulpbehoevende cliënten. Deze cliënten ontvangen voor de bekostiging van de zorg een persoonsgebonden budget (pgb) op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning.

Het zorgcentrum komt in de procedure op tegen een aan een van haar cliënten gericht besluit waarin deze cliënte is meegedeeld dat zij vanaf een bepaald moment met haar pgb geen zorg meer mocht inkopen bij dat zorgcentrum, omdat de daar verleende zorg van onvoldoende kwaliteit zou zijn.

Het zorgcentrum heeft aangevoerd dat haar belang rechtstreeks door het besluit wordt geraakt. Het besluit houdt een negatieve beoordeling in van de door appellante aan de bewoners geboden zorg

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen de "Vereniging Nationaal Jachtschietcentrum Berkenhorst" (verzoekster) en het college van burgemeester en wethouders van Nunspeet (verweerder). Bij besluit van 12 juli 2005 heeft verweerder aan de vereniging een last onder dwangsom opgelegd vanwege het zonder vergunning schieten op een bovengrondse schietbaan. Tegen dit besluit heeft verzoekster bezwaar gemaakt.

Voor de schietactiviteiten waren eerder gedoogverklaringen afgegeven. De vereniging daarom voert aan dat het College niet in redelijkheid heeft kunnen overgaan tot handhaving. Zij wijst er op dat voor de activiteit waartegen wordt opgetreden een gedoogverklaring is afgegeven. De vereniging heeft om schorsing van het besluit verzocht en heeft gesteld dat een (nieuwe) gedoogverklaring onder strengere geluidsbeperkingen mogelijk moet zijn. De vraag die dan centraal staat is of een gedoogverklaring een duurzaam beletsel vormt om handhavend op te treden.

ABRvS

De voorzitter stelt vast dat in 2001 en in 2005 gedoogverklaringen zijn

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen Kidsstop B.V. gevestigd te Enschede en het college van burgemeester en wethouders van Enschede.

Kidsstop exploiteert een kinderdagverblijf in Enschede. De GGD Regio Twente heeft op 9 juni 2009 een incidenteel onderzoek uitgevoerd bij Kidsstop, gevolgd door een uitgebreide reguliere inspectie op 10 juni 2009. De bevindingen hiervan zijn neergelegd in twee rapporten. Op basis hiervan heeft het college bij het na bezwaar gehandhaafde besluit van 19 juni 2009, aan Kidsstop bestuurlijke boetes van in totaal € 33.000,00 en vier lasten onder dwangsom opgelegd, wegens overtredingen van de Wet kinderopvang, Wko. De overtreding betreft o.a. het feit dat vier bij Kidsstop werkzame personen niet in het bezit waren van de vereiste verklaring omtrent het gedrag; en dat een pedagogisch medewerkster van Kidsstop niet beschikte over een passende beroepskwalificatie. De aangevallen uitspraak heeft deels  betrekking op bestuurlijke boetes die zijn opgelegd

Kwantum Nederland B.V. / Praxis en Maxis (ABRvS 9 mei 1996)

Rechtsvraag

Hoe moet de rechter de betekenis van art. 3:4 lid 2 Awb interpreteren? Duidt dit op volledige of marginale toetsing?

Casus

Het college van B&W Venlo heeft aan Kwantum Nederland BV een vrijstelling verleend van het bestemmingsplan ten behoeve van een vestiging van Kwantum. Maxis en Praxis hebben hiertegen vervolgens bezwaar gemaakt: het bezwaar is ongegrond verklaard. Maxis en Praxis zijn vervolgens in beroep gegaan bij de rechtbank dit het beroep is gegrond verklaard. De rechtbank acht het met name bezwaarlijk dat het college van B&W door het verlenen van de vrijstelling een voorschot nemen op de binnen afzienbare tijd te verwachten besluitvorming door de gemeenteraad over het woonthemacentrum. De rechtbank oordeelt vervolgens dat de nadelige gevolgen van het besluit tot verlening van de onderhavige vrijstelling voor Maxis en Praxis onevenredig zijn ten opzichte van de met

Kwantum/Venlo (ABRvS 09-05-1996 ECLI:NL:RVS:1996:ZF2153)

Casus

Het college van B&W Venlo heeft aan Kwantum Nederland BV een vrijstelling verleend van het bestemmingsplan ten behoeve van een vestiging van Kwantum. Maxis en Praxis hebben hiertegen vervolgens bezwaar gemaakt: het bezwaar is ongegrond verklaard. Maxis en Praxis zijn vervolgens in beroep gegaan bij de rechtbank dit het beroep is gegrond verklaard. De rechtbank acht het met name bezwaarlijk dat B&W door het verlenen van de vrijstelling een voorschot nemen op de binnen afzienbare tijd te verwachten besluitvorming door de gemeenteraad over het woonthemacentrum. De rechtbank oordeelt vervolgens dat de nadelige gevolgen van het besluit tot verlening van de onderhavige vrijstelling voor Maxis en Praxis onevenredig zijn ten opzichte van de met dat besluit te dienen doelen. Daarom vernietigt de rechtbank het bestreden besluit wegens strijd met het bepaalde in art. 3:4 lid 2 Awb.

Het college van B&W heeft vervolgens hoger

ABRvS 21 oktober 2009, Administratiefrechtelijke Beslissingen (AB) 2010/29, m.nt. Ortlep (Lansingerland)

Feiten

I.c. gaat het om de uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Rotterdam in het geding tussen de appellant en het college van burgemeester en wethouders van Lansingerland. Bij besluit van 24 juli 2007 had het college van B&W van Lansingerland geweigerd aan de appellant vrijstelling en bouwvergunning te verlenen voor het geheel plaatsen van een hekwerk op een bepaald perceel. Het college het door de appellant daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. De rechtbank Rotterdam heeft hierna het beroep van appellant gegrond verklaard, het besluit van 24 juni 2008 vernietigd en bepaald dat de rechtgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven. Waarna tegen deze uitspraak de appellant bij de Raad van State hoger beroep heeft ingesteld.

ABRvS

Op grond van artikel 8:72 lid 3 Awb kan de rechtbank bepalen

Long Lin ABRvS (10-04-1995, ECLI:NL:RVS:1995:AK3508)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen een Chinese rederij (appellante) tegen de minister van Verkeer en Waterstaat (verweerder). In 1992 is het Chinese zeeschip ‘Long Lin’ van staatsrederij Guangzhou Ocean Shipping Company op de Noordzee door aanvaring zwaar beschadigd. Een deel van zijn lading is overboord geslagen waaronder brandstoftanks. Deze tanks zijn vervolgens in zee leeggelopen. De rederij Cosco Guangzhou heeft de Nederlandse autoriteiten verzocht om toestemming het schip de Nederlandse territoriale wateren binnen te varen.

De Minister van Verkeer en Waterstaat heeft een aantal eisen gesteld aan het transport, waaraan is voldaan. Ook stelde het Ministerie de voorwaarde dat een onvoorwaardelijke betalingstoezegging van 10 miljoen gulden werd gedaan voor alle door de Staat gemaakte en te maken kosten. Zoals de begeleiding naar de haven, oliebestrijding, etc. De verzekeraar van de rederij verklaarde zich bereid de gevraagde garantie te stellen mits

CRvB 18 aug. 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:2821)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen het college van burgemeester en wethouders van Eindhoven (appellant) en de betrokkene. Bij besluit van 17 september 2013, gehandhaafd bij besluit van 24 januari 2014 (bestreden besluit), heeft het college op de bijstand van betrokkene een maatregel toegepast die inhoudt dat de bijstand met 40% over de maand september 2013 wordt verlaagd.

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, dat besluit vernietigd, het besluit van 17 september 2013 herroepen en bepaald dat haar uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit. Het college heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

Het hoger beroep is namens het college B&W ingesteld door mr. I. van der Zijden, medewerkster bij de afdeling bezwaar, beroep en klachten (BBK), die ook namens appellant het hoger beroepschrift heeft ondertekend. Betrokkene heeft in zijn

Mestbassin Mechelen (ABRvS 23-08-2017, ECLI:NL:RVS:2017:2271)

Feiten

Bij besluit heeft het college van burgemeester en wethouders van Gulpen-Wittem het verzoek van appellanten om handhavend op te treden tegen een mestbassin afgewezen. Het mestbassin was in 1989 gebouwd. Het bleek echter gebouwd te zijn in afwijking van de toen verleende bouwvergunning.

Naar de tussenuitspraak van de rechtbank heeft het college een nieuw besluit op bezwaar moeten nemen. De bezwaarmakers op meer dan 250 meter afstand van (de rand van) het mestbassin zijn toen niet langer als belanghebbende aanmerkt. De rechtbank heeft dit besluit later in stand gelaten. Waarna de appellanten in hoger beroep zijn gegaan. Zij stellen dat ondanks dat zij op meer dan 250 meter van het mestbassin wonen, zij wel geuroverlast ondervinden in

Minicamping 'De Heksenketel' (ABRvS 20-06-2018, AB 2018/287)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen het college van burgemeester en wethouders van Veere en

AGRAforce Take 2 C.V. Begin 2016 heeft AGRAforce het college verzocht om handhavend op te treden tegen het in strijd met het bestemmingsplan buiten het bouwvlak plaatsen van speeltoestellen en andere bouwwerken op verschillende minicampings in de gemeente Veere. AGRAforce heeft daarna bij de rechtbank beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van besluiten op de handhavingsverzoeken.

Volgens het college is AGRAforce geen belanghebbende bij het verzoeken om handhaving. Deze verzoeken zijn daarom geen aanvragen in de zin van de Awb, waarop het college besluiten moet nemen. De rechtbank heeft overwogen dat AGRAforce wel belanghebbende is, omdat zij als exploitant van

Niet tijdig beslissen (ABRvS 10-04-2019, BR 2019/49)

Feiten

Bij brief van 12 april 2017 heeft de appellant het college verzocht handhavend op te treden tegen het verkeerd ter inzameling aanbieden van minicontainers op de stoep naast zijn woning. Omdat hij in juli nog geen bericht had ontvangen heeft hij het college in gebreke gesteld. Bij besluit van 27 september 2017 heeft het college zijn verzoek tot handhaving afgewezen, omdat de minicontainers op de genoemde plek volgens het college geen overtreding oplevert. Bij brief van 17 oktober 2017 heeft de appellant het college erop gewezen dat het nog niet had beslist omtrent de verschuldigdheid van een dwangsom vanwege niet-tijdig beslissen op zijn verzoek om handhaving. Bij brief van 21 november 2017 heeft het college hem geïnformeerd over de beslissing omtrent de verschuldigdheid van een dwangsom. De appellant beroep ingesteld vanwege het uitblijven van een besluit omtrent de verschuldigdheid en

Feiten

Bij besluit heeft het college van de gemeente Leudal een omgevingsvergunning (art. 2.1 lid 1 Wabo) verleend voor een metaal(afval)verwerkingsbedrijf. Deze vergunning strekt tot legalisering van dit metaalbedrijf en de bouw van 3 nieuw bedrijfswoningen. De appellante vreest voor onaanvaardbare geluidhinder ter plaatse van deze bedrijfswoningen als gevolg van de activiteiten van het metaalbedrijf. Het beroep van appellante is door de rechtbank ongegrond verklaard. De appellante stelt dan dat de rechtbank in zijn uitspraak ten onrechte is ingegaan op de vraag of een verklaring van geen bedenkingen (vvgb) was vereist. Dit zou in strijd zijn met een goede procesorde omdat de grond eerst is aangevoerd nadat de StAB advies aan de rechtbank heeft uitgebracht. De appellante heeft hoger beroep ingesteld.

Op de zaak betrekking hebbende stukken (HR 04-05-2018, AB 2018/245)

Feiten

De belanghebbende heeft in 2007 als gastouder inkomsten genoten voor de opvang van zijn kleinkinderen. In zijn aangifte voor de inkomstenbelasting en volksverzekeringen (IB/PVV) voor dat jaar heeft hij deze inkomsten niet aangegeven. Hij is het oneens met de navorderingsaanslag IB/PVV 2007 die hij daarna krijgt. De inspecteur baseert de aanslag op een computerbestand van de Belastingdienst/Toeslagen waarin informatie is opgenomen met betrekking tot aangevraagde en uitbetaalde kinderopvangtoeslagen, waaronder gegevens betreffende aan gastouders uitbetaalde bedragen.

In de procedure gaat het om de vraag welke stukken in de procedure een rol hebben omdat immers de navorderingsaanslag van de inspecteur daar op gebaseerd is. Welke stukken vallen onder de ‘op de zaak betrekking hebbende stukken’ in de zin van art. 8:42 Awb?

Hoge Raad

Volgens art. 8:42 Awb worden de gegevens die van belang zijn voor de beoordeling van

Passeren gebreken of rechtsgevolgen (ABRvS 28-02-2018, Gst 2018/124)

Feiten

Het Noorderpark is een recreatie- en natuurontwikkelingsgebied dat ligt in de gemeenten Stichtse Vecht, De Bilt en Utrecht. Het omvat verschillende polders. Het ‘Watergebiedsplan Noorderpark’ bevat peilbesluiten voor deze polders en de daarbij behorende projectplannen voor waterinrichtingsmaatregelen.

De appellant woont aan de Graaf Florisweg V en is eigenaar van een aantal percelen aldaar, waarop hij schapen en koeien houdt. Het beroep en hoger beroep hebben betrekking op het peilbesluit voor een specifieke polder omdat zijn percelen in dat peilvak zijn gelegen.

Volgens het algemeen bestuur is uit onderzoek gebleken dat voor de percelen van de appellant, de drooglegging voldoende groot is om de peilverhoging zonder schade op te vangen. Hij is het daar niet mee eens.

De rechtbank heeft vastgesteld dat het bestuur niet kenbaar heeft gemotiveerd waarom de gronden van appellant qua drooglegging vergelijkbaar zijn met die van

CBb 28 april 2015, ECLI:NL:CBB:2015:160

Feiten

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen een regeling van de minister van Economische Zaken waarin deze een nieuwe bepaling (art.17a) aan de Postregeling 2009 heeft toegevoegd (Wijzigingsregeling). Deze nieuwe bepaling voorziet in een verhoging van het percentage waarmee de tarieven voor de universele postdienst in 2013 gemiddeld mogen stijgen.

Bij zijn besluit van 9 september 2013 heeft de minister overwogen en beslist dat de Wijzigingsregeling een algemeen verbindend voorschrift is waartegen ingevolge de Algemene wet bestuursrecht (Awb) geen bezwaar kan worden gemaakt. Het bezwaar van appellante is daarom niet-ontvankelijk. De rechtbank heeft het beroep van appellante ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat de wijzigingsregeling voldoet aan de omschrijving van een algemeen verbindend voorschrift.

CBb

Tussen partijen is enkel in geschil of de Wijzigingsregeling een algemeen verbindend voorschrift is. De appellante betoogt dat het oordeel van de rechtbank dat de Wijzigingsregeling een AVV

Proforma zienswijze per email (ABRvS 25-09-2013, JB 2013/220)

Feiten

Appellant heeft een proforma zienswijze per email ingediend tegen een ontwerpplan en ontwerpomgevingsvergunning. Het ontwerpplan en ontwerpbesluit lagen voor zes weken ter inzage. Er konden zienswijzen naar voren worden gebracht tot 3 oktober, appellant stuurde op 2 oktober een zienswijzeformulier via de website van de gemeente. Uit artikel 2:15 Awb volgt dat het elektronisch versturen van een bericht naar het bestuursorgaan mogelijk is, maar alleen voor zover het bestuursorgaan kenbaar heeft gemaakt dat dit mogelijk is. Ook kan het bestuursorgaan hier nadere eisen aan stellen. In de kennisgeving komt naar voren dat zienswijzen schriftelijk of mondeling kunnen worden ingediend bij de raad van de gemeente, maar niet via email. De raad en het college betogen dan ook dat appellant niet-ontvankelijk is. 

ABRvS

Appellant stelt terecht dat de beschikbare informatie verwarrend is. Uit het formulier wat door appellant is verzonden kan worden

Feiten

De eiser heeft in 2009 om afgifte van een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) verzocht ten behoeve van zijn aanvraag voor een chauffeurspas. Voor het uitoefenen van het beroep van taxichauffeur moet men een zo’n verklaring hebben conform de Wet justitiële en strafvorderlijke gegevens (de Wjsg). De verweerder (Minister van Justitie) heeft aan de eiser meegedeeld voornemens te zijn de VOG te weigeren. Eiser heeft zijn zienswijze tegen dit besluit kenbaar gemaakt maar de verweerder heeft aangegeven dat dit geen aanleiding geeft tot een ander standpunt. Bij besluit van 14 juli 2009 (bestreden besluit) heeft verweerder de bezwaren van eiser ongegrond verklaard. Waarna de eiser hoger beroep heeft ingesteld.

Op grond van art. 35 lid 1 Wjsg, weigert de Minister de VOG, als de aanvrager een strafbaar feit heeft begaan en dit aan een behoorlijke uitoefening van de taak waarvoor de VOG wordt gevraagd, in de weg zal

Feiten

Bij besluit heeft de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport aan de appellante een boete opgelegd van € 135.000,00, omdat de appellante in januari 2008 artikel 94 van de Geneesmiddelenwet zou hebben overtreden, door het organiseren van een samenkomst voor MS-verpleegkundigen in een restaurant. Tijdens het diner voor de aanwezigen is een presentatie gehouden over het geneesmiddel Rebif door de producent, Merck Serono B.V. De minister stelt dat de samenkomst tot doel had het geneesmiddel Rebif te promoten. De onderneming telde meer dan 49 werknemers. Omdat er geen verzwarende omstandigheden waren, is de boete verlaagd naar € 135.000,00. De minister heeft het bezwaar van appellante deels gegrond verklaard, en de hoogte van de boete verlaagd naar € 121.500,00.

De rechtbank heeft het besluit vernietigd, omdat daarin ter motivering van de hoogte van de boete is verwezen naar een vaste gedragslijn, die niet is gepubliceerd. De minister had

Reformatio in Peius (ABRvS 19-10-2011, AB 2012/29)

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen de appellant en de Belastingdienst/Toeslagen. Bij besluit van 7 maart 2008 heeft de Belastingdienst aan de appellant een voorschot kinderopvangtoeslag over het jaar 2008 verstrekt van € 18.914,00. Appellant heeft dit voorschot aangevraagd voor de opvang van zijn twee kinderen door zijn broer (de gastouder), door tussenkomst van een gastouderbureau.

Bij besluit van 30 september 2009 heeft de Belastingdienst het voorschot kinderopvangtoeslag over het jaar 2008 herzien. Over de periode januari-november 2008 is het vastgesteld op nihil en over december 2008 is het vastgesteld op € 1.023,00. Het bezwaar van de appellant is daarna ongegrond verklaard en het voorschot kinderopvangtoeslag over het jaar 2008 is helemaal op nihil vastgesteld. De rechtbank heeft het beroep van appellant ongegrond verklaard. Waarna de appellant hoger beroep heeft ingesteld.

ABRvS

Wat betreft het besluit van 30 september

Rookverbod kleine cafés (HR 10-10-2014, NJ 2015/12)

Casus

De Staat heeft in juli 2008 in het 'Besluit uitvoering rookvrije werkplek, horeca en andere ruimten' horeca-inrichtingen verplicht maatregelen te nemen zodat bezoekers en werknemers geen rookoverlast ondervinden. Per 6 juli 2011 is er een uitzondering op deze verplichting gemaakt voor kleine cafés zonder personeel.

De Nederlandse Nietrokersvereniging CAN was echter van mening dat deze versoepeling in strijd was met de WHO Framework Convention on Tobacco Control (WHO Kaderverdrag). CAN is een procedure gestart en heeft o.a. een verklaring voor recht gevorderd dat de Staat onrechtmatig handelt jegens haar en de personen wiens belangen zij behartigt. De gemaakte uitzondering zou in strijd zijn met art. 8 lid 2 WHO Kaderverdrag dat bepaalt dat staten door middel van nationale wetgeving maatregelen moeten treffen om op bepaalde plaatsen, zoals 'indoor public places', een effectieve bescherming tegen blootstelling aan tabaksrook te bewerkstelligen.

Feiten

In casu gaat het om een zaak tussen het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de Stichting Privacy First. Privacy First heeft ten doel het bevorderen en behouden van het recht op privacy. Aanvankelijk ging de zaak over de vraag of het wetsvoorstel voor de Nieuwe Paspoortwet juridisch acceptabel was. Met deze nieuwe wet zouden paspoorten voorzien worden van een chip met gezichtsopname en twee vingerafdrukken. Volgens Stichting Privacy First zou dit schending van art. 8 EVRM opleveren. De Stichting is een processtichting als bedoeld in art. 3:305a BW en heeft geen eigen belang bij de vorderingen.

Deze zaak leidt tot de vraag welke rechter hierover mag oordelen. Volgens de Rechtbank zouden individuele burgers hun bezwaren tegen de Nieuwe Paspoortwet aan de

Stichting bevordering kwaliteit leefomgeving Schiphol (ABRvS 17-09-2014, ECLI:NL:RVS:2014:3379)

Feiten

I.c. gaat het om het hoger beroep van het bestuur van de Stichting bevordering kwaliteit leefomgeving Schipholregio, gevestigd te Schiphol-Oost (appellant) tegen de uitspraak van de rechtbank Noord-Holland.

In 2012 heeft het bestuur een aanvraag van de wederpartij om een uitkering in natura voor door hem ervaren hinder van vliegverkeer rondom de luchthaven Schiphol afgewezen.

Het bezwaar is door het bestuur ongegrond is verklaard.

De rechtbank heeft zich onbevoegd verklaard om van het beroep van de wederpartij kennis te nemen. Tegen deze uitspraak heeft het bestuur hoger beroep ingesteld. Het bestuur betoogt namelijk dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat het geen bestuursorgaan is (art. 1:1 lid 1 b Awb).

De Afdeling moet

Stichting Openbare Ruimte (ABRvS 01-10-2008, ECLI:NL:RVS:2008:BF3911)

Onderwerp

• Het belanghebbende-begrip.
• Te ruime statutaire doelstelling.
• Gebrek aan feitelijke werkzaamheden..

Casus

Het College van Gedeputeerde Staten van Gelderland heeft aan een veehouderij op de Veluwe een vergunning verleend ter uitbreiding van de veestapel. Deze Stichting Openbare Ruimte heeft hiertegen bezwaar aangetekend. De Stichting Openbare Ruimte heeft als hoofddoel: het streven naar een kwalitatief duurzame leefomgeving voor alle levende wezens, omvattende zowel de lokale, nationale als mondiale leefomgeving. Dat bezwaar is ongegrond verklaard. Hierna is de stichting in beroep gegaan bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State.

Rechtsvraag

Is de Stichting Openbare Ruimte aan te

Feiten

Bij besluit van 5 september 1997 heeft het Dagelijks bestuur van het stadsdeel Amsterdam Oud Zuid (appellant) met toepassing artikel S.3, eerste lid, aanhef en onder c, van de Verordening op de straathandel, de vergunning van A. voor een vaste plaats op de markt ingetrokken voor de duur van vier weken.

Op grond van artikel S.3, eerste lid, aanhef en onder c, van de Verordening op de straathandel kunnen burgemeester en wethouders, indien het bepaalde in artikel 3.9 geen toepassing vindt, de vergunning voor een vaste plaats voor ten hoogste vier achtereenvolgende weken intrekken, als de marktplaatshouder zich schuldig maakt aan wangedrag. Appellant heeft met toepassing van artikel S.3, de vergunning voor een vaste plaats van A. voor de duur van één week ingetrokken, omdat A. C. met een metalen stang van een kledingrek lichamelijk letsel heeft toegebracht. De strafrechter heeft A hiervoor een taakstraf opgelegd en

Feiten

Bij besluit van 11 augustus 2011 heeft de burgemeester van Oss een vergunning verleend ten behoeve van de exploitatie van een horecabedrijf in een pand te Lithoijen. Appellant 2 en anderen hebben buiten de bezwaartermijn bezwaarschriften ingediend tegen de aan appellant 1 verleende vergunning voor de exploitatie van het horecabedrijf. De burgemeester heeft in het besluit van 17 december 2012 de termijnoverschrijding bij het indienen van de bezwaarschriften door appellant 2 en drie anderen tegen het besluit van 11 augustus 2011 verschoonbaar geacht en de bezwaren ontvankelijk en ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak geoordeeld dat de burgemeester appellant 2 en anderen terecht ontvankelijk heeft geacht in hun bezwaren. Volgens de rechtbank heeft de burgemeester de termijnoverschrijding voor het indienen van de bezwaarschriften door appellant 2 en anderen terecht verschoonbaar geacht. Deze overschrijding kan niet aan hen worden toegerekend, omdat er sprake was van

Van der Weerd (HvJEG 07-06-2007, AB 2007/228)

Feiten

In 2001 is in Nederland mond-en-klauwzeer uitgebroken. Op grond van de wet en artikel 5 van Richtlijn 85/511 EEG1 was de Minister verplicht om zieke en verdachte dieren te doden om verdere verspreiding van het virus tegen te gaan. Ingrijpende maatregelen werden genomen en er zijn toen meerdere procedures gevolgd, onder andere door veehouders.

I.c. betrof het bezwaar en beroep tegen het besluit tot verdachtverklaring en de ruiming van de veestapel. In deze zaak werd (anders dan andere vergelijkbare zaken) geen beroep gedaan op de mogelijkheid om aan artikelen 11 en 13 jo. Bijlage van Richtlijn 85/511 rechtstreeks rechten te

ontlenen. Het CBb wilde daarom van HvJ EG weten of hij niet ambtshalve moest toetsen aan de bepalingen van de Richtlijn. Volgens het College was het namelijk niet bevoegd om op grond van het Nederlandse BPR (art. 8:69 Awb) zelf

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen appellante en het college van burgemeester en wethouders van Helmond. Bij besluit van 27 september 2012 heeft het college het verzoek van de appellante om een vergoeding van planschade afgewezen. Het bezwaar en beroep van de appellante zijn beide ongegrond verklaard. De appellante heeft toen hoger beroep ingesteld.

De appellante is sinds 1999 eigenaar van een perceel met woning in Helmond. In augustus 2010 heeft zij het college verzocht om een vergoeding van planschade als gevolg van het besluit van de gemeenteraad van Helmond tot vaststelling van het bestemmingsplan "Herziening Villapark/Elkerliekziekenhuis". Dit plan betreft de gronden tegenover haar perceel. Aan het verzoek om vergoeding van planschade heeft zij ten grondslag gelegd dat het bestemmingsplan heeft geleid tot een toename van de bouwmassa, samenhangende horizonvervuiling en hinder. Deze planologische wijziging heeft volgens haar een negatief effect op het woongenot en de

21 maart 1994 (Wegafsluiting Zaandam)

Casus

Er wordt een voorlopige voorziening aangevraagd in verband met de afsluiting van een straat wegens onderhoudswerkzaamheden.

Rechtsvraag

Is een toe- of afwijzing van een aanvraag voor een voorlopige voorziening aan te merken als een besluit in de zin van 1:3 Awb?

President v/d Rechtbank

Er moet sprake zijn van een rechtshandeling wil een beroep op 1:3 Awb openstaan. Met een rechtshandeling beoogt men een rechtsgevolg, dus een verandering in bestaande rechten, plichten of bevoegdheden, dan wel in de juridische status van een persoon of object. Het afsluiten van een straat wegens onderhoudswerkzaamheden is geen rechtshandeling maar een feitelijke handeling Daartegen staat bij de administratieve rechter geen beroep open.

Windmill (HR 26-01-1990, AB 408)

Relevante artikelen

Art. 1 Wet Verontreiniging oppervlaktewateren (verbod om zonder vergunning schadelijke stoffen te lozen)
Art. 625 BW (eigendom).

Rechtsvraag

1) Mag de staat ook gebruik maken van privaatrechtelijke bevoegdheden tot behartiging van haar belang indien haar reeds daarvoor bevoegdheden zijn toegekend bij een publiekrechtelijke regeling (tweewegenleer)?

2) Mag de Staat in de onder­havige casus als eige­naar een finan­ciële vergoeding verlangen, ondanks de WVO?

Casus

De fabrikant Windmill loost gipsslurry op de Nieuwe Water­weg. De Staat is eigenaar van de Nieuwe Waterweg. Wind­mill heeft alle vergunningen op grond van publiekrechtelijke wet­ten, waaronder de Wet verontreiniging oppervlaktewateren (WVO). Deze wet reguleert de lozingen op oppervlaktewateren door deze activi­teit te onderwerpen aan een vergunningsregiem en aan een heffing. Op grond van de WVO verlangt de Staat geen heffing, maar hij verlangt wel als eigenaar dat Windmill een financiële vergoeding betaalt voor het lozen. Windmill

Zanddepot Berkendonk (ABRvS 21-03-2012, JB 2012/112)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak tussen verschillende appellanten, en het college van burgemeester en wethouders van Helmond.

Bij besluit van 22 februari 2011 heeft het college aan appellante 2 ontheffing verleend voor het realiseren van een zanddepot met ontsluitingsweg voor een periode van vijf jaar.

Bij uitspraak van 4 mei 2011 heeft de voorzieningenrechter het beroep van appellant 1 gegrond verklaard, wat betreft het ontbreken van aan de ontheffing verbonden voorschriften.

Appellante 1 en 2, en het college voeren aan dat de voorzieningenrechter ten onrechte met toepassing van artikel 8:72 lid 4 Awb zelf in de zaak heeft voorzien door aan het besluit van 22 februari 2011 het voorschrift te verbinden dat de werkzaamheden buiten het broedseizoen van vogels moeten worden uitgevoerd. Volgens het college en appellante 2 strekt dit voorschrift te ver. En volgens appellant 1 is het uit

ABRvS 21 maart 2012, AB2012/233

Feiten

Bij besluit van 22 februari 2011 had het college van burgemeester en wethouders van Helmond ontheffing verleend ten behoeve van het realiseren van een zanddepot met ontsluitingsweg voor een periode van vijf jaar op percelen aan de Raktweg in Helmond. Bij uitspraak van 4 mei 2011, heeft de voorzieningenrechter, voor zover thans van belang, het door appellant 1 daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, voor zover dit ziet op het ontbreken van aan de ontheffing verbonden voorschriften.

ABRvS

In de uitspraak komt naar voren dat een rapport dat openbaar beschikbaar was en niet is opgesteld ten behoeve van de voorliggende aanvraag en voor een beoordeling van het ontwerpbesluit ook niet nodig was, hoeft niet met het ontwerpbesluit ter inzage te worden gelegd. Als een wel ten behoeve van de aanvraag opgesteld stuk niet ter inzage wordt gelegd, wordt gehandeld in strijd met artikel

ABRvS 16 jan. 2013, ECLI:NL:RVS:2013:BY8571

Feiten

Bij besluit van 17 april 2009 heeft het college van B&W van Zijpe de aanvraag van de appellant om een vergunning voor het innemen van een ligplaats in de Groote Sloot of voor een andere locatie binnen de gemeente Zijpe als ligplaats voor een woonschip aan te wijzen afgewezen. Het college heeft, enkele weken eerder, bij besluit van 25 maart 2009 een aanwijzingsbesluit genomen, waarin al het openbaar water in de gemeente Zijpe is aangewezen als gebied waar het verboden is met een vaartuig een ligplaats in te nemen of te hebben dan wel een ligplaats voor een vaartuig beschikbaar te stellen.

Het bezwaar van de appellant is door het college ongegrond verklaard. De rechtbank heeft het beroep van appellant ongegrond verklaard en de appellant heeft hoger beroep ingesteld. De appellant betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat geen grond