Werkelijkheid..

Deze 2 meisjes spoken nog dagelijks in mijn hoofd, daarom wil ik hun verhaal met jullie delen. Niet alleen hun verhaal, maar vooral waarom ik nog dagelijks aan deze meisjes denk en wat mijn gevoel bij hun is. Wanneer ik aan hun denk vraag ik mij af: Hoe gaat het nu met hun, wat zijn ze aan het doen en zijn ze nog steeds samen? Allemaal vragen waar ik noot antwoord op ga krijgen en ik dnek dat dat het moeilijkste is wanneer je iemand nooit meer ziet.

Voor ik op reis ging naar Malawi, zocht ik eigenlijk alles op over het land. Zo zocht ik op Google, ging ik naar de Bibiotheek toe en keek ik op uitzending gemist of er misschien programma's in Malawi waren opgenomen. Met het programma Bestemming Onbekend (EO) ging ze met 2 jongeren naar een gevangenis in Malawi, maar veel van het land verder zag je niet. Best toevallig kwam er in de zelfde periode een programma op TV van Peter R. de Vries, over de grens. Met dit programma ging hij naar Malawi toe. In het programma ging het vooral om bruidsmeisjes en daarnaast ook nog over hekserij, allebei heb ik het helaas mogen mee maken in Malawi. Toen ik het programma keek, dacht ik: dit kan toch niet zomaar dat dit nog bestaat en ik wist dat het klopte, maar eigenlijk wilde ik het niet geloven.

Toen ik in Malawi aan kwam, heb je het programma nog wel in je achter hoofd zitten en wil je er meer over te weten komen. Ik heb Malawi gezien als een heel veilig, open en eerlijk land, maar achter vele glimlachjes gaat toch vaak iets schuil. Je ziet veel van de elende in Malawi niet, totdat je verhalen hoord. Zo heb ik een jongentje ontmoet die beschuldigd word van hekserij, al 3 jaar lang. Dit jongentje zit in een opvanghuis voor straat kinderen, omdat zijn ouders hem niet meer willen zien.

Maar om terug te komen bij de 2 meisjes op de foto, hun ontmoeten ik bij het project Liyo. Samen met een paar groeps genootjes gingen wij helpen bij een Kidscorner, hier gaan ze een middagje met kinderen spelen. Eerst werden er wat gezamelijke spelletjes gedaan en daarna mocht iedereen gaan doen wat ze wouden doen. Nu moet ik zeggen een hele grote kindervriend ben ik niet, dus op een gegeven moment was ik wel klaar met die drukte. Ik ging even in de schaduw zitten en als snel kwam er een meisje naar mij toe, ze had een baby'tje op haar rug. Het meisje zelf schatten ik ongeveer 7 jaar oud, veelste jong om eigenlijk een baby'tje op je rug mee te dragen. Ze proberen met mij te praten, maar dat lukte helaas niet echt. Wel was ze erg trots op het baby'tje op haar rug, ze liet haar de hele tijd zien en ook mocht ik haar even vast houden. 

Even laten kwam er een wat ouder meisje op ons aflopen, ze vertelde heel trots: I'ts my baby, my baby. Dit was dus de moeder van het kleine meisje, voor mijn gevoel ook veelste jong om een moeder te kunnen zijn. Ik wist niet of ik mocht vragen hoe oud ze was, aangezien dat ik Nederland best asociaal is. Ik vroeg daarom maar hoe oud de baby was, zij bleek 9 maanden te zijn. De moeder kwam naast mij zitten en pakte de baby over van het andere meisje over om haar de borst te kunnen geven. Ook dit is iets wat in Nederland niet normaal is eigenlijk. In Malawi zijn eigenlijk je knieen je borsten. Je knieen moeten namelijk altijd bedekt, maar zo de borst geven kan gewoon. Toen ze klaar was gaf ze de baby weer terug aan het andere meisje en zei gedag tegen mij.

Ik was nog steeds erg benieuwd naar hoe oud de moeder zou zijn, ik liep daarom naar mijn lokale expeditieleider toe, Aisha. Zei vertelde mij dat de moeder ongeveer tussen de 16 en 18 jaar oud zou zijn, eigenlijk dus de zelde leeftijd als wat ik heb. Ook vertelde ze mij dat dit nog best een normale leeftijd was om hier een kind te krijgen, maar de jongste hier in de buurt was 12 jaar oud. Hier viel mijn mond toch echt wel van open, was het verhaal van Peter R. de Vries dan toch waar. Toen ik over het programma begon en over wat ik had gezien, ontweek ze mijn vragen. Dit omdat het toch wel een taboe is in Malawi.

Ik werd door deze verhalen geraakt, omdat ik de zelfde leeftijd heb. Ik doe alleen zulke andere dingen in het leven en voor een kind zou ik echt nog niet kunnen zorgen. In Nederland denk ik altijd wat een domme mensen, als ze op jonge leeftijd een kind krijgen. Maar voor de jongern in Malawi heb ik echt respect gekregen, daar kunnen ze er vaak niks aan doen dat ze zwanger raken en voorbehoedsmiddelen hebben ze er ook niet. Deze jongeren zorgen voor een kind, terwijl ze zelf nog een kind zijn. Ik heb dan ook echt respect voor de moeder van ongeveer 17 jaar, die ik heb ontmoet en die gezichtjes van de foto zal ik nooit vergeten. Ik hoop dat ze er nog steeds voor elkaar zijn en dat het baby'tje gezond kan opgroeien.