¡Hola a todos!

Blog nummer 2 is hier en brengt jullie, sorry daarvoor, weer vooral fantastische vakantie verhalen over dit mooie land (en een verhaal over een spin in onze badkamer) maar ik ga ook een beetje in op de eigenlijke reden dat ik hier ben; vrijwilligerswerk en de milleniumdoelen.

Om maar gewoon met de deur in huis te valen, het is hier nog steeds geweldig, prachtig, warm en mooi! Zondag hebben Jessica, Elena en ik de vulkaan Irazu bezocht, we moesten vroeg weg om eerst de bus naar Cartago te nemen en vandaar een bus naar de top van de vulkaan. Cartago is een redelijk grote stad met een prachtige grote kerk een mooie ruïne in het centrum. De vertrekplaats van de bus vonden we snel, maar toen begon het wachten... Na een uur kwam onze bus dan toch eindelijk aan en na tien minuten proppen zat (of stond) ook iedereen er in. Eenmaal op de vulkaan moet ik toegeven dat het het wachten zeker waard was! De krater was enorm,  met een diameter van meer dan een kilometer en heel diep, je kon er ook een heel stuk naartoe lopen omdat alleen de hoofdkrater was afgesloten. Nadat we helemaal naar het hoogste punt waren geklommen en mooie fotos hadden gemaakt, die overigens zowel hier als op facebook staan, namen we de bus terug naar Cartago. Daar aten we wat en namen daarna de bus terug.

De rest van de week bestond voornamelijk uit alledaagsheden; naar Spaanse les, de luiaarden in de bomen zien kimmen,  meer Spaans oefenen en vanuit de hangmat over het dal uitkijken. Maar woensdag ochtend werd al deze harmonie ruw verstoord door een harige, zwarte spin, zo groot als een hand (!) die had besloten in onze douche te gaan wonen. Iedereen gilde en keek de andere aan, zich afvragend of iemand dapper genoeg was om hier iets aan te doen, nee dus. Gelukkig verbleven er twee stelletjes in de hostel die nacht waarvan een man dapper genoeg was om de spin op een bezem te scheppen en van het balkon te kieperen, ik ben hem eewig dankbaar! Als hij er niet was geweest waren we waarschijnlijk gewoon gestopt met douchen! Een andere, veel leukere onderbreking van onze routine was de kookles die we donderdag kregen van Tatiana, onze docent Spaans. We maakte yuca´s, een typisch Costa Ricaanse plant, een soort zoete aardappel maar dan in de vorm van een lange, dikke, bruine wortel. De yuca´s moesten gekookt, gepureerd en daarna maakte we er gevulde rollen van met bonen en gehakt, daarna moesten ze gefrituurd, het was heerlijk!

Dan nu iets meer over de serieuze dingen hier in Costa Rica, ik ben natuurlijk nog niet begonnen met mijn vrijwilligerswerk en heb tot nu toe behoorlijk de toerist uitgehangen, maar ik heb wel degelijk bepaalde dingen gezien en er over nagedacht, dit bllijft namelijk een ontwikkelingsland. Voordat ik er iets over schrijf wil ik eerst iets heel duidelijk maken; Costa Rica is absoluut geen achtergebleven 3^de wereldland! De economie is behoorlijk en er is goed en gelijkwaardig onderwijs, maar ook de mensen zijn zelfbewust, heel vriendelijk en gastvrij en erg trots op hun land. We moeten dan ook niet zo arrogant zijn om te denken, wij helpen hen wel even met ons geld en onze middelen, want ze willen veel zelf doen. En op de meeste punten doet Costa Rica het al erg goed met de milleniumdoelen, op de punten van gelijke kansen, onderwijs, kraamsterfte en minder armoede scoren ze bijvoorbeeld prima. Maar op het ó zo belangrijke punt van milieu, waaronder toegang tot water, toegang tot sanitaire voorzieningen en ontbossing vallen, scoren ze niet zo goed. Nadat we die spin in onze douche hadden gehad kwam ik die middag in het dorp langs een moeder die met haar kindje naast zich de afvalbakken langs ging om bruikbaren dingen te zoeken, ja ik vond die spin in onze douche heel vervelend, maar ik had tenminste een douche! Ik hoop dat mijn vrijwilligerswerk, hoe klein ook, iets kan veranderen maar ik hoop vooral dat ik mensen kan bereiken en doen inzien hoe goed wij het hebben en hoe we mensen kunnen helpen.

Om toch nog met iets vrolijks en vakantie-achtigs te eindigen; morgen ga ik met een groepje raften en ik heb er enorm veel zin in en ik zal de foto´s natuurlijk delen!

Besos en tot snel,

Kerime

¡Hola a todos!

Deze week weer een goeie lange blog van mij, ik heb klachten gehad over vorige week ;). In deze blog een lang verhaal over mijn tweede keer raften vorig weekend, maar ook veel over mijn eerste week vrijwilligerswerk, plus andere dingen die ik gewoon besloot te schrijven!

Zaterdag zijn rond een uur of tien met een groep van acht personen vertrokken naar de Pacuare, de rivier waar ik vorige week ook al was wezen raften maar waar we nu een heel weekend zouden doorbrengen. Omdat we nu zo veel meer tijd hadden konden we tussen het raften door af en toe stil houden en wandelingen maken in de jungle, of uit de boot springen en zwemmen, en natuurlijk op ons gemak lunchen. In de middag kwamen we aan bij onze overnachtingsplek, de camping van Ingrid en Fernando. Nadat we de boten op het droge hadden getrokken liepen we een stukje naar boven om daar de prachtige camping te vinden. De mooie, ruime buitenkeuken was volledig uitgerust met eten voor het diner van die avond en met een ton van de zelfgemaakte Sangria van Ingrid. De tenten stonden ver uit elkaar, tussen struiken vol bloemen en bomen vol kokosnoten, allemaal met hun eigen grote zeil tegen de regen en op een plateautje om vollgedig droog te zijn, het was werkelijk paradijselijk! De middag brachten we deels zwemmend door in de rivier, je kon een stukje stroomopwaarts lopen en dan met een stroomversnelling weer heel snel terug gaan. Het was heel leuk om te doen maar het was wel jammer dat mijn rechterschoen het niet heeft overleeft, ik ben hem tijdens het terugzwemmen naar de kant kwijtgeraakt en hoewel onze gids nog een poging heeft gedaan hebbben we hem niet meer terug gevonden! Daarna hebben we hout gesprokkeld, want naast de rivier was een mooi strandje en dat vonden we de perfecte plek voor een kwampvuur voor de avond. Daarna heeft iedereen zich lekker opgefrist en hebben we wat in de hangmatten gelegen, Sangria gedronken en met smart op het eten gewacht, want dat duurde echt heel lang! Gelukkig  was het het wachten wel waart, ik had nog nooit Leguaan gegeten, maar het is heerlijk!

Na het eten besloten we dat we ondanks dat het al donker was, en we in het regenwoud waren, waardoor niets ooit echt droog wordt, toch een kampvuur wilde maken! We gingen met zijn allen naar de rivier terug en alleen al daar zitten zonder vuur was prachtig geweest, de maan was heel fel en de lucht helder zodat het behoorlijk ligt was en de rivier en het oerwoud zongen ons toe. Dat het vuur uiteindelijk geslaagd is is honderd procent te danken aan Mark, uitgerust met een Bear Grils mes met vuurstick en “droge” tak stukjes ging hij geduldig en als een ware Robinson aan het werk en kreeg uiteindelijk echt een super goed vuur! Het was een geweldige setting zo aan de rivier, gezellig kletsend en met een (rum)colaatje in de hand. Die avond hebben we dan ook tot diep in de nacht goede kampvuur gesprekken gehad, onder andere over een aantal complexere mentale stoornissen en hoe cupmaten van een bh worden berekend (ja inderdaad we hadden dat restje Sangria ook naar benden gehaald)! Toen we uiteindelijk onze tenten opzochten was alleen het korte stukje naar het douchegebouw lopen al genoeg om te zien hoe mooi de jungle ´s nachts is. De maan was gezakt en daardoor waren de sterren heel duidelijk te zien, de geluiden van de jungle klonken nog duidelijker dan overdag en het was in één woord magisch! Uiteindelijk ben ik toch in mijn tent gerold en heb ik heerlijk geslapen.

De volgende ochtend gingen we na een heerlijk ontbijtje om half tien weer de boten in. De tweede dag had de grootste stroomversnellingen en we waren toen ook langer op het water dan zaterdag dus dat was geweldig! We hadden ook tijd om te stoppen tussendor, bij een waterval om een foto te maken bijvoorbleed, of om van een rots te springen en een stuk van de stroomversnelling zwemmend te doen. Ik vond het dan ook heel jammer om de plek te zien waar we aan moesten leggen, ik vond het vervelend om weer terug te zijn in die bewoonde wereld, de jungle is zo mooi en ongerept! Nadat we ons allemaal een beetje hadden afgedroogt en omgekleed gingen we naar een restaurantje om te lunchen. Na de lunch zetten we een hele groep af bij het busstation, zij zouden die dag verder reizen naar San Jose of Puerto Viejo. We kwamen dus maar met zijn drieen terug en dat was wel raar na een hele week met een grote groep te zijn.

Maandag ochtend was ik net op tijd uit bed om Matilda een afscheidsknuffel te geven, zij ging verder naar de westkust. Daarna begon om  acht uur mijn eerste dag in Burbujitas een kinderopvang voor kinderen van ongeveer 4 t/m 7. Ik help de docent Engels, wiens naam ik nog steeds niet kan onthouden :s, zij geeft de drie groepen (op basis van leeftijd zijn er drie groepen) appart van elkaar, verspreid over vier uur per dag Engelse les. Deze week was ik niet de enige vrijwilliger, Leana, een Zwitsers meisje van mijn leeftijd was er ook. Voor haar was dit de tweede en laatste week dus ze kon mij het schema een beetje vertellen. Meestal beginnen we met de oudste groep, we zingen engelstalige liedjes met ze en begeleiden daarna allemaal een groepje met het maken van opdrachten. De jongste groepen doen vooral liedjes en dansjes maar ook zij moeten wel eens oefeningen met kleuren of getallen doen. Ik vind het heel leuk om met de kinderen te werken, er zijn er altijd een paar intens irritant natuurlijk maar de ontzettend schattige, lieve kinderen maken dat altijd goed! Deze week was het  nog erg inkomen maar ik vond het heel leuk om iets van de manier waarop dingen hier gebeuren mee te krijgen. Iets wat me over de gang van zaken nu al is opgevallen is hoe veel er in de school met filmpjes op grote flatscreens wordt gewerkt, misschien komt het omdat ik in het stenentijdperk opgroeide, maar wij mochten niet 50% van de dag tv kijken! Soms denk ik dat de kinderen enorm worden afgeleid door die bewegende beelden en helemaal niet zo veel opsteken, ze zeggen gewoon fonetisch na wat hun docent ze verteld. Toen ik het daar met Leana over had zei ze dat dat haar ook opviel, wij kwamen tot de conclusie dat dat best eens zou kunnen komen doordat het salaris van een docent in Costa Rica niet zo heel hoog is. Misschien willen ze er minder moeite in stoppen dan in Nederland omdat ze het gevoel hebben dat het toch niet wordt gewaardeerd. En dit is dan nog een particuliere school, vandaar de flatscreens, dus op openbare scholen zal dat wel niet veel beter zijn!

Ondanks dat ik moest wennen aan de manier van werken was het dus wel erg leuk om met de kinderen te werken, en ook alle andere docenten zijn erg gastvrij. Verder is er tijdens de week niet veel spectaculairs gebeurt, op dinsdag ging ook Mark weg dus plotseling had ik het hele hostel voor mezelf! Dat was eigenlijk best leuk, ik heb de muziek heel hard gezet en koekjes gebakken met de chocola die nog over was, en ik heb ze met helemaal niemand gedeeld :)! Op woensdag kwamen er alleen al weer nieuwe gasten dus uiteindelijk was ik maar één avond alleen.

Iets wat verer niets met het werk te maken heeft is dat ik op de een of andere manier de afgelopen week vaak dezelfde vraag heb gehad, zowel van collegas als mensen uit Nederland: “Mis je thuis nou niet?”. Het oprechte, korte en misschien een tikkeltje gemene antwoord daarop is: nee. Er zijn wel momenten geweest dat ik dacht was die of die er nou maar, maar dat was juist op de mooie moment die ik graag met die persoon zou hebben gedeeld. Ik heb nog geen enkel moment gedacht; had ik dit nou maar niet gedaan, of, ik mis hen zo ik moet nú skypen. Ik denk dat dat komt door hoe de reis me nu al veranderd heeft, natuurlijk ben ik vrolijk en ontspannen op een raft trip, maar ook op andere momenten, bijvoorbeeld als ik ´s ochtends naar het dorp loop voel ik me heerlijk tevreden. Ik vind het geweldig om hier zo zelfstandig te zijn, alles achter me te hebben gelaten en echt op mezelf weg te zijn gegaan! Zondag avond had ik tijdens het eten een goed gesprek met Mark en Matilda (het weekend zat vol goede gesprekken) en toen werd me oppeens weer heel expliciet duidelijk hoe bevoorrecht ik ben met mijn geweldige gezinnetje, mijn lieve familie en mijn fantastische vrienden! Ik denk dat dat is waarom ik me hier zo goed en rustig voel, zonder al die onnodige regels en druk van onze gestreste samenleving maakt het niet zo veel uit wat je draagt en wat je hebt, dan voel dat het er om gaat wie er om je heen zijn. Toen ik mijn mobiel kwijtraakte vond ik dat de eerste middag echt vreselijk, maar nu mis ik hem helemaal niet meer, het was maar een voorwerp, het was niet echt belangrijk. En de dingen die wél echt belangrijk zijn zijn er nog wel, de liefde van al mijn dierbaren, en daarom hoef ik ze ook niet steeds te zien en mis ik ze ook niet, ik voel dat ze er zijn, in mijn hart.

Jeetje het is dus echt een lange blog geworden, hopelijk ben ik onderweg geen lezers verloren! Dit was een voor mij een leuke maar ook moeilijke blog om te schrijven, vooral het einde, dus ik besluit met een quote, want beter goed gestolen dan slecht bedacht; “Sometimes the heart sees what is invisible to the eye.” H. Jackson Brown Jr.

Besos en tot snel,

Kerime

¡Hola a tods!

Het is weer zaterdag en daarom is hier gewoonte getrouw een blog van mij! Dit maal vooral over de eerste week op de openbare basisschool hier in de buurt, maar ook gewoon een beetje over mijn alledaagse leven.

Ik begin met dat alledaagse leven, dat afwisselend wordt gehouden door de steeds verschillende bewoners van de hostel. Nadat Stine vorig weekend was weggegaan kregen Naomi en ik gezelschap van Jason, een Amerikaan uit Colorado. Hij kwam hier ook voor een week Spaanse les en was heel ardig, maar wel heel typisch Amerikaans... Zo heeft hij de eerste avonden stug kant-en-klaar maaltijden gekocht en vol verbazing naar  Naomi en mij gekeken als we weer eens verse groente aan het bereiden waren. En helemaal toen we aardappelpuree maakte door daadwerkelijk aardappels te pureren, in plaats van gewoon een pakje met poeder te kopen en water toe te voeg, zoals “normale mensen” dat volgens hem deden! Ook ben ik er geen één avond in geslaagd om onze gesprekken níet in een discussie over de wapenwet, het kiesmannensysteem, de selectie van rechters van het Hoge Gerechtshof, of andere facetten van het Amerikaanse systeem te laten eindigen (ik verwacht dat heel veel mensen dat typisch voor mij vinden, tja, I have nothing to say in my defence...). Gelukkig konden we buiten die discussies om allemaal heel goed met elkaar overweg en we hebben dan ook veel samen gedaan. Gewoon een middagje met zijn alle naar het dorp voor een ijsje bijvoorbeeld, en een andere keer nog eens naar de waterval in de koffieplantage, en dat was allemaal super!

Aan het alledaagse leventje heb ik niet zo veel toe te voegen, behalve dat dit klimaat en deze cultuur alles heerlijk ontspannen en ongedwongen maken. En dat het geweldig is om op een plek als deze te verblijven, waar heel veel backpackers en andere reizigers langskomen. Hoe verschillend iedereen soms ook kan zijn, iedereen is een reiziger met een zelfde soort mindset en dus heb je heel snel een klik. Ik heb echt het gevoel dat ik hier super goeie vrienden maak, waarmee ik lekker ontspannen kan zijn, of waarbij ik geen schaamte hoef te hebben als we samen keihard en vals met liedjes mee zingen!

Dan nu over het vrijwilligerswerk, want inderdaad heel anders, en veel betekenisvoller is dan op Burbujitas! De school is ontzettend klein en afhankelijk van geld van de overheid om te overleven, maar dat is niet echt genoeg want ze hebben aan alles te weinig; lesmateriaal, docenten en vooral leerlingen!

Maandag ging mijn wekker om 6 uur, want de basisscholen in Costa Rica beginnen om 7 uur ´s ochtends (en dan te bedenken dat ik half 9 altijd al heel vroeg vond!). De wandeling naar de school is maar kort en brengt me nog een stukje verder de berg op, waardoor ik een prachtig panorama van de vallei heb en uitzicht op de rokende vulkaan van Turrialba. Het eerste wat me bij aankomst aan de school opviel is hoe klein het is; er zijn maar 5 klaslokalen die allemaal naast elkaar liggen aan een soort veranda (omdat het altijd mooi weer is zijn er geen muren, aleen een dak) dan zijn er nog twee toiletten en een stukje verder een kantine. Eén van de lokalen is eigenlijk geen klaslokaal, het wordt alleen gebruikt voor het kinderdagverblijf voor kinderen van 5/6 jaar. Toch is het kleine aantal lokalen niet zo´n probleem omdat alle leerlingen samen waarschijnlijk maar twee lokalen vullen, het exacte aantal leerlingen weet ik niet, maar ik denk dat het net boven de 30 ligt. Het zijn er maar zo weinig omdat de school eigenlijk alleen voor de kinderen uit de buurt is en omdat iedereen die het kan betalen zijn kinderen op een priveschool doet, dit omdat het niveau op de openbare scholen echt heel laag is. Bovendien zijn er veel leerlingen die regelmatig niet naar school gaan, waardoor het voor de docenten moeilijk is om van een bepaald aantal uit te gaan. Hierdoor lopen de leeftijden in de klassen erg uiteen.

Nadat ik me die maandag ochtend aan de directeur had voorgesteld vertelde hij me dat ik op maandag en woensdag bij het kinderdagverblijf kon helpen en de andere dagen de docente Engels kon helpen (op maandag en woensdag geeft zij geen les). De groep bestaat uit  kinderen, maar het waren er die ochtend maar 3 (de hele week werd het aantal trouwens niet groter dan dat). De docenten spreken geen van alle een woord engels dus ik stotterde me door de eerste dag heen! Gelukkig waren ze heel geduldig met mijn niveau van spaans en ze waren heel geïntereseerd in Nederland en mijn leven. Ook waren ze heel gastvrij en boden ze me ´s middags lunch aan en steeds iets te drinken.  Ook de leerligen waaren heel nieuwschierig, nadat ze over hun eerste schrik dat iemand zó lang kon zijn heen waren! Terwijl de kinderen wat opdrachte maakte kreeg ik de kans om in een paar kinderboeken te duiken, iets wat ik steeds heb gedaan deze week en dat werkt heel goed, mijn vocabulaire wordt steeds groter! Ik ben inmiddels opgeklommen van het niveau van Nijntje naar het lezen van sprookjes en legendes ;)

Dinsdag hiep ik voor het eerst mee in de lessen aan oudere kinderen en ik ben geschrokken van hun niveau, er is gewoon een totaal gebrek aan basis van het Engels. Zelfs de 15 jarige kunnen zich nauwelijks voorstellen en vooral bij het voorlezen van zinnen blijkt dat ze geen idee hebben van betekenis of uitspraak, ze lezen gewoon losse letters voor. Ik weet niet precies hoe het komt dat ze zo achter zijn en ik weet ook niet zeker of het in andere vakken ook zo is, maar ik denk niet dat het aan iets concreets als gebrek aan materiaal o.i.d. ligt. Lesmateriaal is er namelijk wel, maar de methodes sluiten niet bij het niveau aan en bovendien komen de kinderen uit een arm milieu waardoor ze thuis waarschijnlijk niet erg gestimuleerd worden (dit blijkt ook uit het feit dat sommige dagenlang thuis blijven). Maar het belangrijkste is waarschijnlijk de inzet van de lerearen, die niet veel betaald worden en daardoor het hard er niet meer helemaal voor lijken te hebben. Kortom het systeem van de publieke scholen is niet bepaald volmaakt!

Toch heb ik het gevoel dat mijn aanwezigheid zeker iets kan bijdragen (helaas is het hele systeem veranderen een brug te ver voor twee weekjes) door te vertellen over de talen die ik spreek en hoe veel dat oplevert hoop ik de kinderen te laten zien dat het echt nut heeft om goed je best te doen. Ook zou ik graag voor ik weg ga een donatie aan de school doen, niet per se in geld, maar misschien in materialen of spelletjes of eten. Het probleem is alleen dat ik niet weet of ze dat als een belediging zullen zien en waar ze echt behoefte aan hebben, want zomaar een donatie doen kan heel arrogant overkomen en bovendien verkeert terecht komen. Bovendien wil ik liever een inspiratie zijn dan enkel gemakkelijk geld weg te geven!

Besos en tot snel,

Kerime

¡Hola a todos! 

Weer een week veel te snel voorbij, en dus ook weer een blog die een beetje te laat is! Gelukkig was het het wachten waard, want in deze blog vind je een verslag van mijn trip naar Bocas del Toro en een verslag van de afgelopen werkdagen.

Zaterdagochtend vertrokken Stine en ik om 8 uur uit Puerto Viejo om een beetje op tijd in Panama aan te komen. De grensovergangen zijn hier namelijk niet zoals in Europa, het gaat nog compleet met stempels, smeergeld en wachten in lange rijen! Bovendien hadden we besloten om geen shuttleservies naar Bocas te nemen, maar gewoon met lokale bussen onze eigen weg te vinden. In de eerste plaats was dat omdat het goedkoper is, maar het is ook veel leuker, je ontmoet namelijk lokals en andere backpackers en het is dus veel gezelliger dan tussen de luidruchtige Amerikanen in een shuttlebusje! De lokale, gammele, krappe bus vanuit Puerto leverde ons om even voor 10 bij de grens af en bij het uitstappen raakten we aan de praat met een groepje andere reizigers. Het is heel grappig hoe gemakkelijk je contact maakt met andere backpackers, allemaal zo in een vreemd land en open voor andere mensen in hetzelfde schuitje. Je zegt gewoon tegen elkaar:“Hey, are you guys also going to Bocas? Great, lets travell together!” En dan reis je dus samen! Ik vind dat echt super om mee te maken, het is zo makkelijk om contact te maken als er geen vervelende sociale regels zijn die je tegenhouden! In het hostel was mij al verteld dat we het beste een groepje konden verzamelen om vanaf de grens van Panama met een busje naar de haven te gaan, want iedereen probeert je zo veel mogelijk te laten betalen en met een groep houd je de prijs laag. Ook de officiële instanties aan de grens zijn trouwens niet vies van een beetje sjoemelen met de regels en prijzen, zo kun je maar in een geldsoort betalen en kun je jou geld maar bij een kantoor wisselen tegen een erg ongunstige wisselkoers. En als je geen vliegticket kunt laten zien die bewijst dat je binnen 3 maanden Panama weer uit gaat dan moet je genoeg dollars bij je hebben om jezelf het land in te kopen! Zelfs als al je papieren dan in orde zijn moet je nog geduld hebben om het land in te mogen, in totaal hebben we 1,5 uur gedaan over het oversteken van de grensrivier, iets wat in Europa nog geen 2 minuten zou duren!

Gelukkig hadden we nu de tijd om een beetje te kletsen met onze reisgenootjes, het waren vier jongens, waarvan 2 uit Duitsland, 1 uit Slovenië en de laatste uit de VS. De Amerikaan leek echt zo uit een film te zijn gekomen, hij was de typische surferdude, compleet met dreadlocks, weerspiegelende zonnebril, surfbord op zijn rug, en paspoort met extra blaadjes voor alle stempels die erin stonden! De andere jongens waren ook heel aardig en het was nog niet eens zo erg om te moeten wachten, bovendien heb ik er door dit weekendje weer 8 mooie stempels in mijn paspoort bij! Nee, maar echt, het wachten was het helemaal waard, want wat was Bocas ontzettend mooi! Vanuit de boot vanaf het vaste land voel je de frisse zeewind, en zie je de mangrovekust en de witte strandjes ertussen! Aangekomen in het hostel kwamen Stine en ik Ida tegen, een vriendin die een poosje de kamergenoot van Stine was geweest toen ze ook in het centrum werkte. Zij is heel bekend in Bocas dus na de lunch nam ze ons mee naar een naburig eiland om op een paradijselijk strand te liggen en in de fel bauwe zee te zwemmen! Die avond gingen we lekker uit eten en besloten Stine en ik de volgende dag niet te laat te starten zodat we een toer konden doen naar verschillende eilanden en konden snorkelen.

Die ochtend waren we dan ook op tijd op om naar de bank te gaan, de toer te regelen en ergens te ontbijten, maar nu heb ik de nadelen van de Pura Vida cultuur ondervonden; niks ging snel, als het al gebeurde en iedereen bleef daar heel relaxed onder. Uiteindelijk vonden we dan toch een leuke toer en hadden we alles op tijd geregeld, zodat we om 10 uur op het kleine bootje uit konden varen. Op die boot zaten onze gids, twee Spaanse toeristen en toevallig genoeg ook Luka, de Sloveen die we de dag ervoor al tijdens het reizen hadden ontmoet. Het werd een erg geslaagde dag, waarbij we eerst naar Deolphin Bay gingen en het geluk hadden om een hele groep dolfijnen te zien. Daarna gingen we naar een prachtig onbewoond eilandje, waar we de tijd hadden om zelf in de jungle rond te lopen, en daarna aan het strand te liggen. Ook hebben Luka, Stine en ik daar op professionele Expeditie Robinson wijze kokosnoten uit de boom gehaald en er heerlijk van gedronken en gegeten. Het was echt paradijselijk, op het witte strand staande, met verse kokos in de hand en dan over de blauwe zee uitkijkend...

Na het bezoek aan het eilandje gingen we lunchen en daarna snorkelen. Het snorkelen was ook weer prachtig, het koraal had super veel verschillende kleuren en vormen en de vissen waren net zo! 's Avonds zijn we met zijn drieën uit eten gegaan en hebben we daarna nog iets gedronken, en besloten de volgende dag samen terug te reizen. Want helaas moesten we de volgende dag de boot van 12 uur weer terug nemen, om niet het risico te lopen dat we te laat bij de grens aan zouden komen, aangezien deze sluit om 4 uur 's middags (stel je voor, hij sluit gewoon!). De grensovergang ging deze keer gelukkig soepeler, maar al hadden we heel lang moeten wachten, het was het sowieso waard geweest, dit was een geweldige mini-vakantie!

De gewone gang van zake maakte op woensdag heel abrupt een einde aan het vakantiegevoel, al moet ik natuurlijk niet overdrijven over hoe zwaar of vervelende het werk is, want dat is het niet! 's Ochtends moet ik weliswaar om 6 uur opstaan, maar om bij het centrum te komen fiets ik langs een prachtig wit strand en door een groene jungle, dus het is het altijd waard. Ook de afwisseling en dankbaarheid van de dieren houden het werk leuk. Deze week waren er weliswaar geen ontsnapte krokodillen, maar nu de band met de dieren en mensen van het centrum groeit worden de kleine dingetjes steeds belangrijker. Zo ging Namu, de baby ocelot, voor het eerst naar het bos, daar kon hij vrij rondlopen en verkennen. En hij deed het heel goed, hij heeft geklommen en gerend, en dat voelt zo spannend en goed om te horen. De jonge dieren groeien zo snel en iedere nieuwe stap is super! 

Deze week wordt al weer mijn laatste week in het centrum en dat vind ik heel erg, ik ben in korte tijd heel erg aan de dieren en collega's gehecht geraakt. Als je er wat langer bent krijg je steeds meer taken en voel je je nog beter in het team, zo mag je ook wel eens meehelpen in de nursery. Vandaag heb ik bijvoorbeeld voor Sandra, het baby luiaardje gezorgd, ze heeft op mijn schoot liggen slapen en dat voelt zo vertrouwd en lief! Ook is er een baby aapje, Sergio, die altijd bij mij wil zitten. Na dat ik van de week een hele dag bij hen bij gebleven begint hij steeds te roepen als hij me ziet en steekt hij zijn armpjes uit, dat is zo'n lief en fijn gevoel. Al is het wel jammer dat hij eenmaal bij mij ook niet meer weggaat waardoor ik gisteren ongeveer een uur langer ben gebleven, en bovendien zit hij op je schouders terwijl hij zich aan je haar vasthoud, waardoor dat totaal klitterig en uitgetrokken wordt! En hoewel ik dat laatste dan misschien niet ga missen ga ik deze week toch nog van alle momenten in het centrum genieten en ben ik na volgende week weer klaar voor een nieuw avontuur!

Besos en tot snel,

Kerime