Dag 6: Het Malawiaanse volkslied blijft wel hangen

Om 06:00 uur begon een haan al fijn met kraaien en waren veel mensen in de gemeenschap allang uit de veren. Gelukkig konden wij nog een uurtje doorslapen om vervolgens om 07:30 aan het ontbijt te verschijnen. (Boterhammen met pindakaas en suiker, ei en ranzige thee)
We gingen vandaag de daken afmaken maar Fokke, iemand uit mijn groepje, en ik werden bij het andere groepje ingedeeld omdat bij dat huis nog veel meer moest gebeuren. Het groepje dat gisteren een badhokje gemaakt had, ging vandaag poetsen bij de Thundu Primary School van twee dagen geleden.
We liepen naar het huisje en er lag alleen een houten frame op. Al het riet en bamboe moest er dus nog op. Dat was veel werk maar we konden toch niet allemaal tegelijk op het dak zitten dus vaak hadden we weinig te doen.
Op een gegeven moment gingen we wel als echte Afrikanen met emmers met, in dit geval, droge aarde op ons hoofd rondlopen. Dit werd gebruikt om, gemengd met water, een nieuwe vloer in het huisje aan te leggen. Dit moet kennelijk elke drie weken gebeuren en een groepje van vier ging dit nu doen. Het huisje bleek van een vrouw te zijn van rond de 60. Zij heeft HIV en enkele van haar (klein-)kinderen ook. Terwijl het dak en de nieuwe vloer afgemaakt werden, ging ik met de rest van de groep richting een soort ziekenhuisje. Dit zou twintig minuutjes lopen zijn maar in Nederlandse termen is dat ongeveer drie kwartier. Het was wel een mooi wandeltochtje, We liepen door een groot deel van de gemeenschap, staken riviertjes over en kwamen langs een heleboel huisje.
We kwamen aan bij het ziekenhuisje dat eigenlijk officieel een health centre genoemd wordt. Er is een kleine operatiekamer, enkele bedden voor korte behandelingen, een apotheek en wat voorraadkamers met medicijnen maar voor echt grotere behandelingen moeten de mensen uit de gemeenschap naar het grotere ziekenhuis bij Zomba.
We moesten even wachten (typisch Afrika) en kregen toen een schort en mondkapjes om en handschoenen aan. Dit wekte erg de verwachting dat we flink konden gaan schoonmaken maar uiteindelijk mochten we alleen het gras vegen (geen grap) en de goot rondom het gebouw schoonmaken. Dit leek voor ons gevoel een beetje nutteloos werk maar voor een ziekenhuis is het wel belangrijk om er schoon en verzorgd uit te zien. Bovendien konden de mensen die dit werk normaal doen nu ander nuttig werk verrichten.
’s Avonds heeft Judith, de Nederlandse coördinator die hier woont, ook nog even uitgelegd dat ook het feit dat wij hier alleen al zijn ook indirect mensen helpt maar dat hebben we zelf niet zo door. Zo hebben Joy en Grace en de mensen die bij Pakachere werken nu wel een inkomen dankzij ons.
Om 13:00 uur zouden we eigenlijk lunchen bij Yodep maar dat is uiteindelijk 14:30 geworden (ook typisch Afrikaans). Er was gelukkig wel een busje voor ons geregeld zodat we niet helemaal terug hoefden te lopen.
Onze lunch bestond uit koude spaghetti met koud ei, koude saus en rauwe wortel. We hadden allemaal honger dus het smaakte best goed.
Hierna moesten we onze tenten weer gaan inpakken en toen we daar klaar mee waren, verzamelden zich allemaal mensen op het voetbalveldje. Vooral veel kinderen die begonnen te trommelen en dansen als een soort afscheidsceremonie voor ons. Een paar kinderen hadden maskers op en begonnen met een dans en al gauw was bijna iedereen aan het dansen. Het was heel gezellig.
Toen we afscheid genomen hadden van de lieve kinderen, reden we weer in de busjes terug naar Pakachere. Daar aangekomen moesten we, hoe kan het ook anders, de tenten weer opzetten.
Met het avondeten werden we verrast met, heel exotisch, wortelstampot (hutspot). Van Hollands eten kom ik niks tekort. (behalve chocola) (oh jeetje chocola) (chocola)
Hierna kam dus het toespraakje van Judith en daarna ook Joy die heel lovend over ons sprak en zei: ‘Don’t let anyone call you the leaders of tomorrow, because you are the leaders of today AND tomorrow.’ en hij zei dat hij ons een heel goede groep vond. Dat was heel lief.
En TOEN was het tijd voor chocoladetaart en worteltaart want die verkpoen ze bij Pakachere en het is zo lekker, jeetje.
’s Avonds werd er een bao tournament georganiseerd. Bao is het meest populaire spel hier in Malawi en wordt gespeeld met knikkers op een bord met allemaal vakjes. Ik snapte er in het begin weinig van (en ik sliep al half) dus ik verloor al meteen.

So far dag 6. Liefs, Marieke

do 11-07-2013