Met dit tweede reisverslag ga ik verder waar ik gebleven was. Buiten Nhip Cau en city orphanage heb ik namelijk op nog twee prachtige projecten mogen werken.

Pagoda weeshuis:
In dit weeshuis zaten de kindjes of beter gezegd schoffies bij de monniken in een pagoda ondergebracht. Hier was het onze taak om deze kleine aapjes voor een paar uur bezig te houden met spelen, lees zonder speelgoed want dat slopen ze meteen. Deze kinderen waren heerlijke schoffies en totaal niet gemanierd en leven zonder regels en gezag. Alle 25 kinderen leven in ruimte van ongeveer 30 vierkante meter met als enige meubelstukken een ledikant een tafel en een kast. Ze hebben geel speelgoed, gaan niet naar school en worden door voorbijgangers continu gevoerd met snoep waardoor ze als kleine suikerbommen rondrennen met oneindig veel energie. Door de grote vervelen kan je wel raden dat ze elkaar constant zaten te klieren en te pesten. Als wij dan kwamen was het vechten om aandacht en wilde ze allemaal tegelijkertijd op schoot. Soms erg vermoeiend maar ik had zo met die kinderen te doen. NATUURLIJK vroegen ze veel aandacht en soms op een gemene manier want dat ik zou ik in hun situatie ook gedaan hebben. Ze waren zo leuk en ondeugend, wat ik persoonlijk altijd leuk vind bij kinderen, dat het me allemaal niet zo veel uit maakte. Na 1,5 uur was ik wel helemaal gesloopt en kon ik niks meer. Soms mochten ze even naar 'buiten' in het steegje spelen en dan was het altijd een stuk rustiger. Onbegrijpelijk dat mensen hun kindjes zo opgeven, sommige hadden een extra teentje en vallen hierdoor gelijk buiten de boot en worden naar een weeshuis gebracht. Aan het einde van de middag gingen wij weer naar huis en wat altijd opmerkelijk was als het etenstijd was ze ineens muisstil in een kring op de grond zaten te eten.

Charity hospital:
Van dit project werd ik altijd heel vrolijk en ontspannen. Charity hospital was een heel mooi project en hier kwam je veel te weten over de cultuur en mensen in Vietnam. Dit ziekenhuis richt zich voornamelijk op traditionele medicatie en geneeswijzen. Bij dit liefdadigheidsziekenhuis zat tevens een grote 'keuken' waar gratis eten aan de patiënten en hun familie werd uitgedeeld. Dat is waar ik om de hoek kwam kijken want wij mochten helpen in de keuken. Bij binnenkomst werd je iedere week weer opnieuw begroet door nieuwe Vietnamese vrijwilligers die elkaar afwisselen en overspoeld met glimlachen, lekker eten en drinken. Kort hierna hielp ik mee met het fruit en de groente snijden, hakken en prakken. Hierna gaf ik 1,5 uur engelse les aan een klein groepje volwassenen die erg ijverig waren en er iedere keer weer ontzettend veel plezier in hadden. Dan werden we plots geroepen en uitgenodigd om aan de eettafel plaats te nemen en mee te eten met ontelbaar lekkere dingen op tafel. Alles wat ze hier aten en weg gaven was vegetarisch en overheerlijk om je vingers bij af te likken. Na deze goddelijke maaltijd was het de beurt aan de patiënten en hun families om te eten en dan hielp ik mee met het uitdelen van het eten. Deze warme, vriendelijke mensen zal ik niet snel vergeten en de bijzondere ervaring om zo met de locals te mogen werken en eten.

Na vier hele bijzondere weken was het tijd om de rest van Vietnam te ontdekken. Samen met wereldsupporter Cecile Cremer zijn wij in 2,5 week van het zuiden naar het noorden gereisd. Tijdens deze onvergetelijke reis hebben we nog veel meer van het land kunnen zien en beter leren begrijpen. Van de stranden bij Nha Trang tot de motor tour in de central highlands, trekking in Sapa en cruise bij Halong bay in het noorden kan ik oprecht zeggen dat Vietnam fantastisch geweldig land is.

Om onze belevingen en ervaringen door te geven zullen Cecile en ik presentaties verzorgen op school voor onze minor. Hier zullen wij vertellen over de organisatie Vrijwillig wereldwijd en Vietnam promoten als land. We hopen hierdoor mensen enthousiast te maken en dat ze kiezen voor de zelfde geweldige ervaring als die wij hebben mogen beleven.