Uganda 2014!!!

Onze reis naar Uganda begon om 12 juli 2014, het was een reis om nooit te vergeten. Hieronder een samenvatting van dit ongelovelijke avontuur

Na een lange reis kwamen we aan in Kampala, we kwamen midden in de nacht aan dus gingen snel naar bed in een stay okey. De volgende dag vertrokken we meteen naar het project Pelido. Hier sliepen we in tentjes in de kerk. één van de dingen waar we mensen mee geholpen hebben te maken tijdens ons bezoek is een stoof dit was bij PELIDO. Een stoof is een soort kookplaat. Normaliter gebruiken ze 3 bakstenen om hun vuurtje tussen te maken en daar dan hun pannen op te zetten. Het gebeurt vaak dat kinderen hier tegen aan rennen en ernstige brandwonden hieraan overhouden. Door het maken van deze stoven gebeurt dit minder vaak. Vaak maken ze bij een huis een stoof en leren ze hen er zelf een te maken zodat ze de volgende zelf kunnen maken (een stoof gaat ongeveer dacht ik 5 jaar mee). Vaak helpen de mensen die wij geholpen hebben dan ook hun buren bij het maken van een stoof. We hebben hier ook nog bij landcare geholpen. We hebben in een bananen veld een greppel gegraven en gehakt, zodat daar in het water seizoen een groot deel van de regen in opgevangen kan worden als een soort irrigatie systeem.Na 5 dagen was het tijd afscheid te nemen van PELIDO en hebben ze voor ons gedanst en gezongen. Ze zongen een liedje met onze namen erin verwerkt en vroegen ons met hen te dansen. Daarna hebben wij nog met hun hoofd schouders knie en teen gedaan.

Daarna zijn we doorgegaan naar Kim en Kim, 2 nederlandse vrouwen die daar een project hebben samen. We hebben hier pindakaas gemaakt (dat word gebruikt om kinderen eiwitten te kunnen geven als ze zwaar ondervoed zijn voor thuis) , weer op het land geholpen (op het land wat kim en kim samen hebben om mensen in de omgeving werk te kunnen bieden en eten voor als de kinderen zwaar ondervoed zijn en om pinda’s te kunnen verbouwen voor de pindakaas) en huisbezoeken gebracht. De huisbezoeken brachten best veel heftige ervaringen met zich. Zo was er een huis waar we aankwamen en er een kindje was met een krom ruggetje en die was opgenomen geweest in het ziekenhuis van kim en kim omdat hij zwaar ondervoed was. Het ging nu al wel beter, maar het was moeilijk want ze waren een gezin van 8 kinderen een moeder en een vader die al een aantal maanden niet gespot was. Net toen we naar het volgende huis wouden gaan, kwam de vader stom dronken aan slenteren. Kim legde uit dat de vader de moeder waarschijnlijk seksueel misbruikte en dat ze daarom 8 kinderen hadden ondertussen. Al het geld werd verder ook opgezopen door de man, waardoor de kinderen niet naar school konden. De moeder schaamde zich kapot. Toen viel ons ook ineens op dat het huis volledig op instorten stond en dat het niet meer een veilig huis was om in te wonen. Al helemaal niet voor het kindje met het kromme ruggetje. (hij had tuberculose in de rug gehad). Alleen hier konden we helemaal niks aan doen. Dus moesten we weer verder naar het volgende huis, achterop de boda boda.

Bij kim&kim hebben we heerlijk gegeten en geslapen. Jammer genoeg bleven we hier maar 3 dagen. Hierna gingen we door naar Lwengo, wat onze laatste bestemming was. Toen ging ook de laatste week in. Dat was even slikken voor ons allemaal, want straks was ons avontuurtje waar we het hele jaar naar uit hadden gekeken alweer voorbij. Bij Lwengo aangekomen werden we toe gezongen en werd er vrolijk op de trommels getrommeld. We hebben daar onze tentjes opgezet in 2 lokaaltjes en we hadden nog een lokaaltje om in samen te komen en te eten. Bij Lwengo hebben we geholpen bij het bouwen van een waterput, het schuren en schilderen van een klaslokaaltje, we hebben weer huizen bezocht maar nu om te checken op hygiëne en nog bij een oudere vrouw geholpen met het huishouden. We zijn ook tijdens ons verblijf bij lwengo een hele dag op safari geweest. Een super gave ervaring! We hebben apen, zebra’s, wilde zwijnen en nog veel dieren waarvan ik niet eens weet wat voor soort ze zijn gezien. Ook zijn we hier het water op gegaan waar we nijlpaarden en zelfs een krokodil gezien hebben!

 En toen brak de laatste een na laatste dag alweer aan… ;( we hebben nog schoongemaakt bij een ziekenhuis. Hier had iemand van me groep een allergische reactie op het stof en was er een misverstand ontstaan met wie ons kwam ophalen, maar gelukkig was het allemaal weer snel opgelost. We hebben deze dag ook alvast afscheid genomen van Lwengo. Ze zongen een aantal liedjes voor ons en dansten in traditionele kleren op traditioneel liedje voor ons. Ze vroegen ons als stijve harken met hun mee te dansen, wat voor een heel apart gezicht zorgde. We kregen nog een paar toespraken en een ketting met de woorden “so you will never forget Lwengo.” Blikken werden gewisseld en al snel zei iedereen dat dat toch eigenlijk wel onmogelijk was om deze reis, alles het totaal plaatje, ooit nog te kunnen vergeten. En toen viel het besef toch even heel zwaar dit was de laatste dag dat we iets voor die mensen daar deden. Ook hebben we de reis een soort van alvast afgesloten die avond, omdat dat de volgende avond niet meer echt zou kunnen.

De volgende dag moesten we vroeg op om de tenten en matrassen op te ruimen, want die moesten weer terug naar PELIDO voor de volgende groep. Ondertussen gingen wij ontbijten en vertrokken naar Entebbe, aan de ene kant met een brok in me keel want het einde kwam nu wel heel dichtbij, maar aan de andere kant konden we hier eindelijk ook weer even ons haar normaal wassen. Er zat namelijk veel cement in mijn haar van het schuren van het lokaaltje. Dus dat was heel fijn. We hadden hier ook een stromende lauwe douche. Het water wat van mij afliep was dan ook lekker bruin. En na een goede wasbeurt voelde ik me weer herboren en wou ik er eigenlijk met alle liefde weer hard tegen aan. Maar dat zat er niet meer in. Het was klaar want in de nacht vertrokken we alweer naar het vliegveld. Waar we afscheid moesten nemen van onze 3 lieve lokale  begeleiders en het oh zo mooie Uganda. De busjes waar we 2 geweldige weken in hadden rond gereden. De heerlijke afrikaanse geur, die je gelijk verwelkomde zodra je het vliegtuig uitstapte. Het rode zand, waar mijn gezicht iedere keer onder zat en mijn schoenen oranje had laten lijken ipv roze. De perfecte temperatuur, niet te warm, niet te koud. De geweldige avonturen, de lieve mensen en de warmte van het volk. De gezelligheid, de moeilijke momenten. En iets wat ik iedere avond nog steeds zo erg mis. Want iedere avond als ik nu naar boven kijk kan ik de sterren op 1 hand tellen, daar was dat onmogelijk. De vallende sterren kon je nog net op 2 handen tellen. Maar wauw wat was dat magisch mooi. De Ugandese grond, zo leeg en dan de prachtige sterrenhemel, zo vol. De sterrenhemel die zo goed te zien was door de weinige lichtvervuiling die daar snachts was, een heel mooi en magisch voordeel van het feit dat ze geen tv’s, lantarenpalen, auto’s, lampen, flats, of iets in die orde hadden. Maar ook hier moesten we daar dus gedag tegen zeggen. Nog een laatste blik op dit mooie land, de mooie sterrenhemel en nog een diepe adem om de heerlijke Afrikaanse lucht nog een laatste keer te ruiken. Nog een laatste knuffel aan de lieve begeleiders. Nog een keer de backpack op de rug. En toen was het toch echt tijd om onze paspoorten te pakken en te gaan. Tijdens het wachten op ons vliegtuig zagen we de volgende groep net arriveren. Het was nu echt voorbij. Dag Uganda! Tot ziens!

De vlucht duurde lang, maar veel van de tijd heb ik geslapen. Ik was gesloopt van deze 2 weken. Soms werd ik wakker. Een keer werd iedereen van onze groep wakker gemaakt. We gingen voor de laatste keer samen ontbijten. Voor de laatste keer namen we samen onze malaria pillen in. Morgen zouden we alweer allemaal thuis aan de ontbijttafel zitten zonder elkaar de malaria pil in moeten nemen. Niet lang daarna hadden we een tussenstop op Istanbul, waar we als eerste maar eens weer vlees gingen eten. Maar dat viel eigenlijk best tegen. Doe mij de Ugandese rijst met bonen en verse ananas maar! Daarna stapten we op ons laatste vliegtuig en zouden we alweer met 5 uurtjes in Nederland aankomen. Weer werd de tijd gedood met slapen, filmpjes kijken en kletsen.

En na 5 uur landde we dan ook in Nederland. Het was nu officieel afgelopen. We hoopten stiekem met zijn allen dat er iemands bagage vertraging zou hebben, om nog iets langer met zijn allen te kunnen zijn. Maar al snel had iedereen zijn bagage en wisten we allemaal dat het tijd was om afscheid te nemen. We besloten dat nog even afgezonderd van de familie en vrienden te doen die ons op stonden te wachten. Om het nog even rustig te kunnen doen. Het was heel raar om gedag te zeggen tegen de mensen waarmee je in 2 weken tijd levenslange herinneringen had gemaakt, een reis waar je zolang naar had uitgekeken. De tranen liepen dan ook snel over onze wangen. Het was nu echt over en de groep zou nu weer opsplitsen, zich weer verdelen over het land. Na dit afscheid liepen we een grote groep met vrienden en familie tegemoet. Ze wouden natuurlijk alles horen en ons weer in hun armen sluiten. Alleen hadden wij allemaal eigenlijk graag met zijn allen terug gelopen en het vliegtuig terug naar Uganda genomen. Maar toen we onze families weer zagen was dat natuurlijk ook wel weer even fijn.

Toen ik thuis kwam dacht ik blij te zijn weer op een normaal toilet te kunnen zitten (zitten!), een stromende douche te hebben, een lekker bed om in te slapen, gevarieerd eten en weer wat privacy te hebben. Maar niets hiervan was waar. Ik miste alles van het stinkende toilet tot geen seconde privacy hebben. Ik mistte de toilet gesprekken de jerrycan douches de stinkende tent waar ik in lag samen met 2 andere bij Lwengo de plakrijst met de bonen en verse ananas de flessen water die je constant mee zeulde met je. Alles, maar dan ook alles miste ik.

En dan moest ik natuurlijk aan iedereen vertellen hoe het geweest was. Ik wou het wel vertellen, maar kon het nog niet zo goed. Ik had het nog niet op een rijtje voor mezelf en eigenlijk baalde ik gewoon de hele tijd dat ik in Nederland was. Voelde ik me onbegrepen en nutteloos en was het enige wat ik kon huilen. Ook waren er mensen die je dan vroegen hoe het was. Jij antwoordde met je korte antwoord: geweldige ervaring! En zei dan vrolijk hun eigen verhaaltjes gingen vertellen. Ik was bang dat ik alles zou vergeten, en merkte ook dat ik bepaalde dingen me niet meer kon herinneren. Wat mij een beetje in paniek bracht, al snel begonnen dingen terug te komen en door het jaar heen heb ik ook dingen kunnen vergelijken met Nederland en is mijn mening best aangepast ten opzichte van voordat ik naar Uganda ging. O. : “ik zou best met die afrikaanse kindjes willen ruilen, lekker de hele dag een beetje werken.” Ik wou van alles naar haar schreeuwen, haar uitleggen dat het niet zo zat. Maar ze zou er toch niks van snappen, want zoiets moet je gezien hebben dacht ik. Nu zou ik er wel wat van zeggen. Ik heb dit jaar veel presentaties en verslagen over Uganda gedaan en heb hiermee dingen voor mezelf duidelijk gemaakt. Dit betoog heeft het voor mij afgesloten en nu kijk ik er nog steeds op terug met veel heimwee en een grote lach op mijn gezicht, maar weet ik ook dat dit pas het begin was. Er is nog zoveel te doen en dat heeft dit alleen maar duidelijker gemaakt. Ik ben nog lang niet klaar met het vrijwilligerswerk en het ontdekken van de wereld. Dit was pas het begin en een heel mooi en bijzonder begin. Het heeft mij echt de wereld achter de reclames laten zien en me een stukje wereld wijzer gemaakt. Een deel wat veel van mijn leeftijdsgenoten nog niet inzien. Wat ik dan hoop een beetje over te brengen door er presentaties over te geven.