¡Hola a tods!

Het is weer zaterdag en daarom is hier gewoonte getrouw een blog van mij! Dit maal vooral over de eerste week op de openbare basisschool hier in de buurt, maar ook gewoon een beetje over mijn alledaagse leven.

Ik begin met dat alledaagse leven, dat afwisselend wordt gehouden door de steeds verschillende bewoners van de hostel. Nadat Stine vorig weekend was weggegaan kregen Naomi en ik gezelschap van Jason, een Amerikaan uit Colorado. Hij kwam hier ook voor een week Spaanse les en was heel ardig, maar wel heel typisch Amerikaans... Zo heeft hij de eerste avonden stug kant-en-klaar maaltijden gekocht en vol verbazing naar  Naomi en mij gekeken als we weer eens verse groente aan het bereiden waren. En helemaal toen we aardappelpuree maakte door daadwerkelijk aardappels te pureren, in plaats van gewoon een pakje met poeder te kopen en water toe te voeg, zoals “normale mensen” dat volgens hem deden! Ook ben ik er geen één avond in geslaagd om onze gesprekken níet in een discussie over de wapenwet, het kiesmannensysteem, de selectie van rechters van het Hoge Gerechtshof, of andere facetten van het Amerikaanse systeem te laten eindigen (ik verwacht dat heel veel mensen dat typisch voor mij vinden, tja, I have nothing to say in my defence...). Gelukkig konden we buiten die discussies om allemaal heel goed met elkaar overweg en we hebben dan ook veel samen gedaan. Gewoon een middagje met zijn alle naar het dorp voor een ijsje bijvoorbeeld, en een andere keer nog eens naar de waterval in de koffieplantage, en dat was allemaal super!

Aan het alledaagse leventje heb ik niet zo veel toe te voegen, behalve dat dit klimaat en deze cultuur alles heerlijk ontspannen en ongedwongen maken. En dat het geweldig is om op een plek als deze te verblijven, waar heel veel backpackers en andere reizigers langskomen. Hoe verschillend iedereen soms ook kan zijn, iedereen is een reiziger met een zelfde soort mindset en dus heb je heel snel een klik. Ik heb echt het gevoel dat ik hier super goeie vrienden maak, waarmee ik lekker ontspannen kan zijn, of waarbij ik geen schaamte hoef te hebben als we samen keihard en vals met liedjes mee zingen!

Dan nu over het vrijwilligerswerk, want inderdaad heel anders, en veel betekenisvoller is dan op Burbujitas! De school is ontzettend klein en afhankelijk van geld van de overheid om te overleven, maar dat is niet echt genoeg want ze hebben aan alles te weinig; lesmateriaal, docenten en vooral leerlingen!

Maandag ging mijn wekker om 6 uur, want de basisscholen in Costa Rica beginnen om 7 uur ´s ochtends (en dan te bedenken dat ik half 9 altijd al heel vroeg vond!). De wandeling naar de school is maar kort en brengt me nog een stukje verder de berg op, waardoor ik een prachtig panorama van de vallei heb en uitzicht op de rokende vulkaan van Turrialba. Het eerste wat me bij aankomst aan de school opviel is hoe klein het is; er zijn maar 5 klaslokalen die allemaal naast elkaar liggen aan een soort veranda (omdat het altijd mooi weer is zijn er geen muren, aleen een dak) dan zijn er nog twee toiletten en een stukje verder een kantine. Eén van de lokalen is eigenlijk geen klaslokaal, het wordt alleen gebruikt voor het kinderdagverblijf voor kinderen van 5/6 jaar. Toch is het kleine aantal lokalen niet zo´n probleem omdat alle leerlingen samen waarschijnlijk maar twee lokalen vullen, het exacte aantal leerlingen weet ik niet, maar ik denk dat het net boven de 30 ligt. Het zijn er maar zo weinig omdat de school eigenlijk alleen voor de kinderen uit de buurt is en omdat iedereen die het kan betalen zijn kinderen op een priveschool doet, dit omdat het niveau op de openbare scholen echt heel laag is. Bovendien zijn er veel leerlingen die regelmatig niet naar school gaan, waardoor het voor de docenten moeilijk is om van een bepaald aantal uit te gaan. Hierdoor lopen de leeftijden in de klassen erg uiteen.

Nadat ik me die maandag ochtend aan de directeur had voorgesteld vertelde hij me dat ik op maandag en woensdag bij het kinderdagverblijf kon helpen en de andere dagen de docente Engels kon helpen (op maandag en woensdag geeft zij geen les). De groep bestaat uit  kinderen, maar het waren er die ochtend maar 3 (de hele week werd het aantal trouwens niet groter dan dat). De docenten spreken geen van alle een woord engels dus ik stotterde me door de eerste dag heen! Gelukkig waren ze heel geduldig met mijn niveau van spaans en ze waren heel geïntereseerd in Nederland en mijn leven. Ook waren ze heel gastvrij en boden ze me ´s middags lunch aan en steeds iets te drinken.  Ook de leerligen waaren heel nieuwschierig, nadat ze over hun eerste schrik dat iemand zó lang kon zijn heen waren! Terwijl de kinderen wat opdrachte maakte kreeg ik de kans om in een paar kinderboeken te duiken, iets wat ik steeds heb gedaan deze week en dat werkt heel goed, mijn vocabulaire wordt steeds groter! Ik ben inmiddels opgeklommen van het niveau van Nijntje naar het lezen van sprookjes en legendes ;)

Dinsdag hiep ik voor het eerst mee in de lessen aan oudere kinderen en ik ben geschrokken van hun niveau, er is gewoon een totaal gebrek aan basis van het Engels. Zelfs de 15 jarige kunnen zich nauwelijks voorstellen en vooral bij het voorlezen van zinnen blijkt dat ze geen idee hebben van betekenis of uitspraak, ze lezen gewoon losse letters voor. Ik weet niet precies hoe het komt dat ze zo achter zijn en ik weet ook niet zeker of het in andere vakken ook zo is, maar ik denk niet dat het aan iets concreets als gebrek aan materiaal o.i.d. ligt. Lesmateriaal is er namelijk wel, maar de methodes sluiten niet bij het niveau aan en bovendien komen de kinderen uit een arm milieu waardoor ze thuis waarschijnlijk niet erg gestimuleerd worden (dit blijkt ook uit het feit dat sommige dagenlang thuis blijven). Maar het belangrijkste is waarschijnlijk de inzet van de lerearen, die niet veel betaald worden en daardoor het hard er niet meer helemaal voor lijken te hebben. Kortom het systeem van de publieke scholen is niet bepaald volmaakt!

Toch heb ik het gevoel dat mijn aanwezigheid zeker iets kan bijdragen (helaas is het hele systeem veranderen een brug te ver voor twee weekjes) door te vertellen over de talen die ik spreek en hoe veel dat oplevert hoop ik de kinderen te laten zien dat het echt nut heeft om goed je best te doen. Ook zou ik graag voor ik weg ga een donatie aan de school doen, niet per se in geld, maar misschien in materialen of spelletjes of eten. Het probleem is alleen dat ik niet weet of ze dat als een belediging zullen zien en waar ze echt behoefte aan hebben, want zomaar een donatie doen kan heel arrogant overkomen en bovendien verkeert terecht komen. Bovendien wil ik liever een inspiratie zijn dan enkel gemakkelijk geld weg te geven!

Besos en tot snel,

Kerime

¡Hola a todos!

Deze week weer een goeie lange blog van mij, ik heb klachten gehad over vorige week ;). In deze blog een lang verhaal over mijn tweede keer raften vorig weekend, maar ook veel over mijn eerste week vrijwilligerswerk, plus andere dingen die ik gewoon besloot te schrijven!

Zaterdag zijn rond een uur of tien met een groep van acht personen vertrokken naar de Pacuare, de rivier waar ik vorige week ook al was wezen raften maar waar we nu een heel weekend zouden doorbrengen. Omdat we nu zo veel meer tijd hadden konden we tussen het raften door af en toe stil houden en wandelingen maken in de jungle, of uit de boot springen en zwemmen, en natuurlijk op ons gemak lunchen. In de middag kwamen we aan bij onze overnachtingsplek, de camping van Ingrid en Fernando. Nadat we de boten op het droge hadden getrokken liepen we een stukje naar boven om daar de prachtige camping te vinden. De mooie, ruime buitenkeuken was volledig uitgerust met eten voor het diner van die avond en met een ton van de zelfgemaakte Sangria van Ingrid. De tenten stonden ver uit elkaar, tussen struiken vol bloemen en bomen vol kokosnoten, allemaal met hun eigen grote zeil tegen de regen en op een plateautje om vollgedig droog te zijn, het was werkelijk paradijselijk! De middag brachten we deels zwemmend door in de rivier, je kon een stukje stroomopwaarts lopen en dan met een stroomversnelling weer heel snel terug gaan. Het was heel leuk om te doen maar het was wel jammer dat mijn rechterschoen het niet heeft overleeft, ik ben hem tijdens het terugzwemmen naar de kant kwijtgeraakt en hoewel onze gids nog een poging heeft gedaan hebbben we hem niet meer terug gevonden! Daarna hebben we hout gesprokkeld, want naast de rivier was een mooi strandje en dat vonden we de perfecte plek voor een kwampvuur voor de avond. Daarna heeft iedereen zich lekker opgefrist en hebben we wat in de hangmatten gelegen, Sangria gedronken en met smart op het eten gewacht, want dat duurde echt heel lang! Gelukkig  was het het wachten wel waart, ik had nog nooit Leguaan gegeten, maar het is heerlijk!

Na het eten besloten we dat we ondanks dat het al donker was, en we in het regenwoud waren, waardoor niets ooit echt droog wordt, toch een kampvuur wilde maken! We gingen met zijn allen naar de rivier terug en alleen al daar zitten zonder vuur was prachtig geweest, de maan was heel fel en de lucht helder zodat het behoorlijk ligt was en de rivier en het oerwoud zongen ons toe. Dat het vuur uiteindelijk geslaagd is is honderd procent te danken aan Mark, uitgerust met een Bear Grils mes met vuurstick en “droge” tak stukjes ging hij geduldig en als een ware Robinson aan het werk en kreeg uiteindelijk echt een super goed vuur! Het was een geweldige setting zo aan de rivier, gezellig kletsend en met een (rum)colaatje in de hand. Die avond hebben we dan ook tot diep in de nacht goede kampvuur gesprekken gehad, onder andere over een aantal complexere mentale stoornissen en hoe cupmaten van een bh worden berekend (ja inderdaad we hadden dat restje Sangria ook naar benden gehaald)! Toen we uiteindelijk onze tenten opzochten was alleen het korte stukje naar het douchegebouw lopen al genoeg om te zien hoe mooi de jungle ´s nachts is. De maan was gezakt en daardoor waren de sterren heel duidelijk te zien, de geluiden van de jungle klonken nog duidelijker dan overdag en het was in één woord magisch! Uiteindelijk ben ik toch in mijn tent gerold en heb ik heerlijk geslapen.

De volgende ochtend gingen we na een heerlijk ontbijtje om half tien weer de boten in. De tweede dag had de grootste stroomversnellingen en we waren toen ook langer op het water dan zaterdag dus dat was geweldig! We hadden ook tijd om te stoppen tussendor, bij een waterval om een foto te maken bijvoorbleed, of om van een rots te springen en een stuk van de stroomversnelling zwemmend te doen. Ik vond het dan ook heel jammer om de plek te zien waar we aan moesten leggen, ik vond het vervelend om weer terug te zijn in die bewoonde wereld, de jungle is zo mooi en ongerept! Nadat we ons allemaal een beetje hadden afgedroogt en omgekleed gingen we naar een restaurantje om te lunchen. Na de lunch zetten we een hele groep af bij het busstation, zij zouden die dag verder reizen naar San Jose of Puerto Viejo. We kwamen dus maar met zijn drieen terug en dat was wel raar na een hele week met een grote groep te zijn.

Maandag ochtend was ik net op tijd uit bed om Matilda een afscheidsknuffel te geven, zij ging verder naar de westkust. Daarna begon om  acht uur mijn eerste dag in Burbujitas een kinderopvang voor kinderen van ongeveer 4 t/m 7. Ik help de docent Engels, wiens naam ik nog steeds niet kan onthouden :s, zij geeft de drie groepen (op basis van leeftijd zijn er drie groepen) appart van elkaar, verspreid over vier uur per dag Engelse les. Deze week was ik niet de enige vrijwilliger, Leana, een Zwitsers meisje van mijn leeftijd was er ook. Voor haar was dit de tweede en laatste week dus ze kon mij het schema een beetje vertellen. Meestal beginnen we met de oudste groep, we zingen engelstalige liedjes met ze en begeleiden daarna allemaal een groepje met het maken van opdrachten. De jongste groepen doen vooral liedjes en dansjes maar ook zij moeten wel eens oefeningen met kleuren of getallen doen. Ik vind het heel leuk om met de kinderen te werken, er zijn er altijd een paar intens irritant natuurlijk maar de ontzettend schattige, lieve kinderen maken dat altijd goed! Deze week was het  nog erg inkomen maar ik vond het heel leuk om iets van de manier waarop dingen hier gebeuren mee te krijgen. Iets wat me over de gang van zaken nu al is opgevallen is hoe veel er in de school met filmpjes op grote flatscreens wordt gewerkt, misschien komt het omdat ik in het stenentijdperk opgroeide, maar wij mochten niet 50% van de dag tv kijken! Soms denk ik dat de kinderen enorm worden afgeleid door die bewegende beelden en helemaal niet zo veel opsteken, ze zeggen gewoon fonetisch na wat hun docent ze verteld. Toen ik het daar met Leana over had zei ze dat dat haar ook opviel, wij kwamen tot de conclusie dat dat best eens zou kunnen komen doordat het salaris van een docent in Costa Rica niet zo heel hoog is. Misschien willen ze er minder moeite in stoppen dan in Nederland omdat ze het gevoel hebben dat het toch niet wordt gewaardeerd. En dit is dan nog een particuliere school, vandaar de flatscreens, dus op openbare scholen zal dat wel niet veel beter zijn!

Ondanks dat ik moest wennen aan de manier van werken was het dus wel erg leuk om met de kinderen te werken, en ook alle andere docenten zijn erg gastvrij. Verder is er tijdens de week niet veel spectaculairs gebeurt, op dinsdag ging ook Mark weg dus plotseling had ik het hele hostel voor mezelf! Dat was eigenlijk best leuk, ik heb de muziek heel hard gezet en koekjes gebakken met de chocola die nog over was, en ik heb ze met helemaal niemand gedeeld :)! Op woensdag kwamen er alleen al weer nieuwe gasten dus uiteindelijk was ik maar één avond alleen.

Iets wat verer niets met het werk te maken heeft is dat ik op de een of andere manier de afgelopen week vaak dezelfde vraag heb gehad, zowel van collegas als mensen uit Nederland: “Mis je thuis nou niet?”. Het oprechte, korte en misschien een tikkeltje gemene antwoord daarop is: nee. Er zijn wel momenten geweest dat ik dacht was die of die er nou maar, maar dat was juist op de mooie moment die ik graag met die persoon zou hebben gedeeld. Ik heb nog geen enkel moment gedacht; had ik dit nou maar niet gedaan, of, ik mis hen zo ik moet nú skypen. Ik denk dat dat komt door hoe de reis me nu al veranderd heeft, natuurlijk ben ik vrolijk en ontspannen op een raft trip, maar ook op andere momenten, bijvoorbeeld als ik ´s ochtends naar het dorp loop voel ik me heerlijk tevreden. Ik vind het geweldig om hier zo zelfstandig te zijn, alles achter me te hebben gelaten en echt op mezelf weg te zijn gegaan! Zondag avond had ik tijdens het eten een goed gesprek met Mark en Matilda (het weekend zat vol goede gesprekken) en toen werd me oppeens weer heel expliciet duidelijk hoe bevoorrecht ik ben met mijn geweldige gezinnetje, mijn lieve familie en mijn fantastische vrienden! Ik denk dat dat is waarom ik me hier zo goed en rustig voel, zonder al die onnodige regels en druk van onze gestreste samenleving maakt het niet zo veel uit wat je draagt en wat je hebt, dan voel dat het er om gaat wie er om je heen zijn. Toen ik mijn mobiel kwijtraakte vond ik dat de eerste middag echt vreselijk, maar nu mis ik hem helemaal niet meer, het was maar een voorwerp, het was niet echt belangrijk. En de dingen die wél echt belangrijk zijn zijn er nog wel, de liefde van al mijn dierbaren, en daarom hoef ik ze ook niet steeds te zien en mis ik ze ook niet, ik voel dat ze er zijn, in mijn hart.

Jeetje het is dus echt een lange blog geworden, hopelijk ben ik onderweg geen lezers verloren! Dit was een voor mij een leuke maar ook moeilijke blog om te schrijven, vooral het einde, dus ik besluit met een quote, want beter goed gestolen dan slecht bedacht; “Sometimes the heart sees what is invisible to the eye.” H. Jackson Brown Jr.

Besos en tot snel,

Kerime