Dit vak valt binnen de ontwikkelings- en levensloopcriminologie net als de developmental and life course criminolgy. Farrington richt zich op drie thema’s. Ten eerste op de ontwikkeling van crimineel/ antisociaal gedrag en daarop inhakende preventiemethoden. Daarnaast de risicofactoren voor de ontwikkeling van criminele carrières op verschillende leeftijden en al laatste de effecten van gebeurtenissen tijdens de levensloop op het verloop van criminele carrières. Het is een jonge stroming met veel psychologie. Wat bijzonder is omdat het niet alleen kijkt tussen verschillen maar ook veranderingen bij een individu. Wat kunnen we bij een delinquent zien bij zijn ontwikkeling van crimineel gedrag? Er wordt veel longitudinaal onderzoek gedaan in deze stroming. Dit kan prospectief, dus vooruitkijken en retrospectief en dan kijk je terug naar bijvoorbeeld de jeugd van een dader.
Wat een aspect is van deze stroming is het nature/nurture-debat. Als je wil kijken waar crimineel gedrag vandaan komt, kom je terug bij het nature/nurture-debat. Is crimineel gedrag aangeleerd of aangeboren? Bij nature zijn biologische theorieën belangrijk. Hierbij gaat het om termen als aangeboren, erfelijkheid, genen, hormonen, neuro-chemische processen. Bij nurture spelen leertheorieën een grote rol. Hierbij gaat het om termen als aangeleerd, omgeving, tabula rasa, opvoeding, school en vrienden.
Hoe ontwikkeld crimineel gedrag zich? Wat zijn de risicofactoren voor het ontwikkeling van crimineel gedrag. Zijn die dan voornamelijk biologisch of sociaal? Is het aangeboren of aangeleerd? Dit debat speelt op de achtergrond in de criminologie.
Robbins stelt dat je iets weet als je een relatie leert tussen twee dingen.
Er zijn drie vormen van leren. Zo is er het stimulus-respons-leren. Leren is gebaseerd op de vorming van een verband tussen twee stimuli (klassiek) of tussen een stimulus en een respons (operant). Bij cognitief leren wordt er geleerd aan de hand van mentale processen (inzicht). Observationeel leren is het leren door middel van imiteren van responsen.
Klassieke conditionering is een concept dat door Pavlov is geïntroduceerd. Het is een niet complexe, elementaire vorm van leren, waarbij een stimulus die een aangeboren reflex oproept, wordt geassocieerd met een voorheen neutrale stimulus, die daardoor het vermogen krijgt om dezelfde respons op te roepen. Er wordt een neutrale stimulus toegevoegd, zoals een bel, als dat proces van verwerving wordt herhaald, wordt de neutrale stimulus vanzelf een geconditioneerde stimulus.
Albert was een peuter die ze fobisch wilden maken voor ratten. Het slaan op een metalen plaat leidt tot schrik. Dat is een reflex. Als de rat er was werd er op de plaat geslagen. Het slaan was de UCS (zie schema sheets). De rat was een neutrale stimulus (NS) maar werd een geconditioneerde stimulus. De schrik is de UCR.
Stimulusgeneralisatie = Andere gelijksoortige stimuli lokken dezelfde respons uit. In het geval van Albert was hij fobisch geworden van ratten. Hij was niet alleen bang voor ratten maar werd ook bang voor konijnen. Een harige baard was ook genoeg om in een huilbui. Generalisatie voor alle witte harige dingen.
Stimulusdiscriminatie (selectief leren) = respons op een meer beperkte klasse van stimuli.
Genetische preparedness (biologische predispositie )= Aangeboren neiging of prepositie om bepaalde dingen te leren. Mensen maken snel een connectie met smaak of voedselaversie. Bijvoorbeeld misselijk worden bij het denken aan mosselen terwijl je daar ooit heel ziek van bent geweest.
Extinctie/ uitdoving= Dit kun je het ook afleren. De geconditioneerde stimulus (de bel) wordt vaak genoeg aangeboden zonder dat de UCS wordt laten zien waardoor de associatie weer ongedaan wordt gemaakt. Je laat dus de rat zien zonder te laten schrikken, dan dooft het uit.
Operante conditionering= consequentie van het gedrag beïnvloeden (beloning of straf) en daarmee de kans op herhaling van het gedrag.Als je op een lichtknopje drukt, beïnvloed je je omgeving. We wachten niet alleen af. Het woord komt van het Engelse woord to operate (uitvoeren). Het gaat om veel complexere dingen, zoals trainen. De consequentie van het gedrag (beloning) is belangrijk of het gedrag herhaald wordt of niet. Dit is gebaseerd op de wet van effect (Thorndike). Een voorbeeld is een dier in doos waarbij ze er alleen uit kunnen komen als ze op de hendel drukken. Er ontstaat een plezierig resultaat bij deze actie. Hij leert op de hendel te drukken. Operant = observeerbaar, vrijwillig gedrag dat een organisme vertoont met als doel invloed uit te oefenen op de omgeving.
Bekrachtiger = soort van beloning, alles wat op een respons volgt en deze versterkt. Dit kan positief (iets toevoegen) of negatief (iets weghalen). Je kunt iets plezierigs weghalen (negatief) of iets onplezierigs toevoegen (positief). De bekrachtiger kan voorkomen op twee manieren: continu waarbij iedere respons wordt beloond (shaping) en intermitterend, dus partiële bekrachtiging. Als je gedrag in het begin wil aanleren, zit je nog in de shaping-fase. Het dier weet niet dat er een hendel is. Je beloont het dier al als ie in de buurt is van de hendel, daarna als hij hendel aanraakt, zodat hij doorkrijgt wat het gedrag is wat je wil. Als je continu gedrag beloont, waardeert hij het niet meer. Je moet overstappen van continue bekrachtiging naar partiële bekrachtiging en dat is zodra hij het geleerd heeft. Intermitterend kan van ratio en intervalniveau. Ratio is gebaseerd op een aantal correcte responsen en bij interval gaat het op een bepaalde tijd verlopen, bijvoorbeeld elke week. Het kan ook variabel. Werkt dat ook zo bij straffen? Nee, dat moet consequent zijn, dat moet continu.
Premack-principe= het idee dat je een favo activiteit gebruikt om een minder favoriete activiteit te bekrachtigen.
Er zijn ook limitaties aan de effectiviteit van straffen. Het vermogen van straf om ongewenst gedrat te onderdrukken, verdwijnt meestal als de dreiging van de straf is verdwenen. Verlokking van beloningen leiden ertoe dat de mogelijkheid van straf op de koop toe wordt genomen. Straf leidt dikwijls tot vluchtgedrag of agressie. Straf blokkeert het leven van nieuw/beter gedrag. Straf wordt dikwijls oneerlijk toegepast. D e dreiging van straf is dus belangrijk. Het wordt vaak ondeerlijk toegepast, waardoor mensen niet begrijpen waarom ze de straf krijgen.
De volgende punten zijn van belang bij effectief straffen: snel en kort, duidelijk en na elke manifestatie van ongewenst gedrag, duur en intensiteit beperkt, straf moet gericht zijn op gedrag (niet persoon), beperkt tot situatie waarin respons optrad, geen dubbelzinnige boodschap, negatieve straf.
Bij KC wordt er uitgegaan dat gedrag wordt bepaald door stimuli die voorafgaan aan de respons. Het gaat om stimulus en respons. Het gaat om een passief, onwillekeurig reflex. Door conditionering kan een nieuwe stimulus toegevoegd worden om oud gedrag te veroorzaken. Bij OC wordt gedrag bepaald door consequenties die de respons volgen. Het gaat om beloningen en straffen. En er is sprake van complexere, vrijwilige responsen. Door conditionering kan een nieuwe stimulus nieuw gedrag veroorzaken.
Watson stelde dat je ook kan leren zonder veranderingen in gedrag. Er kan soms ook een flits van inzicht zijn, zonder daarvoor beloont te zijn. Er wordt nagedacht en niet alleen maar zichtbaar gedrag getoond. Cognitief leren= leren hoeft niet altijd tot veranderingen in gedrag te leiden, wel tot veranderingen in mentale activiteit. Er is dus niet zozeer sprake van trial and error, maar flitsen van inzicht.
Latent leren is dat je soms aan het leren bent zonder dat je daar bewust mee bezig bent. Ratten die al eerder in een dolhof waren geweest zonder dat ze toen een beloning kregen, leerden alsnog de weg. Leren is niet alleen een verandering in extern gedrag maar ook mentale processen.
In tegenstelling met behavioristen zoals Skinner, werd er gesteld dat sommige vormen van leren leiden tot veranderingen in mentale processen, niet in gedrag. Bekrachtiging is niet nodig om te leren.
Obersavationeel leren= leren door het gedrag van een model te observeren (mondeling/imitatie). Je leert door te kijken naar een ander en die te imiteren. Een voorbeeld hier van is het Bobodoll-experiment. Een kind werd met een volwassen in een ruimte werd gezet met allerlei speelgoed. Afhankelijk van de conditie liet die volwassen bepaald gedrag zien. In de agresseive conditie ging de volwassene de doll slaan. Daarna werd het kind alleen gelaten en werd gefrustreerd door speelgoed weg te halen. Kinderen gingen de doll toen ook slaan en nieuw agressief gedrag laten zien. We leren dus door imitatie.
In het sociale competentiemodel is het uitgangspunt dat jongeren met gedragsproblemen geen taken moeten uitvoeren waar ze niet op zijn uitgerust. Gedragsproblematiek is het gevolg van een onbalans tussen levenstaken en vaardigheden. De taken waarop ze niet zijn uitgerust moet aangepast worden of er moeten vaardigheden aangeleerd worden. De vier vormen van leren komen hier in terug.
Statische theorieën gaan er van uit dat de variatie in crimineel gedrag komt door verschillen in criminelen in criminele geneigdheid. Deze individuele verschillen blijven constant over de tijd. Veranderingen in iemands leven (life events) hebben geen invloed op zijn crimineel gedrag. Een voorbeeld van een theorie is de zelfcontroletheorie. Statische theorieën vallen vaak onder nature.
Aan de andere kant hebben we dynamische theorieën. Veranderingen in het leven hebben wel invloed op het leven van criminelen. Life events hebben wel invloed. Een voorbeeld daarvan is de bindingentheorie. Dynamische theorieën vallen vaak onder nurture. Het gaat vaak over opvoeding
Dit zijn beide algemene theorieën. Ze proberen criminaliteit voor iedereen verklaren. Bij typologische theorieën wordt criminaliteit verklaard voor verschillende subgroepen in de maatschappij.
Er is een relatie tussen gezinsfactoren en delinquent gedrag. Risicofactoren zijn bijvoorbeeld antisociale ouders, opvoedingsmechanismen, kindermishandeling, gezinsgrootte en gebroken gezinnen. Ook is er een relaties tussen delinquente peers en delinquent gedrag.
Hieronder staan 5 risicofactoren van ouders op kind en andere risicofactoren binnen het gezin.
Antisociale/ criminele ouders
Criminele en antisociale ouders hebben vaker delinquente en antisociale kinderen. Loeber et al (2008) vonden dat arrestaties van familieleden voorspellers zijn voor de delinquentie van een jongen. De arrestatie van de vader heeft de meeste invloed. Slechts 8% van de families was verantwoordelijk voor 43% van de gearresteerde familieleden. Alle familieleden die gearresteerd waren, 43% daarvan was terug te leiden tot 8% van de families. Er zijn dus een paar families waar veel criminelen uit voort komen. Wat kan dat verklaren?
Waarom wordt criminaliteit doorgegeven van ouder op kind? Farrington had 6 mogelijke verklaringen. Intergenerationele continuïteit in risicofactoren is een mogelijke verklaring. Er zijn bepaalde risicofactoren die van generatie tot generatie overgegeven worden en hetzelfde blijven, bijvoorbeeld armoede of slechte buurtkenmerken. De cycle of deprivation komt daaruit voort.
Een tweede verklaring is partnerselectie dichtbij of gelijkgestemd , assortative mating. Mensen zoeken een partner die op henzelf lijken. Er zijn twee mechanismen, namelijk sociaal, bijvoorbeeld hangplekken en elkaar daar tegen komen. Daarnaast is er fenotypische verklaring, dus het aangetrokken voelen voor bepaalde mensen. Hier komen kinderen uit voort.
Een derde verklaring is wederzijdse invloed van gezinsleden op elkaar. Het wordt aangeleerd binnen een gezin. In de werkelijkheid komt het niet vaak voor, eerder door broers.
De vierde verklaring is indirect effect door omgevingsmechanismes. Er is een mediator, dat kan bijvoorbeeld slecht toezicht zijn. Criminele ouders hebben slecht toezicht op hun kinderen. Het is een indirect effect. Er is een indirecte factor die effect heeft. Alcohol door criminele moeder tijdens zwangerschap bijvoorbeeld.
Een vijfde verklaring is genetische overdracht, dus biologische theorieën passen hierbij. Tweelingstudies en adoptiestudies kun je gebruikten om dit te onderzoeken.
De laatste verklaring ligt in de labelingtheorie, er kunnen vertekenende vooroordelen zijn tegen criminele families. We signalieren eerder dat een criminele familie criminele kinderen hebben, want er wordt meer op gelet.
Opvoedingsmethoden
De volgende kernbegrippen vallen onder opvoedingsmethoden; Supervisie= mate van waakzaamheid, monitoring en oplettendheid. Dicipline = hoe een ouder reageert op misdragen van het kind. Attitude= mate van warmte of kilte van de relatie van ouders met het kind. Betrokkenheid= in hoeverre de ouder geëngageerd is in activiteiten van het kind.
In de psychologie worden vier opvoedingsstijlen onderscheiden. Support hangt samen met steun en attitude. Authoritatarian; veel discipline en controle , weinig liefde en steun vanuit de ouders. Authorative; zowel veel controle maar ook veel steun vanuit de ouders. Neglectful: weinig steun en weinig liefde vanuit de ouders. Permessive; weinig controle maar wel veel steun gegeven door de ouders.
Met dit in het achterhoofd wordt er gekeken naar meer specifieke kenmerken van opvoedingsmethoden. Daaruit zien we het volgende. Er is weinig supervisie van ouders. Daarnaast zien we dat afstandelijke, koude en een afwijzende houding leidt tot meer criminele kinderen. Strenge inconsistente disciplinering/ straffen, lage betrokkenheid, fysieke straffen en een gebrek aan orde/structuur kunnen leiden tot delinquentie.
Waarom verklaren opvoedingsmethoden delinquentie? De sociale leertheorie van Bandura stelt dat ouders een belangrijk model zijn van kinderen. Het gedrag van kinderen hangt af van het model van gedrag dat ouders laten zien. De bindingentheorie van Hirshi stelt dat kinderen die niet emotioneel verboden zijn aan warme, liefhebbende ouders en niet-criminele ouders sneller delinquent worden. Uit operante conditionering volgt dat beloningen en straffen de waarschijnlijkheid vormt dat bepaald gedrag zich zal herhalen.
Mishandeling en verwaarlozing
Mishandelende en verwaarloosde kinderen hebben een hoger risico op delinquent gedrag. Een onderzoek heeft mishandelde respondenten gematcht met een controlegroep die niet mishandeld was. Het bleek dat de mishandelde respondenten meer delinquent waren. Hirschi’s bindingentheorie sluit hier op aan. Een kind die weinig binding heeft met de ouders voelt zich vaak ook niet verbonden met autoritaire instituties. Met klassieke conditionering kun je redeneren dat angst ontwikkeld wordt bij alle autoritaire personen.
Gezinsgrootte
Een grote gezinsgrootte voorspelt delinquentie; jongens uit groter gezinnen zijn vaker crimineel dan jongens uit kleinere gezinnen. Uit onderzoek van West & Ferrington (1973) bleek dat als een jongen 4 of meer broers en zussen had op zijn 10e verjaardag, het risico verdubbelde om als jeugddelinquent veroordeeld te worden. Deze relatie houdt stand als gecontroleerd wordt op sociaal economische status.
Mogelijke verklaringen zijn bijvoorbeeld dat de ouders minder betrokken en minder toezicht per kind hebben. Ook kan het komen door een overbevolkt huishouden. Uit onderzoek bleek dat een groot huis met veel ruimte een minder groot effect had. Armoede en stress in het gezin kan het ook verklaren net als de invloed van delinquent broers, die een slecht voorbeeld zijn. Daarnaast zijn grotere gezinnen vaker gebroken gezinnen. Ouders zouden lakser worden met elk opvolgend kind.
Gebroken gezinnen
Maken kinderen uit gebroken gezinnen zich vaker schuldig aan crimineel gedrag? Een intact gezin bestaat uit twee ouders aan het hoofd met kinderen. Zodra een van de ouders wegvalt hebben we het over een gebroken gezin. Maakt het uit wat de breuk was? Het kan een scheiding of overlijden van een ouder zijn. Leiden gebroken gezinnen tot meer delinquentie dan intacte gezinnen waar conflicten plaatsvinden. Leidt het verlies van de moeder of vaader tot mee crimineel gedrag?
McCord deed onderzoek in Boston en had een followup tijd van 45 jaar. Als de vader er niet was en de moeder niet liefhad was 62% veroordeeld. Als er verlies van vader was maar wel een liefhebbende moeder was er 22% veroordeeld. De moeder is dus een beschermende factor.
Kinderen uit gebroken gezinnen maken zich vaker schuldig aan crimineel gedrag. Misschien is conflict ongeacht of dit tot een scheiding leidt belangrijker dan de gebrokenhied van een gezin. De reden van de breuk (overlijden vs. Scheiding) is belangrijk. Scheiding leidt tot meer delinquentie dan overlijden. Conflict is dus belangrijk. Moeders zijn een beschermende factor bij verlies van een vader; verlies van een moeder leidt tot een sterke stijging in delinquentie.
Er zijn er nog veel meer risicofactoren van ouders op kind, bijvoorbeeld tienerzwangerschappen en middelenmisbruik door ouders.
Hoe belangrijk zijn gezinsfactoren in vergelijking tot andere factoren? Zijn de gezinsfactoren directe relaties of indirect? In hoeverre zijn de besproken risicofactoren even relevant voor jongens en meisjes? Zijn deze bevindingen ook van toepassing op andere culturen?
Probleemgedrag en peers
Harris was de eerste die het idee naar voren bracht dat adolescenten de belangrijkste invloed hebben. Er is een positief verband tussen het plegen van criminaliteit door jongeren en het onderhouden van vriendschappen met andere criminele jongeren.
Rakt, Weerman & Need (2005) vinden een significant effect van delinquente vriendschappen op delinquent gedrag. Zij concluderen dat het wederkerig is.
De statische benadering stelt dat er een criminele geneigdheid is, dus dat crimineel gedrag vertoond wordt en tegelijkertijd criminele vrienden opgezocht worden. Dynamische theorieën stellen dat het elkaar beïnvloed.
Hirschi’s sociale-controletheorie (bindingentheorie) gaat uit van een selectiehypothese. Mensen die crimineel gedrag vertonen zoeken criminele vrienden. Sutherlands differentiale associatietheorie gaat uit van de invloeds-of socialisatiehypothese. Crimineel gedrag wordt aangeleerd in interactie met personen waar je intienm mee bent. Gedragspatronen worden overgenomen van onder ander van je vrienden, dus ook criminele gedragpatronen.
Hoe hangen ouders en peers samen? Er is een negatieve relatie tussen hechting met ouders en delinquente vrienden. Er is een interactie tussen beide.
De ontwikkeling van criminele carrières over de levensloop
Binnen de ontwikkeling van criminele carrière worden termen gebruikt die verschillende betekenissen hebben. Adolescentie is bijvoorbeeld cultureel bepaald. In sommige culturen wordt er volwassen gedrag verwacht van veel jongere mensen als hier. Het adolescentenstrafrecht geldt hier bijvoorbeeld tot 24 jaar.
Een traject is een ontwikkelingslijn over de levensloop, bijvoorbeeld werk, ouderschap of crimineel gedrag. Crimineel gedrag is ook een fase in het leven. Deze kan wel tot je dood lopen.
Transities zijn veranderingen in het leven, gemarkeerd door specifieke levensgebeurtenissen bijvoorbeeld eerste baan, eerste huwelijk, overgang basisschool naar middelbare school.
Een turning point is een verandering in de levensloop op lange termijn, veroorzaakt door een specifieke gebeurtenis, ervaring of bewustwording. Het gedrag veranderd op langer termijn. Elke turning point is een transitie maar niet nadersom. Niet bij elke transitie verandert je gedrag of verandert een traject.
Trajecten en transities hangen samen. De samenhang zorgt er voor dat het tot een turning point kan leiden. Binnen het onderzoek ernaar zijn twee scholen te onderscheiden. De ene zegt dat het type levensgebeurtenis belangrijk is. Andere onderzoekers zeggen dat het om de hoeveelheid gaat. Het gaat om hoe vaak je zo’n transitie meemaakt en dat voorspelt je probleemgedrag.
Resilience is veerkracht, hoe je om gaat met levensgebeurtenissen, soort coping (omgaan met levensgebeurtenissen). Je kan allemaal eigenschappen hebben die bepalen hoe je met gebeurtenissen omgaan. Klagen heeft er niet veel mee te maken. Het gaat erom of je kan blijven functioneren zoals je functioneert. Hoe meer gebeurtenissen je meemaakt, hoe beter je er in wordt. Je kan het dus leren.
Als je een kind krijgt heeft dat invloed op je identiteit. Daar hoort geen crimineel gedrag bij, ze stoppen er dus mee. Je hebt verantwoordelijkheid, moet een voorbeeld zijn en er is sprake van sociale intergratie. Maar het levert ook veel stress op, je hebt verantwoordelijkheden en een financiële last. Verantwoordelijkheden staat aan beide kanten. Het kan er voor zorgen dat je er mee stopt, maar kan ook voor stress zorgen en dat je toch crimineel gedrag gaat vertonen. Dit is ook afhankelijk van geslacht, situatie, timing, leeftijd. Vrouwen gaan er anders mee om dan mannen.
De age crime curve –aanname is niet van moffit. Moffit onderzocht het aantal delicten in een bepaald stadje en ze vond een piek bij adolescenten van 10-30 jaar in het aantal delicten die gemeld werden. Moffit bedacht dat je life course persistens (LCP) offenders en adolescence limited (AL) offenders had.
De eigenschappen van life course persistent offenders hebben cross-situationele consistentie . Er zijn verschillende trajecten waarbij toch door gegaan wordt met criminele gedrag. Er is een continuïteit. Daarnaast heb je adolescence limited . Dit is situatiegebonden, zij plegen alleen crimineel gedrag om in die periode. Er is sprake van discontinuïteit.
Bij LCP kun je dat verklaren met biologische oorzaken. Bij een neuropsychologische oorzaak gaat het om verbale beperkingen, impulsiviteit, denkproblemen, temperament en aandachtsproblemen en callous-unemotionality . Dat laatste is recent onderzoek naar gedaan. Die kinderen laten extreem zien dat ze het niet verlevend vinden om iemand leed aan te doen. Ze hebben geen spijt. Kinderen die dieren mishandelen is een goede voorspeller voor later probleemgedrag. In die periode ontwikkel je empathie. Verder wordt er genoemd dat er omgevingsinvloeden zijn via interactie. Als je bepaald gedrag vertoont als kind in de klas kun je voorstellen dat er ook bepaalde reacties zijn. Daar mee selecteer je bepaalde vriendjes en de juf en de ouders ook anders tegen je gaan doen. Je leert dat je zo moet doen, je leert niet om normaal te doen. Er kan dus proactieve en reactieve interactie zijn.
Maturity gap is de theorie dat jongens zich al een man willen voelen terwijl ze dan nog niet zijn. Om te benadrukken dat ze dat wel zijn gaan ze bepaald gedrag vertonen om te laten zien dat ze dat wel zijn. Bij meisjes zie je vaak dat ze gaan roken. Een andere verklaring is mimicry, dat is kopieergedrag, dus het nadoen van volwassen mannen of vrouwen. Ook bekrachtiging is een verklaring. Vriendjes die zeggen dat ze het cool vinden dat je dat gedrag vertoont. Als laatste parents, ouders. In de adolescentie ga je meer om met vrienden dan met ouders. Ouders weten minder wat je aan het doen bent.
Er is een individuele kans op CD (conduct disorder) dat kan leiden tot delinquent crimineel gedrag. Het is een stoornis die je bij kinderen ziet, met name antisociale kinderen die in de adolescentiefase ontwikkeld is. Hier is geen sprake van adolescence limited. Ook zien we dat bij meisjes sprake is van ander gedrag . Daarnaast zijn er verschillen in een high risk sample. Je ziet dat mensen vanaf de adolescentie verstrikt raken in een criminele netwerk, dus dat je er in blijft hangen.
Bij kinderen die misbruikt waren kon in het brein worden gezien dat er veranderingen waren in het brein. In vroege kinderjaren kan iets gebeuren waardoor genen beïnvloed worden. Hoe meer individuele risico’s zijn en omgevingsrisico’s , hoe meer kinderen het langer termijn traject in gaan. De meeste hebben ook echt individuele risico’s en omgevingsrisico’s. De combinatie van dynamische en statische factoren vergroten die de kans heel erg op crimineel gedrag.
Normaal zie je de prevalentie in de age crime curve waarbij door dezelfde jongens veel delicten gepleegd. Als je alleen de nieuwe plegers (incidentie) meeneemt krijg je een ander soort age crime curve. Het verschilt ook per delict. Als je daar onderscheid in maakt, zijn de curves anders. Hoe erger het delict hoe meer de curve verschuift naar een latere leeftijd.
Als je naar criminele carrières onderzoek doet, zijn ze longitudinaal bij een individuele dader. Je kijkt naar criminele overtredingen en de individuele dader. Wat is crimineel? Je kijkt naar participatie, wat voor rol had hij. En naar de frequentie, hoe vaak was er sprake van detentie en delicten. Je kijkt ook naar de ernst en de lengte van de criminele carrière. Eigenlijk kun je dat pas in kaart krijgen als het persoon dood is.
Het gaat vaak over het stoppen met crimineel gedrag. Sampson en Laub hebben 70-jarigen geïnterviewd. Naast persistents en disisters bestaat ook intermittent. Die laatste is lastig, dat betekent namelijk dat je een afwisselend onafgebroken carrière hebt. Er zitten periodes in dat je niks doet. Dat kan te maken hebben met turning points.
Homotypische continuïteit betekent dat hetzelfde soort gedrag of delict voortgezet wordt. Heterotypische continuïteit is dat er verschillende type delicten zich opvolgen. Het kan ook over gedrag gaan, zoals eerst internaliserend en later tot externaliserend agressief gedrag. Dat kan stabiliteit in de crimineel carrières kenmerken. Veranderingen worden besproken in trajecten, transities (timing en turning point).
Statisch wil zeggen dat er geen invloed van life events zijn. De zelfcontroletheorie van Gottfredson & Hirschi past hier bij. Er bestaat een criminele geneigdheid die ervoor zorgt dat je bepaalde life events meemaakt waardoor je een criminele carrière krijgt.
Dynamische aanhangers zeggen dat het om de invloed van life events gaat. Informele sociale controle theorie van Samspon en Laub past hierbij. Dynamische, vanwege: sociale controle, rationele keuze en labeling.
Moffit is ene typologische aanhanger. Het hangt er vanaf wat voor soort type je bent. De invloed is afhankelijk van type dader. Typologische, vanwege; sekse, SES en etniciteit.
Er zijn drie verschillende paden volgens Loeber.
Heimelijk probleemgedrag (covert), beschermd, stiekem gedrag zoals roddelen en gemeen zijn.
Openlijk probleemgedrag is het tegenovergestelde gedrag.
Conflictgedrag met autoriteiten is het derde pad. Daar hoort een piramide bij met verschillende niveaus.
Leeftijd is belangrijk. In de vroege leeftijden zie je een heel breed soort type gedrag en dat naar mate de jaren verstrijken tot een specialisme leidt. Onderaan zie je de minder ernstige en meer soorten type gedrag op jonge leeftijd. Minder ernstige niveaus gaan vooraf aan de meest ernstige niveaus. Niet alle kinderen gaan door alle stappen in de paden. Kinderen op meerdere paden lopen de grootste risico’s . Dit onderzoek is alleen op jongens gebaseerd.
Binnen verschillende stadia kunnen problemen zich ontwikkelen. Bekend is het marshmellow-experiment dat over zelfcontrole gaat. Piaget en Vygotsky zijn grondleggers van de ontwikkelingstheorie. Zij hebben gekeken naar de stadia in ontwikkeling. Piaget onderzocht voornamelijk de cognitieve ontwikkeling. Hoe ingewikkelder een systeem, hoe groter de kans dat er iets mis gaat. Bij Vygotsky gaat het voornamelijk om sociaal-culturele aspecten: je leert van je ouders en zo loop je de stadia door.
Freud dacht dat de stadia onderbewust waren. Hij verdeelde ze onder in 5 fases, orale, anale, fallische, latente en genitale fase. Erikson zei dat het meer om omgeving ging, dus niet alleen driften vanuit de persoon zelf. Vanaf 2 jaar kun je vroeg probleem gedrag analyseren, zoals agressief gedrag. Vanaf 6 jaar kun je ook antisociaal gedrag zien.
Hechting is heel belangrijk binnen probleemgedrag. Het is een diepe emotionele band tussen personen. Dit hoeft niet wederzijds te zijn. Lorenz en Bowlby deden daar onderzoek naar. Ze zagen dat het voornamelijk om voedsel ging. Evolutionair gezien heeft het met veiligheid te maken. Over het algemeen is het meestal de moeder waar je het meest aan gehecht bent. Rutter deed er ook onderzoek naar en hij zei dat het niet per se de moeder hoeft te zijn. Hij keek of iets fout of onderbroken gehecht was. Hij nuanceert de hele statische benadering van Bowlby. Harlow keek naar het mechanisme erachter, hoe ontstaat hechting? Een zachte beschermende moeder bleek voor aapjes belangrijker dan een moeder die voedsel geeft. Bij adoptie in een weeshuis wordt er te weinig liefde gegeven maar de biologische moeder heeft waarschijnlijk te weinig eten. Dit moet je tegen elkaar afwegen.
Er zijn domeinen gecreëerd. Individuele factoren, familie, school en sociale omgeving, vrienden zijn de belangrijkste risicofactoren.
We zien een stukje van Van God los over een zwanger meisje dat haar broer doodsteekt. Welke risicofactoren hebben we gezien? In het familiedomein kunnen we vast stellen dat ze arm waren, vader rare opvattingen had, weinig middelen, buitenechtelijk kind, geen steun en controle in het gezin, vader is agressief, weinig eten, verslaving, moeder kreeg jong een kind. Wel gaat de jongen naar school en werkt het meisje. Vader en moeder vormen geen veilig gehecht gezin.
Inadequate opvoedgedrag is een risicofactor. Ook is de gezinsgrootte een risicofactor. Grote gezinnen zijn onpersoonlijker, armer, er wordt minder gedaan aan monitoring. Als ouders hun kind goed monitoren, weten ze waar ze uitgangen. Dat is een beschermende factor. Hoe groter een gezin hoe minder je dat voor elkaar krijgt. Er zijn wel veel broertjes en zusjes die opletten, dat is dus beschermend.
Biologische factoren zijn bijvoorbeeld een lage intelligentie waardoor je minder opleiding hebt en minder kans op een baan hebt. Lage zelf controle hangt er mee samen. Je bent sneller te manipuleren. Je begrijpt minder van de wereld en ook minder sociale dingen. Daar kan je onzeker van worden en op een agressieve manier kun je dan laten ziet dat je wél stoer bent. In de breedte heb je minder kans om je te ontwikkelen.
Internaliserend probleemgedrag is angstig en depressief gedrag. Externaliserend gedrag wordt eerder gezien. Somberheid kan juist weer leiden tot ander externaliserend probleemgedrag.
School functioneren is belangrijk. Daarnaast kunnen bepaalde buurtkenmerken een risicofactor zijn. Bijvoorbeeld achterstandswijken, kleinere huisvesting, gezondheid en veiligheid. Er is ook meer contact met criminelen.
Afwijzing. Er is veel onderzoek gedaan naar het effect van afwijzing in de schoolperiode. Dat is een voorspeller voor probleemgedrag. Het is lastig om te bepalen of dit indirecte of directe effecten zijn.
Er zijn ook beschermende factoren, zoals therapie. Mensen met een lage SES ervaren veel problemen met hun kinderen en zijn juist heel afwerend met interventies die er zijn voor jeugdigen. Gedetineerden hebben dat ook, ze zijn bang dat ze hun kinderen kwijt raken. Er is geen besef dat het beter is voor het kind.
Levensgebeurtenissen kunnen mechanisme zijn, maar hier gaat het om wat de ontwikkeling kan bedreigen. Er zijn kwalitatieve en kwantitatieve benaderingen over risicofactoren. Het kan ook om een combinatie gaan van kwalitatief en kwantitatief. Een voorbeeld is het prison project.
Onderzoek is lastig, risicofactoren hangen zo ver samen. Het wordt veel met cross-sectioneel onderzoek gedaan. Daarbij werk je met gemiddelden van groepen en niet met ontwikkelingen van individuen.
Reactief gedrag is een reactie, bijvoorbeeld je slaat iemand nadat iemand je gepest heeft. Proactief gedrag is dat je externaliserend antisociaal gedrag laat zien uit jezelf.
In dit college wordt gender gezien als in sekseverschillen.
Genetisch gezien verschillen jongens en meisjes van elkaar, bijvoorbeeld in testosteron. Bij jongens is het brein anders ontwikkeld dan bij meisjes. Er zijn dus biologische verschillen.
Er is jongens- en meisjesgedrag. Bij de een is dat explicieter dan bij de ander. Is dat gedrag aangeleerd of aangeboren? Meisjesbaby’s kijken meer naar gezichten en zijn socialer bezig dan jongens. Jongens gebruiken meer de rechterhersenhelft. Er zijn theorieën dat jongens daarom wiskundig beter zijn, maar het is nooit bewezen dat het daar aan ligt. Als je kijkt naar het fenotype, dus hoe je er uitziet, zie je dat van jongs af aan het haar van jongetjes kort wordt geknipt. Dat is een voorbeeld van een stereotype opvoeding.
Wie vertonen er meer antisociaal gedrag? Jongens vertonen meer antisociaal gedrag. Op een bepaalde leeftijd lijken jongens en meisjes het meest op elkaar, dat is als ze 15 jaar zijn. In de adolescentiefase vertonen meisjes meer probleemgedrag dan anders. Het gaat niet om het type delict maar om de hoeveelheid. Jongens stijgen dan nog in antisociaal gedrag, terwijl het bij meisjes na hun 15e afneemt. Meisjes ontwikkelen zich sneller over het algemeen. Ze beginnen eerder met lopen, hebben een grotere woordenschat. Jongens laten altijd meer probleemgedrag zien. Er worden meer mannen opgepakt. Ze krijgen hogere gevangenisstraffen en zitten langer vast voor dezelfde delicten. In de wet wordt er geen onderscheid gemaakt.
Wat betreft type delicten plegen vrouwen minder geweldsdelicten dan mannen. We hebben een slecht beeld van mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld vanwege schaamte. Vrouwen zitten het meest vast in verband met drugsdelicten. Mannen blijven in de curve zitten van antisociaal gedrag. Zij blijven er vaker in hangen dan vrouwen.
Er wordt weinig onderzoek gedaan naar probleemgedrag van meisjes. Caspi (man van Moffit) heeft onderzoek gedaan naar de start van de puberteit bij meisjes en wat voor invloed dat heeft op antisociaal gedrag. Biologische gezien kun je het startpunt aanmerken. Het gaat hier dus om de biologische puberteit. In vroeger onderzoek is reeds geconcludeerd dat een vroege puberteit invloed heeft op de ontwikkeling van probleemgedrag. Meisjes die extreem vroeg ongesteld worden, lieten vaker antisociaal gedrag zien. Invloed van delinquente vrienden zat tussen het verband van vroege puberteit en antisociaal gedrag in. Op de meisjesschool kwam dit niet voor. Meisjes die vroeg in de puberteit komen, hebben dus ook eerder interesse in jongens. De interesses van leeftijdsgenoten van de meisjes die vroeg puberteit zijn, sluiten niet meer aan.
Emerging adult is bedacht door Arnett in 2000. Vroeger was alles vrij helder, maar in dit artikel werd gesteld dat er een probleem was. Vroeger was het zo (tijd van grootouders) dat je vroeg het huis uit ging en dan ging trouwen en kinderen kreeg. Dat ligt niet ver af van de biologische volwassenheid. Nu trouwt men later en krijgt men later kinderen. Nu zit er een groot gat tussen de biologische volwassenheid en de maatschappelijke volwassenheid. Dat heet emerging adulthood. De maturity gap is alleen maar groter geworden. Nu wordt ook geconcludeerd dat het brein pas op 24-jarige leeftijd pas ontwikkeld. Daarom is er ook adolescentenstrafrecht. Er zijn dus ook nog verschillende leeftijden om volwassen te zijn. Exploration of dependency is de tijd waarin je nog minder verantwoordelijkheid neemt voor je daden, dus ook voor crimineel gedrag.
Een van de mogelijke verklaringen in verschil in gedrag tussen jongens en meisjes is differential exposure. Jongens worden meer bloot gesteld aan risicofactoren. Opleggen van stoer doen is een voorbeeld van een risicofactor. Meisjes worden vaker in een meer beschermde omgeving opgevoed en jongens worden vaker gestraft. Dat kan ook liggen aan het feit dat jongens ook meer probleemgedrag vertonen. Een causaal verband is moeilijk vast te leggen. Gedrag wordt sterk overgedragen van vader op zoon. Jongens gebruiken de vader veel als rolmodel. Meisjes gebruiken hun moeder daar minder voor. Het vadervoorbeeld dat mannen hebben is het sterkste wat er is. Voor jongens is dat ook een risicofactor.
Jongens hebben meet neurologische problemen en leesproblemen (Dyslexie), aandachtsproblemen (ADHD). Ook daar kan probleemgedrag uit voortvloeien. De risico’s zijn bij jongens ook groter. Er zijn ook verschillende sociale activiteiten. Een spel als voetbal kan meer agressie opwekken als ballet. Zijn jongens misschien gevoeliger of ontvankelijker voor risicofactoren? Heeft het meer invloed? Qua erfelijkheid weten we dat dat niet zo is. We zien dat het effect van bepaalde opvoedingstijlen voor jongens en meisjes het zelfde is. Dat maakt niet het verschil. Wat betreft neurocognitie zijn taken voor jongens moeilijker en dus levert dit een lichte kwetsbaarheid op, maar deze risicofactor is niet heel groot. Wat wel een groot verschil vormt is alles omtrent leeftijdgenoten. Jongens zijn gevoeliger voor afwijzing en gepest worden dan meisjes. Ook is het voor jongens moeilijker vrienden maken. Alles op sociaal gebied is ingewikkelder voor jongens.
Uit onderzoek weten we dat stress op jonge leeftijd (0-4) heel slecht is. Je hebt positieve stress zoals een beetje drukte of een nieuw gezicht voor een baby. Tolerable stress is stress die iets verder gaat. Toxic stress zijn stresssituaties die adoptiekinderen hebben. Die kinderen hebben te maken met te weinig eten, geen liefde. Het lijkt wel of de ervaring met stress in die levensjaren de rest van je leven de thermostaat van stress verstoort. Bij het minste of geringste raakt een kind dat toen veel stress heeft ervaren in de stress. In het brein kunnen we zien dat er iets veranderd is. Zulke adoptiekinderen hebben een kleiner brein. Bepaalde cognitieve taken en functies zijn minder ontwikkeld daardoor. Dat is blijvend effect.
Meisjes hebben een andere drempelwaarde wat betreft risicofactoren. Meisjes hebben meer risicofactoren nodig om tot probleemgedrag over te gaan. Bij jongens zijn er minder risicofactoren nodig. Dit wordt de genderparadox genoemd. Meisjes die overgaan tot probleemgedrag hebben meer risicofactoren meegemaakt waar ze vaak ook in zijn blijven hangen. Het kan dus zijn dat jongens met minder risicofactoren al probleemgedrag vertonen.
Zijn er ook verschillen in persoonlijkheid? Een lage zelfcontrole past meer bij een jongenspersoonlijkheid. Jongens hebben een lagere zelfcontrole. Bij agressief gedrag is dat een nadeel. Jongens hebben meer negatieve emoties zoals boosheid en agressie. Lack of constraint is moeite om het binnen en/of tegen te houden. Vrouwen kunnen hun boosheid beter controleren. De Frustratie-agressie theorie gaat in op het feit dat mannen vaker reageren op een agressieve manier wanneer zij geconfronteerd worden met een negatieve situatie. De cognitieve gedragstheorie stelt dat mannen vaker in aanraking komen met situaties met negatieve emoties. Mannen leren daarvan. Bij een neutrale situatie schatten ze die eerder als bedreigend in en reageren daardoor sneller agressief. Ze hebben een ander referentiekader.
Jongens hebben meer stoornissen dan meisjes. Een derde van de jongens heeft eens in hun leven een diagnose gehad. Bij meisjes is dat tussen de 10 en 20%. Van die jongens die ooit een diagnose hebben gehad is dat vaker vanwege probleemgedrag. De stabiliteit is 50%, zij behouden het. Bij meisjes is dat slechts 10%.
Het artikel van Smeers gaat over assortive mating, dus dat je een zelfde soort partner uitzoekt. Hoe werkt dat? Je zoekt iemand uit die op je lijkt, dat kan uiterlijk zijn. Verder moeten ze ook in de buurt zijn, dat is physical nearness. Socialization effect is dat je elkaars gedrag overneemt en op elkaar gaat lijken. Dat heeft allerlei effecten. Je gaat op je partner lijken, dus je kan ook crimineel of agressief gedrag overnemen. Risicofactoren worden doorgegeven aan de kinderen.
LCP komt nauwelijks voor onder vrouwen. Vrouwen hebben minder risicofactoren. AL komt evenveel voor onder zowel vrouwen als mannen, voornamelijk op leeftijd van 15 jaar.
Sekseverschil varieert naar leeftijd en soort delict. Jongens worden meer bloot gesteld aan bepaalde risicofactoren (hyperactiviteit, moeilijk temperament). Er is grotendeels overeenstemming in kwetsbaarheid voor risicofactoren. Assortative mating is dat je een zelfde soort partner uitzoekt. LPC komt voornamelijk voor onder mannen, en AL bijna even veel onder vrouwen.
Hoorcollegeaantekeningen Ontstaan en Ontwikkeling van crimineel gedrag - UL - Criminologie - B3 - 2015/2016Dit vak valt binnen de ontwikkelings- en levensloopcriminologie net als de developmental and life course criminolgy. Farrington richt zich op drie thema’s. Ten eerste op de ontwikkeling van crimineel/ antisociaal gedrag en daarop inhakende preventiemethoden. Daarnaast de risicofactoren voor de ontwikkeling van criminele carrières op verschillende leeftijden en al laatste de effecten van gebeurtenissen tijdens de levensloop op het verloop van criminele carrières. Het is een jonge stroming met veel psychologie. Wat bijzonder is omdat het niet alleen kijkt tussen verschillen maar ook veranderingen bij een individu. Wat kunnen we bij een delinquent zien bij zijn ontwikkeling van crimineel gedrag? Er wordt veel longitudinaal onderzoek gedaan in deze stroming. Dit kan prospectief, dus vooruitkijken en retrospectief en dan kijk je terug naar bijvoorbeeld de jeugd van een dader.
Wat een aspect is van deze stroming is het nature/nurture-debat. Als je wil kijken waar crimineel gedrag vandaan komt, kom je terug bij het nature/nurture-debat. Is crimineel gedrag aangeleerd of aangeboren? Bij nature zijn biologische theorieën belangrijk. Hierbij gaat het om termen als aangeboren, erfelijkheid, genen, hormonen, neuro-chemische processen. Bij nurture spelen leertheorieën een grote rol. Hierbij gaat het om termen als aangeleerd, omgeving, tabula rasa, opvoeding, school en vrienden.
Hoe ontwikkeld crimineel gedrag zich? Wat zijn de risicofactoren voor het ontwikkeling van crimineel gedrag. Zijn die dan voornamelijk biologisch of sociaal? Is het aangeboren of aangeleerd? Dit debat speelt op de achtergrond in de criminologie.
Robbins stelt dat je iets weet als je een relatie leert tussen twee dingen.
Er zijn drie vormen van leren. Zo is er het stimulus-respons-leren. Leren is gebaseerd op de vorming van een verband tussen twee stimuli (klassiek) of tussen een stimulus en een respons (operant). Bij cognitief leren wordt er geleerd aan de hand van mentale processen (inzicht). Observationeel leren is het leren door middel van imiteren van responsen.
Klassieke conditionering is een concept dat door Pavlov is geïntroduceerd. Het is een niet complexe, elementaire vorm van leren, waarbij een stimulus die een aangeboren reflex oproept, wordt geassocieerd met een voorheen neutrale stimulus, die daardoor het vermogen krijgt om dezelfde respons op te roepen. Er wordt een neutrale stimulus toegevoegd, zoals een bel, als dat proces van verwerving wordt herhaald, wordt de neutrale stimulus vanzelf een geconditioneerde stimulus.
Albert was een peuter die ze fobisch wilden maken voor ratten. Het slaan op een metalen plaat leidt tot schrik. Dat is een reflex. Als de rat er was werd er op de plaat geslagen. Het slaan was
.....read more Artikelen Ontstaan en ontwikkeling van crimineel gedragDeze samenvatting van artikelen bij Ontstaan en ontwikkeling van crimineel gedrag is gebaseerd op het studiejaar 2013-2014. Voor meer recentere artikelen gebruik je het best de zoekfunctie van de website
Susanne de Goede, Arjan Blokland & Paul Nieuwbeerta
Als alles anders wordt, verandert dan ook je criminele gedrag? Eerder onderzoek laat zien dat trouwen doorgaans een dempend effect heeft op crimineel gedrag (Blokland & Nieuwbeerta, 2010). Veel publicaties over trouwen als invloedsfactor op deviant gedrag noemen hierbij in één adem het krijgen van kinderen (Farrington & West, 1995). Kwalitatieve studies suggereren echter dat het krijgen van kinderen wel eens een eigen, zelfstandig effect op crimineel gedrag zou kunnen hebben (Farrall & Calverly, 2006; Moloney e.a., 2009). Zo blijkt uit de levensverhalen van de respondenten uit de Glueck-studie dat ouderschap voor hen belangrijk was bij het stoppen met criminaliteit. Toen echter bij kwantitatieve toetsing gecontroleerd werd voor de invloed van trouwen, bleek het effect van het krijgen van kinderen niet langer significant (Laub & Sampson, 2003). Omdat trouwen en kinderen krijgen vaak kort op elkaar voorkomen, blijft daarom de vraag of er een zelfstandig effect is van kinderen krijgen op crimineel gedrag van de ouders (Farrington & West, 1995).
Het krijgen van kinderen kan zorgen voor een toename van sociale integratie en een verandering van de eigen identiteit en daarmee voor een afname van crimineel gedrag. Sociale integratie vergroot zo de sociale controle en bewerkstelligt differentiële associatie
.....read more Werkgroepaantekeningen Preventie en straffen - Criminologie - UL - B3 - 2015/2016Het retrivutivisme is retrospectief, het kijkt naar het verleden. Het wil de verstoorde balans herstellen. Er zijn twee varianten:
Positief retributivisme: straf moet, anders is de morele balans niet in balans.
Negatief retributivisme: straffen mag. De voorwaarden zijn dat alleen schuldigen gestraft worden en dat er niet zwaarder gestraft mag worden dan de ernst van het delict en de ernst van de verwijtbaarheid. Verwijtbaarheid is een rekbaar begrip, vinden we het minder erg als een arme steelt? Als er minder zwaar gestraft wordt is de balans niet helemaal hersteld.
Proportionaliteit is een belangrijk begrip binnen het retributivisme. Daarnaast is gelijkheid een toverwoord. Je wordt gestraft voor wat je gedaan hebt. Vergelden is dus niet streng straffen maar straffen naar de ernst van het delict. Vergelden kan juist een limiterende werking hebben. Dat is belangrijk. Von Hirsch en andere nieuwe retributivisten waren voorstander van vergelden vanwege de limiterende werking. Er werd namelijk te streng gestraft en er was willekeur. Hierin komt gelijkheid in terug.
Het utilitarisme is prospectief, het kijkt naar de toekomst. Het maakt niet uit wat je gedaan hebt. De hardcore utilitaristen stellen dat onschuldigen gestraft mogen worden als dat veel nut oplevert. Hier gaat een generaal preventieve werking van uit. Als er delicten mee voorkomen kunnen worden, levert het nut op.
Generale preventie draait om normbevestiging en generale afschrikking. Speciale preventie draait om resocialisatie, incapacitatie en speciale afschrikking. Beide soorten preventie zijn strafdoelen.
Nut wordt gedefinieerd als opbrengsten die hoger zijn dan de kosten. Als het schade voorkomt is dat een opbrengst. Kosten kunnen bijvoorbeeld financiele kosten zijn van de straf en het leed van de straf. Maar, hoe meet je nut? Hoe weet je op voorhand wat het nut gaat zijn? Het bepalen van nut is heel moeilijk. Mensen opsluiten die misschien niks meer zouden doen als ze vrij zouden zijn, is bijvoorbeeld nutteloos. Als de straf geen nut oplevert is er niet goed gestraft. De rechtvaardigheid van de straf valt dan weg. De straf moet hoog genoeg zijn om het nut te behalen. Te veel straf zou geen nut opleveren en is dus onrechtvaardig.
Overeenkomsten tussen het retributivisme en het utilitarisme zijn moeilijk, want het staat haaks op elkaar. Het retributivisme kikt terug en het is belangrijk dat de straf proportioneel is en dat er gelijkheid is. De utilitaristen vinden het barbaars om alleen terug te kijken. Wordt de maatschappij daar beter van? Bij de utilitaristen gaat het om de toekomst. Onschuldigen mogen gestraft worden als dat generaal preventief nut oplevert.
Het negatief retributivisme is het uitgangspunt in Nederland. Vergelding daarbij
.....read more Hoorcollegeaantekeningen Preventie en Straffen - Criminologie - UL - B3 - 2015/2016In dit hoorcollege wordt de rode draad weergegeven voor de hele cursus. Als tip wordt er meegegeven om naar de leerdoelen te kijken ter voorbereiding van het tentamen. Tevens wordt er een plaatje van de eerste slide gebruikt in een tentamenvraag. Dit college gaat over rechtvaardiging, de zin en het doel van straf. Hoe moet er gestraft worden?
In dit college worden morele straftheorieën besproken. Allereerst beginnen we met het antwoord op de simpele vraag ‘wat is straf?’. Straf vinden we in deze samenleving heel vanzelfsprekend. Als er een rechtsregel wordt overtreden, volgt er straf. Als er geen straf volgt, worden we zelfs boos. Als er bij een juridische fout geen straf volgt, kan er zelfs eigenrichting volgen. We verwachten het en we eisen het, we vinden het formeel dat er straf volgt. In deze cursus bedoelen we straf binnen het domein van het strafrecht. Je hebt ook straf binnen de huiselijke kring of school. Hier bedoelen we dus het strafrecht.
Er wordt al eeuwenlang nagedacht wat straf is en waarom we straffen. In de definities zien we dat straf pijn doen. Het is leed en wordt onaangenaam gevonden door de ontvanger. Straf is er voor een overtreding van een rechtsregel. Het wordt opzettelijk opgelegd en als straf bedoeld door de mensen die het opleggen. De mensen die straf opleggen, hebben het formele recht om de straf op te leggen. Als een inbreker zijn been breekt en dat als straf wordt gezien is het niet opzettelijk, het is niet als straf bedoelt, want het overkomt hem.
Volgens Kelk (1994) is straf als zodanig bedoeld door de overheid toegebracht leed op grond van een in het strafwetboek als delict omschreven normschending. De kern is opzettelijke leedtoevoeging. Daarom is straf problematisch. Waarom voegen we leed toe en niet een andere reactie? Waarom niet iets dat geen pijn doet? Kortom, als wij leed toevoegen hebben we een coherente en fundamentele rechtvaardiging nodig.
Hart (1969) heeft een instrumentarium gegeven. Er zijn twee vragen die beantwoord moeten worden. Waarom straffen we? Dat is de algemene rechtvaardiging in de praktijk. De tweede vraag is the rules for allocation. Hoeveel, wat voor, voor wie moeten we straffen en met welk doel? Dat zijn de vragen die de straftoemeter zich moet stellen. John Stuart Mill is grondlegger van het utilitarisme en hij had deze vragen ook al in zijn hoofd.
De nadruk ligt op het retributivisme (vergeldingstheorie) en het utilitarisme.
Absolute theorieën en vergeldingstheorieën wordt het retributivisme ook wel genoemd. In de Amerikaanse theorie wordt het Just Desert genoemd. Bij de deontologische theorie wordt iets gerechtvaardigd, omdat we het intrinsiek goed vinden. We hoeven iets niet te rechtvaardigen door te refereren aan
.....read more Hoorcollegeaantekeningen Methoden en Technieken van Criminologisch Onderzoek II - Criminologie - UL - B2 - 2015/2016Kwantitatief onderzoek houdt zich bezig met de mate van het optreden van sociale verschijnselen. Het probeert verschijnselen te verklaren. Kwalitatief onderzoek daarentegen houdt zich bezig met de aard van sociale verschijnselen. Het probeert verschijnselen te begrijpen.
Nominaal niveau: zegt niks over rangorde (bv. Man/vrouw). Ordinaal niveau: er zit een rangorde in, maar tussen de stappen zit geen gelijk niveau, dus vwo is niet 2x zo goed als havo (bv. Opleiding). Interval niveau: heeft geen nulpunt, maar de verschillen tussen de stappen zijn gelijk/even groot (bv. Temperatuur). Ratio/absoluut niveau: heeft wel een nulpunt en de stappen zijn ook gelijk (bv. Gewicht/prijs)
De onafhankelijke variabelen zijn de invloedvariabelen. De afhankelijke variabelen zijn de variabelen die je wilt begrijpen/verklaren, de variabelen waar je in geïnteresseerd bent, waar iets invloed op heeft.
Maten van centrale tendentie: waar bevindt zich het gemiddelde? De maten van centrale tendentie zijn het gemiddelde, de mediaan en de modus. De maten van spreiding geven aan hoeveel verschil er is in scores. Dit zijn de variantie: de gemiddelde gekwadrateerde afwijking van individu van het gemiddelde en de standaarddeviatie: de gemiddelde afwijking van individu van gemiddelde.
95% van de scores in een normaalverdeling ligt 1,96 standaarddeviaties onder of boven het gemiddelde. Individuele scores zijn om te rekenen tot z-scores. Dit is de afstand tot het gemiddelde, uitgedrukt in aantallen.
Univariaat: analyse met één variabele.
Bivariaat: analyse met twee variabelen.
Multivariaat: analyse met meer dan twee variabelen. Hierbij zijn meerdere factoren van belang. Tegelijkertijd worden meerdere variabelen bekeken en gecontroleerd.
Correlatie is een vorm van bivariate analyse. Het geeft informatie over de sterkte en de richting van een verband tussen twee variabelen. Significantie speelt hierbij een rol. Het geeft een indicatie hoe groot de kans is dat het gevonden verband tussen groepen per toeval in de steekproef worden gevonden, terwijl die in de populatie niet aanwezig zijn (p<0,05).
Met interval/ratio-variabelen kun je meestal volstaan met Pearson’s R, tenzij er duidelijke sprake is van een niet-normale verdeling van één van de variabelen of van één of enkele outliers. Is dit het geval, dan gebruik je de Spearman’s Rho. De Spearman's Rho wordt ook ingezet om ordinale variabelen aan elkaar te relateren.
Een kruistabel gebruik je om ordinale en nominale variabelen weer te geven, mits ze niet te veel categorieën hebben. Dit is zo, omdat je bij een toetsing op significantie (x2) minstens 5
.....read more Onderzoeksmethoden - Scheepers e.a. - Boeksamenvatting 7e drukWetenschap is te zien als een systematisch geheel van kennis. Om een systematische samenhang tijdens onderzoek te krijgen maken wetenschappers gebruik van een aantal methoden en technieken.
Er zijn twee typen wetenschappelijk onderzoek. Het eerste type is fundamenteel wetenschappelijk onderzoek en wil wetenschappelijke kennis uitbreiden. Praktijkgericht wetenschappelijk onderzoek is gericht op de ontwikkeling, uitvoering en evaluatie van oplossingen die bestaan voor problemen in de praktijk.
Het boek gaat over de onderzoeksmethoden van de sociale wetenschappen, en heeft een multidisciplinaire insteek. Dit wil zeggen dat er over de grenzen van sociaal-wetenschappelijke disciplines heen wordt gekeken. Sociaal-wetenschappelijke disciplines zijn bijvoorbeeld sociologie, psychologie en communicatiewetenschap, en deze disciplines bestuderen allemaal een ander onderdeel van de mens en maatschappij.
Methodeleer is het geheel van onderzoeksmethoden die er bestaan binnen de sociale wetenschappen. Methodologie betreft de wetenschappelijke bestudering van methoden van onderzoek. Om verschijnselen in de sociale werkelijkheid op een systematische manier te ordenen, maakt men gebruik van methoden. Technieken zijn over het algemeen een klein onderdeel van een methode, bijvoorbeeld een steekproeftechniek die wordt gebruikt om een enquête te maken.
Wetenschap is een communicatieproces. Dit communicatieproces is als volgt te beschrijven: Wie zegt Wat tegen Wie, op welke Manier (Hoe), met welk Effect, met welke Feedback (terugkoppeling), in welke Context?
Een boodschap kan voor een ontvanger vier functies hebben, namelijk als bron van informatie, als vermaak, voor versterking van de identiteit en als middel voor integratie en interactie. Alledaagse kennis is vaak fragmentarisch en tegenstrijdig. Sociaal-wetenschappelijk onderzoek kan deze ideeën bevestigen maar vooroordelen ook onderuithalen. In het boek komen vervolgens een aantal krantenartikelen aan de orde die hier niet worden behandeld. Lees ze zelf even door, omdat het een voorbeeld is van de manier waarop wetenschappelijk onderzoek in de dagelijkse media verschijnt en hoe dit gepresenteerd wordt.
De dagelijkse stroom van informatie leidt via discussies tot een publieke opinie, en informatie is daarom (onder andere) belangrijk voor politiek en bestuur. Toch kunnen gegevens ook uit hun verband worden gehaald of een emotionele lading meekrijgen, waardoor feitelijke gegevens een andere functie krijgen. Er worden in dat geval bijvoorbeeld geen vragen gesteld naar de kwaliteit van het onderzoek (validiteit, representativiteit en herhaalbaarheid). Onderzoek is dus een communicatieproces over uitkomsten en methoden, en is onlosmakelijk verbonden met de maatschappij.
Het hoofdstuk begint met een onderzoeksvoorbeeld naar psychoses bij schizofreniepatiënten. Als psychoses vroegtijdig worden gesignaleerd, kan er actie
.....read more Samenvatting Politie: studies over haar werking en organisatie - Muller e.a.In 2006 werd een nota van wijziging van de Politiewet 1993 door kabinet Balkende III gestuurd. Hierdoor zou het regionale stelsel worden verbeterd. Uiteindelijk in 2010, naar aanleiding van de nota uit 2006, kwam er een systeem die vandaag de dag nog aanwezig is. Ondanks dat het een grote wijziging was werd het door de Raad van State gezien als een nieuwe wet.
De kritiek van de Eerste Kamer op dit systeem werd niet teruggestuurd naar de Tweede Kamer. Omdat het systeem al zo ver was doorgevoerd en klaar stond in de startblokken, moest de Eerste Kamer instemmen met het systeem ondanks de twijfels en kritiek.
Wat waren de doelstellingen van deze wetswijziging? Gunther Moor en Terpstra beweerden dat de kritiekpunten werden 'overgenomen' als nieuwe doelstellingen. Toch waren er twee grote doelstellingen volgens de Raad van State:
Versterking van de democratische inbedding in gemeenten en op landelijk niveau.
Vergroting van de slagvaardigheid van de politie.
Ook moest er meer focus komen op opsporing en verbetering van de samenwerking met het OM.
De politieorganisatie bestond uit:
25 regionale korpsen
het landelijke KLPD
En hieruit is een nieuwe nationale politieorganisatie gevormd. Het is nu één korps met als hoofd de korpschef en is onderverdeeld in 11 eenheden. Deze zijn aangesloten op de 10 arrondissementen van de gerechtelijke kaart en niet de veiligheidsregio's.
Door de nieuwe wet is de Minister van Veiligheid en Justitie verantwoordelijk voor de politie, waar voorheen twee ministers voor waren. Op het moment dat de regionale beleidsregels niet overeen komen met de nationale beleidsregels kan er ingegrepen worden (art. 40).
De korpschef beheert nu in plaats van de korpsbeheerder, hierdoor is het beheer op nationaal niveau komen te liggen. Het beheer op regionaal niveau ligt bij de burgemeester. En dan staat er in artikel 3 dat de politie nog altijd onder het bevoegde gezag van het OM en dus de burgemeester ligt. Naast de schaal waar het gezag plaats vindt heeft het OM ook verantwoording af te leggen aan de minister.
Door de nieuwe wet is de Minister van Veiligheid en Justitie verantwoordelijk voor de politie, waar voorheen twee ministers voor waren. Op het moment dat de regionale beleidsregels niet overeen komen met de nationale beleidsregels kan er ingegrepen worden (art. 40).
De korpschef beheert nu in plaats van de korpsbeheerder, hierdoor is het beheer op nationaal niveau komen te liggen. Het beheer op regionaal niveau ligt bij de burgemeester. En dan staat er in artikel
.....read more Hoorcollegeaantekeningen Rechtshandhaving en Politie - UL - Criminologie - B2 - 2015/2016De politie staat midden in de samenleving. Als je alleen al kijkt naar alle berichten in de krant die te maken hebben met de politie, krijg je hier een idee van. Voor de duidelijkheid worden eerst twee begrippen uitgelegd waarvan iedereen weet wat ze inhouden, maar die lastig te omschrijven zijn. Het gaat om ‘rechtshandhaving’ en ‘politie’. Rechtshandhaving houdt in dat wetten en regels gehandhaafd worden, dat gezorgd wordt dat mensen zich eraan houden. Voor het woord politie is eigenlijk geen goede, alomvattende definitie, maar toch weten we allemaal wat het is. Een definitie die wel gebruikt wordt is: een rechtshandhavende overheidsinstantie met geweldsmonopolie (Koning, 31-08-2015). Hier moeten echter nuances op aangebracht worden. De politie is namelijk niet de enige rechtshandhaver (een conducteur van de NS of een onderwijsinspectie zijn dat bijvoorbeeld ook). Daarnaast doet de politie meer dan alleen rechtshandhaving (bijvoorbeeld hulpverlening en opsporing).
De politie voert heel veel verschillende taken uit. De volgende opsomming laat zien wat voor taken de politie zoal uitvoert/welke functies er zoal zijn: wijkagenten, alcoholcontroles, patrouilles (snelweg), aangifte doen, piloten, ruiters, bikers, hondentrainers, beveiligen belangrijke personen, varen jetski (tijdens Sail bijvoorbeeld), waterpolitie, arrestatieteam, politie NL traint politie in andere landen (Soedan etc.), onderzoek MH17 (nabestaanden identificeren). De politie omvat wijk en wereld en is heel divers.
Even een vraag om over na te denken: Is er wel zoiets als ‘de’ politieagent? Moeten politieagenten niet gespecialiseerde trainingen krijgen afhankelijk van hun functie?
Na de Franse bezetting in 1795 is de ‘echte’ politie ontstaan, daarvoor waren er bijvoorbeeld burgerwachten. Koning Willem I houdt zich na de bezetting aan de Franse politiestructuur: dienaren van politie in de steden, veldwachters op het platteland en de koninklijke marechaussee in de zuidelijke Nederlanden. Met de Gemeentewet en het Politiebesluit van 1851 wordt de lokale politie onder het gezag van de burgemeester geplaatst. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaan de bestaande korpsen onder de Duitse bezetting op in een Staatspolitie. Na de bevrijding wordt de politie hersteld in twee korpsen: de Gemeentepolitie en de Rijkspolitie. De Politiewet van 1957 maakt de politie ondergeschikt aan het bevoegd gezag: aan de burgemeester voor het bewaren van de openbare orde en aan de Officier van Justitie voor overtredingen en misdrijven. In de jaren ’60 neemt de welvaart snel toe en de criminaliteit ook. In 1993 gaan de West-Europese grenzen open. De politie verandert mee. In 1994 gaan de 148 korpsen Gemeentepolitie en de Rijkspolitie op in 25 grotere regionale politiekorpsen en 1 landelijk politiekorps (met ondersteunende specialistische diensten). De korpsen krijgen allemaal een korpsbeheerder en blijven op allerlei gebieden
.....read more Werkgroepaantekeningen Rechtshandhaving en Politie - UL - Criminologie - B2 - 2015/2016De Nationale Politie in Nederland bestaat maar uit 1 korps (en niet uit 10 of 11). Verwar het woord ‘korps’ dus niet met eenheden. Het gaat ook maar om 1 rechtspersoon. De Nationale Politie valt niet onder het Ministerie van Justitie, omdat het een eigen rechtspersoonlijkheid heeft. Het valt wel onder de verantwoordelijkheid van de minister.
De politie telt ongeveer 63.000 werknemers.
De Rijksrecherche doet onderzoek naar (eventuele) fouten van de politie (bijv. als een verdachte omkomt bij/door een politiehandeling). Deze taak ligt bij de Rijksrecherche, zodat de recherche niet eigen collega’s hoeft te onderzoeken.
Zoals in het hoorcollege ook genoemd: er is kritiek op de doelstellingen van de Nationale Politie. Volgens politiewetenschappers is het net Haarlemmerolie (een middel tegen allerlei kwalen). Volgens vakbonden wordt er teveel van de politie verwacht en kunnen niet alle doelstellingen waargemaakt worden.
In 2013 is ongeveer 300 euro per persoon uitgegeven aan de (Nationale) politie. De totale uitgave bedroeg ongeveer 5,2 miljard. Het Ministerie van Veiligheid en Justitie krijgt ‘maar’ 5,5% van het totaal, dat is vrij weinig in vergelijk met sommige andere ministeries.
Het logo van de politie bestaat uit een wetboek en een vlam (+ bom). De vlam staat voor waakzaamheid en werd oorspronkelijk gebruikt door de Rijkspolitie. Het wetboek staat voor het handhaven van de wetten. Dit symbool werd gebruikt door de Gemeentepolitie. Het betekent dus niet dat het wetboek in vlammen opgaat.
In de werkgroep werd herhaald wat in het hoorcollege ook al was verteld, namelijk dat het gezag van de politie bij de burgemeester en de Officier van Justitie ligt en het beheer bij de minister.
Het eerste deel van de werkgroep hebben we vragen moeten beantwoorden met betrekking tot gezag en beheer. Het waren steeds dezelfde vragen bij een andere casus. De vragen waren: gaat de minister de vraag die gesteld wordt in de casus beantwoorden of ketst hij deze af? Als hij de vraag beantwoordt, hoe dan? Als hij de vraag afketst, naar wie dan en waarom? Omdat de werkgroepdocent de casussen niet online wilde publiceren vanwege hergebruik, worden de casussen niet allemaal beschreven en alleen globaal geschetst.
De vraag aan de minister was als volgt: “Fans van Roma hebben wraak aangekondigd. Er komen 2.400 man deze kant op. Er ligt een strijdplan van de gemeente Rotterdam. Onderdeel daarvan is dat de fans van Roma uit het centrum worden geweerd en naar de Oude Haven worden geleid. We
.....read more Werkgroepaantekeningen Theoretische Criminaliteit - UL - B2 - Criminologie - 2015/2016In het eerste deel van de werkgroep hebben we een filmpje gekeken over toezicht en veiligheid in uitgaansgebieden. De werkgroepdocent (Brands) heeft hiernaar onderzoek gedaan. Uit het filmpje blijkt o.a.:
De generaliseerbaarheid bij specifiek onderzoek is klein.
Er is een verband tussen wetenschap en praktijk en soms komt hier een kennisprobleem bij kijken.
Resultaten van onderzoek kunnen gevolgen hebben (consequenties).
Er zijn heel veel theorieën en ze gaan nooit helemaal weg. De maatschappelijke omstandigheden beïnvloeden een theorie en bepalen de populariteit daarvan (de historische context in combinatie met de sociale en geografische context spelen hierbij een rol). Tussen verschillende continenten/landen bestaan verschillen in contexten, bijv. tussen Amerika en Europa. Pas dus op met het toepassen van theorieën (zoals ze beschreven worden in het boek) in Europa, want het is een Amerikaans boek.
Het doel van hoofdstuk 1 van het boek is het uitleggen van het begrip theorie en het duiden van context en consequenties. Een theorie kan consequenties hebben op het gebied van politiek en beleid, maar ook in de ethiek. Hierbij speelt vooral de sociale context een rol, soms ook de geografische context.
De atoombom is ontstaan door de uitvinding van kernsplijting. Dit hoeft niet uitgevonden te zijn om verkeerd te gebruiken. Kernsplijting kan namelijk ook goed gebruikt worden om energie op te wekken. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd kernsplijting verkeerd gebruikt: op Japan werden atoombommen geworpen. In dit voorbeeld is te zien dat het heel belangrijk is hoe je met een uitvinding (/theorie) omgaat. Een theorie kan bijv. als gevolg hebben dat daders opgesloten worden, maar ook dat ze behandeld worden. Dit is maar één van de vele voorbeelden dat laat zien dat er voor misdadigers grote consequenties kunnen zitten aan een theorie en de gevolgen daarvan.
Tip: bekijk tabel 1.1 in het boek (LC&B) en probeer theorieën te plaatsen in de tijd en maatschappelijke context. Dit is handig om het overzicht te houden als je het boek met de vele theorieën gaat lezen.
Het is belangrijk om bij elke theorie te kijken naar het verklaringsniveau (micro of macro) en naar de elementen (object, explanans, explanandum). Micro heeft betrekking op het individu en macro op meerdere personen (samenleving en groepspatronen). Het object geeft aan over wie de theorie gaat (adolescenten bijvoorbeeld). De explanans geeft de verklaring, waarom is er sprake van het explanandum (bijv. waarom is er sprake van delinquent gedrag)? Het antwoord is dan de explanans, bijv. delinquente vrienden. Het explanandum is dat wat de theorie verklaart (delinquent gedrag). Een ander voorbeeld is: adolescenten (object) met een lage zelfcontrole (explanans) plegen vaker diefstal (explanandum).
Tussen
.....read more Hoorcollegeaantekeningen Theoretische Criminaliteit - UL - B2 - Criminologie - 2015/2016In Engeland eind jaren ’60 en begin jaren ’70 waren de thema’s stuursloten en autodiefstal populair. Nadat de maatregel is ingegaan dat elke nieuwe auto die gemaakt wordt verplicht een stuurslot moet hebben, gaat de diefstal omhoog. Dit is niet de bedoeling en tegen de verwachting. De oorzaak is dat dieven overstappen naar oudere auto’s. Oudere auto’s leverden echter minder op en daarom moesten ze meer auto’s stelen om aan eenzelfde bedrag (winst) te komen.
Rond dezelfde tijd is een onderzoek gedaan naar strafzwaarte bij kinderen. Ze krijgen speelgoed te zien en moeten het een cijfer geven. De robot kreeg gemiddeld een 9. Daarna moeten ze een testje maken en de onderzoeker gaat weg om dit te controleren. De kinderen mogen ondertussen met het speelgoed spelen, behalve met de robot. Er zijn twee dingen die gezegd worden (verschillend per kind; een milde en zware waarschuwing). Een maand later wordt dit onderzoek op een andere manier nog een keer uitgevoerd. Bij het speelgoed ligt de robot van de vorige keer. De vraag hierbij is: heeft de straf waarin ze geconditioneerd zijn een maand later effect op of ze wel of niet met de robot spelen? Het antwoord is ja en het heeft te maken met cognitieve dissonantie. De kinderen die een milde strafdreiging kregen riskeerden niet veel bij de dreiging. Ze vinden het niet zo erg dat ze er niet mee gespeeld hebben (er lag geen grote druk op dat ze het niet mochten doen) en doen dat dus een maand later ook niet. De kinderen die een zware strafdreiging kregen riskeerden heel wat, en nu de regel niet meer lijkt te gelden zien ze hun kans schoon. Het doel was om te kijken naar het lange termijn effect van een straf(dreiging).
Onze ideeën en theorieën worden gevormd door persoonlijke ervaringen, media (ervaringen van anderen), autoriteiten (ouders, leraren) en consensus (traditie, religie, politieke stroming). Mogelijke fouten die ontstaan bij deze vorming zijn:
een gebrekkige/selectieve waarneming (als jou fiets niet meer wordt gestolen na een extra slot erop gedaan te hebben, wil dat niet zeggen dat dit bij anderen dan ook niet meer gebeurd; je neemt alleen jezelf waar)
over-generalisatie (wat voor jou geldt, geldt voor iedereen)
persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp
onlogisch of onvolledig redeneren (elliptische verklaring: conclusies zijn niet logisch op de aannemingen die gedaan worden)
partiële verklaring (als vrouwen meer winkeldiefstal plegen dan mannen, wil dat niet zeggen dat ze ook meteen meer geweldsdelicten plegen)
Wetenschappers zijn ook mensen. Er zijn checks en balances, maar je vorming speelt altijd mee.
‘The map is
.....read more Criminological Theory. Context and Consequences van Lilly - 5e druk - BoeksamenvattingCriminaliteit is een ingewikkeld fenomeen en het is een veeleisende uitdaging om de vele kanten ervan uit te leggen. Vaak wordt gezegd – door bijvoorbeeld politici – dat gezond verstand voldoet om te verklaren waarom burgers delicten plegen en dat gezond verstand ons daarmee dus ook kan vertellen wat we aan criminaliteit moeten doen. Het uitgangspunt van het boek is dat dit een oversimplificatie is. De schrijvers willen criminaliteit anders benaderen en verklaren.
Het onderzoeken en verklaren van criminaliteit is belangrijk. De auteurs geven aan dat er – vooral in de media – vaak een neiging is tot het overdrijven van de prevalentie en ernst van criminaliteit. Er zou hier toch een kern van waarheid in zitten; criminaliteit heeft veel invloed op grote delen van de maatschappij.
De statistieken tonen aan dat hoewel de criminaliteitscijfers lijken te dalen, ernstige geweldsdelicten nog steeds meer dan een miljoen Amerikanen treffen. Het feit dat de genoemde statistieken drugsdelicten en lichtere delicten niet meenemen en het feit dat één op de twee of drie slachtoffers van criminaliteit geen aangifte doet, leidt tot de conclusie dat criminaliteit zeer veel voorkomt in de maatschappij. Daarbij wordt de kanttekening geplaatst dat de VS, zeker wat betreft (dodelijke) geweldsdelicten, hogere criminaliteitscijfers lijkt te hebben dan andere Westerse landen.
De auteurs stellen zichzelf en de lezer een aantal vragen, welke de kern van het boek vormen:
Waarom komt criminaliteit zo veel voor in de VS?
Waarom komt criminaliteit in sommige gemeenschappen meer voor dan in andere?
Waarom handelen sommigen in strijd met de wet terwijl anderen de wet naleven?
Waarom plegen ook welvarende burgers en niet alleen mensen uit achtergestelde groepen delicten?
Hoe kunnen deze fenomenen verklaard worden?
Theorie in de sociale context
De auteurs stellen dat de meeste Amerikanen een goed beeld denken te hebben van omstandigheden die tot criminaliteit leiden. Uit onderzoek bleek dat veel Amerikanen factoren als werkeloosheid, een
.....read more
JoHo can really use your help! Check out the various student jobs here that match your studies, improve your competencies, strengthen your CV and contribute to a more tolerant world
Op zoek naar een uitdagende job die past bij je studie? Word studentmanager bij JoHo !
Werkzaamheden: o.a.
Interesse? Reageer of informeer
There are several ways to navigate the large amount of summaries, study notes en practice exams on JoHo WorldSupporter.
Do you want to share your summaries with JoHo WorldSupporter and its visitors?
Field of study
Add new contribution