Waar gaat dit artikel over?

Thomas S. Kuhn werd geboren na de eerste wereldoorlog. Hij werd opgevoed als een liberale pacifist, maar tijdens zijn studententijd werd hij een ‘interventionist’. Kuhn schreef veel over wetenschappelijke vooruitgang, en zijn schrijfsels waren vaak gebaseerd was op zijn eigen levenservaringen. In zijn boek ‘The Structure of Scientific Revolutions’ beschrijft hij hoe mensen ‘crisis’ waarnemen en hoe mensen reageren op crisis en hoe crisis kan leiden tot verandering en hoe paradigma’s ontstaan. Kuhns persoonlijke levenservaringen hebben invloed gehad op zijn teksten die hij schreef over de wetenschap. Dit is een voorbeeld van hoe iemand zijn persoonlijke dimensie invloed kan hebben op zijn intellectuele dimensie.

Wie was Thomas S. Kuhn?

Kuhn werd geboren in 1922. Hij groeide op in New York in een intellectuele en liberale omgeving. Toen hij 13 jaar was schreef hij al een artikel over het pacifisme, waarin hij beschrijft hoe zinloos hij oorlog vindt. In die tijd gingen veel van zijn leeftijdsgenoten bij een groep genaamd ‘the American Student Union’. Om bij deze unie te komen moest men eerst een eed tekenen waarin stond dat je niet zou vechten, zelfs niet voor je land. Dit deed Kuhn niet.

Kuhn was student bij verschillende scholen. Zo studeerde hij onder andere aan Harvard, waar zijn broertje Roger ook studeerde. Toen de Tweede Wereldoorlog begon, kregen Kuhn en zijn broertje meer begrip voor de pogingen van de V.S. om hun bondgenoten in Europa te helpen. Dit ging samen met een toenemende anti-fascistische ideologie in de V.S. Dit leed ertoe dat Kuhn uiteindelijk de oorlog steunde, terwijl hij daarvoor vooral tegen oorlog is. Volgens Kuhn is deze verandering in zijn denkwijze het resultaat geweest van dat hij aan verschillende scholen heeft gestuurd. In “The War and My Crisis” beschrijft hij zijn persoonlijke reflectie op zijn ideologische verandering. Zo beschrijft hij:

“Aan het einde van de 4^e klas verliet ik de Hessian Hills School en daarmee verloor ik ook het contact met mijn actieve pacifistische vrienden. Ik had nog steeds mijn oude overtuigingen, maar deze waren niet actief. Toen kwam de oorlog en toen maakte ik vooral keuzes op basis van het heden en de toekomst.” Hij beschrijft in dit essay ook hoe hij uiteindelijk een interventionist werd.

Wie waren de ouders van Kuhn?

Kuhns moeder was intelligent en had veel bereikt. Zij was ook geïnteresseerd in Kuhns professionele ontwikkeling. Zijn vader was een bankier. Volgens Kuhn zijn vrouw, Kay, was Kuhns behoefte om geaccepteerd te worden door zijn vader een drijfveer voor zijn behoefte om geaccepteerd te worden door filosofen. Kuhn had vaak intellectuele discussies met zijn vader en hij was erg op zijn vader gesteld. Echter was er ook altijd een competitieve houding tussen de twee, en dit heeft er volgens zijn tweede vrouw voor gezorgd dat Kuhn altijd op zoek was naar intellectuele en academische acceptatie. De relatie tussen Kuhn en de rector van Harvard (James B. Conant) zou volgens zijn tweede vrouw ook een vervanging zijn voor de intellectuele acceptatie die hij miste van zijn eigen vader. Ook volgens de vrienden van Kuhn was hij altijd op zoek naar acceptatie van filosofen.

Kuhn was zelf ook verbaasd over zijn transitie van het pacifisme naar het interventionisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte hij steeds meer emotioneel geïnvesteerd in de oorlog. Kuhn was zelfs joods, maar hij en zijn familie woonden allemaal in de V.S. en er waren geen familieleden in concentratiekampen. Ook waren er veel intellectuelen die tijdens de Tweede Wereldoorlog de transitie maakten van het pacifisme naar het interventionisme. Zo werd rector Conant ook een pacifist. In “The War and My Crisis” beschrijft Kuhn zijn gedachten over principes zoals het ‘liberalisme’ en ‘de rede’. Hij beschrijft hoe hij opgroeide in een liberale omgeving. Hij was dan ook een politiek liberaal voor een groot gedeelte van zijn leven. Ook benadrukt hij in dit boek het belang van ‘de rede’. Hij had veel vertrouwen in zijn eigen mind en hij geloofde dat de rede de beste manier was om zijn eigen acties te rechtvaardigen. Hij beschrijft dat zijn overtuigingen niks te maken hadden met mystiek of religie. Volgens hem was de rede en logica de enige manier om tot geldige conclusies te komen. Kuhns visie op de maatschappij was dat het gebaseerd moest zijn op de rede. Volgens Kuhn zijn mensen niet inherent goed, maar alle mensen zijn wel in staat om te redeneren.

Kuhn baseerde zijn ideeën over de wetenschap op zijn eigen ervaringen. Zo schreef hij bijvoorbeeld: “veranderingen zijn het gevolg van gebeurtenissen, die elk een serieuze invloed hebben.” De Tweede Wereldoorlog leed er niet alleen toe dat Kuhn afzag van het pacifisme; hij begon ook te twijfelen aan ‘de rede’. Zo schreef hij: “Ik vind de rede nog steeds de belangrijkste bron van beslissingen, maar ik besef nu dat alle beslissingen uit meer bestaan dan alleen conclusies gebaseerd op het verstand.” Zo beschreef hij dat zijn beslissing om van het pacifisme af te zien gebaseerd was op zijn verstand, maar dat er ook andere invloeden waren.

Drie weken na het schrijven van “The War and My Crisis” schreef Kuhn een ander essay: “International Morale and a United States Declaration of War”. Hierin beschrijft hij de impact van oorlog en is het begin van een ‘interventionistische Kuhn’ al waar te nemen. Volgens Roger, het broertje van Kuhn, weerspiegelen deze essays ook overtuigingen in hun familie. Vlak voordat Kuhn overleed, schreef hij over hoe zijn religie (het jodendom) had bijgedragen aan zijn transitie naar het interventionisme.

Wat was het gevolg van de Tweede Wereldoorlog?

Kuhn schreef zich ook in voor natuurkunde en scheikunde. Later studeerde hij af in de natuurkunde. Later begon hij te twijfelen aan een carrière in de natuurkunde en begon hij aan een elektronica opleiding. Dit was volgens Kuhn een ‘conflict periode’, omdat hij dus erg goed was in veel verschillende dingen. Nadat hij afstudeerde werkte hij in de Office of Scientific Research and Development’s Radio Research Labaratory (RRL) van Harvard. In 1944 verhuisde hij naar Europa, waar hij werkte aan problemen die de inlichtingendienst had, bijvoorbeeld met bombardementen. Hij vond het fijn dat hij zijn kennis kon gebruiken in de strijd tegen de oorlog.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte Kuhn nog meer geïnteresseerd in de wetenschap, filosofie en educatie. Hij merkte dat leken bepaalde termen niet goed begrepen. Dit leed ertoe dat hij op zoek ging naar alternatieve manieren om niet-wetenschappers op te leiden. In 1947 beschrijft Kuhn hoe hij een belangrijk inzicht kreeg tijdens het lezen van Aristoteles’ werk over natuurkunde. Kuhn had moeite met het begrijpen van de verschillen tussen Artistoteliaanse en Newtoniaanse visies over concepten zoals beweging en positie. Hij beschrijft hoe hij op een warme zomerdag een ‘eureka’ ervaring kreeg, doordat hij de teksten op een andere manier begon te lezen. De politieke transitie die Kuhn onderging en deze eureka ervaring leed ertoe dat Kuhn geïnteresseerd raakte in de Gestalt psychologie. Volgens Kuhn was een verandering in perspectief gelijk aan een verandering in visueel gestalt. Zo beschrijft hij: “in tijden van revolutie, wanneer de ‘normale’ wetenschap verandert, verandert de perceptie van de wetenschapper. Dit houdt in dat in bekende situaties, de wetenschapper een nieuw gestalt moet zien. Nadat dit is gebeurd, verandert zijn hele kijk op zijn onderzoeksgebied.”

Wat gebeurde er na de Tweede Wereldoorlog?

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de toekomst van Kuhn onzeker. Hij vond natuurkunde niet meer zo interessant. Ook had rector Contant een verzoek opgesteld om na te denken over een reformatie van het hoger onderwijs in Amerika. Kuhn gebruikte deze mogelijkheid om zijn mening te uiten. Zo complimenteerde hij het verzoek en gaf hij kritiek op Harvard’s eisen voor het publiceren van werk. Ook gaf hij aan dat het jammer was dat er weinig professoren waren die bepaalde cursussen konden geven.

In 1947 werd Kuhn benaderd door rector Conant. Hij vroeg of Kuhn hem wilde assisteren tijdens het ontwikkelen van een Algemene Educatie cursus in de wetenschap. Dit wilde hij wel doen en dit leed ertoe dat Kuhn veel leerde over de natuur van wetenschap. Zo leerde hij over hoe men de geschiedenis kan bestuderen om de wetenschap te begrijpen. Uiteindelijk koos Kuhn er voor om niet verder te gaan in een carrière in de natuurkunde. In plaats daarvan begon hij met het bestuderen van de geschiedenis van de wetenschap. Kuhn en Conant ontwikkelden een sterke band, waarin Conant een mentor werd voor Kuhn en hem psychologische steun bood tijdens hectische perioden in zijn leven. Ook schreef Conant het voorwoord van Kuhns eerste boek. In 1962 schreef Kuhn “Structure”, dat hij toewijdde aan Conant. Zo schreef hij: “Het was James B. Conant, de rector van Harvard University, die mij leerde over de geschiedenis van de wetenschap. Dit leed ertoe dat mijn kijk op de natuur van de wetenschap transformeerde en ontwikkelde.” De cursus die hij samen met Conant ontwikkelde was het begin van zijn carrière als leraar.

Wat vond Kuhn van de psychoanalyse?

Kuhn las graag het werk van Sigmund Freud. Volgens Kuhn had het werk van Freud hem geholpen met het begrijpen van teksten. Echter was hij niet volledig overtuigd van psychotherapie. Kuhn vertelde ook dat het werk van Piaget meer invloed had gehad op zijn eigen werk.

Wat waren de ‘Lowell colleges’?

In 1951 werd Kuhn uitgenodigd om acht colleges over wetenschap te geven. Dit vond Kuhn erg stressvol, maar hij had de hoop dat hij uiteindelijk een boek zou schrijven gebaseerd op deze colleges. In 1953 kwam dit boek er ook, genaamd “International Encyclopedia of Unified Sciences”. In de colleges vertelde Kuhn over niet-rationale en subjectieve invloeden op wetenschappelijk onderzoek en de invloed van wetenschappelijke teksten. In zijn vijfde college vertelt hij over “crisis”. Volgens Kuhn ontstaat een crisis na een abnormale, experimentele gebeurtenis. Dit leidt ertoe dat er een nieuwe oriëntatie ontstaat in een groep van wetenschappers. In “Structure” komt veel van de inhoud van zijn acht colleges terug. In 1952 werd Kuhn assistent professor bij Harvard en dit was erg belangrijk voor Kuhn. In 1960-1961 kon Kuhn promoveren naar professor. De filosofen accepteerden niet dat Kuhn zou promoveren in fiosofie, maar wel in geschiedenis.

Wat was er nog meer bekend over Kuhn?

Kuhn was erg gevoelig voor kritiek. De vele transities die Kuhn doormaakte in zijn jeugd zijn ook terug te zien in zijn academische carrière. Ook had Kuhn vaak het gevoel dat mensen iets van hem wilden en dat mensen graag zijn bevestiging wilden. Ook was Kuhn niet geheel tevreden met de manier waarop anderen gebruik maakten van zijn werk en ideeën. Van 1979 tot 1983 was Kuhn docent in filosofie en in de geschiedenis van de wetenschap. In 1983 werd hij de allereerste professor in filosofie en in 1991 ging hij met pensioen. Later werd Kuhn ziek; hij kreeg kanker. Hij overleed op 17 juni 1996. Kuhn is een belangrijk figuur voor de wetenschap, vooral door zijn boek “Structure of Scientific Revolutions”. Concluderend, Kuhn bescrijft dat persoonlijke, emotionele, en intellectuele transities die Kuhn onderging in zijn leven een innerlijk conflict veroorzaakten. Opmerkelijk genoeg gaan Kuhns latere teksten over de wetenschap vaak ook over dat 'crisis' hetgeen is wat tot verandering leidt.