Deze samenvatting is geschreven in collegejaar 2012-2013.

Kosten van criminaliteit – schattingen ten behoeve van de evaluatie van beleid en maatregelen

Inleiding

Misdaad leidt tot aanzienlijke kosten op de volgende niveaus:

• Het individu.
• De gemeenschap
• Het nationale niveau

In de Verenigde Staten werden in 2007 meer dan 23 miljoen misdrijven gepleegd. Dit resulteerde in:

• 15 miljard dollar schade voor slachtoffers
• 179 miljard dollar aan overheidsuitgaven.

De laatste hadden betrekking op:

• Politiebescherming
• Gerechtelijke procedures
• Strafoplegging.

De behandeling van alcohol- en drugsmisbruik is een voorbeeld van een maatregel die

• Individuele levens kan verbeteren door het wegnemen van verslaving
• Economische voordelen kan opleveren door het terugdringen van aan verslaving gerelateerde misdaad.

De kosten van misdaad voor de samenleving kunnen worden onderverdeeld in de volgende componenten:

• Kosten voor slachtoffers
• Kosten in verband met het strafrechtelijke systeem
• Kosten voor de pleger – het gaat hier om kosten die voortvloeien uit de keuze van de pleger om zich bezig te houden met criminele activteiten.
• Immateriële kosten.

Onder de immateriële kosten vallen indirecte kosten van slachtoffers waaronder:

• Fysiek lijden.
• Verminderde kwaliteit van leven
• Psychisch leed

Literatuur

Onderzoek naar de kosten van misdaad verschilt sterk op het gebied van:

·         Ingenomen perspectieven

·         Gehanteerde methoden

·         Gebruikte maatstaven

·        Gebruikte gegevensbronnen.

In de Verenigde Staten houden verschillende instanties zich bezig met het verzamelen van gegevens over criminaliteit en het schatten van de kosten van misdaad. Voorbeelden zijn:

·         Het Ministerie van Justitie (Department of Justice). Dit verzamelt grote hoeveelheden gegevens over criminaliteit bestemd voor analyse en rapportage.

·         Het Bureau voor Justitie-statistieken. Dit is een onderdeel van het Ministerie van Justitie dat zich bezighoudt met kwantitatief onderzoek.

·        Het Ministerie van Volksgezondheid. Dit Ministerie heeft een aantal onderzoeken gefinancierd naar de kosten voor de samenleving van alcohol- en drugsmisbruik en psychische ziekte.

Verschillende onderzoeken hebben een belangrijke rol gespeeld bij het ontwikkelen en verfijnen van methoden om de kosten van misdaad te bepalen. Hierbij is gebruik gemaakt van de volgende methoden voor de bepaling van kosten:

·         De numerieke misdaad-classificatiemethode

·         De bezitswaardemethode

·         De kwaliteit van leven-methode

·         De bereidheid om te betalen-methode

·         De tevredenheid met het leven-methode

·         Een markt-gebaseerd model

·        Een levensloopmodel

In een beperkt aantal onderzoeken is een schatting gemaakt van de kosten voor de samenleving van specifieke misdrijven. Deze onderzoeken verschaffen een statistisch raamwerk en een context voor het interpreteren van schattingen van de kosten van misdaad.

Gegevens

De beschikbaarheid van kwalitatief goede gegevensbronnen speelt een belangrijke rol bij het ontwikkelen en toepassen van een omvattende methode voor de schatting van de kosten van misdaad.

Methoden

We zouden gebruik kunnen maken van een tweevoudige benadering om de materiële en immateriële kosten van misdaad te bepalen waarbij gebruik wordt gemaakt van een:

·         Kosten van ziekte-benadering

·        Jurycompensatie-benadering.

De eerste benadering wordt gebruikt om de materiële kosten te bepalen. Hieronder vallen:

·         Het productiviteitsverlies van de pleger

·         De medische kosten op korte termijn

·         Verloren inkomsten

·        Schade aan of verlies van goederen.

In de jurycompensatiebenadering zoals ontwikkeld door Cohen worden door de jury toegekende geldbedragen in individuele schadezaken gebruikt om de equivalente waarde van het fysieke en psychische lijden zoals geleden door een slachtoffer als gevolg van een misdrijf te bepalen.

Het Amerikaanse Ministerie van Justitie verzamelt gegevens over:

·         Uitgaven voor medische kosten

·         Verlies van geld

·         Diefstal van goederen of schade aan goederen

·        Gemiste inkomsten als gevolg van verwondingen of andere vormen van slachtofferschap.

Deze hebben betrekking op de volgende typen misdrijven:

·         Sexuele misdrijven

·         Roof

·         Zwaardere geweldpleging

·         Inbraak

·         Diefstal van motorvoertuigen

·         Diefstal

Bij het bepalen van de waarde van gemiste inkomsten spelen een aantal demografische en economische variabelen een rol die verschillen naar gelang leeftijd en per geslacht:

·         Het percentage van de bevolking dat werkt en het percentage dat niet als onderdeel van de beroepsbevolking wordt gezien.

·         Het gemiddelde jaarlijkse inkomen van het werkende deel van de bevolking met inflatiecorrectie

·         De gemiddelde waarde van diensten in de huishouding met inflatiecorrectie.

De kosten in verband met het strafrechtelijke systeem op het federale-, staats- en lokale niveau kunnen worden onderverdeeld in:

·         Kosten in verband met de inzet van politie

·         Kosten in verband met juridische procedures

·         Kosten in verband met straffen

Verlies van productiviteit is berekend met behulp van gegevens over straffen. Een deel van de totale kosten van misdaad wordt gevormd door de kosten verbonden aan een crimineel levenspad. In onderzoek wordt hier niet altijd expliciet aandacht aan besteed. Omdat het meer nadeel voor een samenleving oplevert als iemand ervoor kiest om zich bezig te houden met criminele activiteiten dan als hij wettelijk werkzaam is en bijdraagt aan het Bruto Nationaal Product moet het productiviteitsverlies worden opgenomen in de totale kosten van misdaad voor de samenleving.

Om de kosten van het lijden als gevolg van misdrijven te bepalen kan gebruik worden gemaakt van de jurycompensatiebenadering van Cohen. De volgende typen misdrijven hebben het meeste immateriële leed tot gevolg (in de Verenigde Staten):

·         Sexuele misdrijven

·         Roof

·         Zwaardere vormen van geweldpleging

De totale immateriële kosten per misdrijf worden gevormd door:

·         De kosten van psychisch lijden

·         De kosten van het risico om slachtoffer te worden

De totale kosten voor de samenleving per misdrijf kan voor ieder type misdrijf worden berekend door het optellen van de materiële en de immateriële kosten. Om een dubbele berekening te voorkomen in geval van typen misdrijven met een gecorrigeerd risico van slachtofferschap moeten de oorspronkelijke kosten van het risico op slachtofferschap eerst worden afgetrokken van de schattingen van de materiële kosten.

De berekeningen zijn gebaseerd op verschillende gegevensbronnen en een aantal vereenvoudigde veronderstellingen. Het is dus niet mogelijk om de gebruikelijke standaardfouten of vertrouwensintervallen voor de puntschattingen te berekenen. Een alternatieve manier om onzekerheden in de schattingen te bepalen is het uitvoeren van gevoeligheidsanalyses.

Uitkomsten

De drie belangrijkste onderdelen van de materiële kosten van misdrijven zijn:

·         Kosten voor het slachtoffer

·         Kosten in verband met het strafrechtelijke systeem

·        Kosten in verband met een crimineel levenspad.

Roofmisdrijven leveren de meeste kosten voor de samenleving op. De cijfers voor de Verenigde Staten zijn:

·         1,28 miljoen dollar per geval van moord.

·         41,247 dollar per sexueel misdrijf.

·         21,398 dollar per geval van roof.

·        19,537 dollar per geval van zwaardere geweldpleging.

Bespreking

De gebruikte methode voor het bepalen van de kosten van misdaad heeft voordelen ten opzichte van andere benaderingen omdat:

·         Er gestandardiseerde technieken worden toegepast

·         Het een omvattend perspectief biedt.

Er worden een aantal belangrijke bijdragen gedaan aan de literatuur over de kosten van misdaad.

·         In het huidige onderzoek wordt aan een groter aantal misdrijven aandacht besteed dan in voorgaande onderzoeken.

·         In het huidige onderzoek is bij het maken van schattingen gebruik gemaakt van een consistente verzameling methoden wat vergelijkbaarheid en normalisatie vergemakkelijkt.

·         Er is gebruik gemaakt van de meest recente gegevens.

De waarde van de schattingen voor onderzoek en beleid kan het beste worden getoond door middel van een praktische toepassing. Overheden investeren een aanzienlijke hoeveelheid middelen in programma's die misdaad beogen terug te dringen. Omdat criminele activiteiten verschillend zijn bestaat er behoefte aan een manier om veranderingen in de criminele activiteit op een eenduidige manier te meten zodat:

·         De effecten van verschillende programma's met elkaar kunnen worden vergeleken.

·        Aan de hand hiervan schaarse middelen kunnen worden aangewend.

Veel verschillende typen maatregelen, van politie-inzet in grote steden tot programma's op scholen in plattelandsgebieden gericht op het terugdringen van geweld kunnen op deze manier worden geëvalueerd.

Bij het onderhavige onderzoek was sprake van een aantal conceptuele en empirische uitdagingen. De belangrijkste uitdaging wordt misschien wel gevormd door de verschillen tussen de gegevensbronnen. Gepoogd is om de meest recente en meest betrouwbare gegevens te vinden over:

·         Criminele activiteiten

·         Slachtoffers van misdrijven

·         Daders

·        Het strafrechtelijke systeem

Het onderzoek heeft te maken met een aantal beperkingen, die voorkomen bij alle onderzoeken naar de kosten van misdaad:

·         Er wordt gebruik gemaakt van gegevens van de Verenigde Staten. De schattingen zijn dus beperkt tot de Verenigde Staten.

·        Van een aantal misdrijven zoals drugsdelicten kan het aantal moeilijk worden bepaald.

Het daadwerkelijke aantal is zeker groter dan het aantal bij de politie bekende vanwege

·         De hoge frequentie waarmee deze misdrijven voorkomen.

·         De geringe mate waarin deze misdrijven door slachtoffers worden gemeld bij de politie.

·        De moeite die het kost om de plegers op te sporen.

Een andere beperking wordt gevormd door de uitsluiting van psychische schade van de schattingen. De verschillende aspecten van psychisch leed zijn niet duidelijk bepaald en er kan dus geen compleet beeld worden gevormd van de psychische schade van slachtoffers. In bepaalde onderzoeken is een schatting gedaan van de waarde van psychische schade. Om deze schattingen te actualiseren is er meer recente informatie nodig over de psychische gevolgen van misdrijven op lange termijn.

Het is een punt van discussie of het verlies van bezit moet worden beschouwd als deel van de kosten van misdaad voor de samenleving. In sommige eerdere onderzoeken zoals dat van Rajkumar en French uit 1997 is de waarde van de schade aan goederen apart opgenomen in de berekening omdat het verlies van goederen een verplaatsing van een partij naar een andere zou inhouden ongeacht de oorzaak ervan.

In het huidige onderzoek wordt ervan uitgegaan dat er naast de waarde van de zaak bepaalde kosten zijn die door het slachtoffer worden gedragen. Voorbeelden zijn:

·         Kosten om de zaak op te sporen.

·         Kosten in verband met vervanging.

·        Kosten vanwege ongemak.

De veronderstelling dat de kosten voor het strafrechtelijke systeem gelijk zijn bij alle criminele handelingen is zwak. Zonder meer gedetailleerde gegevens over de strafrechtelijke procedure bij elk type misdrijf is het moeilijk om de economische gevolgen van een specifiek misdrijf voor het strafrechtelijke systeem te schatten.

Een andere beperking aan de gemaakte schattingen is dat zij de gemiddelde kosten per misdrijf weergeven in tegenstelling tot de marginale kosten die belangrijker zijn voor het beleid. Dit onderscheid is van belang voor de economische evaluatie van maatregelen gericht op het voorkomen van misdaad. Hierbij is men geïnteresseerd in kostenbesparingen die gepaard gaan met het voorkomen van het laatste misdrijf of de laatste groep misdrijven in plaats van de kosten die voortvloeien uit een specifiek misdrijf.

Tenslotte is bij het maken van de schattingen geen rekening gehouden met de:

·         Tijd,

·         Moeite en

·        Uitgaven van huishoudens en gemeenschappen

ten behoeve van het beperken van de kans om slachtoffer te worden van misdrijven.

Zo is er geen rekening gehouden met kosten van:

·         Systemen voor de beveiliging van huishoudens

·         Bewakingspersoneel

·         Beveiligde toegang op het werk

·         Waakhonden

·         Toezichtprogramma's in buurten

·         Tijd die wordt besteed om routes te vinden die veiliger zijn dan bestaande routes.

Schattingen van de kosten van misdrijven voor de samenleving zijn van groot belang voor de evaluatie van de economische effecten van programma's gericht op het terugdringen van misdaad. Bij het maken van de schattingen is een onderscheid gemaakt tussen verschillende typen kosten als gevolg van misdrijven:

·         Kosten voor het slachtoffer.

·         Kosten in verband met het strafrechtelijke systeem

·         Productiviteitsverlies

Ook is een onderscheid gemaakt tussen materiële en immateriële kosten. Omdat in de meeste literatuur alleen aandacht wordt besteed aan materiële kosten zou men kunnen denken dat schattingen van materiële kosten betrouwbaarder zijn dan die van immateriële kosten. Dit hoeft niet noodzakelijk het geval te zijn vanwege:

·         Uitdagingen in verband met gegevens.

·         Vereenvoudigende veronderstellingen

·         Methodologische beperkingen.

Loont de SOV/ISD-maatregel? Een eerste verkenning

Wat is de SOV/ISD-maatregel?

Als reactie op veelplegers is in 2004 de ISD-maatregel ingevoerd. Hiermee kan een verdachte voor de duur van maximaal twee jaar in een inrichting voor stelselmatige daders worden geplaatst. Tijdens de detentie krijgt de delinquent een programma aangeboden om zijn verslaving en andere problemen aan te pakken. Deze maatregel kan worden opgelegd bij personen van achttien jaar of ouder, die in een periode van vijf jaar meer dan tien processen verbaal ten zich opgemaakt zagen, waarvan ten minste één in het laatste jaar. Verder moet het gaan om een misdrijf waarvoor voorlopige hechtenis is toegestaan, de verdachte moet vijf jaar voorafgaand aan het begane feit ten minste driemaal wegens een misdrijf onherroepelijk zijn veroordeeld tot een vrijheidsbenemende straf of maatregel, een vrijheidsbeperkende maatregel of een taakstraf en tenslotte moet het opleggen van de maatregel worden geëist door de veiligheid van personen of goederen.

Opzet van het onderzoek

De ISD-maatregel vervangt de SOV-maatregel, die in 2001 werd geïntroduceerd. Belangrijkste verschil is dat de ISD-maatregel een groter bereik heeft. Een interessante vraag is wat de verhouding is tussen de kosten en de opbrengsten van de ISD-maatregel, die wordt gekenmerkt door een individuele aanpak. Dit onderzoek zal zich hierbij baseren op de resultaten van een onderzoek, dat is gedaan naar de SOV-maatregel aangevuld met gegevens uit de Monitor Veelplegers. Er wordt gebruik gemaakt van een kosten-batenanalyse, waarbij de in geldbedragen vertaalde kosten en opbrengsten van de maatregel worden vergeleken met de situatie, dat geen gebruik wordt gemaakt van deze maatregel (nulscenario).

De drie effecten op criminaliteit, specifieke preventie, insluiting en generale preventie worden op de volgende manier gemodelleerd: er wordt uitgegaan van een periode van drie jaar. Aan de veelplegers worden drie variabelen verbonden: het gemiddelde aantal delicten gepleegd tijdens de dagen in vrijheid in het eerste jaar, de gemiddelde duur van detentie en het gemiddelde aantal andere straffen. In het eerste jaar bestaat de keuze om het bestaande beleid voort te zetten of gebruik te maken van de SOV/ISD-maatregel.

Kosten en opbrengsten van de SOV/ISD-maatregel

De kosten van de maatregel worden gevormd door de uitvoeringskosten. Dit is een tarief per dag. De opbrengsten zijn in de eerste plaats het terugdringen van criminaliteit, de vermindering van schade, die wordt geleden en tenslotte de vermindering van de noodzaak om preventieve maatregelen te nemen omdat het risico om slachtoffer te worden afneemt. Hiernaast zijn voor justitie de kosten minder voor opsporing, vervolging, berechting en tenuitvoerlegging. Om de opbrengsten te specificeren zijn aanvullende gegevens nodig:

·         de maatschappelijke schade per delict

·         de kosten voor opsporing, vervolging en berechting per delict

·         de kosten van tenuitvoerlegging van detentie per dag

·         de kosten van tenuitvoerlegging van andere straffen per dag

De opbrengsten van insluiting bestaan erin dat tijdens oplegging van de maatregel minder misdrijven worden gepleegd. Ook hoeven andere straffen niet ten uitvoer gebracht te worden. Hiernaast leidt de maatregel tot specifieke preventie, wat inhoudt dat degene die op grond van de SOV/ISD-maatregel wordt opgesloten na afloop hiervan minder misdrijven pleegt dan zonder deze maatregel het geval zou zijn geweest.

Er zijn twee opbrengsten, die buiten de sfeer van de criminaliteit liggen: de kwaliteit van leven van de betrokkenen en hun participatie in de arbeidsmarkt neemt toe, waardoor hun bijdrage aan de productie toeneemt.

Resultaten, conclusie en kanttekeningen

Na een inventarisatie van de verschillende kosten en opbrengsten wordt het verband hiertussen uitgedrukt in formules en worden aan de verschillende effecten geldbedragen verbonden. Hieruit blijkt dat de opbrengsten meer zijn dan de kosten van de maatregel. Dit is zelfs zo als de opbrengsten van generale preventie afwezig zijn.

Bij dit onderzoek kunnen een aantal kritische opmerkingen worden geplaatst.

·         Het is de vraag of de effecten van de ISD-maatregel hetzelfde zijn als die van de SOV-maatregel. Er zijn namelijk verschillen tussen beide maatregelen. Het programma van ISD is anders ingericht dan SOV. Ook zijn er veranderingen in de deelnemers. Het aantal deelnemers met een psychische stoornis neemt toe. Tegelijkertijd is sprake van een lichter type veelplegers.

·         De opbrengsten zijn beperkt tot een periode van één jaar na oplegging van de maatregel. Het is mogelijk dat, wanneer de opbrengsten over een langere periode worden bekeken, deze groter zijn.

·         Het is niet duidelijk wat de recidivegraad is van degenen, op wie de maatregel is toegepast en die in dit onderzoek zijn opgenomen. Gaat het om gemiddelde veelplegers? Gebleken is dat de eerste lichting bestond uit zwaardere veelplegers. Wanneer in de toekomst de maatregel vaker op lichtere veelplegers wordt toegepast dienen de effecten te worden aangepast. De opbrengsten van specifieke preventie en insluiting zullen lager uitvallen, terwijl de opbrengsten van generale preventie hoger zullen uitvallen.

·         Er is een verandering te zien in de recidive. In dit onderzoek wordt dit toegeschreven aan de generaal preventieve werking van de SOV/ISD-maatregel. Dit verband is echter niet helemaal zeker. Heeft de daling van de recidive een structureel karakter? En kan het ten volle worden toegeschreven aan de maatregel? Als dit niet het geval is moet het generaal preventieve effect naar beneden worden bijgesteld.

·         Om de opbrengsten van de reductie van de criminaliteit te bepalen is uitgegaan van een schatting van de kosten van criminaliteit, gedaan door Groot, De Hoop e.a. Deze schatting is, rekening houdend met de samenstelling van de door ZAVP’s gepleegde misdrijven  omgeslagen over het aantal PV’s. Het is de vraag of het hieruit voortvloeiende bedrag in overeenstemming is met de werkelijkheid.

·         De kosten van interventie hebben in het onderzoek weinig aandacht gekregen. Het is wenselijk als er meer inzicht komt in de kosten van de extramurale fase.

Beleidsalternatieven gericht op het terugdringen van de behoefte tot de bouw van gevangenissen, kosten van strafrechtspleging en criminaliteitscijfers

Inleiding

Volgens lange termijnvooruitzichten heeft Washington in 2020 twee nieuwe gevangenissen nodig en in 2030 nog een nieuwe gevangenis. De kosten voor de bouw van een nieuwe gevangenis zijn ongeveer 250 miljoen dollar en een gevangenis kost hierna per jaar 45 miljoen dollar. De wetgever van de staat Washington heeft haar interesse uitgesproken in beleidsalternatieven, die de behoefte aan gevangenisopnames terugdringen, geld besparen en bijdragen aan lagere criminaliteitscijfers.

Mogelijke beleidsalternatieven

Drie mogelijke maatregelen worden in dit onderzoek bekeken:

·   Interventieprogramma’s. Welke maatregelen kunnen worden toegepast op mensen, die vastzitten om recidive te voorkomen en hiermee de behoefte aan nieuwe gevangenisopnames terug te dringen?

·   Preventieve maatregelen. De meeste maatregelen zijn gericht op kinderen en pogen opsluiting op volwassen leeftijd te voorkomen. Hiernaast kunnen deze maatregelen bijkomende positieve effecten hebben zoals een verbetering van school- en onderwijsresultaten. In dit onderzoek zullen een aantal representatieve maatregelen worden behandeld.

·   Strafopties. Op welke wijze kunnen alternatieven voor bestaande straffen en het gebruik van risicofactoren bijdragen aan het realiseren van bovengenoemde doelen?

Om de context van het onderzoek te verduidelijken is het nuttig om een aantal basisfeiten te bekijken over de bezetting van gevangenissen. Criminologen meten de bezetting van gevangenissen door middel van de opsluitingsgraad. Hierbij wordt het aantal mensen, dat in een gevangenis zit gedeeld door het totale aantal mensen in een bepaalde leefdtijdsgroep.

De bezetting van gevangenissen was stabiel in de periode van 1930 t/m 1980. Twee mensen op 1000 inwoners met een leeftijd tussen 18 en 49 jaar waren opgesloten. Vanaf eind jaren 70 en de jaren 80 neemt dit aantal toe. Op dit moment is zes op de 1000 inwoners opgesloten. Naar verwachting zijn er in 2020 4500 nieuwe gevangeniscellen nodig.

Bij het onderzoek of een maatregel bijdraagt aan het terugdringen van criminaliteit wordt gebruik gemaakt van een verzameling procedures, die wordt aangeduid met meta-analyse.

Maatregelen, gericht op het voorkomen van recidive leiden tot het terugdringen van recidive met gemiddeld 6.3 procent. Wanneer zo’n programma niet is gevolgd bestaat een kans van 63 procent dat iemand, die wordt vrijgelaten uit de gevangenis binnen 13 jaar opnieuw wordt veroordeeld. Wordt een programma wel gevolgd dan is deze kans 59 procent.

Een ander programma is Functionele familietherapie. Dit houdt in dat iemand, die als jongere een straf heeft gekregen en zijn familie een programma volgen. Iemand, die voor dit programma is opgeleid werkt drie maanden met de jongere en zijn gezin. Uit het onderzoek blijkt dat dit de kans op recidive met 15.9 procent terugdringt.

Tenslotte is er het Verpleger-gezin programma, waarbij moeders uit lage inkomensgroepen met een groot risico van criminaliteit intensief worden bezocht door verpleegsters. De kans op criminaliteit wordt hiermee teruggedrongen met 56 procent. De kans dat het kind in de criminaliteit terechtkomt wordt teruggedrongen met 16 procent.   

Resultaten van het onderzoek

De voordelen van de verschillende programma’s kunnen worden uitgedrukt in geldbedragen. Het laatstgenoemde programma levert voor de moeder $ 19692 dollar op en voor de kinderen $ 13554.

Sommige programma’s hebben geen invloed op de criminaliteitscijfers. Een voorbeeld is elektronisch volgen van volwassen plegers van misdrijven. Vanwege de lage kosten kan dit een alternatief zijn voor een gevangenisstraf.

In het onderzoek wordt uitgegaan van het huidige niveau van toepassing van alternatieve maatregelen, een gematigd programma en een agressief programma. De laatstgenoemde twee programma’s houden een meer intensieve inzet in van maatregelen ten opzichte van het huidige niveau. Het gematigde programma levert per geïnvesteerde dollar $ 2.59 tot $ 2.75 op in de periode 2008-2030. Alle drie de programma’s leiden tot een reductie van criminaliteit van 48 misdrijven per 1000 personen.

De maatregelen kunnen worden onderverdeeld in maatregelen gericht op volwassenen, maatregelen gericht op jongeren en preventieve maatregelen. Gematigde tot agressieve inzet van deze maatregelen leidt tot een vermindering van de behoefte aan de bouw van nieuwe gevangenissen, een besparing van ongeveer twee miljard dollar en een vermindering van criminaliteit.