Waar gaat het artikel van Metz et al. over?

Verschillende onderzoeken hebben gunstige effecten aangetoond van SDM in de geestelijke gezondheidszorg. SDM staat voor Shared decision-making. SDM is de aanpak waarbij patiënten en clinici beschikbare informatie delen vanuit beide perspectieven en waar patiënten worden aangemoedigd en ondersteund om actief deel te nemen aan de besluitvorming over de behandeling. Hierdoor voelen patiënten zich meer betrokken, beter geïnformeerd, tevredener en hebben ze meer vertrouwen in de therapie. Dit kan leiden tot betere behandelresultaten. 

Door integratie van feedback van Routine Outcome Monitoring (ROM) kan de SDM-aanpak verder verbeterd worden. Eerdere studies hebben de bruikbaarheid en haalbaarheid van ROM binnen de SDM al aangetoond. Met het volgende experiment wordt dit verder onderzocht.

Welke methoden zijn voor dit experiment gebruikt?

Voor dit experiment is een randomised-controlled trial (RCT) gebruikt. Deelnemers werden gerekruteerd binnen patiënten die behandeld werden en de patiënten die terugkwamen om hun behandeling te beoordelen. Van tevoren werden de socio-demografische kenmerken en klinische kenmerken van de patiënten verzameld. De RCT was bedoeld om ROM in alledaagse klinische settingen te implementeren. De SDM, SDMR, en de normale aanpak, DMAU, werden met elkaar vergeleken.

De data werd vergaard door vragenlijsten die de patiënten zelf invulden aan het begin van hun behandeling en na 6 maanden. In de vragenlijsten werd het beslissingsconflict in patiënten gemeten door 16 aspecten van de behandeling te laten beoordelen met een 0 (sterk mee eens) tot 4 (sterk mee oneens). De scores werden gedeeld door 16 en vermenigvuldigd met 25, waardoor er een resultaat tussen de 0 en de 100 uitkwam. Op dezelfde manier werden secundaire aspecten van de SDM en processuele aspecten gemeten.

Wat zijn de resultaten van dit experiment?

Uit analyse van de intentie om te behandelen, bleken geen significante verschillen. Wel waren er significante interactie effecten te zien tussen de condities tijdens de eerste diagnose en tijdens de behandeling. Dat laat zien dat het effect van de SDMR beïnvloed werd door de eerste diagnose als effect aanpasser.

Een betere applicatie van de SDM en ROM leidde tot significant minder beslissingsconflict. Vervolgens leidde minder beslissingsconflict tot betere klinische uitkomsten en een hogere kwaliteit van leven.

Wat volgt er uit dit experiment?

Anders dan verwacht, werden geen significante verschillen gevonden in primaire en secundaire uitkomsten die door patiënten werden gerapporteerd. Maar de resultaten van de clinici en de praktische effecten lieten wel duidelijke verschillen zien. 

Ook was er een duidelijk positiever effect voor depressieve patiënten te zien ten opzichten van andere subgroepen patiënten. Dit ligt in lijn met eerder onderzoek waaruit ook bleek dat feedback tijdens de behandeling tot betere uitkomsten leidt bij patiënten met stemmingsstoornissen.