Postte ik niet al te lang geleden nog een verhaal over hoe de grens met Colombia over moest om mijn visum te verlengen (met die moeilijk kijkende dame bij de immigratie en de doorverwijzing naar de Grote Baas), realiseer ik me dat ik de vreugde van de vrijwilligersvisum-aanvraag nog niet gedeeld had! Bij deze dus!

“Waar is de rest van je documenten? Ik kan je geen nummertje geven als je die niet hebt,” zegt de receptioniste nors. Emily heeft de rest van mijn documenten. Maar Emily is er nog niet. “Dan kan ik je niet helpen,” zegt ze. Geen sorry. Het spijt haar ook niet.

Twintig minuten wachten later is Emily er wel. Ik vul de nog lege plekken op mijn formulier in. “Moet je bij “straat, stad, land” je Ecuadoriaanse of Nederlandse gegevens invullen?” Volgens Emily maakt het niet uit. Terug bij de receptie maakt de vrouw zuchtend gaatjes in mijn papieren en legt ze dan demonstratief op de voorgeschreven volgorde. Ik krijg een nummertje waarna ik me een half uur lang beneden zit af te vragen welk nummer er aan de beurt is, voordat we naar de wachtkamer twee verdiepingen hoger (op piso 1 (?)) worden gestuurd, waar net nummer zeven wordt afgeroepen. Ik heb nummer achtentwintig.                       

Anderhalf uur later zit ik met mijn formulieren voor het bureau van een duidelijk verveelde kantoormedewerkster in mantelpak. Ze bladert samen met haar mannelijke college door mijn map en geeft hem dan aan me terug. “Bij adres moet je je adres in Ecuador opgeven, niet je adres in Nederland.” Ik kijk haar vragend aan.“Hebben jullie dan een nieuw formulier voor me?” Het eerste exemplaar had ik voor vijftig cent bij het internetcafé beneden gehaald. “Nee, dat hebben we niet.” Ah. “Maar ik hoef toch niet weer helemaal achteraan te sluiten als ik een nieuw formulier heb, hè?” Ze glimlacht vaag. “Nee, dan kun je gewoon in één keer doorlopen. Oh ja, en er is geen vrijwilligersvisum voor een half jaar, dus je moet je aanvraagbrief ook opnieuw uitprinten: aanvraag voor driehonderdvijfenzestig dagen.” De man van het internetcafé die de brief naar het standaardmodel had opgemaakt, was blijkbaar minder goed op de hoogte dan de “hij weet precies hoe het werkt” zou doen vermoeden.

Het is inmiddels tien uur en ik ga in het internetcafé achteraan in de groeiende rij met bij het ministerie weggestuurde mensen staan. Geheel volgens Ecuadoriaans gebruik worden er vijf mensen geholpen die na mij binnenkwamen, voordat de eigenaar aan mijn brief lijkt te beginnen, maar na nog eens tien voordringers blijkt dat hij me alweer vergeten was. Na drie kwartier heb ik een nieuwe brief, met gaatjes, en een nieuw formulier om in te vullen. Wie doet me wat, op naar het bureau van mijn nieuwe vriendin.

“Oh, je bent “ocupación” vergeten in te vullen,” zegt ze, en ze wijst naar het lege lijntje op het formulier. Ik begin de “e” en de “s” van “estudiante” in te vullen, als ik me herinner waarom ik het open had gelaten. Is dat student of vrijwilliger? “Zet er “voluntario” neer, want dat is het visum dat nodig hebt,” zegt de vrouw. Ze kijkt toe hoe ik de “e” en de “s” weer doorstreep en dan zegt ze: “Nee, nu moet je een nieuw formulier invullen.” Ik kijk haar lachend aan. Jaja. Haha. Gringa. Maar ze lacht niet terug en lijkt niet te begrijpen wat ik zo grappig vindt. “Nee, echt: er mag niets op je formulier doorgestreept zijn.” En op dat moment weet ik zeker dat het ministerie aandelen heeft in het internetcafé beneden. Daar wacht ik weer een half uur als de eerste in de rij op twee nieuwe formulieren: één om “voluntario” in te vullen en één reserve. Dan zoek ik mijn weg weer terug naar el ministerio. De bewaker bij de deur kent me al.

Ik vul het formulier voor de derde keer in als ik zie dat “date of issue” en “place of issue” in het deel van het formulier staan waar ook mijn paspoortgegevens ingevuld moeten worden. Ik had aangenomen dat de “issue” van vandaag het aanvragen van mijn visum was, dus ik had daar al drie keer “Quito” en de datum van vandaag ingevuld. De vrouw had het al drie keer gezien en er niets van gezegd.

Maarrrr… ik heb een reserveformulier! Ik vul de plaats en datum van uitgifte van mijn paspoort in, en keer terug naar “mijn” loket: ik heb inmiddels wel het recht verdiend om dat zo te noemen. En jawel, vier formulieren, twee brieven en vier uur later accepteren ze mijn aanvraag. Over twee dagen mag ik terugkomen.

Twee dagen later trek ik ‘s ochtends om half negen nummertje zevenenveertig. Een kwartier later beginnen ze nummer één af te roepen. Dus. Maar uiteindelijk kom ik aan de beurt: ik geef mijn paspoort af en vul alweer een formulier in (geen idee waarvoor, maar deze keer in één keer goed!) en ik mag om drie uur weer terugkomen.                      

Iets over drieën wandel ik weer (!) de trap op naar de eerste verdieping op de tweede verdieping, waar als ik aankom al zo’n honderdvijftig  mensen zitten te wachten. Oh oh. Rijen in Ecuador. Ik vraag de beveiligingsdame of er een systeem is om de volgorde te bepalen, want ik zie geen nummers. “Nee, ga daar maar ergens zitten en vraag maar wie de laatste is.” Jaja. Ik mag dan net een visum hebben aangevraag, ik ben hier al langer dan vandaag. “Zijn er geen nummers?” Ze schudt haar hoofd.”Hoe weet ik dan of ik wel aan de beurt ben?” Ze haalt haar schouders op. “Als er niemand anders opstaat als er “volgende” geroepen wordt, ben jij aan de beurt,” zegt ze, en ze draait zich om. Daarmee is de kous voor haar af. En voor mij dus ook, weet ik.

In de krap drie minuten die ik binnen ben, zijn er al vier mensen binnengekomen die zonder iets tegen iemand te zeggen op een willekeurige plaats zijn gaan zitten. Gelukkig blijkt na een half uur dat mijn vriendin van de beveiliging gewoon geen zin had om me te vertellen dat de mensen per soort visum worden afgeroepen. Ik heb visum 12-VII en geheel onrechtvaardig sta ik nog eens een half uur later met mijn visum in mijn paspoort voor het ministerie. Wauw.

Ik heb wel een cappuccino verdiend om dat te vieren! Met gebak. Toch?