Law and the Modern Mind - Frank - 1949 - Artikel

De familie Jones was geld verschuldigd aan de Blue & Gray Taxi Company in Kentucky. Dit bedrijf is een contract aangegaan met A. & B. Railroad Company in Kentucky. In dit contract werd besloten dat de Blue & Grey Taxi Company exclusief recht had op taxi zaken op en nabij het depot van A. & B. Railroad Company. De Purple Taxi Company negeerde dit contract echter en de familie Jones wilde ze aanklagen. De advocaat die ze consulteerde zei echter dat hun contract niet legaal valide is binnen het recht van Kentucky, omdat ze dit zien als het creëren van een onwettige monopolie, maar dat is bij de meeste rechtbanken buiten Kentucky niet het geval. Door een nieuw Blue & Grey Company in Tennessee te beginnen en het bedrijf daarheen te verplaatsen, kan er een federale zaak worden aangespand, omdat niet alle betrokkenen dan inwoners van Kentucky meer zijn. De zaak wordt gebaseerd op ‘diversity of citizenship’ van twee verschillende staten. Het was inderdaad het geval dat de rechtszaak naar de federale rechtbank zou gaan en dat het contract valide werd gevonden. De Purple Taxi Company ging echter met de zaak naar de Federal Circuit Court of Appeals, maar deze waren het eens met de uitspraak van de federale rechtbank. Zelfs de Supreme Court of the United States draaide de uitspraak niet terug, al waren drie van de negen rechters het er niet mee eens.

Chapter V. Legal Realism

De familie Jones was geld verschuldigd aan de Blue & Gray Taxi Company in Kentucky. Dit bedrijf is een contract aangegaan met A. & B. Railroad Company in Kentucky. In dit contract werd besloten dat de Blue & Grey Taxi Company exclusief recht had op taxi zaken op en nabij het depot van A. & B. Railroad Company. De Purple Taxi Company negeerde dit contract echter en de familie Jones wilde ze aanklagen. De advocaat die ze consulteerde zei echter dat hun contract niet legaal valide is binnen het recht van Kentucky, omdat ze dit zien als het creëren van een onwettige monopolie, maar dat is bij de meeste rechtbanken buiten Kentucky niet het geval. Door een nieuw Blue & Grey Company in Tennessee te beginnen en het bedrijf daarheen te verplaatsen, kan er een federale zaak worden aangespand, omdat niet alle betrokkenen dan inwoners van Kentucky meer zijn. De zaak wordt gebaseerd op ‘diversity of citizenship’ van twee verschillende staten. Het was inderdaad het geval dat de rechtszaak naar de federale rechtbank zou gaan en dat het contract valide werd gevonden. De Purple Taxi Company ging echter met de zaak naar de Federal Circuit Court of Appeals, maar deze waren het eens met de uitspraak van de federale rechtbank. Zelfs de Supreme Court of the United States draaide de uitspraak niet terug, al waren drie van de negen rechters het er niet mee eens.

Voordat de Blue & Grey Taxi company naar Tennessee werd overgebracht zou de wet geweest zijn, dat de familie Jones zou verliezen. Hierna kan er echter meer getwijfeld worden over de uitspraak, aangezien er niet één zaak was die op alle fronten steun bood. In de situaties hierop volgend was het nog onduidelijker wat de wet zou zijn en hing het van een aantal verschillende interpretaties en meningen af. Nadat de Supreme Court of the United States had besloten, stond de wet pas vast. De wet is op ieder moment (a) de daadwerkelijke wet en (b) de waarschijnlijke wet. Deze bestaat dus uit daadwerkelijke beslissingen uit het verleden en een voorspelling over daadwerkelijke specifieke beslissingen in de toekomst.

Chapter XII The Judging Process and the Judge’s Personality

Vanuit de psychologie begint beoordelen met een vage conclusie en hierna pas worden er premisen gevonden die de conclusie onderbouwen. Als deze argumenten niet gevonden worden, dan wordt de conclusie verworpen. Dit kan een advocaat echter niet doen, omdat de conclusie in zekere mate vaststaat. De advocaat zal feiten verzamelen op een manier die hem toelaat terug te werken vanuit het resultaat naar een premisse waarvan hij denkt dat de rechtbank deze zal accepteren. De premisse bestaat uit precedenten, regels, principes en standaarden die de aandacht trekken van de rechtbank. De rechter zou echter moeten beginnen met een regel of principe binnen de wet als een premisse, past deze toe op de feiten en komt zo tot een beslissing. Theoretisch gezien is dit correct, maar juridische beoordelingen zullen in het echt vaak terugwerken vanaf een conclusie.

Een voorbeeld: een dronken man rijdt een andere man aan, wat resulteert in ernstige verwondingen. Dit kan gezien worden als een aanvaring met de bedoeling om de ander te vermoorden of als roekeloos rijden. Aan de ene kant kan de intentie om te doden niet aangetoond worden, als er geen bewijs is van het daadwerkelijke doel on te doden. Aan de andere kant zou het genoeg kunnen zijn om aan te nemen dat er een dermate hoeveelheid desinteresse is voor de levens van ander mensen, dat deze roekeloosheid als equivalent gezien kan worden aan intentie om te doden. In Georgia is de straf of roekeloos rijden mild en is de ernst van de straf pas gelijk aan de straf in Iowa op roekeloos rijden, als de persoon wordt aangeklaagd met de intentie om te doden. Hier werd er gewerkt vanuit wat voor straf ze vonden dat de dronken bestuurder verdiende en vanuit die conclusie werd er terug geredeneerd.

Vaak baseren rechters hun beoordeling op een ‘hunch’, een onderbuikgevoel. Dit bepaalt hun redenatie en dus uiteindelijk het juridische proces en de wet. Op deze hunches zijn de politieke, economische en morele vooroordelen van de rechter van invloed. In de beoordeling van de rechter kan een onbewust nadelige houding tegenover een bepaald ras in naar voren komen, bijvoorbeeld. Deze vooroordelen zijn altijd aanwezig, dus al voordat de feiten worden gegeven. Het uiterlijk of de houding van een bepaald iemand (advocaat, getuigen, partijen) kan al veel invloed hebben op een hunch. Overal zitten dit soort ‘biasen’ in. Mensen zien wat ze willen zien en zoeken naar bevestiging. Getuigen kunnen nooit helemaal zeker zijn van de feiten, omdat ze deze al op een bepaalde manier geïnterpreteerd hebben. Hierin komt ook weer een bias naar wat zij als rechtvaardig zijn naar voren. Ze kunnen gaan geloven dat ze dingen gezien hebben, terwijl deze eigenlijk nooit plaats hebben gevonden.

In een voorbeeld waarbij een docent in Berlijn twee acteurs had ingehuurd om ruzie te maken in het klaslokaal en daarna met een nep pistool te schieten, gaven de studenten daarna verklaringen af waar veel fouten in zat. Dit was vooral het geval rondom het schot, omdat deze sterkere emoties bevatte. De studenten konden zich dingen herinneren die niet gebeurd waren en waren ze een hoop details vergeten, enzovoort.

Wanneer de getuigen een verklaring heeft gedaan, is de rechter daar weer getuigen van en moeten de interpretaties opnieuw geïnterpreteerd worden. persoonlijkheidstrekken, disposities, biasen en gewoontes van een rechter hebben invloed op zijn of haar beoordeling van de wet. Er bestaat hier weinig statistisch bewijs van, maar wordt wel zo ervaren door advocaten. Het enige statistische bewijs van de invloed van verschil in persoonlijkheid op beoordeling, is in een bestand uit 1914-196, waarin staat dat “de magistraten behoorlijk van mening verschilden in hun behandeling van overeenkomende zaken”. Van 546 dronken mensen werd 97% door de rechter schuldig bevonden, waarnaast van 673 mensen maar 21% schuldig werd bevonden door een andere rechter. We kunnen echter niet leren hoe rechters denken, tot rechters de mogelijkheid hebben tot en ook willen participeren in zelf-ontdekking. Hier zouden gedetailleerde autobiografieën bijvoorbeeld bij kunnen helpen. Hierin moet dan worden beschreven wat doorslaggevende factoren zijn voor het bepalen van een beoordeling.

Samengevat moet een advocaat dus rekening houden met het presenteren van de feiten, wat de rechter zich hierna van de feiten kan herinneren en wat de rechter in overweging zal nemen op basis van de herinnerde feiten. Er kan een vergelijking gemaakt worden tussen de rechter en een kind, aangezien een kind zijn eigen motieven nooit in overweging neemt en hier ook niet nieuwsgierig naar is. Ook uit deze vergelijking komt naar voren dat er een ‘kinderachtige’ vorm van afkeer tegen introspectie heerst.

Chapter XIII Mechanistic Law; Rules; Descretion; The ideal judge

Een rationalisatie houdt in dat iemand de rechter een formele verklaring mag geven voor de conclusie die ze hebben getrokken, zodat de rechter dezelfde conclusie trekt. Hierbij wordt er meer verborgen dan verklaart wat de wet is en belemmert dit het eigen denkproces van de rechter. Wanneer rationalisaties goed gebruikt worden en de rechter zelf meedenkt, kunnen ze echter van waarde zijn. De rechter gaat dan zelf na of een conclusie is getrokken zonder oneerlijke vervorming van de feiten en of deze gelinkt kan worden aan het algemene perspectief. Het is dan ook de bedoeling dat de rechter niet mechanisch omgaat met de regels en dus luiheid en roekeloosheid vertoond. De wet bestaat uit regels, maar regels omvatten niet alles wat de wet is.

Het accuraat beschrijven van de manier waarop de wet wordt gehandhaafd, baseert men op wettelijke principes en een hoop andere factoren. Deze principes zijn vaak tot op zekere hoogte gerelateerd aan juridisch werk. Regels en principes kunnen namelijk niet op zichzelf toekomstige keuzes voorspellen. De persoonlijkheid van de rechter is hierbij juist cruciaal. Dit maakt het onmogelijk voor de wet om uniform, zeker en continu te zijn. Er is alleen zekerheid op gebied van rechters die overeenkomstige mentale en emotionele gewoontes zullen hebben.

Het is vaak aan de rechter om te kiezen welke feiten er relevant zijn en hier komt dus een eigen interpretatie en mening bij kijken. Dit is een onbewust proces waarbij een combinatie van regels komen kijken die de rechter als logisch bevindt in zijn of haar beslissing. Het is dan ook onmogelijk voor een rechter om zijn of haar persoonlijke karakteristieken aan de kant kan zetten door blindelings de wet te volgen. Juridische discretie interfereert soms ernstig met vooroordelen, die onbewust invloed uitoefenen. Helaas maken alle rechters wel eens gebruik van discretie, namelijk het individualiseren van abstracte regels. Ze kunnen soms niet anders dan hun eigen interpretatie van een regel gebruiken, wat niet per se erg is, alleen moet dit proces dan niet geheim worden gehouden, maar juist open en bloot besproken worden. We moeten onze menselijke tekortkomingen niet negeren of doen alsof ze er niet zijn, maar we moeten ons er juist bewust van maken en hier gepast op reageren.