Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen appellanten en het college van burgemeester en wethouders van Steenwijkerland. Bij besluiten van 16 september 2002 en 22 oktober 2002 heeft het college respectievelijk vrijstelling als bedoeld in artikel 19 lid 3 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (WRO) en bouwvergunning verleend aan de vergunninghouder voor het verbouwen van een garage/woning. Het perceel is gelegen in een als beschermd stadsgezicht aangewezen deel van de gemeente Steenwijkerland.

Het college heeft het door appellanten daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Het beroep van de appellanten is door de rechtbank Zwolle ongegrond verklaard, waarna zij hoger beroep hebben ingesteld.

Niet bestreden is dat dit bouwplan op verschillende punten in strijd is met het geldende bestemmingsplan "Kern Blokzijl, plan beschermd stadsgezicht". Op grond van de WRO, kan het college vrijstelling verlenen van het bestemmingsplan voor een uitbreiding van of een bijgebouw bij een woongebouw in de bebouwde kom, mits het aantal woningen gelijk blijft.

In het kader van de uitoefening van deze vrijstellingsbevoegdheid, heeft het college op 13 november 2001 beleidsregels vastgesteld. Op grond van deze beleidsregels, wordt in beschermde stads- en dorpsgezichten, behoudens de inherente afwijkingsbevoegdheid van beleidsregels, geen gebruik gemaakt van de vrijstellingsbevoegdheid van art. 19 lid 3 van de WRO. Op grond van art. 4:84 Awb handelt het bestuursorgaan overeenkomstig de beleidsregel, tenzij dat voor een of meer belanghebbenden gevolgen zou hebben die wegens bijzondere omstandigheden onevenredig zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen.

ABRvS

Appellanten betogen dat de rechter heeft miskend dat in dit geval géén sprake is van bijzondere omstandigheden op grond waarvan het college in afwijking van de beleidsregels vrijstelling mocht verlenen voor het bouwplan.

Dit betoog slaagt. De afwijkingsbevoegdheid van art. 4:84 Awb ziet op bijzondere gevallen die niet in de beleidsregels zijn verdisconteerd. Het college heeft als bijzondere omstandigheid aangevoerd dat de bewoonbare oppervlakte van het pand, die inclusief de keuken ruim 60 m2 bedraagt, te klein is, waardoor het pand ongeschikt is voor bewoning overeenkomstig de ter plaatse geldende bestemming "Woondoeleinden".

Anders dan de voorzieningenrechter heeft geoordeeld, is hierin geen bijzondere omstandigheid gelegen die afwijking van de beleidsregels rechtvaardigt. Niet kan worden staande gehouden dat in een pand met een oppervlakte van ruim 60 m2 geen woonfunctie kan worden gerealiseerd. De wens van een groter woonoppervlak is niet een zodanige omstandigheid dat ervan moet worden uitgegaan dat hiermee bij het opstellen van de beleidsregels geen rekening is gehouden. Voor de vraag of op grond van artikel 4:84 Awb van de beleidsregels kan worden afgeweken is verder niet relevant dat appellanten naar het oordeel van het college door het verlenen van vrijstelling niet onevenredig in hun belangen worden geschaad. Beslissend is of het handelen overeenkomstig de beleidsregel onevenredige gevolgen heeft voor vergunninghouder of andere belanghebbenden. Dat is i.c. niet gebleken.

Het positieve advies van de Commissie beschermde stads- en dorpsgezichten ten aanzien van het bouwplan kan, hoewel niet ondeugdelijk gebleken, ook niet als bijzondere omstandigheid worden gezien. Anders dan de rechter heeft overwogen, blijkt uit dit advies niet dat de bescherming van het stads- en dorpsgezicht op bijzondere wijze wordt gediend door het bouwplan, doch alleen dat het bouwplan daarop geen inbreuk vormt. Deze conclusie biedt onvoldoende aanknopingspunten voor het oordeel dat hierin een rechtvaardiging zou zijn gelegen voor afwijking van het strikt geformuleerde beleid.

Het hoger beroep is gegrond en de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd.