Wat is de context van deze experimenten?

Recente studies die meta-analyses gebruikten, hebben geprobeerd om individuele trajecten in angstverwerving en -uitroeiing te onderzoeken. Eerder onderzoek door Duits et al. (2017) heeft verschillen aangetoond in het verwerven en uitsterven van angst tussen patiënten met angstgerelateerde stoornissen en vergelijkingspersonen. Tot nu toe lag de focus vooral op het vergelijken van angstconditioneringsprocessen op groepsniveau. Hierdoor is er meer onderzoek nodig om individuele trajecten te onderzoeken.

In dit eerste experiment zijn gegevens uit het experiment van Duits et al. (2017) opnieuw geanalyseerd om latente angstconditioneringstrajecten te bestuderen in een steekproef met zowel patiënten met angstgerelateerde stoornissen als gezonde vergelijkingspersonen om angstverwerving en -extinctie te meten. In het tweede experiment wordt de relatie tussen latente angstconditioneringstrajecten en cognitieve gedragstherapie (CGT) in de patiëntengroep onderzocht.

Welke methode is gebruikt voor onderzoek 1?

Aan dit experiment deden 104 patiënten met verschillende angststoornissen en 93 gezonde vergelijkingspersonen mee. De diagnoses van de 104 patiënten werden gesteld volgens de DSM-IV-TR-criteria voor angststoornissen. Ze omvatten sociale angststoornis, paniekstoornis en/of agorafobie, obsessieve-compulsieve stoornis, posttraumatische stressstoornis, gegeneraliseerde angststoornis, hypochondrie en specifieke fobie.

Alle deelnemers voltooiden een angstconditioneringstaak voordat ze met CGT begonnen. CGT omvatte gemiddeld 21 sessies van 45 en 50 minuten die werden toegepast door goed opgeleide gediplomeerde cognitief gedragstherapeuten of psychologiestagiairs onder hun strikt toezicht. De angstconditioneringstaak was dezelfde als in het experiment van Duits et al. (2017) werden twee foto's van gezichten met neutrale uitdrukking tegen een gekleurde achtergrond als stimuli getoond. Een elektrische schok die zeer vervelend maar niet pijnlijk was voor een van de deelnemers, was een ongeconditioneerde stimulus (VS). Eerst werden CS+ (foto's met schok) en CS- (foto's zonder schok) aan de deelnemers getoond. In latere fasen ontvingen de deelnemers expliciete mondelinge en schriftelijke instructies over CS-US-onvoorziene omstandigheden.

Angst en Amerikaanse verwachting werden beoordeeld met behulp van visuele analoge schalen (VAS). Angstclassificaties werden verkregen na de pre-acquisitie, niet-geïnstrueerde acquisitie, geïnstrueerde acquisitie en uitdovingsfasen met een schaal van 0 tot 100.

De gegevensgestuurde exploratieve statistische methode van LCGA werd gebruikt om latente trajectklassen te identificeren. In het beste model dat voor dit experiment kon worden gemaakt, kregen deelnemers een waarschijnlijkheidsscore voor elk traject en werden ze toegewezen aan een specifiek traject op basis van hun hoogste waarschijnlijkheidsscore.

Wat zijn de resultaten van onderzoek 1?

Wat resulteerde in de angstscores voor de CS+?

Resultaten van de LCGA op angstscores voor de CS+ leidden tot de selectie van een 3-klassenmodel met groepen van 'normale conditionering' (50%), 'lage angstconditionering' (32%) en 'slechte uitsterving' (18%). Van de normale conditioneringsgroep was 53% geduldig, van lage angstconditionering 38% en van slechte extinctie 78%.

Wat resulteerde in de angstscores voor de CS-?

Voor de beoordeling van angst voor de CS- waren er twee klassen: 'normaal veiligheidsleren' van 70% van de deelnemers en 'verminderd veiligheidsleren' van 30%. Klinische status bleek hiervan een significante voorspeller te zijn: patiënten met angstgerelateerde stoornissen werden vaker gekenmerkt door verhoogde angstreacties op de CS- dan vergelijkingspersonen die vaker lage angstreacties vertoonden.

Wat resulteerde in de Amerikaanse verwachtingsclassificaties voor de CS+?

Er was een 2-klasse model met betrekking tot de Amerikaanse verwachtingsscores voor de CS+ met een groep van 'normale conditionering' (87%) en 'slechte uitsterving' (13%). Van de eerste groep was 50% patiënt en van de tweede 69%.

Wat resulteerde in de Amerikaanse verwachtingsclassificaties voor de CS-?

Er was ook een 2-klasse model met betrekking tot de Amerikaanse verwachtingscijfers voor de CS-. De grootste groep kreeg een traject 'normaal veiligheidsleren' (89%) en de tweede groep 'gestoord veiligheidsleren' (11%). 51% van de eerste groep waren patiënten, 67% van de tweede groep.

Welke methode is gebruikt voor onderzoek 2?

Treatment outcome was defined as the percentage of change between baseline and post-treatment for each outcome measure. Positive values indicate improvement after treatment. The predictive value of trajectories on treatment outcome (measured with BSI or BDI-II) was studied in patients with the use of linear regression analyses. All regression analyses were conducted separately per trajectory model, measure of treatment outcome and stimulus type (CS+ or CS-).

Wat zijn de resultaten van onderzoek 2?

Er waren geen verschillen in het aantal therapiesessies tussen patiënten uit verschillende trajecten en geen significant verschil in behandeluitkomst tussen patiënten die psychotrope medicatie gebruikten tijdens de therapie en patiënten die geen medicatie gebruikten.

Patiënten met een traject geassocieerd met maladaptief leren van angst (slechte extinctie of verminderd veiligheidsleren) vertoonden gemiddeld minder verbetering na behandeling. Maar er leek geen significant verband te zijn tussen slechte CS+-blussers en een slechter behandelresultaat of tussen deelnemers met verminderde leer- en behandelresultaten op het gebied van CS-veiligheid.

Trajecten op basis van verwachtingscijfers in de VS lieten geen significant verband zien tussen slechte CS+-blussers en een slecht behandelresultaat. Er was echter een significant verband tussen deelnemers met een verminderd leerproces op het gebied van CS-veiligheid en een slechter behandelresultaat.

Hoe kunnen deze experimenten worden afgezet tegen andere relevante experimenten?

In onderzoek 1 toonden resultaten van subjectieve uitkomstmaten onaangepaste angstleertrajecten aan die overeenkomen met de disfunctionele angstleerverschijnselen die eerder werden waargenomen bij patiënten met angstgerelateerde stoornissen door Duits et al. (2017) en Lissek et al. (2005). In lijn met onderzoek van Galatzer-Levy et al. (2017) bleek dat deze onaangepaste trajecten van slechte uitroeiing van angst en van verminderd veiligheidsleren verband lijken te houden met een specifiek tekort aan veiligheidsleren.

Dat de 'normale' conditioneringstrajecten (die adaptieve extinctie en veiligheidsleren vertegenwoordigen) bijna evenveel patiënten als vergelijkende proefpersonen met zich meebrachten, onderstreept de variatie tussen proefpersonen met een angststoornis in veiligheidsleren.

Verschillende trajecten voor angstconditionering konden worden geïdentificeerd op basis van subjectieve beoordelingen, maar nog geen verschillende trajecten op basis van schrikgegevens met behulp van LCGA. Hiervoor is meer onderzoek nodig.

Omdat eerdere gegevens zijn gebruikt, bestaat het risico op herhaling van monsterspecifieke effecten. Dit is de reden waarom de huidige resultaten replicatie en uitbreiding in een grotere onderzoeksgroep nodig hebben. Ook kan een meer gedetailleerde profilering van patiënten worden gebruikt om de associatie tussen patiëntkenmerken en (dis)functionele angstconditioneringstrajecten verder te bestuderen. Toekomstige studies kunnen ook gericht zijn op het onderzoeken of de geïdentificeerde angstconditioneringstrajecten stoornisspecifiek zijn.

Door meer inzicht te krijgen in dit onderwerp, kunnen we uiteindelijk voorspellen wie op CGT zal reageren en voor wie we augmentatiestrategieën moeten ontwerpen die cognitieve, farmacologische of neuromodulatieve technieken omvatten.